Το σωματίδιο που έγινε θηρίο

Ήθελα να γράψω μία μανιασμένη ανάρτηση για την εβδομάδα μου στη δουλειά, που ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΑΚΟΜΗ, γιατί έχουμε και αύριο μία ημερίδα (γ@μΩ το κ€ρατό μου) και για τα τρελά που συμβαίνουν εκεί, καθώς και προτινόμενους τρόπους διαχείρισης του άγχους και αντιμετώπισης εκνευριστικών ζωυφίων που μόνη χαρά στην μίζερη ζωή τους είναι να σου τσαταλιάσουν το νευρικό σύστημα, αν διανοηθείς να μην βάλεις πρώτη προτεραιότητα τις μηδαμινής σημασίας εικαστικές τους παύλες. Εδώ η Λιβύη καίγεται... Αλλά θα μετριάσω την βιτριολική μου διάθεση γιατί πρίν από λίγο έμαθα ότι πέρασα την Κβάντο (από 3 αμφιθέατρα, περάσανε μόνο 45 άτομα) και έχω χεστεί από την χαρά μου! ΓΙΟΥΠΙ!

Γυρίζω μέσα στο σπίτι από δωμάτιο σε δωμάτιο, πιάνω διάφορα πράγματα και μετά τα αφήνω, ξεχνιέμαι στην τουαλέττα, κοιτάζω το ταβάνι με τα βρακιά στα γόνατα και χαζογελάω. Πόση χαρά! Πόση χαρά να έχεις κοπιάσει για μήνες και τελικά οι κόποι σου να αμοίβονται. Δεν πειράζει που δεν ήταν εντελώς ανταποδοτική η αμοιβή, είχα δωθεί σε αυτό το σκοπό και αυτό δεν εξαγοράζεται με τίποτα, αλλά έτσι και αλλιώς πέρασα ωραία στην διαδικασία. Δεν είναι συναίσθημα που έχω συχνά. Συνήθως σκίζομαι, τα δίνω όλα, τρέχω, κουράζομαι, ψάχνω για λύσεις, για να πάρω στο τέλος μία κλανιά στα μούτρα. Άλλο ένα καλό που έχει η κβαντομηχανική είναι ότι έχει τρία προβλήματα λυμένα (1)σωματίδιο σε κουτί/φρέαρ, 2) ελεύθερο σωματίδιο, 3) απλός αρμονικός ταλαντωτής). Εγώ στην δουλειά μου δεν έχω τρία προβλήματα λυμένα!

Παρακολουθώ τον αγώνα μιας ψυχής με τις αντιξοότητες της δικής του δουλειάς και αναρωτιέμαι: Γιατί τόση σπατάλη ενέργειας; ΓΙΑΤΙ; Η αποδοτικότητά μας θα ήταν αφάνταστα μεγαλύτερη αν υπήρχε επιβράβευση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ανθρώπου που δεν ξέρει πώς να χρησιμοποιεί την επιβράβευση ως κίνητρο για τους ανθρώπους που δουλεύουν για αυτή, είναι μία από τα αφεντικά μου η Μιράντα. (Έχω 7 αφεντικά, ζωή να έχουν). Σκηνικό σήμερα, εγώ ασχολούμαι με το πυρηνικό πρόγραμμα Manhattan που πρέπει να παραδωθεί αύριο στον υπουργό από τον πρόεδρο, ή με κάτι παραπλήσιας προτεραιότητας. Έχω πνιγεί στα χαρτιά και το πληκτρολόγιο έχει πάρει φωτιά. Διάλογος:

Μιράντα: Βρείτε μου το μικρό όνομα του Ναβουχοδονόσορα. (Σήκω και κάνε μου κωλοτούμπες, χωρίς κανένα λόγο, γιατί έτσι μου γουστάρει!)

Εγώ: Α, τί ενδιαφέρον! Μπορούμε να το κάνουμε από Δευτέρα, γιατί έχω να παραδώσω το πρόγραμμα Manhattan στον πρόεδρο αύριο το πρωί; Θυμάστε; Θα είστε και εσείς στην συνάντηση! (Φίλα μου τον κΩλο!)

Μιράντα: Γιατί το κάνετε αυτό; (Πώς τολμάς και δεν μου κάνεις κωλοτούμπες;) 

Εγώ: (χαμόγελο) Γιατί μας το ζήτησε η πρόεδρος και ξέρετε πόσο σημαντικό είναι το πρόγραμμα Manhattan. Μην ξεχάσω να σας πώ ότι θα είστε και εσείς στην συνάντηση με τον υπουργό αύριο. (Κάνω κάτι σημαντικό, αλλά ακόμη και ένα καλάθι με κουλουράκια να ετοίμαζα δεν θα σου έκανα το χατήρι, που να χτυπιέσαι από κάτω!)

Μιράντα: Γιατί το ζήτησε; (Και δεν το έμαθα εγώ;)

Εγώ: Δεν τον ρώτησα. Όπως όταν μου ζητάτε εσείς πράγματα τα κάνω χωρίς να ρωτάω, έτσι και με τον πρόεδρο. (Άν τραβάς κανένα ζόρι, μίλα με τον πρόεδρο)

Μιράντα: Ο καθένας εδώ μέσα κάνει ότι μαλακία του καπνίσει. (Μου σωθήκανε τα προσχήματα).

Εγώ: Χαμόγελο (Βλέπω σας εκνεύρισα, ωραία, αυτό ήθελα)

Μιράντα: (απευθύνεται στην συνάδελφο) Έχετε το τεύχος Ιούνιος 1821 του περιοδικού «Παπαρολόγος»; (Σταμάτα αυτό που κάνεις και ασχολήσου μαζί μου/άντρα θέλω, τώρα τον εθέλω) 

(η συνάδελφος ψάχνει μάταια στο αρχείο)

Εγώ: Καθότι δεν τον εκδίδουμε εμείς, δεν το έχουμε, ποτέ δεν το είχαμε και ποτέ δεν θα το έχουμε. (Δεν σταματάω, να πας να πνιγείς και εσύ και ο παπαρολόγος σου)

Μιράντα: (ψάχνοντας στην βιβλιοθήκη) Σίγουρα;

Εγώ: Ναί (Πρίν από 30 δευτερόλεπτα δεν το είχαμε, αλλά ψάξε λίγο περισσότερο, μπορεί εν τω μεταξύ να δημιουργήθηκε από το μηδέν).

Μιράντα: Καλά (φεύγει) 

Και πρίν βιαστείτε να με κακοχαρακτηρίσετε, να σας πω ότι υπηρέτησα την εν λόγω κυρία επί επτά συναπτά έτη με προθυμία και ενθουσιασμό. Έλεγα ναι, σε όλα τις τα καπρίτσια. Στεναχωρήθηκα με τις στεναχώριες της και χάρηκα με τις χαρές της. Έτρεχα όποτε μου σφύριζε, και χόρευα τον χορό της κοιλιάς, ισορροπώντας μία μπάλα στη μύτη μου και γυρίζοντας πιατάκια με ξυλάκια στα πόδια μου. Το έκανα πραγματικά επειδή το ήθελα (αυτό πρέπει να το κοιτάξω) και ποτέ δεν ήταν ευχαριστημένη. Ποτέ όμως. Μία τα πιατάκια δεν ήταν από πορσελάνη, μία η κοιλιά μου δεν κουνιόταν καλά, μία η μπάλα είχε άλλο χρώμα από αυτό που ήθελε. Έναν καλό λόγο δεν άκουσα από το στόμα της. Ξυπνήσανε οι σκλάβοι Αντωνάααακη!  Είμαι τέρας υπομονής, αλλά κάποια στιγμή τελειώνει η υπομονή και μένει το τέρας. Και αυτή η στιγμή ήρθε. Δεν είναι ότι δεν νοιάζομαι πια για αυτή, αλλά κάπως πρέπει να προστατευθώ. Πρέπει να το έχει υποψιαστεί και τώρα θέλει να με λυγίσει. Απλά εγώ δεν λυγάω με το στανιό, λυγάω με το γλυκό.

Αυτή τη στιγμή δεν με νοιάζει τίποτα! Μακάρι την Δευτέρα το απόγευμα να τα πάω καλά και στον ηλεκτρομαγνητισμό! Πάω να βάλω αθλητικά και πάω για περπάτημα στην Φωκίωνος Νέγρη. Και πάλι ΓΙΟΥΠΙ! ΖΗΤΩ Η ΚΒΑΝΤΟΜΗΧΑΝΙΚΗ!

Χορέψτε χαριτωμένες μου βιοπαλαίστριες

Σε έναν κόσμο που γενικά χορεύουμε όπως μας βαράνε, σε ότι σκοπό και ρυθμό, με προθυμία και αμεσότητα, ο πραγματικός χορός είναι ένα άθλημα που έχει εκλείψει. Εμ, βέβαια, αν όλη την μέρα το παίζεις/το παίζω/το παίζουμε αρκούδες πάνω στα κάρβουνα, πού όρεξη μετά για χορούς και ντάχτιρντί. Και δεν εννοώ χορό τύπου Kirov και So you think you can dance, ή τίποτα κουλτουριές του τύπου είμαι ψαγμένος χορογράφος και έχω βάλει τους χορευτές να τρέχουν πάνω κάτω με ένα μολύβι χωμένο στο... γκούχου, στόμα τους. Μιλάω για τον αυθεντικό χορό που βγαίνει από μέσα μας κάθε φορά που ακούμε μουσική. Ακόμα και εσείς που είστε καθώς πρέπει και επιτρέπετε στον εαυτό σας μόνο να χτυπάει ρυθμικά το πόδι του, όταν όλοι οι άλλοι γύρω χτυπιούνται, ναι, να σας ενημερώσω ότι και αυτό χορός είναι! Η λιγοστή μου εμπειρία έχει δείξει ότι όσο πιό πολύ αφήνουμε το σώμα μας να εκφραστεί μέσα από την κίνηση και την μουσική, τόσο περισσότερο απελευθερωνόμαστε. Είτε ο χορός αφορά τσάμικα και καλαματιανά (τί λεβεντιά ρε παιδί μου ο τσάμικος), είτε λάτιν, disco, καρσιλαμά, καγγέλι, τον χορό της βροχής, χάλι γκάλι, you name it, χόρεψε 30 λεπτάκια και αν μετά δεν έχεις ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, εμένα να μην με λένε Νάντια. Ένα πείραμα θα σας πείσει, όπως έπεισε και εμένα και μου θύμισε την αγχολυτική επίδραση του χορού στην ζωή μου. (Άν, από την πρώτη δημοτικού που είχαμε χορέψει, με μεγάααααλη επιτυχία, τα στρουμφάκια στην επίδειξη του μπαλέτου, είχα συνεχίσει τον χορό, τώρα θα ήμουν σε ακαδημία της Αγ. Πετρούπολης να κάνω καριέρα. Άτιμη κενωνία!)

Οι γυναίκες δεν δυσκολεύονται καθόλου να το βγάλουν από μέσα τους. Το κακό είναι ότι οι περισσότεροι άνδρες θεωρούν ότι ο χορός είναι για τις αδερφές και και δέν συνάδει με την εικόνα του άντρακλα που του τρέχουν τα μούσκουλα από τα μανίκια.  Να σας πώ ένα μυστικό; Ένας όμορφος χορός μπορεί να αποτελέσει υποσυνείδητη, αλλά ωστόσο ευθεία προβολή μυνημάτων όπως:

Παραδοσιακοί χοροί: Είμαι λεβέντης και δυνατός, χορεύω και αντιλαλούνε τα βουνά, είμαι τόσο ελεύθερος όσο τα πουλιά, και τόσο δυσεύρετος όσο το απάτητο χιόνι.

Λάτιν: Έχω λεκάνη, ξέρω την χρήση της δεν θα διστάσω να σου το αποδείξω σε κάθε περίπτωση.

Ζεϊμπέκικο: Έχω αυτοπεποίθηση και μαγκιά. Προσοχή: Αν το παρακάνετε μπορεί να περάσετε το εξαιρετικά απωθητικό μύνημα: Είμαι άντρακλας, μου τρέχει η τεστοστερόνη από τα μπατζάκια, προσέχτε οι διπλανοί μην μου πατήσετε τα .......

Τάνγκο: Είμαι το απόλυτο αρσενικό! Συνδυάζω τον ερωτισμό του Αντόνιο Μπαντέρας με την σοφιστικέ κομψότητα του Άλ Πατσίνο. Εντάξει, αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο, αλλά ακόμα και αν καταλήξετε να μοιάζετε με τον Σταμάτη Γαρδέλη, παίρνετε μπόνους επειδή δοκιμάσατε!

10 λόγοι που δεν κάνουμε σωστά την δουλειά μας (με παραδείγματα)

Τρέχετε, κουράζεστε, ιδρώνετε, χτυπιέστε απού καταής και όμως δεν μπορείτε να καθαρίσετε την λίστα με τα πράγματα που έχετε να κάνετε. Τίς πταίει; Πάρα πολλοί παράγοντες, κατά την εμπειρία μου. Σας τους καταγράφω με τυχαία σειρά:

1.      Έχω πολλές περισπάσεις.

Εδώ που τα λέμε δεν είναι πολλές, αλλά είναι συνήθως μία και μοναδική, και γκρινιάζει, μόνο γκρινιάζει! Λές και οι υψηλής συχνότητας ήχοι που παράγει θα με κάνουν να θέλω να κάνω τα υστερικά που μου ζητάει. Not! Όλες οι άλλες περισπάσεις μπροστά της ωχριούν. Τηλέφωνα, μαιλ, μηνύματα στο κινητό, η μαμά μου που θέλει να μου ζητήσει την επόμενη φορά που θα κατέβω κέντρο να της αγοράσω 15 μέτρα κρόσια (δεν χρειάζεται μαμά, έγω κρόσια τα νεύρα μου, χιλιόοοομετρα), όλες οι μικρές περισπάσεις είναι απλές οδοντόκρεμες. Δώσε κι’ άλλο, αντέχω.

2.     Δεν έχω τους πόρους που χρειάζομαι.

Οι πόροι μπορεί να είναι είτε εργαλεία, πάντα ο εκτυπωτής θα πάθει εμπλοκή την χειρότερη στιγμή, ή θα έχει τελειώσει το μελάνι και θα σου πούν ότι θα σου παραδώσουν το ανταλλακτικό που κάνει 178,35€ σε 10 εργάσιμες ημέρες. (εγκεφαλικό, εγκεφαλικό), ή μπορεί να είναι δεδομένα που χρειάζεται να σου δώσει κάποιος άλλος και μέχρι να σου τα δώσει δεν μπορείς να κάνεις τίποτα περισσότερο από το να πετάγεσαι το βράδυ στον ύπνο σου παραμιλώντας διάφορα ακατάληπτα για τον ΕΟΦ. Θερμή παράκληση: Άν κάποιος περιμένει κάτι από εσάς μήν τον αφήνετε στην αγωνία του. Μπορείτε να: α) του στείλετε ότι σας έχει ζητήσει, β) τον ενημερώσετε για το πότε θα το κάνετε και να τηρήσετε τον λόγο σας, γ)να τον πυροβολήσετε για να τον βγάλετε από την μιζέρια του.

3.     Δεν ξέρω τί πρέπει να κάνω.

Δεν ισχύει στην περίπτωσή μου.

4.     Δεν ξέρουν οι άλλοι τί θέλουν από εμένα να κάνω.

Ή ξέρουν και δεν μου το λένε. Περιμένουν να μου έρθει επιφοίτηση και να το καταλάβω μόνη μου. Να μην είμαι όμως και αχάριστη. Έχω εξασκηθεί στο να διαβάζω τους οιωνούς, να αναλύω όλα τα πιθανά σενάρια του τί μπορεί να πάει στραβά και να φροντίζω να εξαλείφω τα προβλήματα πριν δημιουργηθούν. Όχι, αλήθεια λέω.

5.     Έχω πολύ δουλειά.

Μερικοί άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να τελειώσουν όλα όσα έχουν να κάνουν, ούτε και αν δούλευαν 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Αυτό μπορεί να συμβαίνει λόγω έλλειψης προσωπικού, όταν έχουν φορτωθεί όλες οι αρμοδιότητες σε ένα άτομο. Όταν κάνεις ότι περνάει από το χέρι σου για να τελειώσεις την δουλειά, αλλά δεν προλαβαίνεις, τσατίζεσαι. Φυσιολογικό. Ώρες – ώρες νιώθω ότι ο Σίσυφος μπορεί να είχε περισσότερες ελπίδες να τελειώσει την δουλειά του από εμένα. Τι δεν θα έδινα για να πάω μία μέρα στο γραφείο και να μην έχω κάτι να με κυνηγάει! Αχ!

6.     Δεν μπορώ να διαχειριστώ σωστά τον χρόνο μου.

Συνηθίζω να κατηγοριοποιώ τις δουλειές μου σε σημαντικές, επείγουσες, σημαντικές ΚΑΙ επείγουσες, μή σημαντικές και μή επείγουσες. Μου έχει τύχει άπειρες φορές, να κάνω πρώτα τα πράγματα που μου αρέσουν που συνήθως είναι μή σημαντικά και μή επείγοντα και μετά να τρέχω πανικόβλητη να κάνω και τα σημαντικά.

7.      Κωλοβαράω.

Μέγα κεφάλαιο. Είμαι γενικά άνθρωπος της αναβολής. Αν δεν φτάσει ο κόμπος στο χτένι δεν ξεκουνιέμαι. Θα ήθελα να πιώ το καφεδάκι μου με την ησυχία μου και να πώ και μία κουβέντα με την συνάδελφο, να δω τα mail μου, να σηκωθώ και να πάω μετά την δουλειά για περπάτημα στο βουνό. Τον τελευταίο όμως χρόνο επειδή έχω πολύ 5 δεν έχω αυτή την πολυτέλεια. 

8.     Αισθάνομαι υποτιμημένη.

Άλλο μεγάλο κεφάλαιο. Όταν αισθάνομαι ότι δεν αναγνωρίζονται οι κόποι μου, δεν έχω καμία, μα καμία όρεξη να συνεχίσω να αποδίδω. Στην δική μου περίπτωση το αφεντικό μου αναγνωρίζει τη δουλειά μου και αυτό με κάνει να θέλω να σκιστώ για να τον βγάλω ασπροπρόσωπο.  

9.     Τα έχω παίξει.

Εδώ είμαστε. Βρίσκομαι σε μία φάση συναισθηματικής εξάντλησης από υπερβολικό άγχος στη δουλειά. Πολλές ώρες, πολλές απαιτήσεις, πολλά ετερόκλητα πράγματα που πρέπει να γίνουν ταυτόχρονα, με αποσυντονίζουν και μειώνουν την αποδοτικότητά μου.  

10. Η αμοιβή μου που τέλειωσα την δουλειά θα είναι ακόμη περισσότερη δουλειά.

Τί συμβαίνει όταν μονίμως κάνεις το έξτρα χιλιόμετρο για να βγάλεις εξαιρετικής ποιότητας δουλειά στην ώρα της; Παραδόξως πολλές φορές αυτό ανταμοίβεται με επιπλέον δουλειά. Ούτε μπόνους, ούτε άδεια. Μόνο περισσότερη δουλειά. Καλημέρα και γρήγορα για δουλειά!

Θα επανέλθω με τρόπους αντιμετώπισης

Έχω βύσμα!

Όχι που δεν θα είχα! Εξάλλου κάθε Έλληνας που σέβεται τον εαυτό οφείλει να έχει ένα καλό βύσμα. Και εγώ δεν έχω ένα, αλλά δύο, σαν πολυκάναλος ενισχυτής. Μόνο που δεν τα έχω εκεί που θα έπρεπε. Θυμάστε που σας είχα πεί ότι ήμουν άρρωστη και τα αυτιά μου βουίζανε σαν παπόρι; Ε, τα δρομολόγια ενταθήκανε και το αυτί μου πονούσε, αλλά εγώ εκεί, παληκάρι! Να υπομένω καρτερικά τον πόνο. Μέχρι που προχτές το βράδυ και ενώ ήμουν σε ένα ρεσιτάλ τραγουδιού και ψιθυρίζαμε σχόλια με την διπλανή μου για τις άριες, διαπίστωσα ότι αν και αυτή μου ψιθύριζε, εγώ δεν άκουγα Χριστό! Ντα-ντα-ντα-ντάαααν! Και ο Μπετόβεν κάπως έτσι ξεκίνησε και τα είδαμε τα καζάντια του.  Δεν είμαστε τώρα να μην ακούμε αυτά που μας ψιθυρίζουν στο αυτί και να χαμογελάνε με ένα χαμόγελο που δεν μπορώ να καταλήξω αν είναι συμπονετικό ή συνωμοτικό.

Θορυβήθηκα λοιπόν, χα,  θορυβήθηκα τρόπος του λέγειν, και αποφάσισα να δω ΩΡΥΛΑ. Φυσικά η απόπειρα ήταν καταδικασμένη από χέρι, πρώτον γιατί έχω ΙΚΑ και δεύτερον..., μπά τίποτα, το πρώτο είναι αρκετό. Όμως με βοήθησε αυτό το άτομο που σας έλεγα ότι είχε πεί κακά λόγια για μένα, (άβυσσoς η ψυχή του ανθρώπου, καταθέτω τα όπλα, σκίζω τα πτυχία μου με αυτή την γυναίκα) μου κανόνισε όλα τα διαδικαστικά και με είδε γιατρός στο πίτς φυτίλι. Υπομονή, τώρα φτάνουμε και στο βύσμα. Μου είπε ότι έχω πολύ άγχος, κοίτα να δείς που εγώ νόμιζα ότι το διαχειριζόμουν, αλλά τελικά έχω τόσο άγχος που όπως φαίνεται μου βγαίνει από τα αυτιά! Έχω δερματίτιδα στον ακουστικό πόρο και νάτο - βύσμα! Ντόινγκ! Εγώ γιατρέ, του λέω, είμαι υπέρ της αξιοκρατίας. (Ναι, καλά ας μην μου κανόνιζε η γνωστή το ραντεβού...). Βύσμα, άν κατάλαβα καλά είναι ο καθώς πρέπει όρος για: α)την μαρμελάδα, β)το κερί, γ)τον στόκο, δ)το μεγάλου ιξώδους jello που με κάνει να ακούω τα πάντα σαν να βρίσκονται πίσω από μία βαριά δρύινη πόρτα και θέλω να παίρνω φόρα και να χτυπάω το αυτί μου εις μάτην στα μαξιλάρια. Ο γιατρός είπε κάτι που δεν άκουσα, και εγώ κούνησα το κεφάλι μου και χαμογέλασα, ε, μήν με περάσει και για κουφή. Και τώρα προετοιμάζομαι για να μου βγάλουνε τα βύσματα από τα αυτιά και αν κρίνω από το μέγεθος της κουφαμάρας, μπορεί να φτάνουν να φτιάξω λαμπάδα ίσα με το μπόι μου. Κανονικά ήταν να βάλω κάτι σταγόνες, αλλά επειδή είναι κλειστά τα φαρμακεία μου είπε να βάλω λάδι (και έλα βράδυ) 3 φορές τη μέρα και να πάω την Παρασκευή το πρωί να με ξεβουλώσουνε! Μετά από 3 χρήσεις με αγνό παρθένο ελαιόλαδο, έχω την αίσθηση ότι τα σατανικά βύσματα έχουν αγριέψει και διογκώνονται.  Λέτε να ακούω μετά; Ε;

Αντιπαράλληλα σπίν

Σήμερα ήρθε η μέρα που το blog θα γίνει προσωπικό. Να με συγχωρέσετε για τον υποκειμενισμό, αλλά θα σας μιλήσω για έναν πολύ σημαντικό άνθρωπο στην ζωή μου. Έπρεπε να το έχω κάνει την προηγούμενη εβδομάδα, γιατί τότε ήταν τα γεννέθλιά του, αλλά ας όψεται η κβάντο. Δεν ξέρω αν συμφωνεί με αυτή την δημόσια διαπόμπευση, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που του κάνω χουνέρι και σίγουρα δεν πρόκειται να είναι η τελευταία.

Μπήκε στην ζωή μου χωρίς να το έχω ζητήσει,  πρίν 31 χρόνια,  θρονιάστηκε στην ίδια ενεργειακή στάθμη με εμένα, αλλά με αντιπαράλληλο σπίν και μου έδωσε και κατάλαβα! Με μόλις 11 μήνες διαφορά μοιραζόμασταν τις φρουτόκρεμες, τα παιχνίδια, τη μαμά και τον μπαμπά. Και ένας Θεός ξέρει ότι δεν μου αρέσει να μοιράζομαι το φαϊ μου! Η συμβίωση ήταν εκρηκτική και απρόβλεπτη. Την μία έπεφταν εκατέρωθεν κλωτσιές και μπουνιές και την άλλη καθόμασταν αγκαλιά στον καναπέ και βλέπαμε στρουμφάκια και αστροκυβερνήτη Ιάσονα. Όπου πήγαινε ο ένας, από κοντά και ο άλλος. Μπροστά πηγαίνει ο Ιρλανδός, πίσω πηγαίνει ο Ιουδαίος. Αυτό το μπροστά και πίσω ανάγκασε τους γονείς μου να βάλουν πόρτα στον επάνω όροφο γιατί μία μέρα εκεί που εγώ πήγαινα μπροστά στον διάδρομο και ο αδερφός μου (για αυτόν σας μιλάω τόση ώρα) ερχόταν από πίσω γκαζωμένος μέσα στην περπατούρα του, εγώ φτάνοντας στο πλατύσκαλο έκανα άκρη, ενώ η περπατούρα κατρακύλησε με χάρη τα σκαλοπάτια, συνοδευόμενη με κραυγές και κλάματα.  

Τα κοτσιδάκια μου είχαν δεινοπαθήσει στα χέρια του, αλλά και οι μπούκλες του δεν είχαν καλοπεράσει στα δικά μου. Ώσπου επενέβαιναν οι κυανόκρανοι λέγοντας «ειρήνη ημίν», ή «ήρεμα, θηρία στα κλουβιά σας», πίναμε το γάλα μας, βάζαμε τα φωτοστέφανά μας και πέφταμε στα κρεβάτια μας. Δεν μου φτάνουν οι λέξεις για να σας περιγράψω τις τρέλες και τις σκανδαλιές μας και κάθε λογής φασαρία που σκαρφιζόταν το απατεωνικό συγκρότημα. Τραγουδούσαμε δυνατά αυτοσχέδια τραγούδια σε αυτοσχέδιες γλώσσες, τρέχαμε, κυνηγιόμασταν, κάναμε ζημιές και φασαρία. Ο ένας ήταν το άλλοθι και ο σύμμαχος του άλλου, ποτέ μου δεν μαρτύρησα ποιός έμπαινε στην αποθήκη και έτρωγε το HEMO με το κουτάλι της σούπας, ούτε και όταν ο αδερφός μου ξεχέριασε την κούκλα μου και εκείνος δεν είπε σε κανέναν ότι εγώ άνοιξα το κεφάλι του Πάνου του Καλαμάρα (συγνώμη Πάνο, επίτηδες το έκανα) όταν παίζαμε κουκουναροπόλεμο. Παίζαμε με τις ώρες με τα play mobile, τα κάθε λογής επιτραπέζια, αλλά δεν κατάφερα ΠΟΤΕ μου να τον νικήσω στο σκάκι και από μία ηλικία και μετά ούτε στην πάλη μπορούσα να τον νικήσω, αν και στο σχολείο έχει παίξει ξύλο για χάρη μου και εγώ είπα έναν καθηγητή καραγκιόζη για δική του. Αλληλεγγύη και άγιος ο Θεός! Πάντα με παραδεχόταν, ακόμα και στις πιο ακραίες μου αποφάσεις και πάντα του έβγαζα το καπέλο.

Αυτός ο άνθρωπος έχει εκπληκτικό και πηγαίο χιούμορ, την ατάκα πάντα έτοιμη,  είναι τσαμπουκάς, ανεξάρτητος, τρυφερός, ευαίσθητος και μακράν ο εξυπνότερος άνθρωπος που ξέρω! Και είναι ο αδερφός μου!

Γιατρέ, νομίζω ότι είμαι σωματίδιο!

Ξέρω ότι σας έλειψα αυτή την εβδομάδα, άκουσα μερικά παράπονα, υπόσχομαι από βδομάδα να επανορθώσω, αλλά είχα ΠΟΡΩΘΕΙ τόσο πολύ με την κβαντομηχανική που την αντιμετωπίζω με τον ενθουσιασμό και την αφοσίωση φρεσκοερωτευμένου.

Δέν έχω χρόνο για το blog. Λύνω κβάντο και γουσταρώ.

Για όλα τ’ άλλα αδιαφορώ, λύνω κβάντο και γουσταρώ.

Οοοοοοο

Περπατάω στο δρόμο σαν ένα ευτυχισμένο οδεύον κύμα σε μηδενικό δυναμικό και σκέφτομαι εξισώσεις Schroedinger, μετασχηματισμούς Fourier και γινόμενα αβεβαιοτήτων. Δεν με ενδιαφέρει τίποτα που δεν έχει κυματοσυνάρτηση. Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι τα πάντα έχουν κυματοσυνάρτηση. Ας πούμε η κυματοσυνάρτηση των μέσων μαζικής μεταφοράς ήταν όλη την εβδομάδα μηδέν, Ψ(ΜΜΜ)=0.  Για να καταλαβαινόμαστε, κυματοσυνάρτηση είναι μία συνάρτηση που περιγράφει ένα σωματίδιο και περιλαμβάνει την θέση ή την ορμή του σωματιδίου και τον χρόνο.  Για να σας δώσω μία εικόνα. Αυτή την στιγμή το σωματίδιο (λέμε τώρα) Νάντια περιγράφεται από μία συνάρτηση δέλτα εντοπισμένη στην Κυψέλη, στην διεύθυνσή μου, στον πέμπτο όροφο, δηλαδή: Ψ(Ν)=5δ(χ-Κυψέλη), επί μία σταθερά κανονικοποίησης. Δεν προβλέπεται να μετακινηθεί από εκεί μέχρι αύριο το πρωί και αυτή την στιγμή βρίσκεται ξαπλωμένο στην θεμελιώδη ενεργειακή στάθμη επί του καναπέος.  

Η συνάρτηση δέλτα

Οι φίλοι μου ανησυχούν για εμένα γιατί έχω εκδηλώσει κάποια, κατά την γνώμη τους, περίεργα συμπτώματα. Πρίν από λίγο ήμουν σε μία τηλεδιάσκεψη στο skype με την παγκοσμίου φήμης, βιολόγο ερευνήτρια φίλη μου, από την Αμερική, και τον εξίσου παγκοσμίου φήμης, ηλεκτρολόγο μηχανικό φίλο μου και τα πλαίσια από τις φωτογραφίες τους αναβοσβήνανε την ώρα που μιλούσανε.  Και εγώ παρατήρησα ότι είναι γραμμικός συνδυασμός κυματοσυναρτήσεων γιατί στιγμιαία άναβε πότε το ένα, πότε το άλλο λαμπάκι και αυτοί μου είπαν ότι δεν είμαι καθόλου καλά. Περίεργο, γιατί μου το είπαν και άλλοι τελευταία.  Και όπως είπε και κάποιος συμπάσχων κβαντόπληκτος, φοβούμενος για την νοητική μου υγεία: "ανακλάσου και γύρνα!" 

Θα γυρίσω; Το πείραμα θα δείξει. Στιγμή σύγκρουσης: Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου, ώρα 10η πρωινή. Έκβαση πειράματος: Αβέβαιο.

Οι πρώτες 4 κυματοσυναρτήσεις του Απλού Αρμονικού Ταλαντωτή