Πτήσεις στη λιακάδα

Στις μικρές, μαγικές στιγμές που συμβαίνουν εκεί που δεν το περιμένουμε και μας ομορφαίνουν τη "πονεμένη" μας ζωή. 

Εδώ και 4 μέρες είμαι ξαπλωμένη guilt free πότε στον καναπέ και πότε στο κρεβάτι εξ' αιτίας ενός μικρού ατυχήματος, τέλος πάντων να μην τα πολυλογώ, ένα ξεγυρισμένο διάστρεμα και είμαι αναγκαστικά κλινήρης με το πόδι ψηλά και στον πάγο. Σήμερα ξεκίνησα δειλά να το πατάω φορώντας νάρθηκα, πρώτον γιατί αισθάνομαι κάπως καλύτερα και δεύτερον γιατί το να μετακινείσαι με πατερίτσες είναι σκέτο βάσανο και επιπλέον επειδή οι δανεικές πατερίτσες μου πέφτουν μεγάλες κινδυνεύω να φάω καμιά τούμπα και να τραυματιστώ χειρότερα από ότι έχω ήδη πάθει. (Παρόλα αυτά να ευχαριστήσω θερμά τη φίλη που μου τις δάνεισε και όλη την αλυσίδα των ανθρώπων που ενεπλάκησαν προκειμένω να τις πάρω στα πόδια μου). 

Χτες το μεσημέρι μετά από μια βόλτα με τις πατερίτσες στη βροχή = αισιόδοξος τρόπος να περιγράψεις το ότι βρέχει καταρακτωδώς την ώρα που βγαίνω από τη δουλειά για να μπω στο αυτοκίνητο της φίλης μου που έχει έρθει να με εξυπηρετήσει, και αφού έχω επιστρέψει σπίτι, και έχουμε πιει και μια μπύρα, και έχουμε πει τα νέα μας, και έχουν αραιώσει τα σύννεφα, έχει βγει ο ήλιος, και έχω μείνει μόνη, και κρυώνω λιγάκι, για αυτό ξαπλώνω στον καναπέ στη λιακάδα, και σκεπάζομαι με μια κουβερτούλα με ταράνδους, και πριν το καταλάβω με έχει πάρει απλά ο ύπνος... 

Και ο ήλιος πέφτει απαλά πάνω μου και με τυλίγει . Νιώθω ότι πετάω, ότι κοιμάμαι σε πουπουλένια σύννεφα...

Μια απροσδόκητη, ονειρεμένη, ανεπανάληπτη αίσθηση. 

Πήγα να το κάνω και σήμερα, αλλά ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός και ζαλίστηκα, δεν είχα βραχεί, δεν κρύωνα, δεν είχα πει μπύρα, και τελικά δεν κοιμήθηκα απαλά και δεν πέταξα στα σύννεφα! Φτου γαμώτο, κάποιες στιγμές είναι απλά μοναδικές...