No, ordinary people

Δεν ξέρω εσείς τί συζητάτε στον οδοντίατρο, αλλά εμείς την Παρασκευή πιάσαμε το θέμα «ήρωας». Είχα μπεί μέσα με σπασμένο τσαμπουκά γιατί με την βροχή που συνόδεψε το συλλαλητήριο της 7^ης Νοέμβρη, είχα βραχεί μέχρι το μεδούλι και την άλλη μέρα έβηχα σαν το παλιογούμαρο, και έχω και ένα δόντι που με πονάει εδώ και πολύ καιρό και γενικά είχα τις μαύρες και τις κλειστές μου για όλες τις ήττες που έχω φάει τον τελευταίο καιρό. Οι αγώνες μου και η επαναστατικότητά μου ξεκίνησαν με σφοδρή αποφασιστικότητα, κατόπιν ένιωσα ιερή αγανάκτηση, που αντικαταστάθηκε από ένα αίσθημα αδυναμίας και απόγνωσης, που και αυτό με τη σειρά του μετουσιώθηκε σε απελπισία, για να καταλήξει σε πλήρη εξάντληση. Και σκεφτόμουνα ότι να τρομάρα μου που θέλω να αλλάξω τον κόσμο, αφού είμαι ανίκανη, ανήμπορη, μικρή (και τριανταφυλλένια). Άσε που δεν πετάω, κλαίω εύκολα, και πάνω από όλα φοβάμαι. Καμία σχέση με όσα βλέπουμε στις ταινίες για τους ήρωες.

Το πρότυπο του ήρωα είναι ο κρυφός που έχει πολλά λεφτά και υπεράνθρωπες δυνάμεις. Χαίρει ευρείας εκτίμησης και σεβασμού από την κοινωνία, αλλά αυτός φτύνει τα στερεότυπα – όταν αυτά δεν κοιτάζουνε, προς Θεού – φοράει την στολή του και συναγελάζεται με φτωχούς πλήν τίμιους μεροκαματιάρηδες, ανθρώπους του μόχθου, της εργατιάς, της αγροτιάς και τούμπαλιν. Ωστόσο είναι ικανός να χειρίζεται κεφάλαια ιλιγγιώδους ύψους που του αποφέρουν αστρονομικά κέρδη. Τέλειος συνδυασμός. Ένα άλλο χαρακτηριστικό του υπερήρωα είναι ότι είναι ατρόμητος! Και αν τον χτύπησε το αγιάζι, η μπέρτα του και αν στάζει, εκείνον δεν τον νοιάζει γιατί είναι τρομερός.

Και μετά εσύ σκέφτεσαι ότι μένω σε διαμέρισμα, δεν έχω μπάτ μομπίλ, (ο αστραχάν δεν πιάνεται) και στην κα-λύ-τε-ρη περίπτωση μπορώ να κάνω 10 κάμψεις. Αισθάνεσαι ανεπάρκεια ως ηρωική φυσιογνωμία, ή δεν αισθάνεσαι; Και εντελώς ασυνείδητα μεταθέτεις την αποστολή της διάσωσής σου στον μυστικό υπερήρωα των 4 ηπείρων – ποιός την χέζει την Αφρική; - και περιμένεις στωικά σαν την Ραπουνζέλ/Πηνελόπη να έρθει ο πρίγκηπας και να σου λύσει τα προβλήματα. Μία λίγο ως πολύ σιωνιστική θεώρηση του ήρωα, ως ενός υπερανθρώπου που δεν έχει κοινά στοιχεία με εμάς τους απλούς θνητούς, άρα δεν μπορούμε εμείς να ταυτιστούμε μαζί του και ως εκ τούτου να πετύχουμε τίποτα από όσα πετυχαίνει αυτός. Και με την συνειδητοποίηση ότι όσα βλέπουμε στις ταινίες είναι ψέματα βρε χαζούλα, είναι μύθος (είναι μύθος, το δασύτριχο μου στήθος), συμβιβαζόμαστε με την ιδέα ότι η αδικία θα εξακολουθεί να υφίσταται μέχρι να κρυώσει ο ήλιος γιατί δεν υπάρχει κανένας να πολεμήσει για εμάς. Δεν είναι απαραίτητα έτσι!  

Όχι μωρή Σκάρλετ Ο’ Χάρα, θα κατεβάσεις την κουρτίνα, θα την φορέσεις και θα βγείς έξω να πάρεις εσύ την τύχη σου στα χέρια σου! Ακόμα και αν σε έχει ήδη πατήσει η μπουλντόζα και το ήθικό σου είναι στα τάρταρα και δεν θες να σηκωθείς από τον καναπέ παρά μόνο για να μπουκώσεις ένα ουζάκι για τον καταραμένο τραπεζίτη – εννοείται ότι για όλα φταίνε οι τραπεζίτες – μέσα στα τρίσβαθα της απελπισίας υπάρχει, όχι ελπίδα, αλλά υπάρχει δύναμη.

Δύναμη μέσα στην αδυναμία όλων αυτών των συνηθισμένων ανθρώπων που έκαναν ασυνήθιστα πράγματα. Δεν νομίζω ότι υπήρξε κάποιος που πήγε στον πόλεμο και δεν φοβήθηκε. Εμένα ο παππούς μου πάντως φοβήθηκε. Κάποιος που να μπήκε σε χειρουργείο και να μην φοβήθηκε. Κάποιον που να τον απείλησε το αφεντικό του και να μην φοβήθηκε. Κάποιον που να ερωτεύτηκε και να μην φοβήθηκε. Δεν τον ξεπερνάς ποτέ τον φόβο σου, τον κουβαλάς και τον μετουσιώνεις σε δύναμη. Και τότε γίνεσαι εσύ ο φόβος για αυτόν που σε αδικεί.

Κοινοί, αδύναμοι άνθρωποι είναι πάντα αυτοί που τελικά γίνονται ήρωες.

Σημείωση: Το ΣΒΚ διάβασα το μυθιστόρημα "Το στοίχημα" της Katherine Neville, εκδόσεις Λιβάνη, στο οποίο ανώτατα στελέχη τραπεζών αφού κλέψουν νόμιμα χρήματα, αγοράζουν ένα νησάκι στα όρια Ελλάδας-Τουρκίας και το κάνουν φορολογικό παράδεισο για ξέπλυμα χρήματος άλλων τραπεζιτών. Σας υπόσχομαι, τυχαία το διάβασα, αλλά με έβαλε σε υποψίες. 

ο ήρωας είσαι εσύ