Τέχνη και μια ξενιτεμένη συνταγή τιραμισού

Καθώς τελειώνει σιγά σιγά η χρονιά (η ζωή, ο κόσμος) προσπαθώ να βρω τί καλό προέκυψε από την χρονιά που πέρασε και η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα πολύ, όχι λίγο, γιατί η χρονιά που τελειώνει ήταν μεγάλη πίπα! Με τέντωσε όσο δεν παίρνει, με έφτασε στα όριά μου και τα ξεπέρασε! Φέτος τέντωσα τα νεύρα μου, όσο κανείς άλλος δεν μου τα τέντωσε ποτέ. Αλλά είπαμε, σήμερα θα μιλήσω μόνο για τα θετικά. 

Τα θετικά ήταν ένα ταξίδι στην Γενεύη για μία πρώτη συνάντηση με το μποζόνιο Higgs, ένα ταξίδι στην Βιέννη και ένα ταξίδι στην Βενετία. Τα καλύτερα σημεία της Βιέννης ήταν ένας πρωινός καφές μετά γλυκού στο Demel, βόλτα στην βροχή και ένα τετράωρο στο μουσείο Belvedere με πολύ έμπνευση και συγκίνηση και χρώματα και αχ, δεν μπορώ να το πω με λέξεις... μία ανατριχίλα και σας είπα έμπνευση; 

Εγώ την τέχνη την αντιμετωπίζω διαισθητικά. Άλλωστε αν την αντιμετώπιζα λογικά, τί σκατά τέχνη θα ήταν; 

Μερικά από τα αγαπημένα μου: 

Caesar am Rubicon (der Hund des Künstlers), Wilhelm Trübner, um 1878, Öl auf Leinwand, 48,5 x 61,5 cm, Belvedere, Wien (ο Καίσαρας στον Ρουβίκωνα, ο σκύλος του ζωγράφου, λάδι σε καμβά)

Πόσους κανόνες είσαι διατεθειμένος να σπάσεις για να πάρεις αυτό που θέλεις; 

Die Braut, Gustav Klimt, 165 x 191 cm, Oil on canvas, Österreichische Galerie Belvedere, Vienna - Loan of private owner 

Ημιτελές, μου προξένησε μεγάλη συγκίνηση. Η απόλυτη παράδοση της κοπέλας. Είμαι ευγνώμων που το έχω ζήσει έστω και μία φορά. 

Gustav Mahler conducts the Vienna Philharmonic, in an oil painting by Max Oppenheimer (1885-1954) 

Σχεδόν ακούς ένα καθηλωτικό tutti της ορχήστρας

The Embrace, Egon Schiele, 1917, oil on canvas, 98 x 169 cm, Österreichische Galerie Belvedere, Vienna, Austria 

Χωρίς σχόλια, μόνο ανατριχίλα

Four trees, Egon Schiele, 1917, oil on canvas, 110.5 x 141 cm, Österreichische Galerie Belvedere, Vienna, Austria 

Μαντέψτε με πιο δέντρο συμβολίζει ο ζωγράφος τον εαυτό του

Ferdinand Georg Waldmüller, Anna Bayer, die zweite Gattin des Künstlers, 1850, Öl auf Leinwand, 68 x 55 cm, Belvedere, - (η δεύτερη γυναίκα του ζωγράφου, λάδι σε καμβά)

To πόσο ζηλεύω αυτή την γυναίκα, δεν λέγεται. Φαίνεται σίγουρη, γεμάτη, ευτυχισμένη...

Die Breite Föhre nächst der Brühl bei Mödling, Ludwig Ferdinand Schnorr von Carolsfeld, 1838, Österreichische Galerie im Oberen Belvedere (Πεύκα στο Brühl κοντά στο Mödling)

Μου προκαλεί μεγάλη ηρεμία και ελπίδα και σιγουριά αυτός ο πίνακας

Capricio, M.C. Escher, 1958 

Ένα διανοητικό παιχνίδι, ένας γρίφος της ζωής που δεν λύνεται εξ αιτίας του τρόπου που επιλέγουμε να βλέπουμε την πραγματικότητα.

Και μία ξενιτεμένη συνταγή τιραμισού: (έτσι ακριβώς όπως την παραθέτει η φίλη μου και δημοσιεύεται με την άδειά της)

Κοριτσάκι γλυκό,

Τι μου κάνεις? Εκτός από γλυκές σκέψεις όπως τιραμισού!!! Εγώ εδώ, μετακόμιση τακτοποίηση σε χρόνο ρεκόρ, μονάχα που τώρα βγαίνει η κούραση! Αλλάζω δάσκαλο διότι είχαμε πάλι σκηνικό “ ξέρεις ποιός είμαι εγώ“ κι έτσι πήγα στον διευθυντή του είπα τα σκηνικά...και αύριο πάω την αίτηση στον δάσκαλο να την υπογράψει! Η νέα μου δασκάλα φαίνεται καλή, αν μη τι άλλο ήρεμη, ήδη μιλήσαμε για την πτυχιακή μου εργασία, και στην ίδια “ μετακόμισε“ ένας άλλος συμμαθητής μου για παρόμοιους λόγους. Με αυτά Ροσσίνι δε θα πάω στην ακρόαση, στεναχωρήθηκα πολύ, κυρίως γιατί πούστικα μου απαγορεύτηκε η συμμετοχή μου στην ακρόαση της Τρίτης...έκλαιγα 2 μέρες και τέλος!!! Έχουν προκύψει άλλες παραστάσεις ωστόσο...και μάλιστα όχι Βενετία...θα σου πω!!!

Ιντερνετ στο σπίτι ακόμα δεν έχουμε, ευτυχώς έχω στο κινητό, αλλά σήμα γιοκ!!!!

Ιδού και το τιραμισού σε ταψί!

6 Αυγά

500 γρ. Μασκαρπόνε

5 Κουτ. Σουπας ζάχαρη

Καφέ εσπρέσσο

Μπισκότα σαβαγιαρ( το σκότωσα?)

Κακάο

Χτυπάς τα ασπράδια να γίνουν στόκος, σε άλλο κεσεδάκι χτυπάς κρόκους με ζάχαρη, όταν ασπρίσει ρίχνεις το μασκαρπόνε και χτυπάς. Τέλος ρίχνεις τα ασπράδια στόκος στο μείγμα και ανακατεύεις με αγάπη.

Έχεις ήδη φτιάξει. 4-5 Καφέδες και τους έχεις ρίξει σε ένα πιάτο με μια κουταλιά ζάχαρη, τα μπισκότα τα μουσκεύεις πολύ γρήγορα στον καφέ. Στρώση μπισκότα , μείγμα , μπισκότα, μείγμα και το κακάο το βάζεις πριν το σερβίρεις. Φτιάξ' το μια μέρα πριν από την κατανάλωσή του!!!!

Μάκια πολλά!!!

Kalliópi 

23/12/2012 update

Το τελικό αποτέλεσμα αφού πασάλειψα όλη την κουζίνα

Ποιός θα τρομοκρατήσει τους τρομοκράτες;

Κάποτε, πριν όχι και πολλά χρόνια, πίστευα στους θεσμούς. Πίστευα στην ασφάλεια των πολιτών. Πίστευα ότι η αστυνομία υπάρχει για να προστατεύει τους πολίτες από κακοποιούς. Έτσι όταν έμαθα τον Δεκέμβρη του 2008 ότι ένας μαθητής έπεσε νεκρός από πυρά αστυνομικού ήμουν σίγουρη ότι πρέπει να είχε κάνει κάτι πολύ «κακό». Κάτι εγκληματικό. Γιατί η αστυνομία κυνηγάει τους εγκληματίες, τους κακούς ανθρώπους. Δεν ήμουν μικρή, αλλά ήμουν αθώα. Στα μάτια μου ο αστυνομικός ήταν ο προστάτης των αδυνάτων, ο υπερασπιστής του δικαίου, ο φύλακας άγγελος μου, που θα με υπερασπιζόταν από οποιαδήποτε επιβουλή. Δεν ήμουν μικρή, αλλά ήμουν αθώα. Έβλεπα επί μέρες την Αθήνα να καίγεται, χωρίς να κατέβω στο κέντρο ούτε μία φορά, μόνο άκουγα τους δημοσιογράφους στην τηλεόραση να μιλάνε για την αγορά που καταστρέφεται, τους «κακόμοιρους» καταναλωτές που τους στερούνταν η πρόσβαση στα αγαθά, τους «καημένους» καταστηματάρχες που τους καίγανε την περιουσία και επειδή είμαι εκ φύσεως ευαίσθητη, έπαιρνα από τον καναπέ μου το μέρος αυτών που θεωρούσα θιγμένους. Όταν ρώτησα φίλο μου αστυνομικό από την βαλλιστική για το πόρισμα με την ελπίδα να μου επιβεβαιώσει ότι ήταν εξοστρακισμός, απέφυγε να μου απαντήσει. 

Λίγο μετά ήρθε η αφύπνιση... 

Δεν την ζήτησα. Δεν την περίμενα. Ήρθε όμως... Με συγκλόνισε. Με άλλαξε εκ βαράθρων. 

Είναι πολύ δύσκολο, όταν βλέπεις ότι η κοσμοθεωρία που έχεις οικοδομήσει και μέσα στην οποία ζείς είναι λάθος, να πάρεις έναν γκασμά και να την γκρεμίσεις. Μόνο τότε καταλαβαίνεις ότι ήταν φυλακή. Πολλοί άνθρωποι προτιμούν να εθελοτυφλούν και να γυρίσουν, σαν να μην συμβαίνει τίποτα, να κοιμηθούν κάτω από την στέγη της. Αυτοί είναι φυλακισμένοι. Μπορεί να μην είναι κακοί, μπορεί να είναι απλά αθώοι. 

Αργότερα ήρθε το πρώτο μνημόνιο, το Καστελόριζο και η Μαρφίν. Εγώ δεν ήμουν στην πορεία τη μέρα εκείνη. Φοβήθηκα τόσο πολύ ότι αν διαδηλώσω θα συμβούν πάλι κακά πράγματα σε καλούς ανθρώπους. Πήγα ένα χρόνο μετά. Ενθουσιασμένη, παθιασμένη, δυναμική. Αθώα. Σταμάτησα να είμαι αθώα μετά τα πρώτα δακρυγόνα. Την ίδια μέρα είδα βίντεο με «λεβέντες» που πρώτα πετούσαν πέτρες και μολότοφ και μετά περνούσαν πίσω από τα φυλάκια της βουλής υπό την προστασία ένστολων αστυνομικών. Εκείνη τη μέρα ένας δημοσιογράφος έχασε την ακοή του από χειροβομβίδα κρότου/λάμψης. Η πίστη μου στους θεσμούς συγκρούστηκε πλαγιομετωπικά με το τριαξονικό της αστυνομικής βίας και έμεινε φυτό. Πλέον οι εκ της τηλεόρασης προερχόμενες θεωρίες περί «κακών» διαδηλωτών έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με την πειραματικά επιβεβαιωμένη εμπειρία μου. Ήμουν εκεί! Οι αδύνατοι, οι διαμαρτυρόμενοι, οι αδικημένοι ήμασταν εμείς. Τώρα ήξερα.

Από εκείνη την ημέρα κάθε πορεία ήταν μία επιβεβαίωση αυτής της πρώτης εμπειρίας. Και ξανά χημικά, και ξανά κλάματα, και πάλι βήχας και πάλι παρακάλια, αχ Θεέ μου, να αναπνεύσω. Κάθε φορά με την ίδια απορία: ρε παιδιά γιατί; Αδέρφια γιατί; Μα αφού ξέρω τόσους αστυνομικούς. Και είναι καλά παιδιά! Δεν κάνω πλάκα, είναι καλά παιδιά! Αυτός ο διχασμός με τρελαίνει! Τα ίδια πράγματα δεν θέλουμε; Δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, ισότητα, ασφάλεια, ελευθερία. Εμείς τα ζητάμε, εσείς τα υπερασπίζεστε σύμφωνα με το Σύνταγμα. Γιατί μας βαράτε; Εμείς τα θέλουμε και τα ζητάμε. Άρα είμαστε μαζί. Όμως μας χτυπάτε. Στο ψαχνό. Κάπου υπάρχει ένα άτοπο! Είμαστε μαζί! Δεν είμαστε μαζί;

Εγώ, όπως και τόσοι άλλοι άνθρωποι που βασιζόμασταν σε έναν θεσμό ασφάλειας από ένα πατρικό και προστατευτικό προς τους πολίτες του κράτος, πέσαμε από τα σύννεφα με τα μούτρα. Άλλοι στο έδαφος, άλλοι σε ροζ, δρεπανοφόρα συννεφάκια της Χρυσής Αυγής. Μαζεύω τα κομμάτια μου από το μπετόν, σφίγγω τα δόντια που μου μείνανε. Δεν υπάρχουν θεσμοί να στηριχθώ. 

Δεν είμαι πια αθώα...






----------
Παρασκευή μεσημέρι

Το πρωί έμαθα ότι στο χωριό μου 18χρονο πρεζόνι σκότωσε με μαχαίρι την γιαγιά του και τον γείτονα, πατέρα συμμαθητή μου, που έτρεξε να βοηθήσει την γριούλα και η αστυνομία δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα. Στο χωριό μου όταν σου κλέβουν το σπίτι και πάρεις τηλέφωνο, η αστυνομία δεν έρχεται! Όταν κάποιος σου επιτίθεται η αστυνομία δεν έρχεται. Τα βαποράκια τα ξέρουν. Όταν τα θύματα ενός κακού και αδιάφορου κράτους είναι άνθρωποι γνωστοί σου, συγχωριανοί, ταράζεσαι. Δεν πονάς θεωρητικά, πονάς πραγματικά. Κλαίω από το πρωί. 
Νόμοι, κράτος, ασφάλεια... Τους μισώ γιατί δεν είμαι πια αθώα. 

Δεν ζήτησα Πυγμαλίωνα, Δευκαλίωνα ζήτησα!

Σαν μικρό, αθώο, ρομαντικό και πάνω από όλα ονειροπόλο ψάρι έψαχνα τον καλλιεργημένο, σοφιστικέ και έξυπνο άνδρα/Πυγμαλίωνα* που όταν γνώριζα και ερωτευόμουν θα με μάθαινε τα μυστικά του, θα με διαφώτιζε και θα με βοηθούσε να αναδείξω τις πολυσχιδείς πλευρές της προσωπικότητάς μου και να λάμψω σαν διαμαντάκι. Θα έπαιρνε την tabula rasa Γαλάτεια/Νάντια και θα την έστελνε στα αστέρια της νόησης πρωτίστως και της σωματικής έκστασης αμέσως μετά. Ξανά και ξανά! Και φυσικά θα αλλάζαμε τον κόσμο. Μόλις σταματήσετε να γελάτε, μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω. 

Pygmalion and Galatea 
NEIZVESTNY Ernst Isopovich, *1925 (Russia)

Τελικά διαβάζοντας αναλυτικότερα τον μύθο κατάλαβα πόσο χαλβάς ήταν, τρομάρα του, ο Πυγμαλίωνας που τα ήθελε όλα έτοιμα στο πιάτο και ξενέρωσα. Ήθελε γυναίκα άγαλμα; Το ρετιρέ ακατοίκητο;  Πάει ο Πυγμαλίωνας, απορρίπτεται! Ο πρίγκηπας ίσως; 

Διπλές, τυφλές, τυχαιοποιημένες μελέτες έχουν αποδείξει ότι ο γοητευτικός πρίγκηπας του παραμυθιού πάσχει από ανυπαρξία. Δόξα τω Θεώ! Κατ’αρχάς, τί δουλειά έχει ένας όμορφος και πλούσιος νέος να κάνει βόλτες μόνος του στο δάσος. Τάσεις φυγής μυρίζομαι, ανοίγει ο πρώτος λάκος στην φάβα. Είναι έξυπνος, (δεν το λένε αυτό τα παραμύθια, αλλά είναι απαραίτητη δική μου προσθήκη) είναι γενναίος, έτοιμος να βγάλει την αγαπημένη του από το αδιέξοδο, είναι δυνατός, ηγετικός και εμπνέει στους συντρόφους του εμπιστοσύνη και πίστη και πάνω απ’ όλα ευαίσθητος. Apellia, τί άλλο να ζητήσεις; 

The tale of brave sir Robin 

Μόνο που συνήθως ο περί ού ο λόγος μορφονιός θα τύχει (comm’on, really?) να πέσει πάνω σε ένα πεντάμορφο, πλην όμως άβουλο πλάσμα, που αφού θα έχει περιμένει υπομονετικά στον πύργο/αργαλειό της για την ημέρα που θα εμφανιστεί αυτός που περιμένει να έρθει από τα αστέρια, δεν θα ΄ν΄τα δυο του χέρια γεμάτα χώματα, να την βγάλει από εκεί και να της αντικαταστήσει μία μιζέρια με μία άλλη. Και όπως το πρότυπο της βασιλοπούλας διαιωνίζεται από την μία γενιά γυναικών στην άλλη, έτσι και ο μύθος του πρίγκηπα φαίνεται να στοιχειώνει τα όνειρά μας στον ύπνο και, δυστυχώς, στο ξύπνιο μας. Και η μεγαλύτερη ευθύνη δεν είναι του φουκαρά του πρίγκηπα, του οποίου το μεγαλύτερο ελάττωμα είναι ότι δεν υπάρχει. Η μεγαλύτερη ευθύνη είναι της χαζοβιόλας της βασιλοπούλας, που ΥΠΑΡΧΕΙ! Χτίζει πύργους και πάει να κλειστεί οικειοθελώς και μένει εκεί εγκλωβισμένη μέχρι να την σώσει η αγάπη του τζιτζιφιόγκου. Πρώτο συστημικό λάθος: Πας και κλείνεσαι φυλακή, αντί να ζήσεις και να ευχαριστηθείς την ζωή σου. Δεύτερο λάθος: Εναποθέτουμε την σωτηρία μας στην αγάπη ενός άλλου γιατί φοβόμαστε να αγαπήσουμε και να σώσουμε τον εαυτό μας. Γιατί αν αποτύχω να σώσω τον εαυτό μου, η ευθύνη είναι δική μου και μόνο δική μου και θέλει κότσια! Ενώ αν αποτύχει να με σώσει ο πρίγκηπας, φταίνε οι συνθήκες, η τύχη, ο χαλβάς που δεν τόλμησε να ανέβει στον πύργο – σιγά πια και το ύψος – ο ανάδρομος Ερμής, αλλά πάντως όχι εγώ. Ευτυχώς η Νάντια δεν ήταν ποτέ Ραπουνζέλ, οπότε δεν λαχτάρισε ποτέ πρίγκηπα.

Και ερχόμαστε στον Δευκαλίωνα** που χρησιμοποίησε τις διαθέσιμες πληροφορίες και τους πόρους για να σώσει το τομάρι του και την γυναίκα του από τον κατακλυσμό. Γατόνι ο Δευκαλίωνας! Γιός του μέγιστου επαναστάτη Προμηθέα που αντιστάθηκε στην καθεστηκυία τάξη των Θεών και του φάγαν τα σκώτια, του φάγανε! Ο ίδιος ο Δευκαλίωνας συγκέντρωσε ότι χρειάστηκε για την επιβίωση και Ι-ΣΟ-ΤΙ-ΜΑ με την Πύρρα πάλεψαν, επιβίωσαν και όταν έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους δημιούργησαν ολόκληρο γένος και δη των Ελλήνων. Γύριζαν τον κόσμο με το ιστιοπλοϊκό, ανέβαιναν στα βουνά και δεν κάθονταν στον καναπέ να σερβίρουν χαμομήλι σε λουλουδάτα φλυτζάνια πάνω σε τραπεζάκι με κοφτό σεμεδάκι, όπως η ξενέρωτη Χιονάτη. 

Και ο φουκαράς ο Πυγμαλίωνας τί να απέγινε; Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι δεν βρήκε άλλη γυναίκα σε όλόκληρο βασίλειο για να αγαπήσει, παρά μόνο ένα κρύο και άψυχο άγαλμα. Πόσο δυστυχισμένος πρέπει να ήταν! Και κοτζαμάν θεά του έρωτα αντί να του πεί να ξεστραβωθεί να βρει μια πραγματική γυναίκα, του ζωντάνεψε την Γαλάτεια. Δεν θα την πετύχω πουθενά αυτή την Αφροδίτη; Θα τα πούμε ένα χεράκι!

the Smiths - Last night I dreamt that somebody loved me

--------------

*Πυγμαλίων: 

Η γνωστή ιστορία για τον μυθικό βασιλιά της Κύπρου Πυγμαλίωνα (το «Πυγμαλίων» πιθανολογείται ως εξελληνισμένη μορφή του φοινικικού βασιλικού ονόματος Πουµιάθων, (Pumayyaton)) είναι ότι κάποτε ερωτεύθηκε ένα γυναικείο άγαλμα από ελεφαντόδοντο. Ζήτησε λοιπόν τελικά από τη θεά Αφροδίτη να του χαρίσει μια αληθινή γυναίκα όμοια με το άγαλμα. Μετά από λίγο, ο Πυγμαλίων είδε με έκπληξή του ότι το άγαλμα ήταν πια μια ζωντανή γυναίκα, η Γαλάτεια. Την παντρεύτηκε και από τον γάμο αυτό γεννήθηκε η Πάφος, μητέρα του Κινύρα. Αυτά αναφέρει η Βιβλιοθήκη Απολλοδώρου. Σύμφωνα με τον Απολλόδωρο κόρη του ήταν και η Μεθάρμη που παντρεύτηκε τον Κινύρα. Γιος του Πυγμαλίωνα και της Γαλάτειας αναφέρεται ο Πάφος επώνυμος και ιδρυτής της Πάφου. 

Ο Οβίδιος στις Μεταμορφώσεις του (βιβλίο Χ) διηγείται την ιστορία με κάποια παραλλαγή: εδώ ο Πυγμαλίων είναι γλύπτης, όχι βασιλιάς, και το άγαλμα δικό του δημιούργημα. 

**Δευκαλίων: 

Στην ελληνική μυθολογία ο Δευκαλίων είναι ο σύζυγος της Πύρρας, κόρης του Επιμηθέα και της Πανδώρας: ήταν οι μόνοι άνθρωποι που επέζησαν από τον Κατακλυσμό και αναδημιούργησαν την ανθρωπότητα. Ήταν γιος του Προμηθέα και της Πανδώρας ή της Κελαινούς ή της Κλυμένης τουΩκεανού κατά τον Διονύσιο της Αλικαρνασσού. 

Κατά τον Αυγουστίνο Ιππώνος, ο Δευκαλίων και ο Προμηθέας ήταν σύγχρονοι του Μωυσή.[3]

Ο αστεροειδής 53311 Δευκαλίων έχει ονομαστεί προς τιμήν αυτού του ήρωα της ελληνικής μυθολογίας. 

Εκτός από τα παιδιά που γεννήθηκαν από τις πέτρες που πέταξαν, η Πύρρα και ο Δευκαλίων γέννησαν τον Έλληνα, τον Αμφικτύονα[1][4], την Πρωτογένεια[1], τη Μελανθώ, τον Πρόνοο, τονΜαραθώνιο, την Πανδώρα τη νεότερη[5] και τη Νύμφη Θυία[5]. 

Ετυμολογία: Κατά μια εκδοχή, το όνομά του προέρχεται από τη σύνθεση των λέξεων "δεύκος", παραλλαγή του "γλεύκος", που σημαίνει γλυκός, και "ἁλιεύς", ψαράς. Κατά μια άλλη άποψη προέρχεται από το "Δευς" <Ζευς και το "καλίων" δηλαδή αυτός που έχει το κάλλος του Διός. 

Ἠ ἐτυμολογία ἡ ὁποία ἐξηγεῖ τί ἔκανε τὸ πρόσωπο αὐτὸ εἶναι ἡ ἐξής: 

ΔΕΥΩ=μουσκεύω μέ νερό, ἐξ'ού καί ἀρδεύω ἐΚΑΛήφθη ΙΩΝ=αυτός που πορεύεται, ἐκ τοῦ εἶμι=πορεύομαι(ὄχι το εἰμι=εἶμαι), ἡ μετοχή του ἰών 

Ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα είναι η αρχαία Ελληνική εκδοχή του κατακλυσμού που αναφέρεται σε παραδόσεις πολλών αρχαίων πολιτισμών. 

Την εποχή που στη Θεσσαλία βασίλευε ο Δευκαλίωνας, ο Δίας αποφάσισε να καταστρέψει όλο το χάλκινο γένος των ανθρώπων που ήταν διεφθαρμένoι. Ο Δευκαλίωνας λοιπόν πληροφορήθηκε από τον πατέρα του, Προμηθέα, για την επερχόμενη καταστροφή, κατασκεύασε ένα πλοίο, συγκέντρωσε τα απαραίτητα εφόδια για την επιβίωση τους και επιβιβάστηκε στο πλοιάριο μαζί με την γυναίκα του. 

Όταν οι βροχές που έστειλε ο Δίας σταμάτησαν, το πλοίο του Δευκαλίωνα προσάραξε πάνω στην κορφή του Παρνασσού (ή στο όρος Αίτνα ή στον Άθω της Χαλκιδικής ή στο όρος Όθρυς στηΘεσσαλία κατά τον Ελλάνικο) και ο Δευκαλίων και η Πύρρα κατέβηκαν στην ξηρά και έκαναν θυσία στον Φύξιο Δία. Προκειμένου να αναγεννηθεί το ανθρώπινο γένος, άρχισαν να πετάνε πέτρες πίσω από την πλάτη τους: οι πέτρες που πετούσε ο Δευκαλίωνας μεταμορφώνονταν σε άνδρες και αυτές που πετούσε η Πύρρα μεταμορφώνονταν σε γυναίκες. 

Από την πρώτη πέτρα που πέταξε ο Δευκαλίωνας προήλθε ο Έλληνας, γενάρχης των Ελλήνων. Οι άνθρωποι που δημιουργήθηκαν από τις πέτρες ονομάστηκαν λαός, δηλαδή οι άνθρωποι που γεννήθηκαν από τις πέτρες (αρχαία ελληνικά: λας=πέτρα). 

O Στράβων αναφέρει ότι στην ακτή της Φθιώτιδας υπήρχαν δυο μικρά νησιά που είχαν πάρει το όνομά τους από το Δευκαλίωνα και την Πύρρα. 

Στον περίβολο του ναού του Ολυμπίου Διός στην Αθήνα υπήρχε στα αρχαία χρόνια, όπως αναφέρει ο Παυσανίας, ένας τάφος, όπου σύμφωνα με την παράδοση ήταν θαμμένος ο Δευκαλίωνας. 

Mi vida va prohibida, dice la autoridad

"My life is forbidden, so says the authority" 

To άκουγα αυτό το τραγούδι τόσα χρόνια και χτες μπήκα στον κόπο να ψάξω τους στίχους. Ήδη μουσουλμάνοι, Νιγηριανοί, κλπ βρίσκονται στα όρια εκτός νόμου. Κοντεύει η ώρα και για μας;

Solo voy con mi pena
Sola va mi condena
Correr es mi destino
Para burlar la ley
Perdido en el corazn
De la grande Babylon
Me dicen el clandestino
Por no llevar papel

Pa' una ciudad del norte
Yo me fui a trabajar
Mi vida la dej
Entre Ceuta y Gibraltar
Soy una raya en el mar
Fantasma en la ciudad
Mi vida va prohibida
Dice la autoridad

Solo voy con mi pena
Sola va mi condena
Correr es mi destino
Por no llevar papel
Perdido en el corazn
De la grande Babylon
Me dicen el clandestino
Yo soy el quiebra ley

Mano Negra clandestina
Peruano clandestino
Africano clandestino
Marijuana illegal

Solo voy con mi pena
Sola va mi condena
Correr es mi destino
Para burlar la ley
Perdido en el corazn
De la grande Babylon
Me dicen el clandestino
Por no llevar papel

Argelino, Clandestino!
Nigeriano, Clandestino!
Boliviano, Clandestino!
Mano Negra, Ilegal!

---------------

Alone I go with my sorrow
Alone goes my sentence
To run is my destiny
To escape the law
Lost in the heart of the great Babylon
They call me clandestine
For not having any papers

To a city of the north
I went to work
I left my life
Between Ceuta and Gibraltar
I’m a line in the sea
A ghost in the city
My life is forbidden
So says the authority

Alone I go with my sorrow
Alone goes my sentence
To run is my destiny
For having no papers
Lost in the heart
Of the great Babylon
They call me clandestine
I’m the lawbreaker

Black Hand clandestine
Peruvian clandestine
African clandestine
Marihuana illegal

Alone I go with my sorrow
Alone goes my sentence
To run is my destiny
To escape the law
Lost in the heart of the great Babylon
They call me clandestine
For not having any papers

Algerian, Clandestine
Nigerian, Clandestine
Bolivian, Clandestine
Black Hand, Illegal

Υπερωκεάνιο Liberty

Πολλές συζητήσεις έχουν γίνει και πολύ μελάνι, ίσως περισσότερο και από το αίμα, έχει χυθεί για την ελευθερία. Και ενώ φαίνεται ότι οι εθνικοί αγώνες νομιμοποιούνται να υπερασπίζονται την ελευθερία, οι λαϊκοί αγώνες, είναι πάντα θέμα αμφιλεγόμενο και σαφέστατα όχι εκ των πραγμάτων συνδεδεμένοι με την ελευθερία. Σαν να διαφέρει η αποτίναξη του ξένου από αυτή του εγχώριου ζυγού, που ας μην κοροϊδευόμαστε η καταπίεση και η εκμετάλλευση δεν έχουν εθνικότητα.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου και η μεταπολίτευση που την ακολούθησε φαίνεται να ταυτίζονται στην κοινή γνώμη εντελώς αυθαίρετα και απλοϊκά, με αποτέλεσμα τα δεινά της μεταπολίτευσης να χρεώνονται στο πολυτεχνείο και στην ελευθερία που διεκδίκησε και να του αποστερούνται όλες οι καλές προθέσεις και τα ιδανικά. Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που μεγάλωσαν με αυτή την αντίληψη, θεωρώντας τους ανθρώπους του πολυτεχνείου τυχοδιώκτες και η αλήθεια είναι ότι κάποιοι από αυτούς όντως εξαργύρωσαν την επιταγή για την συμμετοχή τους στην εξέγερση πάνω από μία φορές. Αυτό όμως δεν στερεί από όλους τους υπόλοιπους το μεγαλείο του αγώνα τους. Όχι όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας περιφέρει στο πέτο του μία αμφίβολη συμμετοχή σε έναν αγώνα που ανάγεται στο προκάμβριο. Επαναλαμβάνω, σε περίπτωση που δεν έγινα κατανοητή, ότι μεγάλωσα βλέποντας συμπεριφορές ασυδοσίας από «φιλολαϊκή» κυβέρνηση και κατέληξα στο εσφαλμένο συμπέρασμα ότι η πολύ ελευθερία βλάπτει. Και διαπιστώνω ότι είναι πολύ κοινή αντίληψη σήμερα αυτή που λέει ότι είχαμε περισσότερη ελευθερία από ότι έπρεπε και αυτή έφερε την κρίση. (!!??) Και μπορεί αυτή να είναι μια αποπροσανατολιστική δήλωση για αυτούς που το μυαλό τους δεν πάει πέρα από το επίπεδο της δεύτερης σκέψης, αλλά είναι ανεπαρκής και διάτρητη για όλους όσους έχουν την ικανότητα να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα.

Είναι δυνατόν να είναι κακή η ελευθερία, να την χρειαζόμαστε με το ρέγουλο;  Και ποιός είναι ο ιθύνων νους που θα κρίνει τις δόσεις ελευθερίας που θα μας παραχωρηθούν για το καλό μας;  Άμα τη τελευταία ερώτηση, εμένα μου αφαιρέθηκε ένα πέπλο συσκότισης. Σε μια κοινωνία αποτελούμενη από ενήλικα μέλη που λαμβάνουν αποφάσεις και ανήλικα που εκολάπτονται να συμμετάσχουν σε αυτή, η ελευθερία δεν μπορεί να αποτελεί απειλή.  Η ελευθερία που διέπεται από αρχές είναι το θρεπτικό υλικό πάνω στο οποίο θα αναπτυχθεί πρωτίστως η ατομική και κατά συνέπεια η συλλογική ευθύνη. Και ούτε πρέπει να απειλούμαστε από το ενδεχόμενο κάποιος να την καταχραστεί, γιατί η ώριμη κοινωνία θα απομονώσει αυτόν που ουσιαστικά μειώνει τις ελευθερίες της. Και μπορεί η έκφραση «η ελευθερία μου σταματάει εκεί που τελειώνει η ελευθερία του άλλου» να είναι κλισέ που ισχύει, αλλά στην πραγματικότητα η ελευθερία δεν σταματάει πουθενά γιατί μυστηριωδώς η δική μου ελευθερία, είναι ταυτόχρονα και δική σου και όταν την κατακτάς εσύ, την απολαμβάνω ταυτόχρονα και εγώ. Όταν μια χώρα υπό κατοχή ελευθερώνεται, ελευθερώνονται μαζί και αυτοί που αγωνίστηκαν και αυτοί που δεν αγωνίστηκαν. Όταν ένα εργασιακό δικαίωμα κατακτιέται το λαμβάνουν και αυτοί που απέργησαν και αυτοί που δεν απέργησαν. Η βροχή πέφτει επί δικαίων και αδίκων. Βέβαια αν η ψυχή σου είναι υπόδουλη, δεν θα καταφέρεις ποτέ να νιώσεις την δροσιά της ελευθερίας. Σε ότι αφορά στους ανθρώπινους περιορισμούς η Ελευθερία δεν είναι απόλυτα εφικτή ως εμπειρία, αλλά αυτό δεν την μειώνει. Το ότι δεν μπορούμε να συλλάβουμε το όλον δεν το κάνει λιγότερο πραγματικό. Έτσι δεν μπορούμε να ακρωτηριάσουμε την Ελευθερία για να την φέρουμε στα μέτρα μας, να αποτρέψουμε επίβουλους από να την χρησιμοποιήσουν ως άλλοθι για να καταπιέσουν αδύναμους σε ανάγκη.  Η ελευθερία δεν κόβεται, δεν μειώνεται από την ανικανότητα να την αντιληφθούμε.

Η  ελευθερία είναι μία, καθολική και αδιαίρετη!

Dave Brubeck: Points on Jazz: III. Blues
Το ότι δεν μπορούμε να συλλάβουμε το όλον δεν το κάνει λιγότερο πραγματικό.

No, ordinary people

Δεν ξέρω εσείς τί συζητάτε στον οδοντίατρο, αλλά εμείς την Παρασκευή πιάσαμε το θέμα «ήρωας». Είχα μπεί μέσα με σπασμένο τσαμπουκά γιατί με την βροχή που συνόδεψε το συλλαλητήριο της 7^ης Νοέμβρη, είχα βραχεί μέχρι το μεδούλι και την άλλη μέρα έβηχα σαν το παλιογούμαρο, και έχω και ένα δόντι που με πονάει εδώ και πολύ καιρό και γενικά είχα τις μαύρες και τις κλειστές μου για όλες τις ήττες που έχω φάει τον τελευταίο καιρό. Οι αγώνες μου και η επαναστατικότητά μου ξεκίνησαν με σφοδρή αποφασιστικότητα, κατόπιν ένιωσα ιερή αγανάκτηση, που αντικαταστάθηκε από ένα αίσθημα αδυναμίας και απόγνωσης, που και αυτό με τη σειρά του μετουσιώθηκε σε απελπισία, για να καταλήξει σε πλήρη εξάντληση. Και σκεφτόμουνα ότι να τρομάρα μου που θέλω να αλλάξω τον κόσμο, αφού είμαι ανίκανη, ανήμπορη, μικρή (και τριανταφυλλένια). Άσε που δεν πετάω, κλαίω εύκολα, και πάνω από όλα φοβάμαι. Καμία σχέση με όσα βλέπουμε στις ταινίες για τους ήρωες.

Το πρότυπο του ήρωα είναι ο κρυφός που έχει πολλά λεφτά και υπεράνθρωπες δυνάμεις. Χαίρει ευρείας εκτίμησης και σεβασμού από την κοινωνία, αλλά αυτός φτύνει τα στερεότυπα – όταν αυτά δεν κοιτάζουνε, προς Θεού – φοράει την στολή του και συναγελάζεται με φτωχούς πλήν τίμιους μεροκαματιάρηδες, ανθρώπους του μόχθου, της εργατιάς, της αγροτιάς και τούμπαλιν. Ωστόσο είναι ικανός να χειρίζεται κεφάλαια ιλιγγιώδους ύψους που του αποφέρουν αστρονομικά κέρδη. Τέλειος συνδυασμός. Ένα άλλο χαρακτηριστικό του υπερήρωα είναι ότι είναι ατρόμητος! Και αν τον χτύπησε το αγιάζι, η μπέρτα του και αν στάζει, εκείνον δεν τον νοιάζει γιατί είναι τρομερός.

Και μετά εσύ σκέφτεσαι ότι μένω σε διαμέρισμα, δεν έχω μπάτ μομπίλ, (ο αστραχάν δεν πιάνεται) και στην κα-λύ-τε-ρη περίπτωση μπορώ να κάνω 10 κάμψεις. Αισθάνεσαι ανεπάρκεια ως ηρωική φυσιογνωμία, ή δεν αισθάνεσαι; Και εντελώς ασυνείδητα μεταθέτεις την αποστολή της διάσωσής σου στον μυστικό υπερήρωα των 4 ηπείρων – ποιός την χέζει την Αφρική; - και περιμένεις στωικά σαν την Ραπουνζέλ/Πηνελόπη να έρθει ο πρίγκηπας και να σου λύσει τα προβλήματα. Μία λίγο ως πολύ σιωνιστική θεώρηση του ήρωα, ως ενός υπερανθρώπου που δεν έχει κοινά στοιχεία με εμάς τους απλούς θνητούς, άρα δεν μπορούμε εμείς να ταυτιστούμε μαζί του και ως εκ τούτου να πετύχουμε τίποτα από όσα πετυχαίνει αυτός. Και με την συνειδητοποίηση ότι όσα βλέπουμε στις ταινίες είναι ψέματα βρε χαζούλα, είναι μύθος (είναι μύθος, το δασύτριχο μου στήθος), συμβιβαζόμαστε με την ιδέα ότι η αδικία θα εξακολουθεί να υφίσταται μέχρι να κρυώσει ο ήλιος γιατί δεν υπάρχει κανένας να πολεμήσει για εμάς. Δεν είναι απαραίτητα έτσι!  

Όχι μωρή Σκάρλετ Ο’ Χάρα, θα κατεβάσεις την κουρτίνα, θα την φορέσεις και θα βγείς έξω να πάρεις εσύ την τύχη σου στα χέρια σου! Ακόμα και αν σε έχει ήδη πατήσει η μπουλντόζα και το ήθικό σου είναι στα τάρταρα και δεν θες να σηκωθείς από τον καναπέ παρά μόνο για να μπουκώσεις ένα ουζάκι για τον καταραμένο τραπεζίτη – εννοείται ότι για όλα φταίνε οι τραπεζίτες – μέσα στα τρίσβαθα της απελπισίας υπάρχει, όχι ελπίδα, αλλά υπάρχει δύναμη.

Δύναμη μέσα στην αδυναμία όλων αυτών των συνηθισμένων ανθρώπων που έκαναν ασυνήθιστα πράγματα. Δεν νομίζω ότι υπήρξε κάποιος που πήγε στον πόλεμο και δεν φοβήθηκε. Εμένα ο παππούς μου πάντως φοβήθηκε. Κάποιος που να μπήκε σε χειρουργείο και να μην φοβήθηκε. Κάποιον που να τον απείλησε το αφεντικό του και να μην φοβήθηκε. Κάποιον που να ερωτεύτηκε και να μην φοβήθηκε. Δεν τον ξεπερνάς ποτέ τον φόβο σου, τον κουβαλάς και τον μετουσιώνεις σε δύναμη. Και τότε γίνεσαι εσύ ο φόβος για αυτόν που σε αδικεί.

Κοινοί, αδύναμοι άνθρωποι είναι πάντα αυτοί που τελικά γίνονται ήρωες.

Σημείωση: Το ΣΒΚ διάβασα το μυθιστόρημα "Το στοίχημα" της Katherine Neville, εκδόσεις Λιβάνη, στο οποίο ανώτατα στελέχη τραπεζών αφού κλέψουν νόμιμα χρήματα, αγοράζουν ένα νησάκι στα όρια Ελλάδας-Τουρκίας και το κάνουν φορολογικό παράδεισο για ξέπλυμα χρήματος άλλων τραπεζιτών. Σας υπόσχομαι, τυχαία το διάβασα, αλλά με έβαλε σε υποψίες. 

ο ήρωας είσαι εσύ

Εδώ καράβια χάνονται, γόνδολες αρμενίζουν

Έχοντας περάσει ένα υπέροχο και πρακτικά αυθόρμητο 4-ήμερο στην Βενετία δεν ξέρω αν αντέχω να ξαναβυθιστώ στον φόβο και την απελπισία της πραγματικότητας, ή προτιμώ να μείνω με την φαντασία μου στο εξωπραγματικό σκηνικό μίας ανεπανάληπτης πόλης. Ήταν τόση η ομορφιά που είδαν τα μάτια μου και ρούφηξε η ψυχή μου που όταν επέστρεψα πίσω σχεδόν αισθανόμουν απρόσβλητη από την δυστυχία, την μιζέρια και τους εκβιασμούς του τρίτου μνημονιακού μονόδρομου. Επειδή όμως οι αυταπάτες δεν είναι το φόρτε μου και ούτε ισχυρίστηκα ποτέ ότι θα κάνω εθελοντική λοβοτομή άρχισα να διαβάζω το 3^ο μνημόνιο, το επονομαζόμενο και μακελάρης για να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι τους ισχυρισμούς του υπουργού οικονομικών ότι έχουμε φάει τον γάιδαρο κατά τα 2/3 και μας μένει το τελευταίο και γλυκόπιοτο 1/3 για να ορθοποδήσουμε και να βγούμε μωρό μου μέσα απ’ το τούνελ, έξω στο φως. 

Περισσότερη μουσική έχει γραφτεί για το χρήμα παρά για τον έρωτα – και συχνά με πιο ευτυχισμένο τέλος και σαφώς πιο πιασάρικη μελωδία

Και δεν μπορώ να μην θαυμάσω με έκσταση την ικανότητα των βουλευτών να διαβάσουν και να κατανοήσουν τις 500 σελίδες του νομοσχεδίου, που ούτε πλοκή έχει, ούτε βρίθει από σασπένς, αντίθετα οι περικοπές είναι τόσο σαδιστικά επαναλαμβανόμενες που αναρωτιέται κανείς αν οι συντάκτες του είναι μέλη της λέσχης των φίλων του Χάνιμπαλ Λέκτερ. Με την επισήμανση του κατεπείγοντος, ώπερ μεθερμηνευόμενον εστί άρον άρον σταύρωσον αυτούς (εμάς), χτες κατατίθεται, αύριο ψηφίζεται! Μπαίνω στον πειρασμό να κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια. Μία φορά στην ζωή μου κατάφερα να διαβάσω σε μία μέρα 662 σελίδες το ένα και μοναδικό «ο Χάρι Πότερ και οι κλήροι του θανάτου» και αυτό ήταν με διαλείμματα ΜΟΝΟ για τουαλέτα! [Ποιός πεινάει όταν τον κυνηγάνε κυνηγοί κεφαλών και θανατοφάγοι και ο άρχοντας του σκότους; (Ένας από τους λόγους που μου άρεσε τόσο πολύ η Βενετία ήταν αυτή η αίσθηση ότι θα σου ξεπεταχτεί κάποιος με σκουπόξυλο από μια μισομουχλιασμένη πόρτα)]. Αντίθετα δύσκολα βιβλία όπως «ο λύκος της στέπας» που θέλει να το επεξεργαστείς λίγο αυτό που διαβάζεις είναι ακόμα μισοδιαβασμένος εδώ και μήνες στο κομοδίνο μου, χωρίς την παραμικρή αίσθηση του κατεπείγοντος. Πού θέλω να καταλήξω; Ότι ακόμα και ένας πορωμένος, στρατευμένος υπερψηφιστής του νομοσχεδίου είναι αδύνατον να διαβάσει το μνημόνιο 3 μέσα σε μία μέρα. Συμπέρασμα; Θα πάει αδιάβαστο!

Θα πάει όμως. Θα ψηφιστεί από ανθρώπους που δεν το έχουν διαβάσει και δεν θα αγγίξει την ζωή τους ποτέ με τον τρόπο που αγγίζει εμάς. Εδώ τέσσερις μέρες στην Ιταλία και αισθάνθηκα ότι δεν με αφορούν τα μέτρα. Τί να πεί κανείς για τους πολιτικούς και τους τραπεζίτες που ζουν μονίμως σε άλλο πλανήτη;

Ωστόσο παρατηρώ ότι αυτό που δρα σε μένα σήμερα ως αποστασιοποίηση που με βρήκε, λόγω ταξιδιού είναι ταυτόχρονα και ισχυροποιημένο ανοσοποιητικό αντιμέτωπο με την πανώλη του φόβου. Η ζωή μας δεν είναι απαραίτητο να είναι μέσα στην αγωνία για το αν θα πάρουμε την δόση, ή πότε θα πτωχεύσουμε. Η ζωή ΜΟΥ έχει να κάνει με τα όνειρά ΜΟΥ, τις απόψεις μου, τα πράγματα που δημιουργώ με την ψυχή μου. Δεν είναι μόνο οι φόροι, οι άτακτες εισφορές, το χαράτσι. Είναι οι αγώνες των γονιών μας που δούλεψαν μια ζωή για να μας μεγαλώσουν και που σε λίγο θα κάθονται μέσα στο σπίτι με το μπουφάν γιατί δεν θα έχουν λεφτά να το ζεστάνουν. Είναι ξεφτίλα κύριοι υπουργοί να επιτίθεστε στον συνταξιούχο που υπηρέτησε την χώρα με την δουλειά του.

Ο blogger Ρομπέν γράφει: «Η επίθεση αυτή είναι ανάρμοστη, αν όχι και παράνομη. Γιατί οι συντάξεις δεν είναι μια παροχή καλής θέλησης, σαν να λέμε ελεημοσύνη, αλλά επιστροφή εισφορών που έχουν παρακρατηθεί, επενδυθεί και αυγατίσει..... Πώς ονομάζεις έναν στρατό που, επειδή αδυνατεί να υποτάξει στη μάχη τον ένοπλο αντίπαλο, επιτίθεται στους αμάχους και εκτελεί γέρους και παιδιά; Πώς ονομάζεις έναν πατέρα που, επειδή δέχεται καταπίεση στη δουλειά, όταν επιστρέφει στο σπίτι ξυλοφορτώνει, για να εκτονωθεί, τη γυναίκα του και το παιδί του; Πώς ονομάζεις μια κυβέρνηση που, επειδή δεν έχει την ψυχή, το μυαλό και τα παπάρια να αναζητήσει λύσεις στα προβλήματα, ρουφάει το αίμα των αδυνάμων, απλά για να επιβιώσει άλλη μια μέρα, σαν το παρασιτικό κουνούπι ή σαν την ύαινα, που τρέφεται με ψοφίμια, για να μην μπει στον κόπο κυνηγήσει;»

Δείτε όλο το κείμενο εδώ:

Όχι! Όχι και πάλι όχι! Θέλω ισότητα, θέλω δικαιοσύνη. Δεν αρνούμαι να πληρώσω αυτά που μου αναλογούν, θέλω να παλέψω για να σώσω αυτή την χώρα. Αρνούμαι να πληρώσω αυτά που αναλογούν σε αυτούς που τόσο καιρό κερδοσκοπούσαν πάνω στο κεφάλι μου. Δεν μπορεί να μην πληρώνει χαράτσι ο ΣΚΑΙ και να πρέπει να πληρώσω εγώ για να σωθεί η χώρα. Πριν μερικές μέρες μια φίλη μου μου είπε μειδιώντας ότι γράφω κουμμουνιστικά. Το είπε για προσβολή. Το ύφος της με πλήγωσε, όχι ο χαρακτηρισμός. Αν υπάρχει ΕΝΑΣ κουμμουνιστής που να με διαβάζει ενδεχομένως και να μπορεί να πει τί σημαίνει να είσαι ένας. Που 'σαι Θανάση; (Παφίλη) Εγώ μιλάω για αλήθεια, για δικαιοσύνη, για την δυνατότητα να ζουν όλοι οι άνθρωποι με όλες τους τις ανάγκες καλυμμένες. Να απολαμβάνουν τους καρπούς του μόχθου τους. Αν στην συνείδηση των ανθρώπων αυτό μεταφράζεται συνειρμικά ως κουμμουνισμός, εγώ δεν έχω την αρμοδιότητα να το κρίνω. Μάλλον κάτι λέει.

Και μπορεί το σύστημα στο οποίο βρισκόμαστε να είναι εγγενώς ανίκανο για δικαιοσύνη, αλλά είμαστε όλοι πάνω στην ίδια γαλέρα. Άλλοι στο κατάστρωμα, άλλοι στα κουπιά. Στο ίδιο σημείο θα πάμε. Ή μήπως όχι; Θυμάμαι την ταινία Μπεν Χούρ. Οι σκλάβοι αλυσοδεμένοι τραβάνε τα κουπιά στο ρυθμό του τυμπάνου. Η έκβαση της ναυμαχίας εξαρτάται από αυτούς. Κοπιάζουν, ιδρώνουν, μαστιγώνονται. Και όταν τελικά το καράβι βυθίζεται κανείς δεν έχει σαν προτεραιότητα να τους λύσει. Μερικοί γλιτώνουν, μάλλον κατά τύχη. Δεν τραβάω ζόρι να τραβάω κουπί. Κατά έναν περίεργο τρόπο, που κάνει την ψυχολόγο μου να απορεί, μου αρέσουν τα δύσκολα και ο πόνος. Αντλώ μία αλλόκοτη χαρά όταν πετυχαίνω κάτι δύσκολο. Ποτέ δεν θέλησα τον εύκολο δρόμο. Δεν είναι φυγοπονία η αντίσταση κατά των άδικων μέτρων. Είναι το αμυδρότερο ένστικτο αυτοσυντήρησης.

Κρατήστε καλά μέσα στην ψυχή σας το πνεύμα του μετώπου

Το ξημέρωμα της μέρας με βρήκε σε έντονα φορτισμένη συναισθηματική κατάσταση. Η ευμάρεια και η αδιαφορία των τελευταίων δεκαετιών μας είχαν αποξενώσει από το νόημα της αντίστασης του ελληνικού λαού ενάντια στον ξένο κατακτητή, που έστω, εκφράστηκε από τον τότε πρωθυπουργό της χώρας Ι. Μεταξά. (Κάποια στιγμή θα αναπτύξω το θέμα δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς, τα συμφέροντα που εξυπηρετούσε και πως τελικά δολοφονήθηκε από αυτά. Συνεχιστές του διατείνονται ότι είναι οι άνθρωποι της Χρυσής Αυγής). Σήμερα η εμπειρία του οικονομικού και συναισθηματικού εκβιασμού μας αναγκάζει να αναλογιστούμε εκείνο τον πόλεμο, εκείνα τα γεγονότα και εκείνα τα συμπεράσματα.

Κάποτε για μένα η ελληνική σημαία συμβόλιζε όλα τα ιδανικά με τα οποία μεγάλωσα. Τον γαλάζιο ουρανό και την ελληνική θάλασσα, τον λευκό αφρό, τον θάνατο στο όνομα της Ελευθερίας, την Αλήθεια, την Οδό και την Ζωή. Τελευταία αυτή η σημαία έχει γίνει άλλοθι ανθρώπων που ενσαρκώνουν την μισαλλοδοξία, την υπεροχή μιας φυλής έναντι μιας άλλης, ενώ ταυτόχρονα έχει γίνει κερκόπορτα για να καταργηθεί η Ελευθερία και η Αλήθεια και να τρομοκρατηθούν οι άνθρωποι που τις υπηρετούν. Άρχισα λοιπόν ασυνείδητα όταν βλέπω ελληνική σημαία να φοβάμαι ότι αυτός που την κρατάει είναι φασίστας και να αποστρέφομαι από αυτή. Και τότε με έπιασε μια αβάσταχτη θλίψη. Πώς να απαρνηθώ το σύμβολο του γένους μου, τη σημαία για την οποία έχει χυθεί τόσο πολύ αίμα; Για να μην πάει λοιπόν άδικα χυμένο αυτό το αίμα αποφάσισα να την χρησιμοποιώ και εγώ. Να την βάλω στο μπαλκόνι μου. Όχι με μίσος, ή με αλλόκοτη υπερηφάνεια μιας υποτιθέμενης ελληνικής ανωτερότητας. Με το βάρος των οστών όσων αγωνίστηκαν για την ελευθερία αυτής της χώρας και με την οσμή του αίματος που έχει ποτίσει αυτά τα χώματα. Αρνούμαι να παραχωρήσω την χρησικτησία αυτής της κληρονομιάς σε υπανθρώπους που ξέρουν μόνο να εκφοβίζουν και να χρησιμοποιούν τις φοβίες και τα κατώτερα ένστικτα ενός εξαθλιωμένου και απογυμνωμένου αξιοπρέπειας πλήθους για τα εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Τα συμφέροντά τους στέκονται εμπόδιο στα όνειρά μου!  

Είμαι ερωτευμένη με την ιδέα μια αταξικής κοινωνίας. Όπου ο κάθε άνθρωπος θα έχει τα μέσα να καλύψει όλες του τις υλικές, ψυχικές και πνευματικές ανάγκες. Μια κοινωνία στην οποία κανένας άνθρωπος δεν θα πέφτει θύμα υλικής ή συναισθηματικής εκμετάλευσης από τον συνάνθρωπό του. Που θα αμοίβεται δίκαια και εύλογα για την εργασία του. Μία κοινωνία ισότητας και δικαιοσύνης που ο κάθε πολίτης θα μπορεί να εκφράσει λεύτερα τις συναισθηματικές, καλιτεχνικές και θρησκευτικές του ανησυχίες, χωρίς να κρίνεται. Να γίνονται σεβαστές οι πεποιθήσεις και η διαφορετικότητά του. Να μπορεί να ξεδιπλώνει την προσωπικότητά του και η έκφραση των μοναδικών απόψεων και ιδεών, στο χωνευτήρι της ελευθερίας να παράγει πολιτισμό και φώς.

Είμαι Ελληνίδα. Είμαι Χριστιανή. Αφενός λόγω τύχης, αφετέρου λόγω επιλογής. Δεν τα αξίζω, μου έχουν χαριστεί. Πολεμάω συνειδησιακά με τους δαίμονες και τα ελαττώματα του γένους μας, με τις προκαταλήψεις και τις εσφαλμένες αντιλήψεις των ομόθρησκων μου και του εαυτού μου. Η Ελλάδα, όπως και κάθε χώρα, έχει την δυνατότητα να θρέψει τους ανθρώπους όλων των φυλών που έχουν ζητήσει καταφύγιο στο έδαφός της, που έχουν στηρίξει τα όνειρα και τις ελπίδες τους για μια αξιοπρεπή ζωή σε αυτήν. Εγώ έχω στηρίξει τα όνειρά μου, την ζωή μου στην Ελλάδα. Δεν αντέχω από κανένα κεφαλαιοκρατικό σύστημα να μου τα στερεί στο όνομα του κέρδους. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην ευρύτερη περιοχή των Θερμοπυλών και γαλουχήθηκα με τα ιδανικά του μαχητή που δεν εγκαταλείπει ποτέ τον αγώνα, όσο ανέλπιδος και αν είναι. Η ασπίδα στην Σπαρτιατική φάλαγγα δεν χρησίμευε τόσο στην προστασία του μεμονωμένου στρατιώτη, όσο για την κάλυψη του διπλανού πολεμιστή. Η παραμονή και ο αγώνας μας στην Ελλάδα με όσα μέσα διαθέτουμε (εργασία, ιδέες, παραγωγική δύναμη) δεν βοηθάει μόνο το άτομό μας, αλλά και τον διπλανό μας. Αρνούμαι να πετάξω την ασπίδα μου, να εγκαταλείψω το πεδίο της μάχης και να αφήσω εκτεθειμένο τον διπλανό μου για να σώσω το τομάρι μου. ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς  Θα μείνω εδώ με λέξεις και λαούς και δρόμους που με προσμένουνε ξανά, και που χτυπούν με χέρια έναστρα την πόρτα μου.

τελευταίο ανακοινωθέν ραδιοφωνικού σταθμού Αθηνών

".. ο πόλεμος θα συνεχιστεί μέχρι της τελικής νίκης.."

Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύομαι!

"Θα ήθελα να είναι η ζωή μου ένα πλουσιοπάροχο ποτάμι που κυλάει χαρμόσυνα πάνω στη γη" Α. Μοντιλιάνι

Υπάρχει ένας πόλεμος που συμβαίνει ανάμεσα στο κεφάλι μου και στην καρδιά μου και με κάνει να αναρωτιέμαι πώς στο καλό αυτά τα δύο απομακρύνθηκαν τόσο πολύ...  Ωραίο πράγμα η τετράγωνη λογική γιατί σε βοηθάει να λύνεις προβλήματα, αλλά καμία φορά μπορεί να σε καταπιέσει αφάνταστα και να σε οδηγήσει να αρνηθείς πράγματα που λαχταράς να ζήσεις, να ακρωτηριάσεις κομμάτι του εαυτού σου που είναι μία εσωτερική, αυθεντική παρόρμηση για καταστάσεις που δεν μπορείς να εξηγήσεις με την λογική. Και μπορεί να διατείνομαι στο υπότιτλο του ιστολογίου ότι «αισθάνομαι, άρα υπάρχω», αλλά η αλήθεια είναι ότι επί μακρόθεν προσπαθούσα η υπαρξή μου να προσδιορίζεται μόνο από την σκέψη. Δεν είναι κακό, είναι λειψό! Έτσι τελευταία βρήκα το θάρρος να προτρέψω τον εαυτό μου να κάνει μία ειλικρινή προσπάθεια να ξαναπροσεγγίσει αυτό το ένστικτο και την διαίσθηση και αποφάσισα να δρω περισσότερο με γνώμονα αυτά που νιώθω, παρά τα όσα σκέφτομαι. (Αυτό το καλοκαίρι πήρα γενναίες αποφάσεις). Δεν ξέρω αν είναι περίοδος του διαισθητικού μέλιτος, αλλά η εμπειρία με έχει ανταμείψει πολλές φορές. 

Ζω στην Αθήνα εδώ και 16 χρόνια από το Σάββατο που μας πέρασε. Για δεκαπέντε χρόνια την μισούσα. Τελευταία άρχισα να είμαι θετικά διακείμενη απέναντί της και μόλις σήμερα κατάλαβα ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτή. Αυτή η πόλη είναι όμορφη και γεμάτη εκπλήξεις. Πιάνω τον εαυτό μου πολύ περισσότερες φορές να απολαμβάνει την στιγμή και αναφέρομαι σε εντελώς απλές καταστάσεις. Την λιακάδα στα βλέφαρά μου, τον ήχο των τακουνιών μου στο πεζοδρόμιο, το θρόισμα των δέντρων, το άρωμα της βροχής στο χώμα.. Εκείνη την στιγμή βέβαια χτυπάνε τα λογικά καμπανάκια κινδύνου και η φωνή της λογικής ουρλιάζει στο κεφάλι μου: “Alert, alert! Μαζέψου! Κανόνισε να βρεθείς στο Δρομοκαϊτειο και να δούμε ποιός θα έρχεται να σου φέρνει δρακουλίνια». Να πώ ότι δεν θορυβούμαι με την φωνή της λογικής θα πω ψέματα, εξάλλου είχα συνηθίσει να της δίνω μέχρι τώρα, αυτής τον κύριο λόγο. Χάνει την πρωτοκαθεδρία της και αντιδράει. Αλλά η ζωή με την λογική είναι άχαρη (τσίχλα δίχως ζάχαρη). Εκεί λοιπόν, σε πείσμα της δικής μου, ολοδικής μου λογικής επιτρέπω στον εαυτό μου να αισθανθεί.

Σήμερα το απογευματάκι βρέθηκα στο κέντρο. Έπρεπε να πάω από το Σύνταγμα στο Θησείο. Συνήθως κατεβαίνω από Μοναστηράκι και από εκεί την Ανδριαννού. Για κάποιο λόγο τα βήματά μου με πέρασαν από την Πλάκα και άρχισα να περιπλανιέμαι στα στενά και στους Αέρηδες ενώ θα έπρεπε να στρίψω δεξιά και να κατηφορήσω προς το Μοναστηράκι, εντελώς ανεξήγητα ανέβηκα αριστερά μέσα σε ένα δρόμο μόνο με σπίτια που με έβγαζε σε κάτι που από μακριά φαινόταν αδιέξοδο με κάγκελα. Σκέφτηκα να γυρίσω πίσω και να πάω από τον γνωστό περπατημένο δρόμο, αλλά τελικά συνέχισα στον άγνωστο δρόμο που δεν είχα ξαναπεράσει ποτέ.

Βγήκα σε έναν χωματόδρομο, άδειο από κόσμο, ανάμεσα στους αρχαιολογικούς χώρους της  Αγοράς και του Αρείου Πάγου. Ξαφνιασμένη και μουδιασμένη κάθισα σε ένα παγκάκι όχι για να σκεφτώ, αλλά για να νιώσω. Και τότε έφτασαν σε μένα φωνές από μακρινούς αιώνες. Φωνές που κυλάνε μέσα στις φλέβες μου, μακρινή παρακαταθήκη από άλλους ανθρώπους που πάτησαν το ίδιο χώμα και είχαν την ίδια απορία με εμένα (απορία < αρχαία ελληνική ἀπορία < ἄπορος < ἀ- στερητικό + πόρος (πέρασμα). Η κατάσταση κατά την οποία ο φιλόσοφος δεν μπορεί να δώσει απάντηση σε κάποιο φιλοσοφικό ερώτημα, επειδή έχει φτάσει σε αντίφαση ή επειδή δύο αντίθετες προτάσεις φαίνονται εξίσου πειστικές). Ερωτήσεις για το τί είναι Ομορφιά, τί είναι Αλήθεια, τί είναι Έρωτας και ποιά η φύση του. Και μέσα από τα ψιθυρίσματα των φύλλων άκουσα μία παρέα να μιλάει περί έρωτος, αν είναι ωραίος και αν είναι καλός, ή μήπως ούτε ωραίος είναι, μήτε καλός. Ενώ τον βράχο του Αρείου Πάγου κάλυπτε μία διαβεβαίωση. Υπάρχει η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή!

Εδώ είναι οι απαντήσεις μας. Για όλα. Μέσα στον ήλιο μας, μέσα στις καρδιές μας, μέσα στην κληρονομιά μας, μέσα στα όνειρά μας. Επιλέγω να μην ακούω πλέον τις εκπομπές του φόβου και της στυγνής λογικής που μιλάνε για ρίσκα, για δάνεια, για συνθήκες για μαυρίλα. «Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύομαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι»¹ Επιλέγω να ακούσω τα λόγια με τα οποία πάλλεται ο αέρας γύρω μου. «Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα, αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο, αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο. (…) Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας – δε μπορεί κανείς να μας το πάρει»²

Φοβάμαι αυτά που νιώθω. Έχω συνηθίσει κυρίως να σκέφτομαι. Τί είναι αυτό που μου συμβαίνει; Και εκεί, κάτω από την μπλούζα μου, ο σφυγμός μου που πάλλεται μου λέει: «Μην φοβάσαι, είσαι σε καλό δρόμο! Αρκεί που είσαι στον δρόμο...»

1. Ασκητική. Νίκος Καζαντζάκης

2.   Ρωμιοσύνη. Γιάννης Ρίτσος

Στρουμφοκαμηλισμός

Το φαινόμενο είναι τόσο μονότονα επαναλαμβανόμενο που καταντά προβλέψιμο σαν τα βιβλία του Dan Brown. Εν αρχήν ην ένας κοινός άνθρωπος και ο άνθρωπος ην εν τω ΜΜΕ και Θεός ην ο λόγος των ΜΜΕ. Και ότι εν τω τύπω, ή εν τη τηλεοράση, ή κάτωθεν του ραδιοφώνου εμεταδόθη, ην καλό λίαν! Και οι έταιροι άνθρωποι επίστευον εν τω σκοπό αυτού και προσκυνούσι αυτό.  Αλλ’ επ’ εσχάτων η αλήθεια αποκαλυφθήσαι τε πάλι υπό των ΜΜΕ και όλοι βάλλουσιν προς αυτόν και εκραύγαζον: «άρον, άρον σταύρωσον αυτόν». Και εσταυρώθη υπ’ εννόμων (is this sarcasm?) και πάντες έγνωσαν την ανομίαν αυτού και έθηκαν επ’ αυτού σημείον και γενικήν κατακραυγήν. The end.

(Μετάφραση μετά συντόμου ερμηνείας)

Στην αρχή ήταν ένας κοινός άνθρωπος σαν όλους μας και ο άνθρωπος προβάλλονταν στα ΜΜΕ και ότι έλεγαν τα ΜΜΕ ήταν σαν Θεός. Και ότι υπήρχε στις εφημερίδες, ή στην τηλεόραση, ή μεταδόθηκε από το ραδιόφωνο ήταν πολύ καλό! Και όλοι οι άλλοι άνθρωποι πίστευαν στον σκοπό αυτού του ανθρώπου και τον προσκυνούσαν. Αλλά στο τέλος η αλήθεια θα αποκαλυφθεί σε εσάς ξανά από τα ΜΜΕ (ότι δηλαδή ο άνθρωπος δεν είχε καλό σκοπό) και τότε όλοι θα στραφούν εναντίον του φωνάζοντας: «γρήγορα, γρήγορα, να τον σταυρώσουμε». Και αυτός σταυρώθηκε από αυτούς που τηρούσαν όλους τους νόμους (αναρωτιέστε αν αυτό είναι σαρκασμός;) και όοοολοι γνώρισαν την λαμογιά του και του ρίξανε πίσσα και πούπουλα και τον κράξανε. Το τέλος.

Εμένα αυτή η ιστορία μου θυμίζει, έτσι εντελώς πρόχειρα, την ιστορία του Τσουκάτου, ή του Άκη, που κάποτε ήτανε πουλί και τον αγάπαγαν πολλοί, αλλά τώρα που αποκαλύφθηκε η αλήθεια, η αγνή και άσπιλη κοινωνία δεν αντέχει να τον έχει ανάμεσά της και τον καθιστά απόβλητο και περίγελο. Και για τους πολιτικούς ορθώς έχει επέλθει μία άλφα αποκαθήλωση, μία αναγωγή στην πραγματικότητα. Όταν η αποκαθήλωση αφορά κατά τα άλλα σοβαρούς ανθρώπους, που είχαν παρουσιαστεί ότι ενσαρκώνουν την θέληση για την ζωή, που αποτελούν παράδειγμα και φάρο ελπίδας για πολλούς ανθρώπους, που το φιλανθρωπικό τους έργο είναι παγκόσμιο, τότε τί γίνεται; Αναφέρομαι στον επί σειρά ετών παγκόσμιο πρωταθλητή ποδηλάτου τον Lance Armstrong.

Η Αμερικανική Υπηρεσία Ελέγχου Αντιντόπινγκ εξέδωσε χτες ανακοίνωση σύμφωνα με την οποία: «ο Άρμστρονγκ συμμετείχε στο το πιο εξελιγμένο, επαγγελματικό και επιτυχημένο πρόγραμμα ντόπινγκ που έχει δει ποτέ ο αθλητισμός»! 

Δεν γνωρίζω την υπόθεση, δεν την έχω παρακολουθήσει, δεν είχα ασχοληθεί ούτε τότε που ο κόσμος συγκλονιζόταν από ρίγη συγκίνησης για τον αθλητή που νίκησε τον καρκίνο, είτε επειδή είναι δύσκολο να μου αποσπάσει κάποιος την προσοχή, είτε επειδή είμαι εκ πεποιθήσεως επιφυλακτική απέναντι σε οποιαδήποτε επικρατούσα τάση. Σήμερα όμως στέκομαι προβληματισμένη απέναντι στην ευκολία που το σύστημα κανιβαλικά κατασπαράζει ένα είδωλο που το ίδιο δημιούργησε. Το αν έκανε ή όχι ο Άρμστρονγκ χρήση αναβολικών, ουδόλως με απασχολεί, καθώς είναι κοινό μυστικό ότι ο περίφημος γύρος της Γαλλίας είναι τόσο σκληρός αγώνας που δεν μπορεί κάποιος να τον τερματίσει χωρίς την χρήση αναβολικών, πολλώ δε μάλλον να τον κερδίσει επτά φορές. Πόσο μας αρέσει να βαυκαλιζόμαστε στην ιδέα του «καθαρού» αθλητισμού όταν η τεχνολογία και η χημεία των αναβολικών ήταν πάντοτε ένα βήμα μπροστά από αυτές του ελέγχου, από αρχαιοτάτων χρόνων, ας το παραδεχτούμε. Από την στιγμή που η χαρά της φυσικής άσκησης έχει υπερκεραστεί και ο αθλητισμός έχει εμπορευματοποιηθεί, η βελτίωση των επιδόσεων με τεχνικά μέσα είναι κάτι αναμενόμενο. Τελικά μας νοιάζει η χαρά της άσκησης, η επίδραση που η αδρεναλίνη και οι φυσικά παραγόμενες από την άσκηση ενδορφίνες έχουν πάνω στο σώμα και την διάθεσή μας, ή θέλουμε μετάλλια, καθότι ως γνωστόν the winner takes it all? Και από την στιγμή που θέλουμε μετάλλια, με πόσα αποθέματα υποκρισίας διατεινόμαστε ότι είναι άσπιλα και αμόλυντα; Αυτό είναι στρουμφοκαμηλισμός!

Η επιλογή για εμένα είναι προφανής. Ο αθλητισμός είναι ένα υπέροχο κομμάτι της ζωής, αλλά όχι αυτοσκοπός. Αθλούμαι για να περνάω καλά και να δημιουργώ σχέσεις ομάδας. Για την επικρατούσα τάση η επιλογή είναι προφανής, αν και ακριβώς αντίθετη από την δική μου. Για την αγνή και άσπιλη κοινωνία μας η επιλογή είναι το υπερθέαμα, το τεχνικολόρ. Οι αθλητές εισέρχονται στο στάδιο/αρένα, το πλήθος ζητωκραυγάζει ενθουσιασμένο και ο αθλητής/μονομάχος για όσο αντέχει να κερδίζει είναι ο αγαπημένος του αυτοκράτορα. Μετά από μερικά χρόνια/παγκόσμια πρωταθλήματα επέρχεται επιταχυνούμενη λόγω αναβολικών η φθορά του σώματος. Και τότε ο αθλητής/μονομάχος καταλήγει είτε νεκρός στο στάδιο, είτε απόκληρος και κατατρεγμένος από την άτιμη την κενωνία. Το ίδιο κοινό που λίγο πριν τον ζητοκραύγαζε, τώρα του έχει στρέψει τα νώτα, όπως τον Τζούντας Μπεν Χούρ. Το φαινόμενο είναι τόσο μονότονα επαναλαμβανόμενο που καταντά προβλέψιμο.

Tο άρμα φοράει πέταλα Pirelli