Αντιπαράλληλα σπίν

Σήμερα ήρθε η μέρα που το blog θα γίνει προσωπικό. Να με συγχωρέσετε για τον υποκειμενισμό, αλλά θα σας μιλήσω για έναν πολύ σημαντικό άνθρωπο στην ζωή μου. Έπρεπε να το έχω κάνει την προηγούμενη εβδομάδα, γιατί τότε ήταν τα γεννέθλιά του, αλλά ας όψεται η κβάντο. Δεν ξέρω αν συμφωνεί με αυτή την δημόσια διαπόμπευση, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που του κάνω χουνέρι και σίγουρα δεν πρόκειται να είναι η τελευταία.

Μπήκε στην ζωή μου χωρίς να το έχω ζητήσει,  πρίν 31 χρόνια,  θρονιάστηκε στην ίδια ενεργειακή στάθμη με εμένα, αλλά με αντιπαράλληλο σπίν και μου έδωσε και κατάλαβα! Με μόλις 11 μήνες διαφορά μοιραζόμασταν τις φρουτόκρεμες, τα παιχνίδια, τη μαμά και τον μπαμπά. Και ένας Θεός ξέρει ότι δεν μου αρέσει να μοιράζομαι το φαϊ μου! Η συμβίωση ήταν εκρηκτική και απρόβλεπτη. Την μία έπεφταν εκατέρωθεν κλωτσιές και μπουνιές και την άλλη καθόμασταν αγκαλιά στον καναπέ και βλέπαμε στρουμφάκια και αστροκυβερνήτη Ιάσονα. Όπου πήγαινε ο ένας, από κοντά και ο άλλος. Μπροστά πηγαίνει ο Ιρλανδός, πίσω πηγαίνει ο Ιουδαίος. Αυτό το μπροστά και πίσω ανάγκασε τους γονείς μου να βάλουν πόρτα στον επάνω όροφο γιατί μία μέρα εκεί που εγώ πήγαινα μπροστά στον διάδρομο και ο αδερφός μου (για αυτόν σας μιλάω τόση ώρα) ερχόταν από πίσω γκαζωμένος μέσα στην περπατούρα του, εγώ φτάνοντας στο πλατύσκαλο έκανα άκρη, ενώ η περπατούρα κατρακύλησε με χάρη τα σκαλοπάτια, συνοδευόμενη με κραυγές και κλάματα.  

Τα κοτσιδάκια μου είχαν δεινοπαθήσει στα χέρια του, αλλά και οι μπούκλες του δεν είχαν καλοπεράσει στα δικά μου. Ώσπου επενέβαιναν οι κυανόκρανοι λέγοντας «ειρήνη ημίν», ή «ήρεμα, θηρία στα κλουβιά σας», πίναμε το γάλα μας, βάζαμε τα φωτοστέφανά μας και πέφταμε στα κρεβάτια μας. Δεν μου φτάνουν οι λέξεις για να σας περιγράψω τις τρέλες και τις σκανδαλιές μας και κάθε λογής φασαρία που σκαρφιζόταν το απατεωνικό συγκρότημα. Τραγουδούσαμε δυνατά αυτοσχέδια τραγούδια σε αυτοσχέδιες γλώσσες, τρέχαμε, κυνηγιόμασταν, κάναμε ζημιές και φασαρία. Ο ένας ήταν το άλλοθι και ο σύμμαχος του άλλου, ποτέ μου δεν μαρτύρησα ποιός έμπαινε στην αποθήκη και έτρωγε το HEMO με το κουτάλι της σούπας, ούτε και όταν ο αδερφός μου ξεχέριασε την κούκλα μου και εκείνος δεν είπε σε κανέναν ότι εγώ άνοιξα το κεφάλι του Πάνου του Καλαμάρα (συγνώμη Πάνο, επίτηδες το έκανα) όταν παίζαμε κουκουναροπόλεμο. Παίζαμε με τις ώρες με τα play mobile, τα κάθε λογής επιτραπέζια, αλλά δεν κατάφερα ΠΟΤΕ μου να τον νικήσω στο σκάκι και από μία ηλικία και μετά ούτε στην πάλη μπορούσα να τον νικήσω, αν και στο σχολείο έχει παίξει ξύλο για χάρη μου και εγώ είπα έναν καθηγητή καραγκιόζη για δική του. Αλληλεγγύη και άγιος ο Θεός! Πάντα με παραδεχόταν, ακόμα και στις πιο ακραίες μου αποφάσεις και πάντα του έβγαζα το καπέλο.

Αυτός ο άνθρωπος έχει εκπληκτικό και πηγαίο χιούμορ, την ατάκα πάντα έτοιμη,  είναι τσαμπουκάς, ανεξάρτητος, τρυφερός, ευαίσθητος και μακράν ο εξυπνότερος άνθρωπος που ξέρω! Και είναι ο αδερφός μου!