Όποιος αγαπάει παιδεύει

Υπάρχει μία παρανόηση, μία απολύτως εσφαλμένη αντίληψη ότι για να αποδείξεις την αγάπη σου για κάποιον πρέπει να είσαι δυστυχισμένος. Όσο περισσότερο το κλάμα, όσο μεγαλύτερη η δυστυχία, τόσο δυνατότερα τα αισθήματα, τόσο μεγαλύτερη η αφοσίωση. 

Δεν ξέρω πως στο καλό μπορεί να ριζώθηκε στην συνείδηση μας κάτι τέτοιο, ίσως να φταίει και η πολύ κακή γνώση των αρχαίων που οδηγεί στην αναπόφευκτη παρανόηση του «όποιος αγαπάει παιδεύει»; Ίσως για την παρανόηση να ευθύνονται εμπειρίες από την παιδική μας ηλικία, απωθημένες βιαστικά, χωμένες στις λόχμες του υποσυνείδητου, κρυμμένες κάτω από μια τέντα σε ένα από τα δαιδαλώδη στενοσόκακα της εγκεφαλικής Σαγκάης. 

Υπάρχει λοιπόν διάχυτη η απαίτηση ότι αν αξιολογείς μια σχέση ως σημαντική θα πρέπει να υπομένεις δυστυχίες - "δάκρυα καυτά σταγόνες θα με καιν’ ώσπου να ‘ρθεις". Και τόσο μεγαλύτερη γίνεται η ικανοποίηση του έτερου μέλους. Βασανίζεται, άρα με αγαπάει! - "Κι όλο γίνομαι κομμάτια, πράσινα γλυκά μου ματια!" Σε άρρωστη μετάφραση: Ένας ενήλικας, ένας ολόκληρος άνθρωπος, είναι διατεθειμένος να διακινδυνεύσει την συναισθηματική του ακεραιότητα, είναι διατεθειμένος να ακρωτηριαστεί για να αποδείξει την αγάπη του, κάτι που φυσικά αποτελεί τιμή για το έτερο συμβαλλόμενο μέρος. Τιμή και χάιδεμα του εγωισμού. «Πόσο σημαντικός είμαι, που ο/η τάδε λιώνει για μένα».  Το πρόβλημα μου δεν είναι ότι είναι εγωιστικό (όλες οι πράξεις εγωιστικές είναι), το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι πραγματική ικανοποίηση. Από τηγανίτα... τίποτα. Η ικανοποίηση είναι, ας το πούμε, μόνο "ηθική" και εξαντλείται εντός ωρών. Χρειάζεται να ανατροφοδοτηθεί από νέα βάσανα και ακρωτηριασμούς. Συμβαίνει και στους πιό έξυπνους ανθρώπους. Επιπλέον αυτή η διαδικασία δημιουργεί και μία ιδιότυπη συμφωνία. «Κοίτα να δεις, μπορεί να βασανίζομαι εγώ για εσένα, αλλά στο μέλλον θα απαιτήσω να βασανιστείς και εσύ για μένα, εντάξει;» Και πριν το καταλάβεις ο φαύλος κύκλος διαιωνίζεται στο διηνεκές και δεν ξεφεύγεις από αυτόν με τίποτα. 

Νot! 

Επίκειται συγκλονιστική αποκάλυψη!

Τα δύο φαινόμενα: βασανισμός/αγάπη είναι ανεξάρτητα! 

Μπορεί κάποιος να αγαπάει και να μην βασανίζεται! Ναι, το ξέρω και εγώ δεν θα τα πόνταρα τα λεφτά μου σε αυτό το γκανιάν, αλλά κοίτα να δεις που γίνεται! Στην πραγματικότητα είναι και ο υγιής τρόπος να αγαπάει κανείς. 

Παρδόν; Πώς είπατε; 

Ένα ενήλικας, ένας ολόκληρος άνθρωπος συναναστρέφεται έναν άλλο ενήλικα και ολόκληρο άνθρωπο και περνάνε καλά ο ένας στην παρουσία του άλλου! Γουάου, δεν ξανάγινε! Δεν χρειάζεται να βασανίζεται κανένας, δεν χρειάζεται να στερηθεί κανείς μέρος του εαυτού του. Είναι εφικτό διαφορετικοί άνθρωποι να μην συμφωνούν στα πάντα και παρόλα αυτά να περνάνε ωραία μαζί, αναγνωρίζοντας την διαφορετικότητά τους. 

Δεν χρειάζεται κάποιος να βασανίζεται για να αποδείξει τα συναισθήματά του. Είναι πολύ πιθανότερο η ικανοποίηση που λαμβάνουμε όταν είμαστε μαζί με έναν χαρούμενο άνθρωπο να είναι μεγαλύτερη από όταν είμαστε μαζί με έναν βασανισμένο άνθρωπο, ακόμα και αν βασανίζεται για μας. Οι άνθρωποι που είναι χαρούμενοι τείνουν να είναι πιο δημιουργικοί. Η χαρά είναι αυτοτροφοδοτούμενη, δεν περιλαμβάνει τύψεις, δεν έχει βάρος, ούτε τόκους υπερημερίας. Δεν έχει συμβόλαιο. Απλά ελευθερία!

Η ζωή είναι αρκετά δύσκολη και από μόνη της για να φορτώνουμε επιπλέον ανώφελο βάρος. Θα χρειαστούμε όλες μας τις εφεδρείες για τις πραγματικές δυσκολίες, δεν χρειάζεται να τις δημιουργούμε μόνοι μας από hobby. Αντί να ψάχνουμε για δράματα, για το ποιος μας αδίκησε, μπορούμε απλά να περάσουμε ωραία τη μία και μοναδική ζωή μας. 

Κάντε σήμερα ένα δώρο στους αγαπημένους σας και τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής σας. Αφήστε τους να είναι χαρούμενοι και περάστε ωραία μαζί τους!

Εμπνευσμένο και αφιερωμένο σε δύο πολύ γενναίους ανθρώπους.