Σήμερα έπρεπε να πιέσω τον εαυτό μου για να γράψω. Έπρεπε να πιέσω τον εαυτό μου να παρατήσει στην άκρη το βιβλίο που διάβαζα και να πάω για κατούρημα. Όλη αυτή την εβδομάδα διάβαζα, διάβαζα αχόρταγα. Ότι μου είχε στερήσει ο ηλεκτρομαγνητισμός και οι εξισώσεις Maxwell πάσχισα να το πάρω πίσω αυτή την εβδομάδα. Διάβασα τρία βιβλία, εμένα καλύτερα να με ντύνεις παρά να με αφήνεις να αγοράζω βιβλία. Το πρώτο «Μία καλή πράξη» της Κέιτ Άτκινσον μου φάνηκε αδιάφορο, αργούσε να εξελιχθεί και είχε τεράστιες, κουραστικές παρενθέσεις. Έμαθα να μην κάνω παρενθέσεις και να μην λοξοδρομώ πολύ από αυτό που θέλω να πω στα γραφτά μου. Πάντα θέλω να μαθαίνω κάτι από τις οδυνηρές εμπειρίες. Μου κράτησε παρέα στο ταξίδι προς και από το χωριό. Ούτε που κατάλαβα για πότε έφτασα μεσημέρι Καθαρής Δευτέρας στην Αθήνα. Χαιρόμουνα το ψιλόβροχο, όπως και στο Εδιμβούργο που διαδραματίζεται το βιβλίο. Το τέλειωσα εκείνο το απόγευμα και την άλλη μέρα έβαλα σκούφο, μποτάκια και μπουφάν και πήγα στην δουλειά για να κοιτάζω μόνο το χιόνι να πέφτει μέσα από τα δέντρα.
Βιβλίο δεύτερο, «Η Σκόνη των Άστρων», Αικατερίνη Τεμπέλη, σαφέστατα πολύ καλύτερο. Είναι δύο ιστορίες που εξελίσσονται παράλληλα, με διαφορά 80 χρόνων. Φαίνεται λίγο άγουρο, ειδικά η ιστορία του δικού μας παρόντος, και με αγωνία της συγγραφέως να μας τα πεί όλα και να αναπτύξει την προσωπικότητά της, αλλά διακρίνω ταλέντο. Μου αρέσει αυτή η ανωριμότητα με προοπτική. Θέλω να δω πώς θα εξελιχθεί. Τα αγόρασα μαζί αυτά τα δύο βιβλία. Ένα βροχερό απόγευμα που είχα γυρίσει από μία παραλία. Μπήκα στο πρώτο βιβλιοπωλείο που βρήκα μπροστά μου και τα πήρα. Ήταν εντελώς τυχαίο!Και τέλος το τρίτο βιβλίο που μου το έκανε χτες δώρο μία χρυσή συνεργάτης από την Κρήτη, ομιλήτρια σε μία εκδήλωση στην δουλειά μου. «Η μεγάλη χίμαιρα» του Μ. Καραγάτση. Το ξεκίνησα σήμερα το πρωί. Φρόντισα τα πάντα να είναι έτοιμα για τις σημερινές ομιλίες, υποδέχτηκα τους ομιλητές και τους συμμετέχοντες, είμασταν μία ωραία ατμόσφαιρα. Και όταν επιτέλους αρχίσανε, πήρα έναν καφέ και έπιασα μία ακρούλα να ρουφήξω το βιβλίο μου.
«-Ξέρετε τί σημαίνει Χίμαιρα; -Βεβαίως. Κάτι το ασύλληπτο, το ανέφικτο.»
 |
| Η Μεγάλη Χίμαιρα, Μ. Καραγάτση |
Το διαβάζω με λαχτάρα. Τρελαίνομαι. Όλα μου αρέσουν, το μέγεθος, το σχήμα του βιβλίου, η γραμματοσειρά, οι λέξεις. Αχ, αυτές οι λέξεις είναι ζωντανές. Μέσα στην ψυχή μου μπαίνουν και αντιλαλούν. Τώρα αν θέλω να το δημοσιεύσω αυτό το κακούργημα, πρέπει να σταματήσω τις ευαισθησίες εδώ, γιατί με τρομάζουν. Γιατί θα αποκαλυφθώ... και θέλω να έχω τον έλεγχο. Μοναδική μου παρηγοριά το επόμενο βιβλίο που με περιμένει. Χιού Λόρι «Μην πας ποτέ στην Καζαμπλάνκα», το είχα κάνει δώρο στον αδερφό μου για τα γεννέθλιά του, αλλά του το βούτηξα για να το τελειώσω, και ελπίζω ο κυνισμός του να με επαναφέρει στον ίσιο δρόμο, μακριά από ηλίθιες συναισθηματικές εξάρσεις, γιατί και εγώ δεν ξέρω τί θα κάνω απόψε, μάνα μου!
Καλή σας μέρα και σας ευχαριστώ για την αναφορά. Πάντα μου είναι χρήσιμο και κυρίως έχει ενδιαφέρον, να μαθαίνω την γνώμη του κάθε ανθρώπου, που διαβάζει κάτι δικό μου. Με τιμά που μπήκατε στον κόπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τον Καραγάτση, τι να πει κανείς.. Εκπληκτικό αυτό του το βιβλίο, όντως.
Να είστε καλά.
Κυρία Τεμπέλη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ σας ευχαριστώ που μπήκατε στον κόπο να διαβάσετε την αναφορά μου. Και οφείλω να διευκρινίσω ότι ήταν εξαιρετικά φειδωλή, όχι γιατί το βιβλίο σας δεν το άξιζε, ένας Θεός ξέρει πόσο πολύ ταυτίστηκα με την Μελανθία, αλλά γιατί είμαι πολύ φειδωλή στις δημόσιες διαχύσεις μου γενικότερα. Προσπαθώ να το αλλάξω αυτό και σήμερα μου δίνετε εσείς μίας πρώτης τάξεως ευκαιρία να το κάνω. «Σίγουρα δεν είμαι ο άνθρωπος ο επιπόλαιος, αλλά ούτε κι ο άνθρωπος που κινούνταν με ψυχρή λογική. Ήμουν των άκρων, αλλά δεν παρασυρόμουν εύκολα. Δε μετρούσα και δεν υπολόγισα με μεζούρες ό,τι ένιωθα και ό,τι ήθελα».
Επιτρέψτε μου λοιπόν να αναπτυχθώ λίγο περισσότερο πάνω στο βιβλίο σας. Θεωρώ υποχρέωσή μου να παραδεχθώ ότι το βρήκα καλύτερο από ότι το περιέγραψα. Ένιωσα πολλά και για μένα το τί νιώθω είναι γνώμονας για τα πάντα. Θα μπορούσα κάλλιστα να σας στείλω mail, αλλά δεν υπάρχει κάτι που να θέλω να πω για εσάς και να μην μπορώ να το πω δημόσια. Η ιστορία και ο χαρακτήρας της Ελοϊζ με συγκίνησαν ιδιαίτερα
«Δεν ήξερες ότι παίζεις με έναν άνθρωπο που τρελαίνεται με την σιωπή και πενθεί με την απόσταση.»
Όσο για τα διλήμματα της Μελανθίας... αναφέρθηκα στον τρόπο γραφής, όχι γιατί δεν... εμένα... τέλος πάντων μου φάνηκε αυτός ο τρόπος πραγματικός, δεν ήταν άπιαστος, ήταν προσιτός, αυθεντικός, όχι επιτηδευμένος και μου άρεσε, πολύ! Και ανακουφίστηκα που στο τέλος υπάρχει κάθαρση, γιατί ο Καραγάτσης τους σκότωσε όλους!
Σας ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο σας και για τα όσα ένιωσα διαβάζοντας το βιβλίο σας.