Πτήσεις στη λιακάδα

Στις μικρές, μαγικές στιγμές που συμβαίνουν εκεί που δεν το περιμένουμε και μας ομορφαίνουν τη "πονεμένη" μας ζωή. 

Εδώ και 4 μέρες είμαι ξαπλωμένη guilt free πότε στον καναπέ και πότε στο κρεβάτι εξ' αιτίας ενός μικρού ατυχήματος, τέλος πάντων να μην τα πολυλογώ, ένα ξεγυρισμένο διάστρεμα και είμαι αναγκαστικά κλινήρης με το πόδι ψηλά και στον πάγο. Σήμερα ξεκίνησα δειλά να το πατάω φορώντας νάρθηκα, πρώτον γιατί αισθάνομαι κάπως καλύτερα και δεύτερον γιατί το να μετακινείσαι με πατερίτσες είναι σκέτο βάσανο και επιπλέον επειδή οι δανεικές πατερίτσες μου πέφτουν μεγάλες κινδυνεύω να φάω καμιά τούμπα και να τραυματιστώ χειρότερα από ότι έχω ήδη πάθει. (Παρόλα αυτά να ευχαριστήσω θερμά τη φίλη που μου τις δάνεισε και όλη την αλυσίδα των ανθρώπων που ενεπλάκησαν προκειμένω να τις πάρω στα πόδια μου). 

Χτες το μεσημέρι μετά από μια βόλτα με τις πατερίτσες στη βροχή = αισιόδοξος τρόπος να περιγράψεις το ότι βρέχει καταρακτωδώς την ώρα που βγαίνω από τη δουλειά για να μπω στο αυτοκίνητο της φίλης μου που έχει έρθει να με εξυπηρετήσει, και αφού έχω επιστρέψει σπίτι, και έχουμε πιει και μια μπύρα, και έχουμε πει τα νέα μας, και έχουν αραιώσει τα σύννεφα, έχει βγει ο ήλιος, και έχω μείνει μόνη, και κρυώνω λιγάκι, για αυτό ξαπλώνω στον καναπέ στη λιακάδα, και σκεπάζομαι με μια κουβερτούλα με ταράνδους, και πριν το καταλάβω με έχει πάρει απλά ο ύπνος... 

Και ο ήλιος πέφτει απαλά πάνω μου και με τυλίγει . Νιώθω ότι πετάω, ότι κοιμάμαι σε πουπουλένια σύννεφα...

Μια απροσδόκητη, ονειρεμένη, ανεπανάληπτη αίσθηση. 

Πήγα να το κάνω και σήμερα, αλλά ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός και ζαλίστηκα, δεν είχα βραχεί, δεν κρύωνα, δεν είχα πει μπύρα, και τελικά δεν κοιμήθηκα απαλά και δεν πέταξα στα σύννεφα! Φτου γαμώτο, κάποιες στιγμές είναι απλά μοναδικές...

Επιτάφιος Θρήνος

Πάντα το Πάσχα είναι μια περίοδος περισυλλογής και αναζήτησης του Θείου, της ψυχής μου, της πορείας μου. Μάλλον σαν ταξίδι χωρίς χάρτη μου μοιάζει. Με πυξίδα το ένστικτο. Το Θείο Πάθος, ο θάνατος, το τί σήμανε αυτό για την ροή του κόσμου. Τόσα πολλά, τόσο διάβασμα, τόσο ψάξιμο, τόσες απορίες, τόση κατάνυξη, και λίγη προσευχή κατά καιρούς, σε έναν άγνωστο Θεό, που μας τον λένε στο σχολείο, στο σπίτι, στην εκκλησία, αλλά που βαδίζει πολύ αργά πάνω σε αυτό τον κόσμο και (ίσως να νομίζω ότι) μπορεί να μην προλάβει να φτάσει σε μένα. Σκέψεις για τον Θεό, ένα ψηλάφισμα στα τυφλά...

Αυτή την εβδομάδα ήταν η τρίτη φορά που είπα σε κάποιον ότι δεν πιστεύω. Μια σφαλιάρα ένιωσα. Μήπως είναι η καλά εκπαιδευμένη μου συνείδηση, μήπως το υπερεγώ που διαμορφώθηκε θεωρώντας ότι η αμφισβήτηση είναι βλασφημία; Δεν πιστεύω στον θεό του ιδρύματος, των μεσαζόντων, τον θεό που μου είπαν ότι υπάρχει, αλλά μετά πρέπει να πληρώνω αίμα γιατί έτσι είπε ο θεός στον πρωθυπουργό. Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Δεν έχει δουλειά ο θεός στο στόμα κανενός πρωθυπουργού Φαραώ. Δεν μπορεί να είναι άλλοθι εκμετάλλευσης και αδικίας. Σίγουρα δεν θέλω να πιστεύω σε τέτοιο θεό, στο θεό των σκλάβων.

Οι νοητικές γνώσεις που έχω συγκεντρώσει από τις αναζητήσεις μου δεν μου σβήνουν τη δίψα. Κάποτε ο Ιησούς υποσχέθηκε στην Σαμαρείτιδα νερό με το οποίο δεν θα ξαναδιψάσει ποτέ. Αν είναι να πιστέψω, τότε τέτοια πίστη...  Ζωντανή, άσβεστη. Όχι εγκεφαλική. Όχι πια! Προτιμώ χωρίς πίστη καθόλου, παρά με δοξασίες.

Όταν ο Θεός είναι μόνο Θεός είναι πολύ μακριά και φοβάμαι να σηκώσω τα μάτια μου να Τον κοιτάξω. Όταν ο Θεός είναι και Άνθρωπος... έχει γύρω του άλλους ανθρώπους. Όχι θεούς, απλούς ανθρώπους σαν και εμένα. Που Τον πίστεψαν, που Τον ακολούθησαν, που αφιέρωσαν την ζωή τους στο σκοπό Του, που θέλησαν να τα παρατήσουν όλα για να είναι μαζί Του. Και ξαφνικά μέσα σε ένα βράδυ Τον συνέλαβαν, Τον βασάνισαν, Τον σταύρωσαν και μέχρι το μεσημέρι πέθανε... Πριν προλάβουν να αντιδράσουν, πριν καταλάβουν τί έγινε, πριν μπορέσουν να κάνουν κάτι για να το αποτρέψουν, βρέθηκαν να κλαίνε πάνω από έναν τάφο.

Η μάνα Του... αχ η μάνα του...

Οι αγαπημένοι Του άνθρωποι...

Κλείνω τα μάτια και ακούω μια γυναίκα να θρηνεί. Ένα τραγούδι μιας γυναίκας που έχει πεθάνει ο Θεός της και η καρδιά της σπάει και αναλύεται σε ποταμούς δακρύων. Δεν έχει σημασία τί ήταν ο νεκρός για τον υπόλοιπο κόσμο. Για εκείνη ήταν ο κόσμος ολόκληρος. Ο Θεός της. Τώρα ο ήλιος κρύφτηκε, σκοτάδι απλώθηκε παντού, σταμάτησε να γυρίζει ο κόσμος, δεν έχει πια κανένα νόημα. Τα δάκρυα, ο πόνος, ο θρήνος, η απόγνωση...

Zerfließe, mein Herze, in Fluten der Zähren	Αναλύσου καρδιά μου σε ποταμούς δακρύων
Dem Höchsten zu Ehren!	για να τιμήσεις τον Υψηλότατο
Erzähle der Welt und dem Himmel die Not:	πές στον κόσμο και στον ουρανό τη δυστυχία σου:
Dein Jesus ist tot!	ο Ιησούς σου είναι νεκρός!

Ο αέρας που φυσάει της παίρνει τον θρήνο. Ή μήπως είναι πουλί, ή μήπως φλάουτο; Και ο ποταμός τρέχει, δεν σταματάει, δεν στερεύει, δεν καταλαγιάζει. Και ο κόσμος ακούει τη δυστυχία της. Και την ακούει και ο ουρανός ...

Ο Θεός μπορεί να είναι περισσότερο, ή λιγότερο πραγματικός για τον καθένα μας. Φέτος για μένα το Πάθος και το Πάσχα είναι ο Ανθρώπινος θρήνος που ένιωσαν και νιώθουν πραγματικοί άνθρωποι.

----- 

*Zerfließe, mein Herze, άρια Νο.35 για σοπράνο, φλάουτο, όμποε και μπάσσο continuo, από τα Κατά Ιωάννη Πάθη του Johannes S. Bach