Κρατήστε καλά μέσα στην ψυχή σας το πνεύμα του μετώπου

Το ξημέρωμα της μέρας με βρήκε σε έντονα φορτισμένη συναισθηματική κατάσταση. Η ευμάρεια και η αδιαφορία των τελευταίων δεκαετιών μας είχαν αποξενώσει από το νόημα της αντίστασης του ελληνικού λαού ενάντια στον ξένο κατακτητή, που έστω, εκφράστηκε από τον τότε πρωθυπουργό της χώρας Ι. Μεταξά. (Κάποια στιγμή θα αναπτύξω το θέμα δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς, τα συμφέροντα που εξυπηρετούσε και πως τελικά δολοφονήθηκε από αυτά. Συνεχιστές του διατείνονται ότι είναι οι άνθρωποι της Χρυσής Αυγής). Σήμερα η εμπειρία του οικονομικού και συναισθηματικού εκβιασμού μας αναγκάζει να αναλογιστούμε εκείνο τον πόλεμο, εκείνα τα γεγονότα και εκείνα τα συμπεράσματα.

Κάποτε για μένα η ελληνική σημαία συμβόλιζε όλα τα ιδανικά με τα οποία μεγάλωσα. Τον γαλάζιο ουρανό και την ελληνική θάλασσα, τον λευκό αφρό, τον θάνατο στο όνομα της Ελευθερίας, την Αλήθεια, την Οδό και την Ζωή. Τελευταία αυτή η σημαία έχει γίνει άλλοθι ανθρώπων που ενσαρκώνουν την μισαλλοδοξία, την υπεροχή μιας φυλής έναντι μιας άλλης, ενώ ταυτόχρονα έχει γίνει κερκόπορτα για να καταργηθεί η Ελευθερία και η Αλήθεια και να τρομοκρατηθούν οι άνθρωποι που τις υπηρετούν. Άρχισα λοιπόν ασυνείδητα όταν βλέπω ελληνική σημαία να φοβάμαι ότι αυτός που την κρατάει είναι φασίστας και να αποστρέφομαι από αυτή. Και τότε με έπιασε μια αβάσταχτη θλίψη. Πώς να απαρνηθώ το σύμβολο του γένους μου, τη σημαία για την οποία έχει χυθεί τόσο πολύ αίμα; Για να μην πάει λοιπόν άδικα χυμένο αυτό το αίμα αποφάσισα να την χρησιμοποιώ και εγώ. Να την βάλω στο μπαλκόνι μου. Όχι με μίσος, ή με αλλόκοτη υπερηφάνεια μιας υποτιθέμενης ελληνικής ανωτερότητας. Με το βάρος των οστών όσων αγωνίστηκαν για την ελευθερία αυτής της χώρας και με την οσμή του αίματος που έχει ποτίσει αυτά τα χώματα. Αρνούμαι να παραχωρήσω την χρησικτησία αυτής της κληρονομιάς σε υπανθρώπους που ξέρουν μόνο να εκφοβίζουν και να χρησιμοποιούν τις φοβίες και τα κατώτερα ένστικτα ενός εξαθλιωμένου και απογυμνωμένου αξιοπρέπειας πλήθους για τα εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Τα συμφέροντά τους στέκονται εμπόδιο στα όνειρά μου!  

Είμαι ερωτευμένη με την ιδέα μια αταξικής κοινωνίας. Όπου ο κάθε άνθρωπος θα έχει τα μέσα να καλύψει όλες του τις υλικές, ψυχικές και πνευματικές ανάγκες. Μια κοινωνία στην οποία κανένας άνθρωπος δεν θα πέφτει θύμα υλικής ή συναισθηματικής εκμετάλευσης από τον συνάνθρωπό του. Που θα αμοίβεται δίκαια και εύλογα για την εργασία του. Μία κοινωνία ισότητας και δικαιοσύνης που ο κάθε πολίτης θα μπορεί να εκφράσει λεύτερα τις συναισθηματικές, καλιτεχνικές και θρησκευτικές του ανησυχίες, χωρίς να κρίνεται. Να γίνονται σεβαστές οι πεποιθήσεις και η διαφορετικότητά του. Να μπορεί να ξεδιπλώνει την προσωπικότητά του και η έκφραση των μοναδικών απόψεων και ιδεών, στο χωνευτήρι της ελευθερίας να παράγει πολιτισμό και φώς.

Είμαι Ελληνίδα. Είμαι Χριστιανή. Αφενός λόγω τύχης, αφετέρου λόγω επιλογής. Δεν τα αξίζω, μου έχουν χαριστεί. Πολεμάω συνειδησιακά με τους δαίμονες και τα ελαττώματα του γένους μας, με τις προκαταλήψεις και τις εσφαλμένες αντιλήψεις των ομόθρησκων μου και του εαυτού μου. Η Ελλάδα, όπως και κάθε χώρα, έχει την δυνατότητα να θρέψει τους ανθρώπους όλων των φυλών που έχουν ζητήσει καταφύγιο στο έδαφός της, που έχουν στηρίξει τα όνειρα και τις ελπίδες τους για μια αξιοπρεπή ζωή σε αυτήν. Εγώ έχω στηρίξει τα όνειρά μου, την ζωή μου στην Ελλάδα. Δεν αντέχω από κανένα κεφαλαιοκρατικό σύστημα να μου τα στερεί στο όνομα του κέρδους. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην ευρύτερη περιοχή των Θερμοπυλών και γαλουχήθηκα με τα ιδανικά του μαχητή που δεν εγκαταλείπει ποτέ τον αγώνα, όσο ανέλπιδος και αν είναι. Η ασπίδα στην Σπαρτιατική φάλαγγα δεν χρησίμευε τόσο στην προστασία του μεμονωμένου στρατιώτη, όσο για την κάλυψη του διπλανού πολεμιστή. Η παραμονή και ο αγώνας μας στην Ελλάδα με όσα μέσα διαθέτουμε (εργασία, ιδέες, παραγωγική δύναμη) δεν βοηθάει μόνο το άτομό μας, αλλά και τον διπλανό μας. Αρνούμαι να πετάξω την ασπίδα μου, να εγκαταλείψω το πεδίο της μάχης και να αφήσω εκτεθειμένο τον διπλανό μου για να σώσω το τομάρι μου. ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς  Θα μείνω εδώ με λέξεις και λαούς και δρόμους που με προσμένουνε ξανά, και που χτυπούν με χέρια έναστρα την πόρτα μου.

τελευταίο ανακοινωθέν ραδιοφωνικού σταθμού Αθηνών

".. ο πόλεμος θα συνεχιστεί μέχρι της τελικής νίκης.."