Σκέψεις πάνω στην αρχή της νέας χρονιάς

Σήμερα ήταν η απόλυτη μέρα των διακοπών. ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΤΙΠΟΤΑ!!! Ξύπνησα το πρωί από τον ήχο της βροχής, στο χωριό δεν έβρεξε ούτε μία μέρα, και άραξα στον καναπέ για να πάρω την δόση του ιντερνετ που είχα στερηθεί από την παραμονή των Χριστουγέννων που πήγα στο χωριό. Στο χωριό δεν έχουμε ίντερνετ και αισθανόμουνα παράλυτη. Ευτυχώς όμως είχαμε κουραμπιέδες, τρελαίνομαι για κουραμπιέδες, και έτρωγα έναν κάθε απόγευμα στις 5 σαν φάρμακο με θρησκευτική ευλάβεια.

Η αλήθεια είναι ότι πέρασα εκπληκτικά τις διακοπές μου στο χωριό, πήγαμε πεζοπορία, είδαμε φίλους και συγγενείς, παίξαμε επιτραπέζια, σε χαλαρή οικογενειακή ατμόσφαιρα, διάβασα βιβλία και κάναμε «ρεβεγιόν» πρωτοχρονιάς, που στην επαρχία το λέμε «μαζευόμαστε όλοι μαζί να φάμε», χωρίς ακριβά ρούχα και περίτεχνο μακιγιάζ. Κάποτε είχα ακούσει αποσβολωμένη μία γνωστή μου να λέει καθώς έβαζε τα Dolce Gabbana γυαλιά της στην Louis Vuitton τσάντα της, ότι οτιδήποτε φοράει την παραμονή της πρωτοχρονιάς, την ώρα που αλλάζει ο χρόνος θα πρέπει να είναι απαραιτήτως καινούργιο! Ρούχα, εσώρουχα, παπούτσια, κοσμήματα, μακιγιάζ, τα πάντα καινούργια. Για γούρι λέει. Επειδή όμως εγώ δεν πιστεύω στις προκαταλήψεις, και είμαι μέγα αντιδραστικό άτομο, την παραμονή της πρωτοχρονιάς, όταν κατά λάθος έσκισα το καλσόν μου και του έκανα μία τρύπα στον αριστερό μου μηρό ίση με το δημόσιο έλλειμμα της χώρας,  αποφάσισα να το αγνοήσω και να γυρίσω στο σαλόνι να παίξω χαρτιά με τους υπόλοιπους και να αλλάξω τον χρόνο με το έλλειμμα στο μπούτι, γιατί έτσι! Ε-νάντια στις τυπικούρες που μας θέλουν «κάπως», «καθώς πρέπει», ντέ και καλά χαρούμενους όταν φοράμε καινούργια ρούχα, και ένα σωρό άλλους κομφορμισμούς. Παίζοντας 31 στα χαρτιά, τράβηξα από 23 και είπα της «μάνας» «Δώσε μου ένα εννιάρι» (ολοκληρώματα λύνουμε με κλειστά τα μάτια, απλή αριθμητική μεσάνυχτα) ε, και μου ήρθε εννιάρι και κάηκα. Και όπως το διατύπωσε λιτά ο αδερφός μου, να μην εύχεσαι αυτό που επιθυμείς, αλλά αυτό που χρειάζεσαι.  

Και παρακαλούσα να μην μου τύχει το φλουρί, γιατί πέρισυ που μου έτυχε, είχα μία από τις δυσκολότερες χρονιές της ζωής μου. Enough! Πρωτοχρονιά απόγευμα πίσω στην Αθήνα για να περάσω τη σημερινή μέρα σπίτι μου.

Έφτιαξα λοιπόν τον καπουτσίνο μου και είδα μία σειρά ντοκυμαντέρ για το άτομο (ντόινγκ) με αρκετά διαλείμματα γιατί με έπαιρνε διαρκώς ο ύπνος στον καναπέ, κάτω από την χνουδωτή μου κουβερτούλα και σκεφτόμουνα διάφορα.... Δεν ξέρω... παλιότερα, όταν ήμουν μικρότερη η ζωή ήταν απλή. Μαύρο, ή άσπρο. Σωστό, ή λάθος. Οι επιλογές ήταν εύκολες. Οι άνθρωποι ήταν αυτό που έδειχναν, όταν σου έλεγαν ότι θα κάνουν κάτι, το έκαναν, έτσι έμαθα και εγώ να κάνω ότι υπόσχομαι. Αυτό που προσπαθώ τόση ώρα να πώ, είναι ότι οι επιλογές σήμερα δεν είναι προφανείς, υπάρχει σύγκρουση αυτών που θέλω να κάνω και αυτών που οι άλλοι περιμένουν από εμένα να κάνω και αυτό με συνθλίβει. Πράγματα που αποζητώ δεν μου «κάθονται» και δεν ξέρω αν τα θέλω τόσο πολύ επειδή είναι αυτά που πραγματικά λαχταράει το είναι μου, ή επειδή έχω πεισμώσει (αμάν αυτό το πείσμα μου) από την δυσκολία. Κυνηγάμε τα όνειρά μας γιατί είναι τα όνειρά μας, ή τα καπρίτσια μας; Τελικά είμαι αντιδραστική επειδή επαναστατώ σε κάτι κακό, ή μόνο και μόνο για να πηγαίνω κόντρα στους άλλους; Ούφ! Η χρονιά μπορεί να άλλαξε, αλλά τα υπαρξιακά πάντα εκεί!

Πάω να βγάλω το peeling που υπόσχεται ότι θα με κάνει να δείχνω σαν να τέλειωσα μόλις το νηπιαγωγείο. Να σας ευχηθώ λοιπόν καλή χρονιά και να αποκτήσετε ό,τι χρειάζεστε.