Mi vida va prohibida, dice la autoridad

"My life is forbidden, so says the authority" 

To άκουγα αυτό το τραγούδι τόσα χρόνια και χτες μπήκα στον κόπο να ψάξω τους στίχους. Ήδη μουσουλμάνοι, Νιγηριανοί, κλπ βρίσκονται στα όρια εκτός νόμου. Κοντεύει η ώρα και για μας;

Solo voy con mi pena
Sola va mi condena
Correr es mi destino
Para burlar la ley
Perdido en el corazn
De la grande Babylon
Me dicen el clandestino
Por no llevar papel

Pa' una ciudad del norte
Yo me fui a trabajar
Mi vida la dej
Entre Ceuta y Gibraltar
Soy una raya en el mar
Fantasma en la ciudad
Mi vida va prohibida
Dice la autoridad

Solo voy con mi pena
Sola va mi condena
Correr es mi destino
Por no llevar papel
Perdido en el corazn
De la grande Babylon
Me dicen el clandestino
Yo soy el quiebra ley

Mano Negra clandestina
Peruano clandestino
Africano clandestino
Marijuana illegal

Solo voy con mi pena
Sola va mi condena
Correr es mi destino
Para burlar la ley
Perdido en el corazn
De la grande Babylon
Me dicen el clandestino
Por no llevar papel

Argelino, Clandestino!
Nigeriano, Clandestino!
Boliviano, Clandestino!
Mano Negra, Ilegal!

---------------

Alone I go with my sorrow
Alone goes my sentence
To run is my destiny
To escape the law
Lost in the heart of the great Babylon
They call me clandestine
For not having any papers

To a city of the north
I went to work
I left my life
Between Ceuta and Gibraltar
I’m a line in the sea
A ghost in the city
My life is forbidden
So says the authority

Alone I go with my sorrow
Alone goes my sentence
To run is my destiny
For having no papers
Lost in the heart
Of the great Babylon
They call me clandestine
I’m the lawbreaker

Black Hand clandestine
Peruvian clandestine
African clandestine
Marihuana illegal

Alone I go with my sorrow
Alone goes my sentence
To run is my destiny
To escape the law
Lost in the heart of the great Babylon
They call me clandestine
For not having any papers

Algerian, Clandestine
Nigerian, Clandestine
Bolivian, Clandestine
Black Hand, Illegal

Υπερωκεάνιο Liberty

Πολλές συζητήσεις έχουν γίνει και πολύ μελάνι, ίσως περισσότερο και από το αίμα, έχει χυθεί για την ελευθερία. Και ενώ φαίνεται ότι οι εθνικοί αγώνες νομιμοποιούνται να υπερασπίζονται την ελευθερία, οι λαϊκοί αγώνες, είναι πάντα θέμα αμφιλεγόμενο και σαφέστατα όχι εκ των πραγμάτων συνδεδεμένοι με την ελευθερία. Σαν να διαφέρει η αποτίναξη του ξένου από αυτή του εγχώριου ζυγού, που ας μην κοροϊδευόμαστε η καταπίεση και η εκμετάλλευση δεν έχουν εθνικότητα.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου και η μεταπολίτευση που την ακολούθησε φαίνεται να ταυτίζονται στην κοινή γνώμη εντελώς αυθαίρετα και απλοϊκά, με αποτέλεσμα τα δεινά της μεταπολίτευσης να χρεώνονται στο πολυτεχνείο και στην ελευθερία που διεκδίκησε και να του αποστερούνται όλες οι καλές προθέσεις και τα ιδανικά. Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που μεγάλωσαν με αυτή την αντίληψη, θεωρώντας τους ανθρώπους του πολυτεχνείου τυχοδιώκτες και η αλήθεια είναι ότι κάποιοι από αυτούς όντως εξαργύρωσαν την επιταγή για την συμμετοχή τους στην εξέγερση πάνω από μία φορές. Αυτό όμως δεν στερεί από όλους τους υπόλοιπους το μεγαλείο του αγώνα τους. Όχι όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας περιφέρει στο πέτο του μία αμφίβολη συμμετοχή σε έναν αγώνα που ανάγεται στο προκάμβριο. Επαναλαμβάνω, σε περίπτωση που δεν έγινα κατανοητή, ότι μεγάλωσα βλέποντας συμπεριφορές ασυδοσίας από «φιλολαϊκή» κυβέρνηση και κατέληξα στο εσφαλμένο συμπέρασμα ότι η πολύ ελευθερία βλάπτει. Και διαπιστώνω ότι είναι πολύ κοινή αντίληψη σήμερα αυτή που λέει ότι είχαμε περισσότερη ελευθερία από ότι έπρεπε και αυτή έφερε την κρίση. (!!??) Και μπορεί αυτή να είναι μια αποπροσανατολιστική δήλωση για αυτούς που το μυαλό τους δεν πάει πέρα από το επίπεδο της δεύτερης σκέψης, αλλά είναι ανεπαρκής και διάτρητη για όλους όσους έχουν την ικανότητα να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα.

Είναι δυνατόν να είναι κακή η ελευθερία, να την χρειαζόμαστε με το ρέγουλο;  Και ποιός είναι ο ιθύνων νους που θα κρίνει τις δόσεις ελευθερίας που θα μας παραχωρηθούν για το καλό μας;  Άμα τη τελευταία ερώτηση, εμένα μου αφαιρέθηκε ένα πέπλο συσκότισης. Σε μια κοινωνία αποτελούμενη από ενήλικα μέλη που λαμβάνουν αποφάσεις και ανήλικα που εκολάπτονται να συμμετάσχουν σε αυτή, η ελευθερία δεν μπορεί να αποτελεί απειλή.  Η ελευθερία που διέπεται από αρχές είναι το θρεπτικό υλικό πάνω στο οποίο θα αναπτυχθεί πρωτίστως η ατομική και κατά συνέπεια η συλλογική ευθύνη. Και ούτε πρέπει να απειλούμαστε από το ενδεχόμενο κάποιος να την καταχραστεί, γιατί η ώριμη κοινωνία θα απομονώσει αυτόν που ουσιαστικά μειώνει τις ελευθερίες της. Και μπορεί η έκφραση «η ελευθερία μου σταματάει εκεί που τελειώνει η ελευθερία του άλλου» να είναι κλισέ που ισχύει, αλλά στην πραγματικότητα η ελευθερία δεν σταματάει πουθενά γιατί μυστηριωδώς η δική μου ελευθερία, είναι ταυτόχρονα και δική σου και όταν την κατακτάς εσύ, την απολαμβάνω ταυτόχρονα και εγώ. Όταν μια χώρα υπό κατοχή ελευθερώνεται, ελευθερώνονται μαζί και αυτοί που αγωνίστηκαν και αυτοί που δεν αγωνίστηκαν. Όταν ένα εργασιακό δικαίωμα κατακτιέται το λαμβάνουν και αυτοί που απέργησαν και αυτοί που δεν απέργησαν. Η βροχή πέφτει επί δικαίων και αδίκων. Βέβαια αν η ψυχή σου είναι υπόδουλη, δεν θα καταφέρεις ποτέ να νιώσεις την δροσιά της ελευθερίας. Σε ότι αφορά στους ανθρώπινους περιορισμούς η Ελευθερία δεν είναι απόλυτα εφικτή ως εμπειρία, αλλά αυτό δεν την μειώνει. Το ότι δεν μπορούμε να συλλάβουμε το όλον δεν το κάνει λιγότερο πραγματικό. Έτσι δεν μπορούμε να ακρωτηριάσουμε την Ελευθερία για να την φέρουμε στα μέτρα μας, να αποτρέψουμε επίβουλους από να την χρησιμοποιήσουν ως άλλοθι για να καταπιέσουν αδύναμους σε ανάγκη.  Η ελευθερία δεν κόβεται, δεν μειώνεται από την ανικανότητα να την αντιληφθούμε.

Η  ελευθερία είναι μία, καθολική και αδιαίρετη!

Dave Brubeck: Points on Jazz: III. Blues
Το ότι δεν μπορούμε να συλλάβουμε το όλον δεν το κάνει λιγότερο πραγματικό.

No, ordinary people

Δεν ξέρω εσείς τί συζητάτε στον οδοντίατρο, αλλά εμείς την Παρασκευή πιάσαμε το θέμα «ήρωας». Είχα μπεί μέσα με σπασμένο τσαμπουκά γιατί με την βροχή που συνόδεψε το συλλαλητήριο της 7^ης Νοέμβρη, είχα βραχεί μέχρι το μεδούλι και την άλλη μέρα έβηχα σαν το παλιογούμαρο, και έχω και ένα δόντι που με πονάει εδώ και πολύ καιρό και γενικά είχα τις μαύρες και τις κλειστές μου για όλες τις ήττες που έχω φάει τον τελευταίο καιρό. Οι αγώνες μου και η επαναστατικότητά μου ξεκίνησαν με σφοδρή αποφασιστικότητα, κατόπιν ένιωσα ιερή αγανάκτηση, που αντικαταστάθηκε από ένα αίσθημα αδυναμίας και απόγνωσης, που και αυτό με τη σειρά του μετουσιώθηκε σε απελπισία, για να καταλήξει σε πλήρη εξάντληση. Και σκεφτόμουνα ότι να τρομάρα μου που θέλω να αλλάξω τον κόσμο, αφού είμαι ανίκανη, ανήμπορη, μικρή (και τριανταφυλλένια). Άσε που δεν πετάω, κλαίω εύκολα, και πάνω από όλα φοβάμαι. Καμία σχέση με όσα βλέπουμε στις ταινίες για τους ήρωες.

Το πρότυπο του ήρωα είναι ο κρυφός που έχει πολλά λεφτά και υπεράνθρωπες δυνάμεις. Χαίρει ευρείας εκτίμησης και σεβασμού από την κοινωνία, αλλά αυτός φτύνει τα στερεότυπα – όταν αυτά δεν κοιτάζουνε, προς Θεού – φοράει την στολή του και συναγελάζεται με φτωχούς πλήν τίμιους μεροκαματιάρηδες, ανθρώπους του μόχθου, της εργατιάς, της αγροτιάς και τούμπαλιν. Ωστόσο είναι ικανός να χειρίζεται κεφάλαια ιλιγγιώδους ύψους που του αποφέρουν αστρονομικά κέρδη. Τέλειος συνδυασμός. Ένα άλλο χαρακτηριστικό του υπερήρωα είναι ότι είναι ατρόμητος! Και αν τον χτύπησε το αγιάζι, η μπέρτα του και αν στάζει, εκείνον δεν τον νοιάζει γιατί είναι τρομερός.

Και μετά εσύ σκέφτεσαι ότι μένω σε διαμέρισμα, δεν έχω μπάτ μομπίλ, (ο αστραχάν δεν πιάνεται) και στην κα-λύ-τε-ρη περίπτωση μπορώ να κάνω 10 κάμψεις. Αισθάνεσαι ανεπάρκεια ως ηρωική φυσιογνωμία, ή δεν αισθάνεσαι; Και εντελώς ασυνείδητα μεταθέτεις την αποστολή της διάσωσής σου στον μυστικό υπερήρωα των 4 ηπείρων – ποιός την χέζει την Αφρική; - και περιμένεις στωικά σαν την Ραπουνζέλ/Πηνελόπη να έρθει ο πρίγκηπας και να σου λύσει τα προβλήματα. Μία λίγο ως πολύ σιωνιστική θεώρηση του ήρωα, ως ενός υπερανθρώπου που δεν έχει κοινά στοιχεία με εμάς τους απλούς θνητούς, άρα δεν μπορούμε εμείς να ταυτιστούμε μαζί του και ως εκ τούτου να πετύχουμε τίποτα από όσα πετυχαίνει αυτός. Και με την συνειδητοποίηση ότι όσα βλέπουμε στις ταινίες είναι ψέματα βρε χαζούλα, είναι μύθος (είναι μύθος, το δασύτριχο μου στήθος), συμβιβαζόμαστε με την ιδέα ότι η αδικία θα εξακολουθεί να υφίσταται μέχρι να κρυώσει ο ήλιος γιατί δεν υπάρχει κανένας να πολεμήσει για εμάς. Δεν είναι απαραίτητα έτσι!  

Όχι μωρή Σκάρλετ Ο’ Χάρα, θα κατεβάσεις την κουρτίνα, θα την φορέσεις και θα βγείς έξω να πάρεις εσύ την τύχη σου στα χέρια σου! Ακόμα και αν σε έχει ήδη πατήσει η μπουλντόζα και το ήθικό σου είναι στα τάρταρα και δεν θες να σηκωθείς από τον καναπέ παρά μόνο για να μπουκώσεις ένα ουζάκι για τον καταραμένο τραπεζίτη – εννοείται ότι για όλα φταίνε οι τραπεζίτες – μέσα στα τρίσβαθα της απελπισίας υπάρχει, όχι ελπίδα, αλλά υπάρχει δύναμη.

Δύναμη μέσα στην αδυναμία όλων αυτών των συνηθισμένων ανθρώπων που έκαναν ασυνήθιστα πράγματα. Δεν νομίζω ότι υπήρξε κάποιος που πήγε στον πόλεμο και δεν φοβήθηκε. Εμένα ο παππούς μου πάντως φοβήθηκε. Κάποιος που να μπήκε σε χειρουργείο και να μην φοβήθηκε. Κάποιον που να τον απείλησε το αφεντικό του και να μην φοβήθηκε. Κάποιον που να ερωτεύτηκε και να μην φοβήθηκε. Δεν τον ξεπερνάς ποτέ τον φόβο σου, τον κουβαλάς και τον μετουσιώνεις σε δύναμη. Και τότε γίνεσαι εσύ ο φόβος για αυτόν που σε αδικεί.

Κοινοί, αδύναμοι άνθρωποι είναι πάντα αυτοί που τελικά γίνονται ήρωες.

Σημείωση: Το ΣΒΚ διάβασα το μυθιστόρημα "Το στοίχημα" της Katherine Neville, εκδόσεις Λιβάνη, στο οποίο ανώτατα στελέχη τραπεζών αφού κλέψουν νόμιμα χρήματα, αγοράζουν ένα νησάκι στα όρια Ελλάδας-Τουρκίας και το κάνουν φορολογικό παράδεισο για ξέπλυμα χρήματος άλλων τραπεζιτών. Σας υπόσχομαι, τυχαία το διάβασα, αλλά με έβαλε σε υποψίες. 

ο ήρωας είσαι εσύ

Εδώ καράβια χάνονται, γόνδολες αρμενίζουν

Έχοντας περάσει ένα υπέροχο και πρακτικά αυθόρμητο 4-ήμερο στην Βενετία δεν ξέρω αν αντέχω να ξαναβυθιστώ στον φόβο και την απελπισία της πραγματικότητας, ή προτιμώ να μείνω με την φαντασία μου στο εξωπραγματικό σκηνικό μίας ανεπανάληπτης πόλης. Ήταν τόση η ομορφιά που είδαν τα μάτια μου και ρούφηξε η ψυχή μου που όταν επέστρεψα πίσω σχεδόν αισθανόμουν απρόσβλητη από την δυστυχία, την μιζέρια και τους εκβιασμούς του τρίτου μνημονιακού μονόδρομου. Επειδή όμως οι αυταπάτες δεν είναι το φόρτε μου και ούτε ισχυρίστηκα ποτέ ότι θα κάνω εθελοντική λοβοτομή άρχισα να διαβάζω το 3^ο μνημόνιο, το επονομαζόμενο και μακελάρης για να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι τους ισχυρισμούς του υπουργού οικονομικών ότι έχουμε φάει τον γάιδαρο κατά τα 2/3 και μας μένει το τελευταίο και γλυκόπιοτο 1/3 για να ορθοποδήσουμε και να βγούμε μωρό μου μέσα απ’ το τούνελ, έξω στο φως. 

Περισσότερη μουσική έχει γραφτεί για το χρήμα παρά για τον έρωτα – και συχνά με πιο ευτυχισμένο τέλος και σαφώς πιο πιασάρικη μελωδία

Και δεν μπορώ να μην θαυμάσω με έκσταση την ικανότητα των βουλευτών να διαβάσουν και να κατανοήσουν τις 500 σελίδες του νομοσχεδίου, που ούτε πλοκή έχει, ούτε βρίθει από σασπένς, αντίθετα οι περικοπές είναι τόσο σαδιστικά επαναλαμβανόμενες που αναρωτιέται κανείς αν οι συντάκτες του είναι μέλη της λέσχης των φίλων του Χάνιμπαλ Λέκτερ. Με την επισήμανση του κατεπείγοντος, ώπερ μεθερμηνευόμενον εστί άρον άρον σταύρωσον αυτούς (εμάς), χτες κατατίθεται, αύριο ψηφίζεται! Μπαίνω στον πειρασμό να κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια. Μία φορά στην ζωή μου κατάφερα να διαβάσω σε μία μέρα 662 σελίδες το ένα και μοναδικό «ο Χάρι Πότερ και οι κλήροι του θανάτου» και αυτό ήταν με διαλείμματα ΜΟΝΟ για τουαλέτα! [Ποιός πεινάει όταν τον κυνηγάνε κυνηγοί κεφαλών και θανατοφάγοι και ο άρχοντας του σκότους; (Ένας από τους λόγους που μου άρεσε τόσο πολύ η Βενετία ήταν αυτή η αίσθηση ότι θα σου ξεπεταχτεί κάποιος με σκουπόξυλο από μια μισομουχλιασμένη πόρτα)]. Αντίθετα δύσκολα βιβλία όπως «ο λύκος της στέπας» που θέλει να το επεξεργαστείς λίγο αυτό που διαβάζεις είναι ακόμα μισοδιαβασμένος εδώ και μήνες στο κομοδίνο μου, χωρίς την παραμικρή αίσθηση του κατεπείγοντος. Πού θέλω να καταλήξω; Ότι ακόμα και ένας πορωμένος, στρατευμένος υπερψηφιστής του νομοσχεδίου είναι αδύνατον να διαβάσει το μνημόνιο 3 μέσα σε μία μέρα. Συμπέρασμα; Θα πάει αδιάβαστο!

Θα πάει όμως. Θα ψηφιστεί από ανθρώπους που δεν το έχουν διαβάσει και δεν θα αγγίξει την ζωή τους ποτέ με τον τρόπο που αγγίζει εμάς. Εδώ τέσσερις μέρες στην Ιταλία και αισθάνθηκα ότι δεν με αφορούν τα μέτρα. Τί να πεί κανείς για τους πολιτικούς και τους τραπεζίτες που ζουν μονίμως σε άλλο πλανήτη;

Ωστόσο παρατηρώ ότι αυτό που δρα σε μένα σήμερα ως αποστασιοποίηση που με βρήκε, λόγω ταξιδιού είναι ταυτόχρονα και ισχυροποιημένο ανοσοποιητικό αντιμέτωπο με την πανώλη του φόβου. Η ζωή μας δεν είναι απαραίτητο να είναι μέσα στην αγωνία για το αν θα πάρουμε την δόση, ή πότε θα πτωχεύσουμε. Η ζωή ΜΟΥ έχει να κάνει με τα όνειρά ΜΟΥ, τις απόψεις μου, τα πράγματα που δημιουργώ με την ψυχή μου. Δεν είναι μόνο οι φόροι, οι άτακτες εισφορές, το χαράτσι. Είναι οι αγώνες των γονιών μας που δούλεψαν μια ζωή για να μας μεγαλώσουν και που σε λίγο θα κάθονται μέσα στο σπίτι με το μπουφάν γιατί δεν θα έχουν λεφτά να το ζεστάνουν. Είναι ξεφτίλα κύριοι υπουργοί να επιτίθεστε στον συνταξιούχο που υπηρέτησε την χώρα με την δουλειά του.

Ο blogger Ρομπέν γράφει: «Η επίθεση αυτή είναι ανάρμοστη, αν όχι και παράνομη. Γιατί οι συντάξεις δεν είναι μια παροχή καλής θέλησης, σαν να λέμε ελεημοσύνη, αλλά επιστροφή εισφορών που έχουν παρακρατηθεί, επενδυθεί και αυγατίσει..... Πώς ονομάζεις έναν στρατό που, επειδή αδυνατεί να υποτάξει στη μάχη τον ένοπλο αντίπαλο, επιτίθεται στους αμάχους και εκτελεί γέρους και παιδιά; Πώς ονομάζεις έναν πατέρα που, επειδή δέχεται καταπίεση στη δουλειά, όταν επιστρέφει στο σπίτι ξυλοφορτώνει, για να εκτονωθεί, τη γυναίκα του και το παιδί του; Πώς ονομάζεις μια κυβέρνηση που, επειδή δεν έχει την ψυχή, το μυαλό και τα παπάρια να αναζητήσει λύσεις στα προβλήματα, ρουφάει το αίμα των αδυνάμων, απλά για να επιβιώσει άλλη μια μέρα, σαν το παρασιτικό κουνούπι ή σαν την ύαινα, που τρέφεται με ψοφίμια, για να μην μπει στον κόπο κυνηγήσει;»

Δείτε όλο το κείμενο εδώ:

Όχι! Όχι και πάλι όχι! Θέλω ισότητα, θέλω δικαιοσύνη. Δεν αρνούμαι να πληρώσω αυτά που μου αναλογούν, θέλω να παλέψω για να σώσω αυτή την χώρα. Αρνούμαι να πληρώσω αυτά που αναλογούν σε αυτούς που τόσο καιρό κερδοσκοπούσαν πάνω στο κεφάλι μου. Δεν μπορεί να μην πληρώνει χαράτσι ο ΣΚΑΙ και να πρέπει να πληρώσω εγώ για να σωθεί η χώρα. Πριν μερικές μέρες μια φίλη μου μου είπε μειδιώντας ότι γράφω κουμμουνιστικά. Το είπε για προσβολή. Το ύφος της με πλήγωσε, όχι ο χαρακτηρισμός. Αν υπάρχει ΕΝΑΣ κουμμουνιστής που να με διαβάζει ενδεχομένως και να μπορεί να πει τί σημαίνει να είσαι ένας. Που 'σαι Θανάση; (Παφίλη) Εγώ μιλάω για αλήθεια, για δικαιοσύνη, για την δυνατότητα να ζουν όλοι οι άνθρωποι με όλες τους τις ανάγκες καλυμμένες. Να απολαμβάνουν τους καρπούς του μόχθου τους. Αν στην συνείδηση των ανθρώπων αυτό μεταφράζεται συνειρμικά ως κουμμουνισμός, εγώ δεν έχω την αρμοδιότητα να το κρίνω. Μάλλον κάτι λέει.

Και μπορεί το σύστημα στο οποίο βρισκόμαστε να είναι εγγενώς ανίκανο για δικαιοσύνη, αλλά είμαστε όλοι πάνω στην ίδια γαλέρα. Άλλοι στο κατάστρωμα, άλλοι στα κουπιά. Στο ίδιο σημείο θα πάμε. Ή μήπως όχι; Θυμάμαι την ταινία Μπεν Χούρ. Οι σκλάβοι αλυσοδεμένοι τραβάνε τα κουπιά στο ρυθμό του τυμπάνου. Η έκβαση της ναυμαχίας εξαρτάται από αυτούς. Κοπιάζουν, ιδρώνουν, μαστιγώνονται. Και όταν τελικά το καράβι βυθίζεται κανείς δεν έχει σαν προτεραιότητα να τους λύσει. Μερικοί γλιτώνουν, μάλλον κατά τύχη. Δεν τραβάω ζόρι να τραβάω κουπί. Κατά έναν περίεργο τρόπο, που κάνει την ψυχολόγο μου να απορεί, μου αρέσουν τα δύσκολα και ο πόνος. Αντλώ μία αλλόκοτη χαρά όταν πετυχαίνω κάτι δύσκολο. Ποτέ δεν θέλησα τον εύκολο δρόμο. Δεν είναι φυγοπονία η αντίσταση κατά των άδικων μέτρων. Είναι το αμυδρότερο ένστικτο αυτοσυντήρησης.