Πόσοι δεν έχουν δει ταινίες που σε αποφοιτήσεις σπουδαίων και ακριβών κολλεγίων ο ομιλητής ενθαρρύνει τους νέους πτυχιούχους να βγουν εκεί έξω και να πιάσουν τα όνειρά τους. Ατάκες του τύπου «ο κόσμος είναι το κέλυφος σου», «ακούμπησε τα αστέρια», «μπορείς να πετύχεις ό,τι ονειρευτείς» εκτός από πραγματικά ελπιδοφόρες είναι και επικερδείς για τις εταιρείες που πουλάνε υλικό κινητοποίησης. Και ως εκεί τα πράγματα είναι καλά, αλλά…
Το αλλά έγκειται στο ότι αν δεν αποφοιτάς από ένα μεγάλο και σπουδαίο σχολείο, του οποίου το όνομα και οι διασυνδέσεις σε συνδυασμό με το δικό σου όνομα και διασυνδέσεις θα σου εξασφαλίσουν οικονομική αποκατάσταση, άσχετα από το πεδίο των σπουδών σου, ιστορία της τέχνης – ξέρω γω – η εκπαίδευση και η κινητοποίηση που λαμβάνεις είναι ελαφρώς διαφορετική. Και για να μην παρεξηγηθώ μου αρέσει η ιστορία της τέχνης, κυρίως δηλαδή μου αρέσει η τέχνη, αλλά μέσα από πολλές επισκέψεις σε πολλά και διαφορετικά μουσεία ακούγοντας πολλούς και διαφορετικούς ξεναγούς και audio guides, κάτι μου έχει μείνει και για την ιστορία της. Θα ήθελα να είχα την οικονομική άνεση να σπουδάσω και τέχνη, αλλά δεν την έχω. Και επανέρχομαι στο «αλλά».
Η εκπαίδευση για τους κοινούς θνητούς είναι η εκπαίδευση του συμβιβασμού. Και δεν είναι μόνο το εκπαιδευτικό σύστημα αλλά η ίδια η κοινωνία που σε μαθαίνει να μην απλώνεσαι πολύ, να μην εκτίθεσαι, να ακολουθείς πιστά τους κανόνες, να μην παίρνεις ρίσκα για να μην κάνεις λάθη (πολύ μεγάλη παγίδα αυτή), να τα κάνεις όλα σύμφωνα με το αυστηρό χρονοδιάγραμμα, δηλαδή να κάνεις τυπικές σπουδές, να βρεις μια «καλή δουλίτσα» και ένα «καλό» αγόρι/κορίτσι να κάνεις μια «καλή» οικογένεια και όταν αυτά σε φέρουν σε αδιέξοδο, οικονομικό, συναισθηματικό ή/και υπαρξιακό η ίδια κοινωνία θα σου πετάξει ένα «το όριο είναι ο ουρανός», θα σου πει ότι είσαι υπεύθυνος για τον εαυτό σου και ότι θα έπρεπε αν ήσουν «άξιος», «έξυπνος» να μην έχεις φτάσει στο αδιέξοδο που έφτασες.
Οπότε όχι μόνο σε εκπαιδεύει να αποτύχεις, αλλά σου ρίχνει και όλη την ευθύνη!
