Όποιος δεν θέλει να πάει στον μύλο, δέκα μέρες κοσκινίζει

Είμαι όλο το απόγευμα παλουκωμένη στην καρέκλα της κουζίνας και προσπαθώ να διαβάσω παλμοκωδική διαμόρφωση, αλλά όσο διαβάσατε εσείς, άλλο τόσο διάβασα και εγώ. Θα με ρωτήσεις γιατί στην κουζίνα και όχι στο γραφείο σαν άνθρωπος. Για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον το γραφείο στο σπίτι μου έχει την κωδική ονομασία γραφείο/αχούρι γιατί, σωστά το μαντέψατε, είναι αχούρι. Ότι δεν έχει θέση, εκεί μέσα καταλήγει και, πιστέψτε με, έχουν εκεί μέσα έχουν καταλήξει πολλά. Είναι ένα πράγμα σαν το δωμάτιο των ευχών στον Χάρρυ Πόττερ, εκεί που όποιος φτάνει, αφήνει τα χρήσιμα/άχρηστα. 

Δωμάτιο ευχών/γραφείο/αχούρι

Τα χρήσιμα/άχρηστα είναι πράγματα τα οποία είναι αρκετά άχρηστα για να μην τα χρησιμοποιώ, αλλά αρκετά χρήσιμα για να μην τα πετάξω κιόλας. Με το πέρασμα των χρόνων όλα τα χρήσιμα/άχρηστα, σύν η απλώστρα με τα ρούχα και κατ’ επέκταση τα ασιδέρωτα ρούχα, καταλήγουν στο δωμάτιο των ευχών/γραφείο/αχούρι, πάνω στον καναπέ τα ασιδέρωτα, στο πάτωμα σε κούτες τα χρήσιμα/άχρηστα και πάνω στο γραφείο διάφορα βιβλία-σημειώσεις-αποδείξεις-χαρτάκια-στιλό-cd-φορτιστές-μπαταρίες και η λίστα συνεχίζεται εως απειρισμού. Η βιβλιοθήκη τέλος, βογκάει κατάφορτη κάτω από το βάρος των βιβλίων. Οπότε, μέσα στο γραφείο δεν υπάρχει χώρος για διάβασμα.  Δεύτερον, η κουζίνα είναι απείρως πιο ζεστή, γιατί τις σπάνιες φορές που είμαι σπίτι το απόγευμα, όλο και κάτι θα ψήσω, (βλέπε χορτόπιτα vs μπριζόλες με πατάτες) και θα ζεσταθεί η κουζίνα και το κοκκαλάκι/κωλαράκι μου. Πόσο μάλλον όταν βαριέμαι να διαβάσω παλμοκωδική διαμόρφωση και με πιάνει η έμπνευση για μαγείρεμα (όποιος δεν θέλει να πάει στον μύλο, δέκα μέρες κοσκινίζει) και η όρεξη να πλύνω τον νεροχύτη, γιατί πως να συγκεντρωθώ στο διάβασμα όταν μου μυρίζει το σκόρδο από το χτεσινό κοτόπουλο; Εδώ για να καταλάβεις το μέγεθος της βαρεμάρας για διάβασμα, μου έχει τύχει να αφήσω τον νεροχύτη άπλυτο μέχρι που αναγκάστηκα να πιω νερό με την κουτάλα και σήμερα τον καθάρισα ενώ είχε μέσα ΜΟΝΟ ένα φλυτζάνι, μία σαλατιέρα, τρία πιάτα και ένα ποτήρι του κρασιού. Και τον κοιτάω που αστράφτει και πολυ τον καμαρώνω.

Αλλά επειδή τα τελευταία δύο βράδυα δεν έχω κοιμηθεί από το άγχος μου που έχω μείνει πίσω στο διάβασμα, έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου να καθήσω να διαβάσω και μπορεί να μην το κατάφερα και απόλυτα, αλλά τουλάχιστον έκανα ασκήσεις πειθαρχίας παλουκωμένη στην καρέκλα και τα βιβλία και τις σημειώσεις απλωμένες ολούθε (και κατά τα πευκάκια και κατά την παραλία), διαβάζοντας την ίδια σελίδα ξανά και ξανά, μην καταλαβαίνοντας απολύτως τίποτα, γαμώ τον απαριθμητή μου, γαμώ!

Σύστημα παλμοκωδικής διαμόρφωσης

Δεν φταίει ο αθώος απαριθμητής, και αυτός την δουλειά του κάνει, φταίει ο ανάδρομος τζιτζιφιόγκος μου (για περισσότερη ανάλυση επί του θέματος εδώ). Απλά συμβάλει στην αίσθηση που έχω ότι είμαι χαζή. Για τα άλλα δύο, ότι αισθάνομαι δηλαδή χοντρή και άσχημη, φταίνει τα δρακουλίνια. A moment in the lips, forever in the hips. Ήμαρτον! Μετανιώνω; Ουχί βέβαια! Απλά μία διαπίστωση κάνω, κυρίως όταν με στενεύουν τα ρούχα μου, και τώρα προσπαθώ να μαζέψω τα ασυμάζευτα με ψητά κοτόπουλα και πορτοκάλια, πριν απογειωθώ σαν παραφουσκωμένο zeppelin και φτάσω στην στρατόσφαιρα, εκεί που βρίσκονται και τα επιτόκια δανεισμού.

Lucia di Lammermoor - G. Donizetti

Και μετά από αυτόν τον τρελό μονόλογο, Lucia di Lammermoor κοντεύω να γίνω, και την αυτοκριτική λέω να δώσω στον απαριθμητή και τους φίλους του, τον κλιμακωτή (δεν είναι τόσο πρόστυχο όσο ακούγεται, τζάμπα χαρήκατε) και τον καταχωρητή ολίσθησης, μία ακόμα ευκαιρία. Το΄χω αυτό το κακό. Όταν δεν κάνω αυτό που πρέπει, δεν χρειάζομαι κανέναν να μου επιβάλει τιμωρία. Το κάνω εγώ η ίδια στον εαυτό μου, με πολύ μεγάλη επιτυχία. Και μετά την τιμωρία, κάθομαι και κάνω αυτό που θα μπορούσα να κάνω από την αρχή. Μου αρέσει ο πόνος, τί να πω! Και τα δύσκολα, αλλά αυτό είναι κάτι με το οποίο θα ασχοληθούμε σε επόμενο επεισόδιο.