Χορέψτε χαριτωμένες μου βιοπαλαίστριες

Σε έναν κόσμο που γενικά χορεύουμε όπως μας βαράνε, σε ότι σκοπό και ρυθμό, με προθυμία και αμεσότητα, ο πραγματικός χορός είναι ένα άθλημα που έχει εκλείψει. Εμ, βέβαια, αν όλη την μέρα το παίζεις/το παίζω/το παίζουμε αρκούδες πάνω στα κάρβουνα, πού όρεξη μετά για χορούς και ντάχτιρντί. Και δεν εννοώ χορό τύπου Kirov και So you think you can dance, ή τίποτα κουλτουριές του τύπου είμαι ψαγμένος χορογράφος και έχω βάλει τους χορευτές να τρέχουν πάνω κάτω με ένα μολύβι χωμένο στο... γκούχου, στόμα τους. Μιλάω για τον αυθεντικό χορό που βγαίνει από μέσα μας κάθε φορά που ακούμε μουσική. Ακόμα και εσείς που είστε καθώς πρέπει και επιτρέπετε στον εαυτό σας μόνο να χτυπάει ρυθμικά το πόδι του, όταν όλοι οι άλλοι γύρω χτυπιούνται, ναι, να σας ενημερώσω ότι και αυτό χορός είναι! Η λιγοστή μου εμπειρία έχει δείξει ότι όσο πιό πολύ αφήνουμε το σώμα μας να εκφραστεί μέσα από την κίνηση και την μουσική, τόσο περισσότερο απελευθερωνόμαστε. Είτε ο χορός αφορά τσάμικα και καλαματιανά (τί λεβεντιά ρε παιδί μου ο τσάμικος), είτε λάτιν, disco, καρσιλαμά, καγγέλι, τον χορό της βροχής, χάλι γκάλι, you name it, χόρεψε 30 λεπτάκια και αν μετά δεν έχεις ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, εμένα να μην με λένε Νάντια. Ένα πείραμα θα σας πείσει, όπως έπεισε και εμένα και μου θύμισε την αγχολυτική επίδραση του χορού στην ζωή μου. (Άν, από την πρώτη δημοτικού που είχαμε χορέψει, με μεγάααααλη επιτυχία, τα στρουμφάκια στην επίδειξη του μπαλέτου, είχα συνεχίσει τον χορό, τώρα θα ήμουν σε ακαδημία της Αγ. Πετρούπολης να κάνω καριέρα. Άτιμη κενωνία!)

Οι γυναίκες δεν δυσκολεύονται καθόλου να το βγάλουν από μέσα τους. Το κακό είναι ότι οι περισσότεροι άνδρες θεωρούν ότι ο χορός είναι για τις αδερφές και και δέν συνάδει με την εικόνα του άντρακλα που του τρέχουν τα μούσκουλα από τα μανίκια.  Να σας πώ ένα μυστικό; Ένας όμορφος χορός μπορεί να αποτελέσει υποσυνείδητη, αλλά ωστόσο ευθεία προβολή μυνημάτων όπως:

Παραδοσιακοί χοροί: Είμαι λεβέντης και δυνατός, χορεύω και αντιλαλούνε τα βουνά, είμαι τόσο ελεύθερος όσο τα πουλιά, και τόσο δυσεύρετος όσο το απάτητο χιόνι.

Λάτιν: Έχω λεκάνη, ξέρω την χρήση της δεν θα διστάσω να σου το αποδείξω σε κάθε περίπτωση.

Ζεϊμπέκικο: Έχω αυτοπεποίθηση και μαγκιά. Προσοχή: Αν το παρακάνετε μπορεί να περάσετε το εξαιρετικά απωθητικό μύνημα: Είμαι άντρακλας, μου τρέχει η τεστοστερόνη από τα μπατζάκια, προσέχτε οι διπλανοί μην μου πατήσετε τα .......

Τάνγκο: Είμαι το απόλυτο αρσενικό! Συνδυάζω τον ερωτισμό του Αντόνιο Μπαντέρας με την σοφιστικέ κομψότητα του Άλ Πατσίνο. Εντάξει, αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο, αλλά ακόμα και αν καταλήξετε να μοιάζετε με τον Σταμάτη Γαρδέλη, παίρνετε μπόνους επειδή δοκιμάσατε!