Ένα μύθο θα σας πω

Οκ, ως εδώ ήταν η ανακωχή λόγω εορτών, που κατά την γνώμη μου κακώς είχε γίνει, γιατί δίνεις χρόνο στον εχθρό να ανασυνταχθεί και να προγραμματίσει τα σχέδιά του. Βέβαια και μέσα στις γιορτές μας το φέρνανε απέξω απέξω. Εκεί που ήσουν με τον κουραμπιέ στο δόντι, άκουγες στο βάθος και το «σε νέα μέτρα προσανατολίζεται το υπουργείο οικονομικών», και μετά πέφτει το άλλοθι, «μετά από απαιτήσεις της Τρόικας». Μα ποιά είναι τέλος πάντων αυτή η Τρόικα;

Η Τρώει-κα είναι ένα μυθικό τέρας. Στο μέλλον τα παιδιά θα διδάσκονται τον μύθο της. Μία φορά και έναν καιρό ήταν η Τρώει-κα. Η Τρώεικα ήταν ένα αιμοβόρο τέρας, μισό άνθρωπος, μισό αγορά, που έτρωγε Έλληνες. Κάθε μήνα ο Υπουργός Οικονομικών κλήρωνε επαγγελματίες και τους έστελνε πάνω σε ένα ρεπορτάζ με μαύρες πλερέζες, να τους φάει ζωντανούς το αδυφάγο τέρας. Στην αρχή κληρώθηκαν οι ταξιτζήδες, οι φαρμακοποιοί και οι οδηγοί βυτιοφόρων. Μετά κληρώθηκαν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, πλήν των ειδικών συμβούλων. Μετά κληρώθηκαν οι συνταξιούχοι, οι γιατροί, οι μηχανικοί και οι δικηγόροι. Και μετά μειώθηκαν και άλλο οι μισθοί, και τα επιδόματα και τα δώρα. Και σε κανέναν δεν άρεσε ο φόρος του αίματος, αλλά δεν μίλαγε κανείς. Μούγκα στην στρούγγα. Και βγήκε μία κοπέλα στην τηλεόραση και είπε ότι πάλι καλά που μας κόβουνε μόνο το δώρο, γιατί υπάρχουν και άλλοι που είναι άνεργοι/ζόμπι και δεν έχουν καμία ελπίδα (ενώ εμείς έχουμε) και ότι εμείς είμαστε καλύτερα και να μην μιλάμε. Δεν είμαστε δα και σαν τους εργάτες στην βιομηχανική επανάσταση που δούλευαν είκοσι ώρες για ένα κομμάτι ψωμί (ακόμα). 

Και βγήκε και ο πρόεδρος των βιομηχάνων, που θέλουν το καλό μας, και είπε ότι η οικονομία μας πρέπει να γίνει ανταγωνιστική. (Οι πλέον ανταγνωιστικές οικονομίες του πλανήτη είναι η Κίνα, η Ινδία και το Μπακλαντές. Δεν βλέπω την Αμερική να θέλει να γίνει σαν και αυτές. Εμείς γιατί να γίνουμε;) Και ο μύθος προς το παρόν τελειώνει εδώ. Ή μήπως όχι;

Ώσπου κάποια στιγμή αποφάσισε να πάει ο γιός του βασιλιά που λεγόταν Λαός (όχι του Καρατζαφέρη, ο άλλος, ο πραγματικός Λαός) και μπήκε στο καράβι με τις μαύρες πλερέζες και πήγε να αντιμετωπίσει την Τρόικα. Και δεν φοβόταν καθόλου, γιατί τώρα δεν είχε τίποτα πια να χάσει! Δεν είχε ούτε δουλειά, ούτε περίθαλψη, ούτε σχολεία, ούτε ρεύμα. Ήταν απελπισμένος και για αυτό τον λόγο πάρα πολύ γεναίος! Και όταν βρέθηκε μπροστά στην Τρόικα, είχε τόσο καθαρό βλέμα και τόσο δυνατή φωνή, που η Τρόικα φοβήθηκε και έφυγε τρέχοντας και έπεσε από έναν γκρεμό και έγινε κομματάκια. Και μετά ο Λαός ξεκίνησε να γυρίσει πίσω, αλλά οι υπεύθυνοι του ρεπορτάζ (Μπάμπης Μπαρμπαδημητρίου, Γιάννης Pretender, Όλγα Τέρμη) ξέχασαν να αλλάξουν τα πανιά και ο στοργικός Υπουργός Οικονομικών που περίμενε το ρεπορτάζ, το είδε να έρχεται και πάλι μαύρο και δυσοίωνο και από τον «καημό» του που νόμισε ότι καταστράφηκε ο Λαός, έπεσε στην θάλασσα και πνίγηκε. Και το πέλαγος ονομάστηκε από τότε «Βενιζέλιο».   

Μόνο που ο Λαός δεν είχε φαγωθεί από την Τρόικα, και ήταν τώρα και πάλι ελεύθερος να ορίσει μόνος του την μοίρα του.

The End

αυτής της ιστορίας και η αρχή μιας άλλης

Η μπαλάντα του Κυρ Μέντιου