Η τυραννία του φόβου

Όταν ξύπνησα ήταν κιόλας σούρουπο και το μαξιλάρι μου είχε δύο λεκέδες, ένα από το κραγιόν μου και έναν από τα σάλια. Όπως έπεσα, δεν κουνήθηκα καθόλου. Ο γιατρός μου λέει ότι είναι εαρινή κόπωση. Τρέξιμο, δουλειά, μέρα με την μέρα, με την μέρα, και οι μέρες περνάνε, ίδιες στην σειρά. Και έφτασε Πάσχα και ο καιρός να πάρουμε το τελευταίο δώρο, (σκέφτομαι να αγοράσω ποδήλατο, έτσι για να το θυμάμαι) και όλοι στο γραφείο το έχουμε αποδεχτεί όπως το γεγονός ότι ο ήλιος θα ανατείλει το πρωί, με μοιρολατρεία και στωικότητα. Πέφτει και η αναγκαία εκτόνωση με τον Λαζόπουλο και την ελληνοφρένεια και μετά μέσα τα κεφάλια, στο νταμάρι της καθημερινότητας, να δουλεύουμε κασμά, να πληρώνουμε τα χαράτσια. (Εδώ ανοίγω παρένθεση, δεν έχω πληρώσει το χαράτσι της ΔΕΗ και τρέμει το φυλλοκάρδι μου ότι θα μου κόψουνε το ρεύμα και τζάμπα τα λεφτά που έδωσα για να αλλάξω τα ηλεκτρολογικά, καλώδια και διακόπτες. Θα μπορούσα απλά να πω στον σοβατζή να βουλώσει τις τρύπες από τα ηλεκτρολογικά κουτιά και τους διακόπτες και να γλιτώσω τον Κωνσταντακάτο. Θα άναβα διαρκώς κεράκια, να μου φέγγουν και να γλιστράω. Επίσης φοβόμουνα ότι η οφειλή του χαρατσιού θα πάει στην εφορία και θα μου κόψουνε το πωπουδέλι).

Δεν μπορώ, ρε γαμώτο, να κινείται η ζωή μου συνέχεια από τον φόβο. Φοβάμαι, αλλά το χαράτσι δεν το πληρώνω. Και αν μαζί με μένα δεν το είχαν πληρώσει όλοι αυτοί που το κάνανε με ματωμένη την καρδιά, στερώντας από τις οικογένιές τους αυτά τα χρήματα, και αυτοί από φόβο ότι θα τους κόψουν το ρεύμα, θα χρεωκοπήσουμε, θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας κλπ κλπ,  αν δεν το είχε πληρώσει κανένας, τότε αντί να φοβόμαστε εμείς, θα φοβόταν το σύστημα. Θα ήξερε ότι δεν μπορεί να τα βάλει εύκολα μαζί μας. Τώρα όποιο πείραμα και αν έχει γίνει εναντίον μας έχει πετύχει. Sad but true. Πρώτα ήταν τα δώρα του δημοσίου, μετά το χαράτσι, μετά οι περικοπές, μετά τα δώρα των ιδιωτικών υπαλλήλων, μετά οι εκλογές που όλο τις ακούμε και όλο δεν έρχονται και δεν ανοίγει ρουθούνι. Έχουν έρθει τα πάνω – κάτω και δεν κουνιέται ούτε πούστης!

Υπάρχει ένα ψυχολογικό πείραμα που λέγεται η εκπαίδευση του ψύλλου. Οι ψύλλοι όταν δεν τσιμπάνε, πηδάνε. Πηδάνε ψηλά. Μπορείς όμως να τους εκπαιδεύσεις με ένα τηγάνι. Αν καθώς ο ψύλλος πηδάει βάλεις από πάνω το τηγάνι, όταν θα χτυπήσει επανελημένα πάνω του, το αίσθημα του πόνου θα τον αναγκάσει να τροποποιήσει την συμπεριφορά τους για να μην χτυπάει στο τηγάνι, δηλαδή θα αρχίσει να πηδάει χαμηλότερα. Κατεβάζοντας και άλλο το τηγάνι, πηδάει ακόμα χαμηλότερα, μέχρι που αν το κατεβάσεις αρκετά, σταματάει να πηδάει εντελώς, γιατί έχει συνδέσει την δράση του πηδήματος με το αντανακλαστικό του πόνου. Το τραγικό είναι ότι ο ψύλλος δεν ξαναπηδάει ακόμα και αν το τηγάνι απομακρυνθεί... Εμείς έχουμε εκπαιδευτεί στο ότι έτσι και κάνουμε πως κουνιόμαστε, πάμε πχ σε καμία πορεία, κάνουμε καμία απεργία, θα φάμε ξύλο, θα καεί η Αθήνα/το πελεκούδι και γενικά κακά πράγματα θα συμβούν σε καλούς ανθρώπους. Και το τηγάνι συνεχίζει και κατεβαίνει. Τα δώρα καταργούνται, οι μισθοί μειώνονται, τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο εργασιακά και εμείς λουφάζουμε όλο και περισσότερο. Φτύνουμε στον κόρφο μας που έχουμε ακόμα δουλειά και κάθε φορά που μειώνονται οι μισθοί όλο και περισσότερο γυρίζουμε σπίτι με βαριά καρδιά και συζητάμε στα οικογενειακά τραπέζια κάθε Κυριακή με το γιουβετσάκι για το πόσο καθάρματα είναι, τς τς τς, πού θα πάει ρε παιδάκι μου αυτό το πράγμα, ρίχνουμε και το μανταρινάκι από πάνω για την χώνεψη και μετά από ένα ελαφρύ ρέψιμο η συζήτηση έχει τελειώσει, αλλά το βάρος που μένει δεν οφείλεται μόνο στο γιουβετσάκι. Οφείλεται στο ότι έχουμε χάσει πια κάθε ελπίδα να σηκώσουμε κεφάλι.

Εάν ο καθένας αρχίσει να σκέφτεται εκτός σχεδίου του συστήματος, τότε δεν θα υπάρχουν αρκετά χέρια, μέθοδοι και κανόνες για να μας τιμωρήσουν όλους.