Το σωματίδιο που έγινε θηρίο

Ήθελα να γράψω μία μανιασμένη ανάρτηση για την εβδομάδα μου στη δουλειά, που ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΑΚΟΜΗ, γιατί έχουμε και αύριο μία ημερίδα (γ@μΩ το κ€ρατό μου) και για τα τρελά που συμβαίνουν εκεί, καθώς και προτινόμενους τρόπους διαχείρισης του άγχους και αντιμετώπισης εκνευριστικών ζωυφίων που μόνη χαρά στην μίζερη ζωή τους είναι να σου τσαταλιάσουν το νευρικό σύστημα, αν διανοηθείς να μην βάλεις πρώτη προτεραιότητα τις μηδαμινής σημασίας εικαστικές τους παύλες. Εδώ η Λιβύη καίγεται... Αλλά θα μετριάσω την βιτριολική μου διάθεση γιατί πρίν από λίγο έμαθα ότι πέρασα την Κβάντο (από 3 αμφιθέατρα, περάσανε μόνο 45 άτομα) και έχω χεστεί από την χαρά μου! ΓΙΟΥΠΙ!

Γυρίζω μέσα στο σπίτι από δωμάτιο σε δωμάτιο, πιάνω διάφορα πράγματα και μετά τα αφήνω, ξεχνιέμαι στην τουαλέττα, κοιτάζω το ταβάνι με τα βρακιά στα γόνατα και χαζογελάω. Πόση χαρά! Πόση χαρά να έχεις κοπιάσει για μήνες και τελικά οι κόποι σου να αμοίβονται. Δεν πειράζει που δεν ήταν εντελώς ανταποδοτική η αμοιβή, είχα δωθεί σε αυτό το σκοπό και αυτό δεν εξαγοράζεται με τίποτα, αλλά έτσι και αλλιώς πέρασα ωραία στην διαδικασία. Δεν είναι συναίσθημα που έχω συχνά. Συνήθως σκίζομαι, τα δίνω όλα, τρέχω, κουράζομαι, ψάχνω για λύσεις, για να πάρω στο τέλος μία κλανιά στα μούτρα. Άλλο ένα καλό που έχει η κβαντομηχανική είναι ότι έχει τρία προβλήματα λυμένα (1)σωματίδιο σε κουτί/φρέαρ, 2) ελεύθερο σωματίδιο, 3) απλός αρμονικός ταλαντωτής). Εγώ στην δουλειά μου δεν έχω τρία προβλήματα λυμένα!

Παρακολουθώ τον αγώνα μιας ψυχής με τις αντιξοότητες της δικής του δουλειάς και αναρωτιέμαι: Γιατί τόση σπατάλη ενέργειας; ΓΙΑΤΙ; Η αποδοτικότητά μας θα ήταν αφάνταστα μεγαλύτερη αν υπήρχε επιβράβευση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ανθρώπου που δεν ξέρει πώς να χρησιμοποιεί την επιβράβευση ως κίνητρο για τους ανθρώπους που δουλεύουν για αυτή, είναι μία από τα αφεντικά μου η Μιράντα. (Έχω 7 αφεντικά, ζωή να έχουν). Σκηνικό σήμερα, εγώ ασχολούμαι με το πυρηνικό πρόγραμμα Manhattan που πρέπει να παραδωθεί αύριο στον υπουργό από τον πρόεδρο, ή με κάτι παραπλήσιας προτεραιότητας. Έχω πνιγεί στα χαρτιά και το πληκτρολόγιο έχει πάρει φωτιά. Διάλογος:

Μιράντα: Βρείτε μου το μικρό όνομα του Ναβουχοδονόσορα. (Σήκω και κάνε μου κωλοτούμπες, χωρίς κανένα λόγο, γιατί έτσι μου γουστάρει!)

Εγώ: Α, τί ενδιαφέρον! Μπορούμε να το κάνουμε από Δευτέρα, γιατί έχω να παραδώσω το πρόγραμμα Manhattan στον πρόεδρο αύριο το πρωί; Θυμάστε; Θα είστε και εσείς στην συνάντηση! (Φίλα μου τον κΩλο!)

Μιράντα: Γιατί το κάνετε αυτό; (Πώς τολμάς και δεν μου κάνεις κωλοτούμπες;) 

Εγώ: (χαμόγελο) Γιατί μας το ζήτησε η πρόεδρος και ξέρετε πόσο σημαντικό είναι το πρόγραμμα Manhattan. Μην ξεχάσω να σας πώ ότι θα είστε και εσείς στην συνάντηση με τον υπουργό αύριο. (Κάνω κάτι σημαντικό, αλλά ακόμη και ένα καλάθι με κουλουράκια να ετοίμαζα δεν θα σου έκανα το χατήρι, που να χτυπιέσαι από κάτω!)

Μιράντα: Γιατί το ζήτησε; (Και δεν το έμαθα εγώ;)

Εγώ: Δεν τον ρώτησα. Όπως όταν μου ζητάτε εσείς πράγματα τα κάνω χωρίς να ρωτάω, έτσι και με τον πρόεδρο. (Άν τραβάς κανένα ζόρι, μίλα με τον πρόεδρο)

Μιράντα: Ο καθένας εδώ μέσα κάνει ότι μαλακία του καπνίσει. (Μου σωθήκανε τα προσχήματα).

Εγώ: Χαμόγελο (Βλέπω σας εκνεύρισα, ωραία, αυτό ήθελα)

Μιράντα: (απευθύνεται στην συνάδελφο) Έχετε το τεύχος Ιούνιος 1821 του περιοδικού «Παπαρολόγος»; (Σταμάτα αυτό που κάνεις και ασχολήσου μαζί μου/άντρα θέλω, τώρα τον εθέλω) 

(η συνάδελφος ψάχνει μάταια στο αρχείο)

Εγώ: Καθότι δεν τον εκδίδουμε εμείς, δεν το έχουμε, ποτέ δεν το είχαμε και ποτέ δεν θα το έχουμε. (Δεν σταματάω, να πας να πνιγείς και εσύ και ο παπαρολόγος σου)

Μιράντα: (ψάχνοντας στην βιβλιοθήκη) Σίγουρα;

Εγώ: Ναί (Πρίν από 30 δευτερόλεπτα δεν το είχαμε, αλλά ψάξε λίγο περισσότερο, μπορεί εν τω μεταξύ να δημιουργήθηκε από το μηδέν).

Μιράντα: Καλά (φεύγει) 

Και πρίν βιαστείτε να με κακοχαρακτηρίσετε, να σας πω ότι υπηρέτησα την εν λόγω κυρία επί επτά συναπτά έτη με προθυμία και ενθουσιασμό. Έλεγα ναι, σε όλα τις τα καπρίτσια. Στεναχωρήθηκα με τις στεναχώριες της και χάρηκα με τις χαρές της. Έτρεχα όποτε μου σφύριζε, και χόρευα τον χορό της κοιλιάς, ισορροπώντας μία μπάλα στη μύτη μου και γυρίζοντας πιατάκια με ξυλάκια στα πόδια μου. Το έκανα πραγματικά επειδή το ήθελα (αυτό πρέπει να το κοιτάξω) και ποτέ δεν ήταν ευχαριστημένη. Ποτέ όμως. Μία τα πιατάκια δεν ήταν από πορσελάνη, μία η κοιλιά μου δεν κουνιόταν καλά, μία η μπάλα είχε άλλο χρώμα από αυτό που ήθελε. Έναν καλό λόγο δεν άκουσα από το στόμα της. Ξυπνήσανε οι σκλάβοι Αντωνάααακη!  Είμαι τέρας υπομονής, αλλά κάποια στιγμή τελειώνει η υπομονή και μένει το τέρας. Και αυτή η στιγμή ήρθε. Δεν είναι ότι δεν νοιάζομαι πια για αυτή, αλλά κάπως πρέπει να προστατευθώ. Πρέπει να το έχει υποψιαστεί και τώρα θέλει να με λυγίσει. Απλά εγώ δεν λυγάω με το στανιό, λυγάω με το γλυκό.

Αυτή τη στιγμή δεν με νοιάζει τίποτα! Μακάρι την Δευτέρα το απόγευμα να τα πάω καλά και στον ηλεκτρομαγνητισμό! Πάω να βάλω αθλητικά και πάω για περπάτημα στην Φωκίωνος Νέγρη. Και πάλι ΓΙΟΥΠΙ! ΖΗΤΩ Η ΚΒΑΝΤΟΜΗΧΑΝΙΚΗ!