Εδώ καράβια χάνονται, γόνδολες αρμενίζουν

Έχοντας περάσει ένα υπέροχο και πρακτικά αυθόρμητο 4-ήμερο στην Βενετία δεν ξέρω αν αντέχω να ξαναβυθιστώ στον φόβο και την απελπισία της πραγματικότητας, ή προτιμώ να μείνω με την φαντασία μου στο εξωπραγματικό σκηνικό μίας ανεπανάληπτης πόλης. Ήταν τόση η ομορφιά που είδαν τα μάτια μου και ρούφηξε η ψυχή μου που όταν επέστρεψα πίσω σχεδόν αισθανόμουν απρόσβλητη από την δυστυχία, την μιζέρια και τους εκβιασμούς του τρίτου μνημονιακού μονόδρομου. Επειδή όμως οι αυταπάτες δεν είναι το φόρτε μου και ούτε ισχυρίστηκα ποτέ ότι θα κάνω εθελοντική λοβοτομή άρχισα να διαβάζω το 3^ο μνημόνιο, το επονομαζόμενο και μακελάρης για να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι τους ισχυρισμούς του υπουργού οικονομικών ότι έχουμε φάει τον γάιδαρο κατά τα 2/3 και μας μένει το τελευταίο και γλυκόπιοτο 1/3 για να ορθοποδήσουμε και να βγούμε μωρό μου μέσα απ’ το τούνελ, έξω στο φως. 

Περισσότερη μουσική έχει γραφτεί για το χρήμα παρά για τον έρωτα – και συχνά με πιο ευτυχισμένο τέλος και σαφώς πιο πιασάρικη μελωδία

Και δεν μπορώ να μην θαυμάσω με έκσταση την ικανότητα των βουλευτών να διαβάσουν και να κατανοήσουν τις 500 σελίδες του νομοσχεδίου, που ούτε πλοκή έχει, ούτε βρίθει από σασπένς, αντίθετα οι περικοπές είναι τόσο σαδιστικά επαναλαμβανόμενες που αναρωτιέται κανείς αν οι συντάκτες του είναι μέλη της λέσχης των φίλων του Χάνιμπαλ Λέκτερ. Με την επισήμανση του κατεπείγοντος, ώπερ μεθερμηνευόμενον εστί άρον άρον σταύρωσον αυτούς (εμάς), χτες κατατίθεται, αύριο ψηφίζεται! Μπαίνω στον πειρασμό να κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια. Μία φορά στην ζωή μου κατάφερα να διαβάσω σε μία μέρα 662 σελίδες το ένα και μοναδικό «ο Χάρι Πότερ και οι κλήροι του θανάτου» και αυτό ήταν με διαλείμματα ΜΟΝΟ για τουαλέτα! [Ποιός πεινάει όταν τον κυνηγάνε κυνηγοί κεφαλών και θανατοφάγοι και ο άρχοντας του σκότους; (Ένας από τους λόγους που μου άρεσε τόσο πολύ η Βενετία ήταν αυτή η αίσθηση ότι θα σου ξεπεταχτεί κάποιος με σκουπόξυλο από μια μισομουχλιασμένη πόρτα)]. Αντίθετα δύσκολα βιβλία όπως «ο λύκος της στέπας» που θέλει να το επεξεργαστείς λίγο αυτό που διαβάζεις είναι ακόμα μισοδιαβασμένος εδώ και μήνες στο κομοδίνο μου, χωρίς την παραμικρή αίσθηση του κατεπείγοντος. Πού θέλω να καταλήξω; Ότι ακόμα και ένας πορωμένος, στρατευμένος υπερψηφιστής του νομοσχεδίου είναι αδύνατον να διαβάσει το μνημόνιο 3 μέσα σε μία μέρα. Συμπέρασμα; Θα πάει αδιάβαστο!

Θα πάει όμως. Θα ψηφιστεί από ανθρώπους που δεν το έχουν διαβάσει και δεν θα αγγίξει την ζωή τους ποτέ με τον τρόπο που αγγίζει εμάς. Εδώ τέσσερις μέρες στην Ιταλία και αισθάνθηκα ότι δεν με αφορούν τα μέτρα. Τί να πεί κανείς για τους πολιτικούς και τους τραπεζίτες που ζουν μονίμως σε άλλο πλανήτη;

Ωστόσο παρατηρώ ότι αυτό που δρα σε μένα σήμερα ως αποστασιοποίηση που με βρήκε, λόγω ταξιδιού είναι ταυτόχρονα και ισχυροποιημένο ανοσοποιητικό αντιμέτωπο με την πανώλη του φόβου. Η ζωή μας δεν είναι απαραίτητο να είναι μέσα στην αγωνία για το αν θα πάρουμε την δόση, ή πότε θα πτωχεύσουμε. Η ζωή ΜΟΥ έχει να κάνει με τα όνειρά ΜΟΥ, τις απόψεις μου, τα πράγματα που δημιουργώ με την ψυχή μου. Δεν είναι μόνο οι φόροι, οι άτακτες εισφορές, το χαράτσι. Είναι οι αγώνες των γονιών μας που δούλεψαν μια ζωή για να μας μεγαλώσουν και που σε λίγο θα κάθονται μέσα στο σπίτι με το μπουφάν γιατί δεν θα έχουν λεφτά να το ζεστάνουν. Είναι ξεφτίλα κύριοι υπουργοί να επιτίθεστε στον συνταξιούχο που υπηρέτησε την χώρα με την δουλειά του.

Ο blogger Ρομπέν γράφει: «Η επίθεση αυτή είναι ανάρμοστη, αν όχι και παράνομη. Γιατί οι συντάξεις δεν είναι μια παροχή καλής θέλησης, σαν να λέμε ελεημοσύνη, αλλά επιστροφή εισφορών που έχουν παρακρατηθεί, επενδυθεί και αυγατίσει..... Πώς ονομάζεις έναν στρατό που, επειδή αδυνατεί να υποτάξει στη μάχη τον ένοπλο αντίπαλο, επιτίθεται στους αμάχους και εκτελεί γέρους και παιδιά; Πώς ονομάζεις έναν πατέρα που, επειδή δέχεται καταπίεση στη δουλειά, όταν επιστρέφει στο σπίτι ξυλοφορτώνει, για να εκτονωθεί, τη γυναίκα του και το παιδί του; Πώς ονομάζεις μια κυβέρνηση που, επειδή δεν έχει την ψυχή, το μυαλό και τα παπάρια να αναζητήσει λύσεις στα προβλήματα, ρουφάει το αίμα των αδυνάμων, απλά για να επιβιώσει άλλη μια μέρα, σαν το παρασιτικό κουνούπι ή σαν την ύαινα, που τρέφεται με ψοφίμια, για να μην μπει στον κόπο κυνηγήσει;»

Δείτε όλο το κείμενο εδώ:

Όχι! Όχι και πάλι όχι! Θέλω ισότητα, θέλω δικαιοσύνη. Δεν αρνούμαι να πληρώσω αυτά που μου αναλογούν, θέλω να παλέψω για να σώσω αυτή την χώρα. Αρνούμαι να πληρώσω αυτά που αναλογούν σε αυτούς που τόσο καιρό κερδοσκοπούσαν πάνω στο κεφάλι μου. Δεν μπορεί να μην πληρώνει χαράτσι ο ΣΚΑΙ και να πρέπει να πληρώσω εγώ για να σωθεί η χώρα. Πριν μερικές μέρες μια φίλη μου μου είπε μειδιώντας ότι γράφω κουμμουνιστικά. Το είπε για προσβολή. Το ύφος της με πλήγωσε, όχι ο χαρακτηρισμός. Αν υπάρχει ΕΝΑΣ κουμμουνιστής που να με διαβάζει ενδεχομένως και να μπορεί να πει τί σημαίνει να είσαι ένας. Που 'σαι Θανάση; (Παφίλη) Εγώ μιλάω για αλήθεια, για δικαιοσύνη, για την δυνατότητα να ζουν όλοι οι άνθρωποι με όλες τους τις ανάγκες καλυμμένες. Να απολαμβάνουν τους καρπούς του μόχθου τους. Αν στην συνείδηση των ανθρώπων αυτό μεταφράζεται συνειρμικά ως κουμμουνισμός, εγώ δεν έχω την αρμοδιότητα να το κρίνω. Μάλλον κάτι λέει.

Και μπορεί το σύστημα στο οποίο βρισκόμαστε να είναι εγγενώς ανίκανο για δικαιοσύνη, αλλά είμαστε όλοι πάνω στην ίδια γαλέρα. Άλλοι στο κατάστρωμα, άλλοι στα κουπιά. Στο ίδιο σημείο θα πάμε. Ή μήπως όχι; Θυμάμαι την ταινία Μπεν Χούρ. Οι σκλάβοι αλυσοδεμένοι τραβάνε τα κουπιά στο ρυθμό του τυμπάνου. Η έκβαση της ναυμαχίας εξαρτάται από αυτούς. Κοπιάζουν, ιδρώνουν, μαστιγώνονται. Και όταν τελικά το καράβι βυθίζεται κανείς δεν έχει σαν προτεραιότητα να τους λύσει. Μερικοί γλιτώνουν, μάλλον κατά τύχη. Δεν τραβάω ζόρι να τραβάω κουπί. Κατά έναν περίεργο τρόπο, που κάνει την ψυχολόγο μου να απορεί, μου αρέσουν τα δύσκολα και ο πόνος. Αντλώ μία αλλόκοτη χαρά όταν πετυχαίνω κάτι δύσκολο. Ποτέ δεν θέλησα τον εύκολο δρόμο. Δεν είναι φυγοπονία η αντίσταση κατά των άδικων μέτρων. Είναι το αμυδρότερο ένστικτο αυτοσυντήρησης.