Όταν πέρισυ έγραφα αυτό το κείμενο, λίγο ήξερα/φανταζόμουν/έλπιζα ότι είχα παραλείψει άλλη μία κατηγορία χορού που περικλύει μία ολόκληρη στάση ζωής. Σήμερα ήρθε η στιγμή να διορθώσω αυτή την παράλειψη. Αυτό που μου αρέσει με την ζωή είναι ότι είναι γεμάτα εκπλήξεις. Εκεί που δεν το περιμένεις, κάποιος σου δείχνει μία πόρτα, εσύ την ανοίγεις, και τσούπ, μπαίνεις σε έναν καινούργιο, αναπάντεχα ωραίο κόσμο.
Γενικά εμένα μου αρέσει η τζάζ μουσική. Δηλαδή τί μου αρέσει, ψοφάω. Το αγαπημένο μου άκουσμα είναι το πιάνο να παίζει άπειρες, μικρές νοτίτσες, πάνω, κάτω, σαν βροχή που πέφτει απαλά, χωρίς κάποια μελωδία που μπορείς να αναπαράγεις μουρμουρίζοντας, αλλά άψογα αρμονική και τέλεια. Ξεφεύγω όμως στις σκέψεις μου και πλατιάζω. Τζαζόπληκτη λοιπόν. Ακούω, τραγουδάω (στο μπάνιο, στον δρόμο που πηγαίνω για την δουλειά, στον δρόμο γυρίζοντας, όταν πλένω πιάτα, εν ολίγοις παντού). Και επειδή δεν μου φτάνει, μπορεί να ακούω στον υπολογιστή ένα κομμάτι και το ραδιόφωνο να παίζει ένα άλλο και να τα ακούω ταυτόχρονα (σχιζοφρένεια παιδάκι μου, τί περίμενες). Ακούω λοιπόν και τραγουδάω συνέχεια. Το εμπεδώσαμε;
Eddie Higgins Trio - Don't smoke in bed
Εκεί λοιπόν που περνούσα έναν πολύ δυστυχισμένο Οχτώβρη, είναι η αλήθεια, βγήκαμε για καφέ με ένα ζαβολιάρικο μαύρο γατί (aka Christinel), φίλη μου από χρόνια, που η ζωή μας έχει σωματικώς σε απόσταση. Η Christinel που είναι μπασμένη στα πάντα, όποια ζαβολιά και αν σηκώσεις αυτήν θα βρείς από κάτω, μου είπε ότι πήγε σε ένα μάθημα swing (μα ρε Νάντια γαμώτο, 236 λέξεις για να μπείς στο θέμα; Μου αρέσουν τα προκαταρκτικά, τί να κάνω;), πήγε σε ένα μάθημα swing και της άρεσε και θα άρχιζε. Και τότε μία ηλιαχτίδα άναψε στο μυαλό μου. Καλέ, δεν είχα φανταστεί ότι την μουσική που άκουγα τόσα χρόνια θα μπορούσα τώρα και να την χορέψω! Άσε που θα βρίσκαμε χρόνο με την φίλη μου να βλεπόμαστε κάνοντας πράγματα που μας αρέσουν, γιατί καλή-καλή η πνευματική συνάφεια και η επικοινωνία εκ του μακρόθεν, αλλά κάποια στιγμή θέλεις να τον δείς τον άλλον και από κοντά, σου λείπει ρε παιδί μου.
Το swing και lindy hop είναι εξαιρετικά εγκεφαλικός χορός. Έτσι και αλλιώς η μουσική αναγκάζει τους νευρώνες σου να δημιουργούν συνάψεις, αλλά και το κινητικό της μέρος είναι μεγαλοφυές και δημιουργικό. Σε αντίθεση με τους latin χορούς που είναι περισσότερο αισθησιακοί και η κίνηση είναι κατά τον τρόπο που επιβάλλει το ένστικτο, το lindy hop μου φαίνεται εμένα ότι βάζει πρωτίστως τον εγκέφαλο να δουλέψει εκτιμώντας την μουσική και τις διαθέσιμες ανάλογα με τις γνώσεις του καθενός κινήσεις και τελικά η κίνηση πηγάζει από την βάση δεδομένων (γνώση βημάτων/φιγούρων) και τους βαθμούς ελευθερίας που είναι διαθέσιμοι στο σύστημα (χαλαρότητα, εξοικίωση, εμπειρία). Ακριβώς το είδος της διέγερσης που ήθελα.
Ξεκίνησα λοιπόν δειλά, δειλά τον χορό, έχοντας στο κεφάλι μου τις προκλήσεις της δουλειάς, τους προβληματισμούς για την οικονομική κατάσταση της χώρας, την ειδική σχετικότητα, τα συστήματα τηλεπικοινωνιών και το όνειρο μίας κρυμμένης επανάστασης. Κουβαλώντας από πάντα το σύνδρομο του «καλού παιδιού» που ακολουθεί οδηγίες (πιο κάτω, εκεί-εκεί, έτσι-έτσι) προσπαθούσα να αντιγράψω αυτό που μας έδειχαν οι δασκάλες στο τμήμα. Και όσο ζοριζόμουν, τόσο πορωνόμουν. Μόνο που σιγά σιγά άρχισε να μου παρουσιάζεται το εξής φαινόμενο. Ότι και να είχα στο μυαλό μου μπαίνοντας για χορό, εξασθένιζε και γινόταν ένας απόμακρος αγχός, μέχρι που δεν ακουγόταν καθόλου μετά από λίγο. Ούτε ο Παπανδρέου υπήρχε, ούτε η Μέρκελ, ούτε οι φόροι, ούτε το χαράτσι, μόνο η μουσική και η κίνηση. Και δεν ήμουν η μόνη. Όλα τα παιδιά στο τμήμα, ο καθένας με την δική του πολύτιμη προσωπικότητα, κουβαλώντας τον δικό του θησαυρό, έρχονταν για να πάρουν, αλλά εμένα μου έδιναν τόσα πολλά. Σε κάθε, μα σε κάθε μάθημα, αισθάνομαι αυτόν τον ενθουσιασμό να διαχέεται σαν ηλεκτρικός παλμός σε όλο το τμήμα, που στο τέλος που έρχεται πάντα πιο γρήγορα από ότι θέλουμε, φεύγουμε όλοι με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και γινόμαστε, με μεγάλη μου έκπληξη, μία ωραία παρέα/ατμόσφαιρα.
Μπορεί ο χορός να μην λύνει τα προβλήματα, να μην γεμίζει την απώλεια, αλλά δίνει μία διέξοδο. Δεν είναι τυχαίο ότι το Swing μεσουράνησε στην περίοδο του οικονομικού κράχ και υπήρξε μία έντονη δήλωση ενάντια στις διακρίσεις και την καταπίεση. Στην δικιά μου ζωή, είναι ένα φωτεινό κομμάτι ελπίδας. Δεν αρνούμαι την πραγματικότητα, παίρνω όμως δύναμη για να την αντιμετωπίζω.
Σύντομα θα υπάρξει άλλο ένα δωρεάν εισαγωγικό μάθημα για όποιον θα ήθελε να δοκιμάσει να χορέψει. Περισσότερες λεπτομέρειες μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα της σχολής Athens Lindy Hop.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εμπρός ΘουΒού! Πές μας τί σκέφτεσαι!