Εκεί που στην Αθήνα φύεται το χτένισμα λάχανο στα κεφάλια υπέργηρων ψηφοφόρων, που καμαρωτές μέσα στη Μερσεντές κουπέ, δίπλα στον δικηγόρο γιο επιστρέφουν, περασμένο μεσημέρι πια, από την ψηφοφορία δημιουργώντας μια ελαφριά κίνηση στην Βασ. Σοφίας, στα χωριά της επαρχίας ξεσταχυάζει κουτόχορτο πρώτης ποιότητας.
Ένας τόπος ευλογημένος. Με ελιές και αμπέλια και σιτάρια. Οι άνθρωποι απλοί και εργατικοί. Γραμμένο βαθιά στα γονίδιά τους να καλλιεργούν αυτή την ευλογημένη γη. Να την καλλιεργούν και να ψηφίζουν δεξιά! Από κύρη σε γιο και από μητέρα σε κόρη περνάει αυτό το πανάρχαιο και ισχυρό πρόσταγμα. Ο ιδρώτας είναι δικαίωμα και η υποταγή, υποχρέωση. Μόχθος για μια μπουκιά και ένα ποτήρι, αρκεί να μην χρειάζεται να σκέφτονται. Στη σάλα, πάνω σε καλοσιδερωμένα δαντελένια σεμεδάκια, μέσα σε κρυστάλλινο βαζάκι υπάρχουν οι καραμέλες υγείας "Η πατρίς" και βουτύρου "Η θρησκεία" ληγμένες, πολυκαιρισμένες και ταγκές. Και όχι ότι δεν τους φτάνει το μυαλό. Τετραπέρατοι άνθρωποι. Αλλά σαν να έχουν λάβδανο αυτές οι πολυκαιρισμένες καραμέλες και να μην μπορούν να δουν ότι πατρίδα είναι αυτή η γης που βγάζει τα στάχυα και ο ιδρώτας τους κομμάτι της. Και ότι ο Θεός είναι μόνος και αδύναμος και περπατάει αργά πάνω στον κόσμο βοηθώντας τον καθένα να σηκωθεί και δεν έχει μεσίτες να σου λένε τί να σκέφτεσαι και τί να ψηφίζεις.
Είναι ωραίες οι μέρες των εκλογών στο χωριό μου. Βγαίνουμε λιγάκι από την αδράνεια. Ενεργοποιούμαστε. Με την χαρά και τον ενθουσιασμό εκείνο, όπως όταν έρχεται κάποιος περιοδεύων θίασος, ή κάποιο τσίρκο. Αλλάζεις παραστάσεις. Βλέπεις τον γορίλα, την γκαμήλα, γελάς και ξαναγυρνάς στην πραγματικότητα στο καφενείο και το χωράφι. Έτσι και στις εκλογές. Μας θυμούνται οι βουλευτές και οι πολιτευτές. Οι Μαυρογιαλούροι και οι Σκουταρέοι της περιφερείας. Θα σας κάνουμε γεφύρια. Θα σας εξαφανίσωμεν! Και ο υφυπουργός του νομού δίνει χρίσμα και ευλογία στον εκλεκτό του και σαν να οσμίζονται φερορμόνες τα κοπάδια στο βουνό, πάνε όλα μαζί προς εκεί που προστάζει το πανάρχαιο ένστικτο. Και εγώ, γέννημα θρέμμα ενός τέτοιου κοπαδιού. Με θολό, καλοσυνάτο μάτι. Για τα ιδανικά της πατρίδας και της οικογένειας. Όλα και όλα. Οι επαρχιώτες μπορεί να κλέψουμε μισό μέτρο χωράφι από τον γείτονα, αλλά για την πατρίδα θα χύσουμε και το αίμα μας. Τόσο πολύ, που όταν μας πάνε για σφαγή οι δικοί μας, νομίζουμε ότι το κάνουμε για την πατρίδα. Σφάξε με αγά μ', ν' αγιάσω!
Και έρχονται ευρωεκλογές και λες δεν μπορεί, ευκαιρία να δείξουμε δυσαρέσκεια βρε αδερφέ. Δεν βγαίνει έτσι η ζωή. Λιτότητα, ακρίβεια, ατιμωρησία, αδικίες. Η οργή βράζει, φουντώνει, πετάει το καπάκι, και μετά ακούγεται η φωνή του πανάρχαιου ενστίκτου: "Τί πα να κάνεις ωρέ?" Και συγκλονίζεται ο αθώος και πιστός ψηφοφόρος. Δεν θα ψηφίσω εγώ το κόμμα μου; Ακόμα και χωρίς προσωπικό όφελος είναι πολλοί αυτοί που αισθάνονται "υποχρέωση" να το στηρίξουν για να μην μας βρει αποσταθεροποίηση, μουχρίτσα, δάκος και μελίγκρα. Και όταν τους ρωτάς αν αυτό που έχουμε τώρα είναι σταθεροποίηση, καταπίνουν τη γλώσσα τους. Και συνεχίζει μέσα τους η φωνή με echo "Οι κομμουνιστές είναι ενάντια στους έλληνες". Και όταν τους λες ότι ο Λάτσης που πήρε το Ελληνικό για 80€/τμ και ο Κόκκαλης που πήρε τον ΟΠΑΔ και ο επιχειρηματίας που πληρώνει τον εργάτη 400€/μήνα και αυτοί Έλληνες είναι και Έλληνες εκμεταλλεύονται, κατεβάζουν το βλέμμα. Είναι πολλά πράγματα οι αγρότες. Αλλά δεν είναι υποκριτές. Την αλήθεια θα την παραδεχτούν. Άσχετο το τί θα ψηφίσουν.
Δεν μπορείς να περιμένεις από έναν αγρότη που είναι συνδεδεμένος με την τηλεόραση όπως ο ασθενής με τον ορό να συμπεριφερθεί διαφορετικά από αυτό που του επιβάλει το φάρμακο. Και ας άκουσε μια λογική φωνή. Όλο τον υπόλοιπο καιρό ακούει ψέματα.
"Μην είσαι κορίτσι μου και εσύ κουμουνίστρια;"
"Τί να σας πω, δεν ξέρω. Δεν έχω διαβάσει Μαρξ. Την αδικία βλέπω. Και τον μόχθο του πατέρα μου και του μπάρμπα μου. Το συμφέρον μου είναι με τους αδύνατους, γιατί εγώ είμαι αδύνατη. Και θέλω τις αποφάσεις μας, να τις παίρνουμε για το χωριό μας και τα σπίτια μας, και όχι για τα συμφέροντα του κάθε λωποδύτη που θα πουλήσεις τις ψήφους μας, στον υφυπουργό και τον πρωθυπουργό, που θα τις πουλήσει σε αυτούς που έχουν τα λεφτά".
Δεν λες την λέξη καπιταλιστής στο χωριό. Το άκουσμα αυτής της λέξης παράγει κερί και βουλώνει παραχρήμα τα αυτιά του συνομιλητή σου. Και του κάνεις μερικές ερωτήσεις και τον αφήνεις να σκεφτεί. Είναι μεγάλο πράγμα για έναν τίμιο αγρότη, η πίστη του σε μια ιδέα. Αυτό που εκείνος θεωρεί ιδέα. Δεν είναι εύκολο να αρνηθεί τον ίδιο του τον εαυτό. Αν και από ότι θυμάμαι από τα δικά μου τα καζάντια, η πρώτη φορά που δεν ψήφισα ΝΔ με πείραξε λιγάκι ηθικά. Η μάνα μου έλεγε ότι εγώ έφταιγα που παραιτήθηκε ο Καραμανλής. Μην ψάχνεις λογική. Από όλη την Ελλάδα, έφταιγα εγώ. Τώρα αισθάνομαι υπέροχα. Τώρα δεν ψηφίζουν ΝΔ ούτε οι γονείς μου. Και είμαι πολύ περήφανη για αυτό. Είμαι περήφανη που κάποιοι άνθρωποι έχουν την γενναιότητα, το σθένος, και την καθαρότητα, να ψάξουν, να μάθουν, να παραδεχτούν τις λάθος επιλογές τους και να τις αλλάξουν.
Όλοι μας, δεξιοί, αριστεροί και κομμουνιστές χρειαζόμαστε μεγάλη δύναμη να σπάσουμε τα στεγανά μας και να βγούμε από αυτά. Ξέρει ο καθένας από ποια αλυσίδα είναι δεμένος. Να προσπαθήσουμε να συλλογιστούμε και να πράξουμε ελεύθερα.
"Βοσκήστε ήμερων λαών αγέλες. Εσάς φωνή τιμής δεν σας ξυπνάει. Της λεφτεριάς το δώρο τί το θέλουν τάχατες τ' άβουλα κοπάδια; Σ' αυτά το σφάξιμο ταιριάζει και η κουρά του τομαριού τους μόνο. Και από γενιά τους σε γενιά κληροδοτούνε σκλαβιάς ζυγό, κουδούνια και καμτσίκι"
Α. Πούσκιν
