Στην Ελλάδα όλοι οι άνθρωποι θέλουν να είναι ή πρόεδροι, ή συγγραφείς. Εγώ θα ήθελα να είμαι συγγραφέας. Θα ήθελα να είμαι συγγραφέας από την πρώτη στιγμή που διάβασα ένα βιβλίο. Η μυρωδιά του χαρτιού, το βάρος του βιβλίου επάνω στο στήθος μου όταν διαβάζω ξαπλωμένη, ο ήχος που κάνουν τα φύλλα όταν τα κόβεις. (Υπάρχουν μερικές εκδόσεις που χρειάζεται ακόμα να της κόψεις για να διαβάσεις). Όλες αυτές οι μικρές λεπτομέρειες που κάνουν το διάβασμα απόλαυση. Έχω μουσκέψει με δάκρυα ένα σωρό μαξιλάρια ταυτιζόμενη με τους τραγικούς ήρωες των βιβλίων μου. Ένα παιδί μετράει τ΄άστρα, Αιολική γή, ο Χριστός ξανασταυρώνεται, Τζέιν Έυρ, οι Άθλιοι, έτσι για να αναφέρω πολυ λίγα. Και φυσικά τα μυστικά του βάλτου. Ξεχνιούνται τα μυστικά του βάλτου; Από την πρώτη στιγμή που διάβασα λοιπόν, ήθελα να το αναπαράγω και εγώ. Για εμένα το γράψιμο ήταν ένα μέσο έκφρασης. Ξάπλωνα τις σκέψεις μου στο χαρτί, και τις έκανα από θολές σκιές στο μυαλό μου, μία μικρή ύπαρξη. Χρωστώ μεγάλη ευγνωμοσύνη στους γονείς μου, που με έμαθαν να αγαπάω το διάβασμα, και σε όλους τους συγγενείς και φίλους που μου χάριζαν βιβλία. Μεγάλωσα με καλούς δασκάλους και καθηγητές που μου έδωσαν ερεθίσματα, έμπνευση και θάρρος για να σκέφτομαι μόνη μου.
Στις τελευταίες τάξεις του λυκείου δέχτηκα από το «σύστημα» έναν λυσαλέο αγώνα να μισήσω το γράψιμο, που τόσο αγαπούσα. Έπρεπε να βάλω το γράψιμό μου σε καλούπια και να γράφω με τον πολυ συγκεκριμένο τρόπο που μου δίδασκε η καθηγήτριά μου. Εγώ επαναστάτησα, αντέδρασα, αρνήθηκα, και τότε βρέθηκα μπροστά στο δίλημα: «Ή θα γράφεις όπως σου λεω, ή να βρείς άλλην να σου κάνει ιδιαίτερα έκθεσης. Μάθε τώρα αυτή την μέθοδο και μετά γράψε όση ποίηση θέλεις». Ούπς! Και επειδή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, συμβιβάστηκα! Σαν βρεγμένος σκύλος και με την ουρά κάτω από τα σκέλια, με μεγάλη επιμέλεια έμαθα τις μεθόδους γραφής εκθέσεων ιδεών που ακόμα και σήμερα μου γυρνάνε τα άντερα. Το εγχείρημα αν και φιλόδοξο ήταν καταδικασμένο εξ΄αρχής, κάτι που το αποδεικνύει το 12 που πήρα στις πανελλήνιες στην έκθεση για την παιδική εργασία, βαθμό που φέρω μέχρι σήμερα με καμάρι, ως απόδειξη ότι τελικά δεν συμβιβάστηκα. Συνέχισα λοιπόν να γράφω, όπως εγώ ήθελα, ό,τι εγώ ήθελα. Το γράψιμο είναι για εμένα μία προέκταση της ύπαρξής μου. Οφείλω να διευκρινήσω ότι τίποτα από αυτά που γράφω δεν είναι ολότελα δικό μου. Είναι όμως το δικό μου φιλτράρισμα πάνω σε κάτι που διάβασα από κάποιον πραγματικό συγγραφέα, από κάποιον πραγματικό ποιητή, κάτι που μου είπε κάποιος πραγματικός δάσκαλος, ακόμη και κάτι που έγινε στην ζωή μου και με έβαλε σε σκέψεις, κάτι που με δίδαξε. Έχω επηρεαστεί πολύ από αυτά που έχω διαβάσει, το ύφος κάποιων ποιητών και αυτό φαίνεται. Δεν το αρνούμαι. Επηρεάζομαι πολύ από ότι συμβαίνει κάθε μέρα στην ζωή μου. Μερικές φορές είμαι αισιόδοξη και θεωρώ ότι όλος ο κόσμος είναι καλός, μερικές φορές ο Καρυωτάκης μπροστά μου μοιάζει με πρόσκοπο σε εκδρομή.
Ποιά ήταν λοιπόν η στιγμή καμπής, η στιγμή που αποφάσισα ότι ως εδώ ήταν η εσωστρέφεια και από εδώ και πέρα ανοίγομαι και γράφω; Υπάρχουν μερικές αλλαγές στην ζωή μας που συμβαίνουν μέσα σε μία στιγμή και το καταλαβαίνουμε αμέσως, ενώ κάποιες άλλες γίνονται μυστικά, σχεδόν ανεπαίσθητα και δεν τις καταλαβαίνουμε μέχρι να είναι πολύ αργά. Η απόφαση να γράψω πάρθηκε μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, το πρωί της 28ης Οκτωβρίου μέσα σε ένα μισοάδειο λεωφορείο του ΚΤΕΛ καθ΄οδόν από την Αθήνα στο χωριό μου, καθώς έξω έβρεχε, η βροχή μου αρέσει πάρα πολύ και να είστε σίγουροι ότι δεν πρόκειται να το περάσω αυτό έτσι, αλλά θα αφιερώσω μία τουλάχιστον καταχώριση στο πόσο πολύ μου αρέσει η βροχή, επιστρέφω λοιπόν, όχι απλά έβρεχε, αλλά φυσούσε και αέρας με τέτοιο τρόπο που οι σταγόνες έπεφταν πάνω στο παράθυρό μου. Και υπήρχε και μία μικρή προσθήκη ευτυχισμένης ανάμνησης, το άρωμα του μαλλιού από το πλεκτό πουλόβερ μου, που μύριζε φθινόπωρο. ΕΜΠΝΕΥΣΗ. Αισθάνομαι όμορφα και γλυκά. (Όλα και όλα, καλά θα κάνετε να συνηθίζετε στην ιδέα ότι αισθάνομαι όμορφα και γλυκά με απλά πράγματα, και αν δεν σας αρέσει δεν πειράζει, ευτυχώς δεν είμαστε όλοι ίδιοι). Έχω κουραστεί πραγματικά πολύ τον τελευταίο καιρό, αλλά δεν το λέω με παράπονο, έτσι και αλλιώς δεν κάνω τίποτα χωρίς να δίνω όλο μου τον εαυτό, τα κάνω όλα με πάθος, και θέλω ένα κομμάτι από αυτά που κάνω να μένει και για εμένα. Αλλά τί; Και εκείνη την στιγμή, πάνω ακριβώς στην γλύκα αποφάσισα ότι πλέον αποτελεί επιτακτική ανάγκη να μοιράζομαι αυτά που σκέφτομαι και, μην φοβηθείτε τώρα από αυτό, αυτά που αισθάνομαι.
Έφτασα στο σπίτι μου προχωρημένο μεσημέρι, μέσα στην βροχή στα γνώριμα λημμέρια μου. Έφαγα το ζεστό μου τραχανά και ψητό λουκάνικο στο τζάκι και μετά ξάπλωσα στον καναπέ μπροστά στο τζάκι και σκεφτόμουν πώς να αρχίσω. Σκεφτόμουνα και σκεφτόμουνα. Σας θυμίζω πως διαβάζετε ημερολόγιο, δεν θέλω να δρέψω λογοτεχνικές δάφνες, μην περιμένετε βαρύγδουπα πράγματα. Κυρίως απλά και καθημερινά θα σας σερβίρω. Απλά όπως ο τραχανάς, καθημερινά όπως κάτι που δεν μου έρχεται τώρα.
Ωστόσο τολμάω να εκφράσω και μία ανασφάλεια. Είμαι πολύ αυθόρμητο άτομο και συχνά εξωτερικεύω αυτά που σκέφτομαι, έτσι ακριβώς όπως τα σκέφτομαι, άλλες πάλι φορές ακριβώς επειδή είμαι αυθόρμητη και μπορεί αυτά που θα πω να θίξουν ανθρώπους, προσέχω τον αντίκτυπο που μπορεί να έχουν αυτά που θα πω στο περιβάλλον μου και διαλέγω τις λέξεις μου με φειδώ, κάτι το οποίο μερικές φορές μου έχει στοιχίσει ακριβά. Να μιλάω λοιπόν ελεύθερα ή να προσέχω τί λέω; Θα μπορούσα να κάνω λογοκρισία στο γραπτό μου, αλλά τώρα δεν βρίσκομαι στις καθημερινές συνθήκες που με περιορίζουν, όπως η δουλειά μου, αλλά είμαι εκτός συνθηκών. Επίσης έχω βρεθεί σε χώρους καθώς πρέπει που υποτίθεται ότι ενθαρρύνονταν η δημιουργικότητα και η ξεχωριστή προσωπικότητα, αλλά όχι μόνο δεν έλεγε κανείς την γνώμη του, αλλά ούτε καν τολμούσε να βγάλει άχνα. Δεν εκφράστηκα ελεύθερα όταν έπρεπε και το έχω σκυλομετανιώσει. Εδώ λοιπόν είναι το δικό μου blog. Δεν πάει στον διάολο, WTF, θα εκφραστώ όπως θέλω. Εντάξει;
Ως τώρα έγραφα κυρίως για τον εαυτό μου και για πολύ λίγους ανθρώπους. Σήμερα είμαι έτοιμη να το επικοινωνήσω και με άλλους. Σας καθιστώ λοιπόν κοινωνούς και θα χαρόμουν πολύ αν αποφασίσετε να γίνετε και επικοινωνοί. Οι προτάσεις και τα σχόλιά σας είναι ευπρόσδεκτα.
Σας ανοίγω σήμερα ένα παράθυρο στην ψυχή μου και ξεκινώ.
