Αρρώστια

Α-α-α-ψού! Τέρμα, είναι πλέον επίσημο, είμαι άρρωστη και με την έγκριση του ΕΟΦ. Όλη την εβδομάδα είχα τόσο πολύ δουλειά, που απλά αγνοούσα τις κρυάδες, τα δέκατα, την καταρροή. Αφού είχα δουλειά, τί να κάνω; Δεν ήμουνα και του θανατά. Τα αυτιά μου βουίζανε σαν παποράκι του Μπουρνόβα και δεν θα μπορούσα να μυρίσω πτώμα δύο εβδομάδων σε απόσταση δύο μέτρων. Την Τετάρτη κοιμήθηκα με ένα ρολό χαρτί υγείας στο κομοδίνο και την Πέμπτη που ξύπνησα το ρολό ήταν κολλημένα κομματάκια – κομματάκια στο πάτωμα, αλλά δεν ξέρω πώς έγινε αυτό! Ορίστε! Το δάσος του Αμαζονίου κινδυνεύει με αφανισμό και φταίω και εγώ για αυτό! 

Μέχρι που σήμερα το πρωί ο γιατρός μου, να είναι καλά το παιδί, μου είπε «μπράβο» που καθόμουνα και πονούσα τόσες μέρες, αλλά κάτι μου λέει ότι δεν το εννοούσε με την καλή έννοια αυτό το μπράβο. Ακόμα μου είπε ότι τα ιγμόριά μου είναι φραγμένα, έχω ωτίτιδα και ότι αν δεν θέλω να κουφαθώ για τα καλά θα πρέπει να πάρω ένα σκεύασμα που μπορεί να μου προκαλέσει είτε υπνηλία, είτε υπερδιέγερση. Ε, ένα σούπερ μάρκετ, μαγείρεμα 2 φαγητών, 40 λεπτά στέπ, και όλο το κεφάλαιο των ερμιτιανών τελεστών αργότερα, δεν με έχει πιάσει ακόμα υπνηλία!  Ακόμα μπορεί να πάθω υπερθυροειδισμό και κατακράτηση ούρων, δεν ξέρω ποιό είναι το χειρότερο, και πάνω απ΄όλα ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να οδηγήσω JCB!  Πώς θα περάσω εγώ Σαββατοκύριακο χωρίς την μπουλντόζα μου; Όλη την εβδομάδα αυτή την στιγμή περίμενα.  Καλά, αφού δεν μπορώ να κάνω και πολλά πολλά, μόλις έφαγα, λέω να κλείσω λίγο για ένα λεπτούλι τα ματάκια μου στον καναπέ, να απολαύσω το κρύο και το ψιλόβροχο και το απόγευμα να φτιάξω ρυζόγαλο, να το κανελώσω και να το φάω!

Μαδριγάλι που γράφτηκε χειμώνα καιρό

Στα μύχια βάθη της θαλάσσης

Στη νύχτα των μακρών δελτίων,

Σαν άλογο που ετρόχαζε αίφνης

Σωπαίνει φρέσκο το όνομά σου

Στους ώμους σου, άχ προστάτεψέ με,

Στα κάτοπτρά σου βγές νυχτέρια

Και φύλλινη μονάξια δώς μου

Από της ράχης την ισκιάδα

Το στόμα σου φιλιά ντυμένο

Και από τους χωρισμούς φευγάτο

Το στόμα δώσε μου το φίνο

Τερπνό λουλούδι της φωταύγειας

Από μακριά πολύ μακριά, από

Λησμόνια σε  λησμόνια οι ράγιες

Μαζί μου μένουν – της βροχούλας

Κραυγή που υφαίνει η εσπέρα η μαύρη

Το μίτο εσύ θα βρείς της νύχτας,

Τη γκαρνταρόμπα της σαν βγάζει

Η αυγή τους ουρανούς με αστέρια

Γιομάτα ανέμους που φτυαρίζουν

Το βλέμμα μου σκεπάζει απούσα

Η σκιά η βαθιά της θύμισής σου

Παρούσα πάλι μου ξεσκίζει

Στα στήθη την γυμνή καρδιά μου

                                    Madrigal escrito en invierno

                                    P. Neruda

Δαμάζοντας τα κύματα

Ιανουάριος, καιρός των μουσώνων σε πολλές χώρες του κόσμου, αλλά στην Ελλάδα πολύς κόσμος γκρινιάζει για κάτι ψιλοβροχούλες σαν την σημερινή. Ήταν μια μέρα τον Ιανουάριο του 1997 που το έγραψε η μοίρα μου να μάθω τί ετσί Μπαγκλαντές!

Να σας βάλω στο κλίμα. Πρωτοετής φοιτήτρια Φυσικής, δεν έχω κλείσει ακόμα τα 18, έχω φύγει από το χωριουδάκι μου και μένω μόνη μου σε ένα ημιυπόγειο διαμέρισμα στην οδό Μυκόνου στου Ζωγράφου. Λίγο η έλλειψη ηλιακού φωτός στο ανήλιαγο μπουντρούμι μου, λίγο οι λιγοστές μου παρέες εκείνον τον καιρό, βλέπετε οι περισσότεροι συμφοιτητές μου είναι Αθηναίοι και έχουν ήδη ζωή στην οποία δεν χωρούσα εγώ, με αναγκάζουν να εκστρατεύω κάθε Παρασκευή προς το ΚΤΕΛ και από εκεί προς το χωριό, θυμήστε μου μία μέρα να σας πω την ιστορία που ήθελα να πάω στην Λιοσίων και βρέθηκα στα Λόσια να γελάσουμε, γιατί τότε έκλαιγα μόνη μου με ένα backpack κάπου στα Λόσια, χωρίς κινητό, μιλάμε για πολύ τόοοτε, και χωρίς την παραμικρή ιδέα ότι βρίσκομαι στα Λόσια, που είχαμε μείνει, α ναι, στην εκστρατεία. Όταν δεν πήγαινα χωριό, πήγαινα στην ξαδερφή μου στο Γαλάτσι. Μιάμιση ώρα με έπαιρνε να πάω από Ζωγράφου στο Γαλάτσι, χρονικό διάστημα στο οποίο θα μπορούσα κάλιστα να έχω πάει στο χωριό, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Περνούσα εκεί το Σάββατό μου, (έ-ρε γλέντια! Υπενθυμίζω ότι ήμουν πρωτοετής φοιτήτρια) και Κυριακή μεσημέρι γυρνούσα στην υπόγα.  

Είναι λοιπόν Κυριακή μεσημέρι 26 Ιανουαρίου 1997, έχει βαριά συννεφιά, κάθομαι στο κρεβάτι μου και βλέπω ένα επεισόδιο Dr Queen Μόνη στην Άγρια Δύση, στο οποίο η Dr. Queen προσπαθεί να κάνει εγχείριση σε κάποιον βαριά άρρωστο, που τον έχει ξαπλώσει πάνω στο τραπέζι του μπαρμπέρη, τον έχει ποτίσει μπέρμπον και του έχει δώσει να δαγκώσει ένα αναλγητικό ξυλαράκι, ενώ έχει απολυμάνει σχολαστικά το κουζινομάχαιρο στο μαγκάλι. Θέλετε να μάθετε πώς πήγε η εγχείριση; Εγώ δεν το έμαθα ποτέ.  Άνοιξαν οι ουρανοί και μου άλλαξαν στα σχέδια. Βασικά μου άλλαξαν τα φώτα. Εκεί που περιμένανε όλοι με αγωνία έξω από το μπαρμπέρικο, μαζί και εγώ, βλέπω ξαφνικά ένα μικρό ρυάκι να κυλάει στο υπνοδωμάτιο ερχόμενο από την κουζίνα. Ο τοίχος της κουζίνας ήταν κολλητός με τον μπάτο του ακάλυπτου,  που εδώ που τα λέμε έμοιαζε με μπάτο του πηγαδιού γιατί ήταν τσιμεντένιος και εκεί που δεν είχε διαμερίσματα, είχε ένα τοιχαλάκι ύψους μισού μέτρου και στη μέση ένα φρεάτιο για να φεύγουν τα νερά. Αμ, δέ!

Τρέχω στην κουζίνα και τί να δω, νερά αναβλίζανε από το μωσαϊκό. Γρήγορα, σφουγγαρίστρα! Ημίμετρα, τα νερά δεν λέγανε να σταματήσουν και τώρα είχαν φύγει από την κουζίνα τρέχανε κανονικά και στο υπνοδωμάτιο και απαιτούσαν σκούπα και φαράσι. Με την σκούπα τα έσπρωχνα προς το σιφόνι του μπάνιου. Εδώ είναι η στιγμή που μπήγω τα κλάματα. Πηγαίνω από την κουζίνα στο μπάνιο κάνοντας πλάτς, πλάτς, κλαίω και σκουπίζω, σκουπίζω και κλαίω. Τα νερά έχουν αρχίσει να ανεβαίνουν και δεν είναι πια ένα απαλό στρώμα στο πάτωμα, αλλά κοντεύουν να μου φτάσουν στον αστράγαλο. Τώρα είναι η στιγμή που χτυπάω το κουδούνι της γειτόνισσας και του γείτονα που έρχεται ο καθένας από το σπίτι του κυρίως να δούν γιατί έχω πλαντάξει στο κλάμα και κατά δεύτερον φέρνουν τις σκούπες και τα φαράσια τους. Αφού παλέψαμε με τα κύματα επί μισαώρου, χωρίς καμία απολύτως βελτίωση αποφάσισα ότι είναι καιρός να αφήσω το σύμπτωμα και να ασχοληθώ με την αιτία. Ο ακάλυπτος είχε γίνει μία πολύ ωραία και σίκ μικρή πισινούλα, σαν και αυτές που άν έχει το δωμάτιό σου στην Σαντορίνη δικαιολογείται να σου χρεώνουν 600€ την βραδιά. Εμένα ευτυχώς ο σπιτονοικοκύρης μου δεν με χρέωνε τίποτα επιπλέον. Κάποια πράγματα είναι ανεκτίμητα, για όλα τα άλλα υπάρχει η Mastercard.

Αφού ξεκλείδωσα την πορτούλα , έβγαλα τα παπούτσια μου και μπήκα μέχρι το γόνατο στην σκοτεινή και βρωμερή πισίνα, δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι τί μπορεί να είχε μέσα αυτό το νερό. Εξακολουθούσε να βρέχει τουλούμια και με την πρώτη ματιά φαινόταν ότι να προσπαθήσω να αδειάσω τον ακάλυπτο με τον κουβά δεν θα έπιανε. Οι γείτονες κοίταζαν με ενδιαφέρον ο ένας από το παράθυρο της κουζίνας και η άλλη από το παραθυράκι του μπάνιου και συνειδητοποίησα μία σκληρή αλήθεια. Αν δεν ξεβούλωνα εγώ το φρεάτιο δεν θα το έκανε κανείς για εμένα. Νάντια, μόνη στο άγριο Ζωγράφου! Έτσι έβαλα το χέρι μου μέσα στα νερά μέχρι πάνω από τον αγκώνα, εντόπισα το φρεάτιο και τράβηξα έξω από την σκοτεινή δίνη τα φύλλα, χαρτιά, γυαλιά και δεν θέλω να σκέφτομαι τί άλλα που το έφραζαν. Σχηματίστηκε μία μεγάλη καταβόθρα και σύντομα τα νερά άρχισαν να υποχωρούν. Τότε και μόνο τότε σταμάτησα να κλαίω. Μπήκα μέσα, στέγνωσα τα πατώματα και τα μάτια μου, έριξα οινόπνευμα στο μωσαϊκό της κουζίνας και του έβαλα φωτιά. Μετά καθάρισα με οινόπνευμα και τα χέρια μου, αλλά δεν έβαλα φωτιά και έπεσα εξουθενωμένη στο κρεβάτι μου.

Από τότε το χαϊδεμένο της μαμάς μου έμαθε να φροντίζει τα φρεάτια να είναι πάντα καθαρά, και έμαθε ότι όταν τα πράγματα έχουν γίνει λίμπα, είτε οφείλεται σε εσένα, είτε όχι, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να μπείς μέσα και να το αναλάβεις εσύ, ας είναι και κλαίγοντας. Άλλο ένα ανεκτίμητο μάθημα. Για όλα τα άλλα υπάρχει η Mastercard.

   

Κρίση

Περνάω τις τελευταίες μέρες εγκλωβισμένη σε έναν κυκεώνα απραγίας εκτονώνοντας τα νεύρα μου στο ξεσκόνισμα, στους κοιλιακούς και στο στέπ. Ψυχολογικής απραγίας εννοώ, με τόσο ξεσκόνισμα, κοιλιακούς και στέπ,  γιατί αισθάνομαι τόσο μετέωρη που είμαι παθολογικά ανίκανη να νιώσω οτιδήποτε. Πρώτο ανησυχητικό σύμπτωμα σήμερα: Μου παίρνει 30 λεπτά οδηγώντας τον Αστραχάν (χρυσαφί Mistubishi Lancer του ΄84) να περάσω ΕΝΑ φανάρι και δεν εκνευρίστηκα ούτε τόσο δα λιγουλάκι.  Δεύτερο ανησυχητικό σύμπτωμα: όσο πιο μπερδεμένη να απαισιόδοξη νιώθω, τόσο περισσότερο γελάω. Μου είπε χτες μία συνεργάτης ότι ακούγομαι πολύ κεφάτη και ότι είναι πολύ καλό που αντιμετωπίζω τα πράγματα θετικά. Hello? Σε ντελίριο ίσως, κεφάτη, χμμ δεν θα το έλεγα. 

Επίσης με έχει στεναχωρήσει το ότι ένα άτομο που γνωρίζω και συνεργάζομαι πολλαααά χρόνια είπε άσχημα λόγια για μένα. Το πιό περίεργο είναι ότι δεν θύμωσα με αυτά που έμαθα, αλλά στεναχωρέθηκα με την δική μου έλλειψη κρίσης σχετικά με αυτή την επαγγελματική σχέση. Στεναχωρήθηκα γιατί η δική μου επένδυση σε αυτή αντιμετωπίστηκε τόσο επιπόλαια. Τέλος πάντων, δεν υπάρχει τρόπος να πώ περισσότερα χωρίς να εκθέσω ανθρώπους και καταστάσεις. Τις πρώτες δύο μέρες έκανα 80 λεπτά στέπ, 200 κοιλιακούς και 50 κάμψεις. Τώρα μία εβδομάδα αργότερα αρχίζω να το αποδέχομαι. Είμαι τόσο αφελής. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι εκ των προτέρων καλοί και τους συμπεριφέρομαι έτσι, ώστε να τους αναγκάσω να επαληθεύσουν την υπόθεσή μου. Και όταν δεν το κάνουν απογοητεύομαι.

Μην με παρεξηγήσετε, συνήθως είμαι η επιτομή της αισιοδοξίας. Επί 31 χρόνια πίστευα ότι εμείς καθορίζουμε το περιβάλλον μας και ως εκ τούτου μπορούμε να αλλάξουμε τις συνθήκες ώστε να είναι πιο ευνοϊκές για εμάς. Ακόμα και αν δεν μπορούμε να αλλάξουμε ολοκληρωτικά τα πράγματα, σίγουρα θα υπάρχει κάποια ελπίδα,  ΑΛΛΑ αυτή την συγκεκριμένη στιγμή στον χωρόχρονο όλες αυτές οι θετικούρες μου φαίνονται ένα μάτσο ανεφάρμοστες ΑΗΔΙΕΣ! Και συζητώντας με βιολόγο ερευνήτρια παγκόσμιας κλάσης διαπίστωσα ότι δεν είμαι μόνη, γιατί και αυτή περνάει τα ίδια με μένα. Το να διαπιστώνεις ότι δεν είσαι ο μοναδικός άνθρωπος με μελαγχολίες, υπαρξιακά και άσπρες τρίχες στους κροτάφους είναι μία κάποια παρηγοριά.  Δεν έχω αγγίξει κάν το θέμα υπαρξιακά και θα μου επιτρέψετε να μην  το αναλύσω περισσότερο. Κάποια πράγματα συζητούνται μόνο από κοντά.  Όταν βλέπεις τα ματάκια του άλλου και ακούς την καρδούλα του. Κάποια πράγματα είναι μόνο για εμένα και την φίλη μου την ερευνήτρια.

Τις γυναίκες λέει, της βοηθάει το να συζητάνε για τα προβληματά τους, καθώς τα εξωτερικεύουν τα αντιμετωπίζουν και τα αποδυναμώνουν. Οι άνδρες από την άλλη πλευρά κλείνονται στην σπηλιά τους, στον εαυτό τους να αναρρώσουν από το πλήγμα με ηρεμία, μέχρι οι ίδιοι να βρούν την χειροπιαστή λύση. Αν είστε άνδρας και αναρρωτιέστε γιατί κάθομαι και τα δημοσιοποιώ αυτά, σας ενημερώνω ότι δεν ψάχνω για λύση, άει στην σπηλιά σας!

Μέρα άδειας στο σπίτι

Σήμερα έχω άδεια και με έχει πιάσει μία απίστευτη βαρεμάρα να διαβάσω και το έχω ρίξει στις δουλειές. Θέλω να ξεφορτωθώ ότι με βαραίνει από την προηγούμενη χρονιά και πρώτη και καλύτερη την σκόνη. Τώρα, όποιος με ξέρει για πάνω από 1 μέρα θα γνωρίζει ότι εγώ δεν είμαι του νοικοκυριού, δεν το έχω βρε παιδί μου! Και όμως προκειμένου να μην διαβάσω κβάντο έβαλα πλυντήριο άσπρα, σε καυτό νερό με μπόλικο λευκαντικό να έρθουν να αστράψουν, έπλυνα τον νεροχύτη, και ψέκασα όλες τις γυάλινες επιφάνειες του σπιτιού, συμπεριλαμβανομένης και, καλά δεν θα πήγαινε το μυαλό σας ούτε του χρόνου, εγώ δεν την έχω καθαρίσει ΠΟΤΕ αυτή την επιφάνεια, της πόρτας του πλυντηρίου!!! Και το καπάκι της κουζίνας, αλλά αυτό νομίζω το είχα καθαρίσει άλλη μία φορά όταν την αγόρασα. Κανονικά όλα αυτά είναι άκρως ανησυχητικά γιατί δεν μου αρέσει να σκουπίζω, να καθαρίζω, να σιδερώνω, ώπ βρήκα μέσα στην ντουλάπα/αποθηκούλα σπρέι για δερμάτινα ευκαιρία να ψεκάσω τα μποτάκια της πεζοπορίας γιατί χρειάζονται λίγη ενυδάτωση. Τί άλλο δεν μου αρέσει, χμμ, ναι, ξεσκόνισμα, νεροχύτης. Μόνο να μαγειρεύω μου αρέσει πολύ και να φτιάχνω νόστιμα πράγματα. Τις υπόλοιπες δουλειές του σπιτιού απλά τις διεκπεραιώνω για να είναι επαρκώς καθαρό, αλλά καθώς προείπα θεωρώ ότι στην αταξία σχηματίζονται δημιουργικές δομές που με βοηθούν να λειτουργώ. Σήμερα όμως δεν ανησυχώ, είπα απλώς να βάλω λίγη τάξη, δεν είναι ότι θα το κάνω και κάθε μέρα, εξάλλου σύμφωνα με τον 2^ο Νόμο της Θερμοδυναμικής η εντροπία του σύμπαντος συνεχώς αυξάνεται και ακόμη και αν υπάρχει μία τοπική μείωση της αταξίας σε ένα σημείο, πχ στο σπίτι μου, τότε υπάρχει κάπου αλλού μία αύξησή της. Έτσι αν γυρίσατε στο σπίτι σας και είναι περισσότερο ακατάστατο από ότι συνήθως μην φοβηθείτε, είναι επειδή συμάζεψα εγώ το σαλόνι μου!

Είδα μέσα στις γιορτές μία ταινία Julie & Julia στην οποία μία 30χρονη υπάλληλος που ζεί σε ένα χαμόσπιτο στο Queens καταφέρνει να μαγειρέψει μέσα σε ένα χρόνο 524 συνταγές της Julia Child μέσα σε μία σαραβαλιασμένη κουζίνα που μετά βίας έχει έκταση 6 τετραγωνικών μέτρων και ένα μικρό, αλλά συμπαθέστατο σπίτι (τί σου κάνει η σκηνογραφία) και αναθάρρησα γιατί αν μπορεί να μαγειρεύει εκείνη στο Queens μπορώ να το κάνω και εγώ στην Κυψέλη, και επιπλέον το σίγουρο είναι ότι του χρόνου θα είμαι στο δικό μου σπίτι με θέα τον Υμμητό, θα μαγειρεύω κίς σε εμαγιέ ταψάκι και θα πηγαίνω στην δουλειά μου με ποδήλατο. 

Σκέψεις πάνω στην αρχή της νέας χρονιάς

Σήμερα ήταν η απόλυτη μέρα των διακοπών. ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΤΙΠΟΤΑ!!! Ξύπνησα το πρωί από τον ήχο της βροχής, στο χωριό δεν έβρεξε ούτε μία μέρα, και άραξα στον καναπέ για να πάρω την δόση του ιντερνετ που είχα στερηθεί από την παραμονή των Χριστουγέννων που πήγα στο χωριό. Στο χωριό δεν έχουμε ίντερνετ και αισθανόμουνα παράλυτη. Ευτυχώς όμως είχαμε κουραμπιέδες, τρελαίνομαι για κουραμπιέδες, και έτρωγα έναν κάθε απόγευμα στις 5 σαν φάρμακο με θρησκευτική ευλάβεια.

Η αλήθεια είναι ότι πέρασα εκπληκτικά τις διακοπές μου στο χωριό, πήγαμε πεζοπορία, είδαμε φίλους και συγγενείς, παίξαμε επιτραπέζια, σε χαλαρή οικογενειακή ατμόσφαιρα, διάβασα βιβλία και κάναμε «ρεβεγιόν» πρωτοχρονιάς, που στην επαρχία το λέμε «μαζευόμαστε όλοι μαζί να φάμε», χωρίς ακριβά ρούχα και περίτεχνο μακιγιάζ. Κάποτε είχα ακούσει αποσβολωμένη μία γνωστή μου να λέει καθώς έβαζε τα Dolce Gabbana γυαλιά της στην Louis Vuitton τσάντα της, ότι οτιδήποτε φοράει την παραμονή της πρωτοχρονιάς, την ώρα που αλλάζει ο χρόνος θα πρέπει να είναι απαραιτήτως καινούργιο! Ρούχα, εσώρουχα, παπούτσια, κοσμήματα, μακιγιάζ, τα πάντα καινούργια. Για γούρι λέει. Επειδή όμως εγώ δεν πιστεύω στις προκαταλήψεις, και είμαι μέγα αντιδραστικό άτομο, την παραμονή της πρωτοχρονιάς, όταν κατά λάθος έσκισα το καλσόν μου και του έκανα μία τρύπα στον αριστερό μου μηρό ίση με το δημόσιο έλλειμμα της χώρας,  αποφάσισα να το αγνοήσω και να γυρίσω στο σαλόνι να παίξω χαρτιά με τους υπόλοιπους και να αλλάξω τον χρόνο με το έλλειμμα στο μπούτι, γιατί έτσι! Ε-νάντια στις τυπικούρες που μας θέλουν «κάπως», «καθώς πρέπει», ντέ και καλά χαρούμενους όταν φοράμε καινούργια ρούχα, και ένα σωρό άλλους κομφορμισμούς. Παίζοντας 31 στα χαρτιά, τράβηξα από 23 και είπα της «μάνας» «Δώσε μου ένα εννιάρι» (ολοκληρώματα λύνουμε με κλειστά τα μάτια, απλή αριθμητική μεσάνυχτα) ε, και μου ήρθε εννιάρι και κάηκα. Και όπως το διατύπωσε λιτά ο αδερφός μου, να μην εύχεσαι αυτό που επιθυμείς, αλλά αυτό που χρειάζεσαι.  

Και παρακαλούσα να μην μου τύχει το φλουρί, γιατί πέρισυ που μου έτυχε, είχα μία από τις δυσκολότερες χρονιές της ζωής μου. Enough! Πρωτοχρονιά απόγευμα πίσω στην Αθήνα για να περάσω τη σημερινή μέρα σπίτι μου.

Έφτιαξα λοιπόν τον καπουτσίνο μου και είδα μία σειρά ντοκυμαντέρ για το άτομο (ντόινγκ) με αρκετά διαλείμματα γιατί με έπαιρνε διαρκώς ο ύπνος στον καναπέ, κάτω από την χνουδωτή μου κουβερτούλα και σκεφτόμουνα διάφορα.... Δεν ξέρω... παλιότερα, όταν ήμουν μικρότερη η ζωή ήταν απλή. Μαύρο, ή άσπρο. Σωστό, ή λάθος. Οι επιλογές ήταν εύκολες. Οι άνθρωποι ήταν αυτό που έδειχναν, όταν σου έλεγαν ότι θα κάνουν κάτι, το έκαναν, έτσι έμαθα και εγώ να κάνω ότι υπόσχομαι. Αυτό που προσπαθώ τόση ώρα να πώ, είναι ότι οι επιλογές σήμερα δεν είναι προφανείς, υπάρχει σύγκρουση αυτών που θέλω να κάνω και αυτών που οι άλλοι περιμένουν από εμένα να κάνω και αυτό με συνθλίβει. Πράγματα που αποζητώ δεν μου «κάθονται» και δεν ξέρω αν τα θέλω τόσο πολύ επειδή είναι αυτά που πραγματικά λαχταράει το είναι μου, ή επειδή έχω πεισμώσει (αμάν αυτό το πείσμα μου) από την δυσκολία. Κυνηγάμε τα όνειρά μας γιατί είναι τα όνειρά μας, ή τα καπρίτσια μας; Τελικά είμαι αντιδραστική επειδή επαναστατώ σε κάτι κακό, ή μόνο και μόνο για να πηγαίνω κόντρα στους άλλους; Ούφ! Η χρονιά μπορεί να άλλαξε, αλλά τα υπαρξιακά πάντα εκεί!

Πάω να βγάλω το peeling που υπόσχεται ότι θα με κάνει να δείχνω σαν να τέλειωσα μόλις το νηπιαγωγείο. Να σας ευχηθώ λοιπόν καλή χρονιά και να αποκτήσετε ό,τι χρειάζεστε.