Κύματα στα βράχια

Κατακλυζόμενη από πλήθος ευχών αυτές τις μέρες, μπήκα και πάλι σε σκέψεις. Υγεία, Ευτυχία, επιτυχίες, λεφτά, και «ό,τι επιθυμείς» ήταν οι πιο συνηθισμένες. Αλήθεια, τί είναι το «ό,τι επιθυμείς»;

Λαμπερά χάλκινα τσαγερά και ζεστά μάλινα γαντάκια, χάρτινα καφέ πακέτα δεμένα με κορδελάκια;  Ή μήπως τραγανά στρούντλς, καμπανάκια και κυπριά, και σνίτσελ με νούντλς; Ή μήπως παγκόσμια ειρήνη; Χμμ.... δεν είμαι ψηλή, λεπτή, ξανθιά, οπότε δεν δικαιούμαι να ζητάω παγκόσμια ειρήνη. Τί να κάνουμε; Η ζωή δεν είναι δίκαια για όλους. Πάντως έχω κάνει ειρήνη με το ίδιο το γεγονός ότι δεν είμαι ψηλή, λεπτή, ξανθιά, αν αυτό μετράει σε τίποτα.

Ξεκίνησα με ανάγκη να γράψω κάτι βαρύγδουπο, αλλά δεν μου βγαίνει, οπότε θα το αφήσω να με πάει εκεί που θέλει αυτό, εξάλλου η διαίσθηση, είχε πεί ο Einstein, είναι το πιο πολύτιμο πράγμα και εγώ την διαίσθησή μου την ακούω.  Οπότε θα περιγράψω μία αίσθηση. Εντάξει αυτό το «αγαπημένο μου πράγμα» δεν είναι το ultimate απωθημένο μου, αυτό που θα ευχόμουν αν είχα μόνο μία ευχή να κάνω που θα πραγματοποιούνταν, αλλά ρε παιδί μου, είναι καλό, είναι ένα από τα αγαπημένα μου πράγματα που όταν αισθάνομαι στεναχωρημένη, το σκέφτομαι και δεν αισθάνομαι τόσο χάλια.

Είναι σούρουπο, και έχει ψιλόβροχο. Είμαι σε έναν βράχο και από κάτω μαίνεται η άγρια θάλασσα. Φοράω ζεστά ρούχα και μάλλινο, μώβ κασκόλ και απολαμβάνω την βροχή ανακατεμένη με τις σταγονίτσες που φτάνουν στο πρόσωπό μου από τα κύμματα που σκάνε στα βράχια. Και η θάλασσα μυρίζει αγριάδα και παγωμένο νερό και μέντα.

Την χρονιά που έρχεται θα αντιμετωπίσουμε καταστάσεις που είναι πέρα από ότι έχουμε φανταστεί. Θα χρειαστούμε κάτι γνώριμο και δικό μας να μας δίνει δύναμη. Πού θα την βρούμε δεν ξέρω. 

Προχτές ονειρευόμουνα ότι ήμουνα πάνω σε ένα πειρατικό πλοίο και προσπαθούσα να σηκώσω μία πολύ βαριά άγκυρα. Προσπαθούσα με όλες μου τις δυνάμεις, αλλά δεν σηκωνόταν. Κα πίσω μου, υπήρχε κάποιος, (δεν ξέρω ποιός, ο Τζάκ Σπάρροου πάντως δεν ήταν) και με κοίταγε επισταμμένα που προσπαθούσα, αλλά δεν με βοήθαγε. Τί να του πείς! Αμάν βρε χριστιανέ μου, εκτός από σκορβούτο στο πειρατικό, θα πάθω και λουμπάγκο και εσύ κάθεσαι και με κοιτάς; Βάλε ένα χεράκι, να σηκώσουμε την άγκυρα να σαλπάρουμε. Καθόμαστε εδώ και δεν πάμε πουθενά! Ε, ρε και έχει να πέσει κουπί το 2012 που θα είναι όλο δικό μας!

A million miles away