Όταν πέρισυ έγραφα αυτό το κείμενο, λίγο ήξερα/φανταζόμουν/έλπιζα ότι είχα παραλείψει άλλη μία κατηγορία χορού που περικλύει μία ολόκληρη στάση ζωής. Σήμερα ήρθε η στιγμή να διορθώσω αυτή την παράλειψη. Αυτό που μου αρέσει με την ζωή είναι ότι είναι γεμάτα εκπλήξεις. Εκεί που δεν το περιμένεις, κάποιος σου δείχνει μία πόρτα, εσύ την ανοίγεις, και τσούπ, μπαίνεις σε έναν καινούργιο, αναπάντεχα ωραίο κόσμο.
Γενικά εμένα μου αρέσει η τζάζ μουσική. Δηλαδή τί μου αρέσει, ψοφάω. Το αγαπημένο μου άκουσμα είναι το πιάνο να παίζει άπειρες, μικρές νοτίτσες, πάνω, κάτω, σαν βροχή που πέφτει απαλά, χωρίς κάποια μελωδία που μπορείς να αναπαράγεις μουρμουρίζοντας, αλλά άψογα αρμονική και τέλεια. Ξεφεύγω όμως στις σκέψεις μου και πλατιάζω. Τζαζόπληκτη λοιπόν. Ακούω, τραγουδάω (στο μπάνιο, στον δρόμο που πηγαίνω για την δουλειά, στον δρόμο γυρίζοντας, όταν πλένω πιάτα, εν ολίγοις παντού). Και επειδή δεν μου φτάνει, μπορεί να ακούω στον υπολογιστή ένα κομμάτι και το ραδιόφωνο να παίζει ένα άλλο και να τα ακούω ταυτόχρονα (σχιζοφρένεια παιδάκι μου, τί περίμενες). Ακούω λοιπόν και τραγουδάω συνέχεια. Το εμπεδώσαμε;
Eddie Higgins Trio - Don't smoke in bed
Εκεί λοιπόν που περνούσα έναν πολύ δυστυχισμένο Οχτώβρη, είναι η αλήθεια, βγήκαμε για καφέ με ένα ζαβολιάρικο μαύρο γατί (akaChristinel), φίλη μου από χρόνια, που η ζωή μας έχει σωματικώς σε απόσταση. Η Christinelπου είναι μπασμένη στα πάντα, όποια ζαβολιά και αν σηκώσεις αυτήν θα βρείς από κάτω, μου είπε ότι πήγε σε ένα μάθημα swing (μα ρε Νάντια γαμώτο, 236 λέξεις για να μπείς στο θέμα; Μου αρέσουν τα προκαταρκτικά, τί να κάνω;), πήγε σε ένα μάθημα swingκαι της άρεσε και θα άρχιζε. Και τότε μία ηλιαχτίδα άναψε στο μυαλό μου. Καλέ, δεν είχα φανταστεί ότι την μουσική που άκουγα τόσα χρόνια θα μπορούσα τώρα και να την χορέψω! Άσε που θα βρίσκαμε χρόνο με την φίλη μου να βλεπόμαστε κάνοντας πράγματα που μας αρέσουν, γιατί καλή-καλή η πνευματική συνάφεια και η επικοινωνία εκ του μακρόθεν, αλλά κάποια στιγμή θέλεις να τον δείς τον άλλον και από κοντά, σου λείπει ρε παιδί μου.
Το swingκαι lindyhop είναι εξαιρετικά εγκεφαλικός χορός. Έτσι και αλλιώς η μουσική αναγκάζει τους νευρώνες σου να δημιουργούν συνάψεις, αλλά και το κινητικό της μέρος είναι μεγαλοφυές και δημιουργικό. Σε αντίθεση με τους latinχορούς που είναι περισσότερο αισθησιακοί και η κίνηση είναι κατά τον τρόπο που επιβάλλει το ένστικτο, το lindyhopμου φαίνεται εμένα ότι βάζει πρωτίστως τον εγκέφαλο να δουλέψει εκτιμώντας την μουσική και τις διαθέσιμες ανάλογα με τις γνώσεις του καθενός κινήσεις και τελικά η κίνηση πηγάζει από την βάση δεδομένων (γνώση βημάτων/φιγούρων) και τους βαθμούς ελευθερίας που είναι διαθέσιμοι στο σύστημα (χαλαρότητα, εξοικίωση, εμπειρία). Ακριβώς το είδος της διέγερσης που ήθελα.
Ξεκίνησα λοιπόν δειλά, δειλά τον χορό, έχοντας στο κεφάλι μου τις προκλήσεις της δουλειάς, τους προβληματισμούς για την οικονομική κατάσταση της χώρας, την ειδική σχετικότητα, τα συστήματα τηλεπικοινωνιών και το όνειρο μίας κρυμμένης επανάστασης. Κουβαλώντας από πάντα το σύνδρομο του «καλού παιδιού» που ακολουθεί οδηγίες (πιο κάτω, εκεί-εκεί, έτσι-έτσι) προσπαθούσα να αντιγράψω αυτό που μας έδειχαν οι δασκάλες στο τμήμα. Και όσο ζοριζόμουν, τόσο πορωνόμουν. Μόνο που σιγά σιγά άρχισε να μου παρουσιάζεται το εξής φαινόμενο. Ότι και να είχα στο μυαλό μου μπαίνοντας για χορό, εξασθένιζε και γινόταν ένας απόμακρος αγχός, μέχρι που δεν ακουγόταν καθόλου μετά από λίγο. Ούτε ο Παπανδρέου υπήρχε, ούτε η Μέρκελ, ούτε οι φόροι, ούτε το χαράτσι, μόνο η μουσική και η κίνηση. Και δεν ήμουν η μόνη. Όλα τα παιδιά στο τμήμα, ο καθένας με την δική του πολύτιμη προσωπικότητα, κουβαλώντας τον δικό του θησαυρό, έρχονταν για να πάρουν, αλλά εμένα μου έδιναν τόσα πολλά. Σε κάθε, μα σε κάθε μάθημα, αισθάνομαι αυτόν τον ενθουσιασμό να διαχέεται σαν ηλεκτρικός παλμός σε όλο το τμήμα, που στο τέλος που έρχεται πάντα πιο γρήγορα από ότι θέλουμε, φεύγουμε όλοι με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και γινόμαστε, με μεγάλη μου έκπληξη, μία ωραία παρέα/ατμόσφαιρα.
Μπορεί ο χορός να μην λύνει τα προβλήματα, να μην γεμίζει την απώλεια, αλλά δίνει μία διέξοδο. Δεν είναι τυχαίο ότι το Swingμεσουράνησε στην περίοδο του οικονομικού κράχ και υπήρξε μία έντονη δήλωση ενάντια στις διακρίσεις και την καταπίεση. Στην δικιά μου ζωή, είναι ένα φωτεινό κομμάτι ελπίδας. Δεν αρνούμαι την πραγματικότητα, παίρνω όμως δύναμη για να την αντιμετωπίζω.
Fats Waller - I'm gonna sit right down and write myself a letter
Σύντομα θα υπάρξει άλλο ένα δωρεάν εισαγωγικό μάθημα για όποιον θα ήθελε να δοκιμάσει να χορέψει. Περισσότερες λεπτομέρειες μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα της σχολής Athens Lindy Hop.
Είμαι όλο το απόγευμα παλουκωμένη στην καρέκλα της κουζίνας και προσπαθώ να διαβάσω παλμοκωδική διαμόρφωση, αλλά όσο διαβάσατε εσείς, άλλο τόσο διάβασα και εγώ. Θα με ρωτήσεις γιατί στην κουζίνα και όχι στο γραφείο σαν άνθρωπος. Για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον το γραφείο στο σπίτι μου έχει την κωδική ονομασία γραφείο/αχούρι γιατί, σωστά το μαντέψατε, είναι αχούρι. Ότι δεν έχει θέση, εκεί μέσα καταλήγει και, πιστέψτε με, έχουν εκεί μέσα έχουν καταλήξει πολλά. Είναι ένα πράγμα σαν το δωμάτιο των ευχών στον Χάρρυ Πόττερ, εκεί που όποιος φτάνει, αφήνει τα χρήσιμα/άχρηστα.
Δωμάτιο ευχών/γραφείο/αχούρι
Τα χρήσιμα/άχρηστα είναι πράγματα τα οποία είναι αρκετά άχρηστα για να μην τα χρησιμοποιώ, αλλά αρκετά χρήσιμα για να μην τα πετάξω κιόλας. Με το πέρασμα των χρόνων όλα τα χρήσιμα/άχρηστα, σύν η απλώστρα με τα ρούχα και κατ’ επέκταση τα ασιδέρωτα ρούχα, καταλήγουν στο δωμάτιο των ευχών/γραφείο/αχούρι, πάνω στον καναπέ τα ασιδέρωτα, στο πάτωμα σε κούτες τα χρήσιμα/άχρηστα και πάνω στο γραφείο διάφορα βιβλία-σημειώσεις-αποδείξεις-χαρτάκια-στιλό-cd-φορτιστές-μπαταρίες και η λίστα συνεχίζεται εως απειρισμού. Η βιβλιοθήκη τέλος, βογκάει κατάφορτη κάτω από το βάρος των βιβλίων. Οπότε, μέσα στο γραφείο δεν υπάρχει χώρος για διάβασμα. Δεύτερον, η κουζίνα είναι απείρως πιο ζεστή, γιατί τις σπάνιες φορές που είμαι σπίτι το απόγευμα, όλο και κάτι θα ψήσω, (βλέπε χορτόπιτα vsμπριζόλες με πατάτες) και θα ζεσταθεί η κουζίνα και το κοκκαλάκι/κωλαράκι μου. Πόσο μάλλον όταν βαριέμαι να διαβάσω παλμοκωδική διαμόρφωση και με πιάνει η έμπνευση για μαγείρεμα (όποιος δεν θέλει να πάει στον μύλο, δέκα μέρες κοσκινίζει) και η όρεξη να πλύνω τον νεροχύτη, γιατί πως να συγκεντρωθώ στο διάβασμα όταν μου μυρίζει το σκόρδο από το χτεσινό κοτόπουλο; Εδώ για να καταλάβεις το μέγεθος της βαρεμάρας για διάβασμα, μου έχει τύχει να αφήσω τον νεροχύτη άπλυτο μέχρι που αναγκάστηκα να πιω νερό με την κουτάλα και σήμερα τον καθάρισα ενώ είχε μέσα ΜΟΝΟ ένα φλυτζάνι, μία σαλατιέρα, τρία πιάτα και ένα ποτήρι του κρασιού. Και τον κοιτάω που αστράφτει και πολυ τον καμαρώνω.
Αλλά επειδή τα τελευταία δύο βράδυα δεν έχω κοιμηθεί από το άγχος μου που έχω μείνει πίσω στο διάβασμα, έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου να καθήσω να διαβάσω και μπορεί να μην το κατάφερα και απόλυτα, αλλά τουλάχιστον έκανα ασκήσεις πειθαρχίας παλουκωμένη στην καρέκλα και τα βιβλία και τις σημειώσεις απλωμένες ολούθε (και κατά τα πευκάκια και κατά την παραλία), διαβάζοντας την ίδια σελίδα ξανά και ξανά, μην καταλαβαίνοντας απολύτως τίποτα, γαμώ τον απαριθμητή μου, γαμώ!
Σύστημα παλμοκωδικής διαμόρφωσης
Δεν φταίει ο αθώος απαριθμητής, και αυτός την δουλειά του κάνει, φταίει ο ανάδρομος τζιτζιφιόγκος μου (για περισσότερη ανάλυση επί του θέματος εδώ). Απλά συμβάλει στην αίσθηση που έχω ότι είμαι χαζή. Για τα άλλα δύο, ότι αισθάνομαι δηλαδή χοντρή και άσχημη, φταίνει τα δρακουλίνια. Amomentinthelips, foreverinthehips. Ήμαρτον! Μετανιώνω; Ουχί βέβαια! Απλά μία διαπίστωση κάνω, κυρίως όταν με στενεύουν τα ρούχα μου, και τώρα προσπαθώ να μαζέψω τα ασυμάζευτα με ψητά κοτόπουλα και πορτοκάλια, πριν απογειωθώ σαν παραφουσκωμένο zeppelinκαι φτάσω στην στρατόσφαιρα, εκεί που βρίσκονται και τα επιτόκια δανεισμού.
Lucia di Lammermoor - G. Donizetti
Και μετά από αυτόν τον τρελό μονόλογο, LuciadiLammermoor κοντεύω να γίνω, και την αυτοκριτική λέω να δώσω στον απαριθμητή και τους φίλους του, τον κλιμακωτή (δεν είναι τόσο πρόστυχο όσο ακούγεται, τζάμπα χαρήκατε) και τον καταχωρητή ολίσθησης, μία ακόμα ευκαιρία. Το΄χω αυτό το κακό. Όταν δεν κάνω αυτό που πρέπει, δεν χρειάζομαι κανέναν να μου επιβάλει τιμωρία. Το κάνω εγώ η ίδια στον εαυτό μου, με πολύ μεγάλη επιτυχία. Και μετά την τιμωρία, κάθομαι και κάνω αυτό που θα μπορούσα να κάνω από την αρχή. Μου αρέσει ο πόνος, τί να πω! Και τα δύσκολα, αλλά αυτό είναι κάτι με το οποίο θα ασχοληθούμε σε επόμενο επεισόδιο.
«Βοσκήστε ήμερων λαών αγέλες, εσάς φωνή τιμής δεν σας ξυπνάει.
Της λεφτεριάς το δώρο τί το θέλουν τάχατες τ’ άβουλα κοπάδια;
Σ’ αυτά το σφάξιμο ταιριάζει και η κουρά του τομαριού τους μόνο.
Και από γενιά τους σε γενιά κληροδοτούν σκλαβιάς ζυγό, κουδούνια και καμτσίκι!»
Α. Πούσκιν
Εγώ?
Καλωσορίσατε στην κοινωνική σχιζοφρένεια
Να φοβάστε την ελευθερία "Εάν ο καθένας αρχίσει να σκέφτεται εκτός σχεδίου του συστήματος, τότε δεν θα υπάρχουν αρκετά χέρια, μέθοδοι και κανόνες για να σας τιμωρήσουν όλους".
Όλοι σας μισείτε ο ένας τον άλλον
Σημείωση δική μου: Μόλις έπεσα, κατά τύχη (?) πάνω σε αυτά τα βιντεάκια και μου άρεσαν πολύ.
Οκ, ως εδώ ήταν η ανακωχή λόγω εορτών, που κατά την γνώμη μου κακώς είχε γίνει, γιατί δίνεις χρόνο στον εχθρό να ανασυνταχθεί και να προγραμματίσει τα σχέδιά του. Βέβαια και μέσα στις γιορτές μας το φέρνανε απέξω απέξω. Εκεί που ήσουν με τον κουραμπιέ στο δόντι, άκουγες στο βάθος και το «σε νέα μέτρα προσανατολίζεται το υπουργείο οικονομικών», και μετά πέφτει το άλλοθι, «μετά από απαιτήσεις της Τρόικας». Μα ποιά είναι τέλος πάντων αυτή η Τρόικα;
Η Τρώει-κα είναι ένα μυθικό τέρας. Στο μέλλον τα παιδιά θα διδάσκονται τον μύθο της. Μία φορά και έναν καιρό ήταν η Τρώει-κα. Η Τρώεικα ήταν ένα αιμοβόρο τέρας, μισό άνθρωπος, μισό αγορά, που έτρωγε Έλληνες. Κάθε μήνα ο Υπουργός Οικονομικών κλήρωνε επαγγελματίες και τους έστελνε πάνω σε ένα ρεπορτάζ με μαύρες πλερέζες, να τους φάει ζωντανούς το αδυφάγο τέρας. Στην αρχή κληρώθηκαν οι ταξιτζήδες, οι φαρμακοποιοί και οι οδηγοί βυτιοφόρων. Μετά κληρώθηκαν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, πλήν των ειδικών συμβούλων. Μετά κληρώθηκαν οι συνταξιούχοι, οι γιατροί, οι μηχανικοί και οι δικηγόροι. Και μετά μειώθηκαν και άλλο οι μισθοί, και τα επιδόματα και τα δώρα. Και σε κανέναν δεν άρεσε ο φόρος του αίματος, αλλά δεν μίλαγε κανείς. Μούγκα στην στρούγγα. Και βγήκε μία κοπέλα στην τηλεόραση και είπε ότι πάλι καλά που μας κόβουνε μόνο το δώρο, γιατί υπάρχουν και άλλοι που είναι άνεργοι/ζόμπι και δεν έχουν καμία ελπίδα (ενώ εμείς έχουμε) και ότι εμείς είμαστε καλύτερα και να μην μιλάμε. Δεν είμαστε δα και σαν τους εργάτες στην βιομηχανική επανάσταση που δούλευαν είκοσι ώρες για ένα κομμάτι ψωμί (ακόμα).
Και βγήκε και ο πρόεδρος των βιομηχάνων, που θέλουν το καλό μας, και είπε ότι η οικονομία μας πρέπει να γίνει ανταγωνιστική. (Οι πλέον ανταγνωιστικές οικονομίες του πλανήτη είναι η Κίνα, η Ινδία και το Μπακλαντές. Δεν βλέπω την Αμερική να θέλει να γίνει σαν και αυτές. Εμείς γιατί να γίνουμε;) Και ο μύθος προς το παρόν τελειώνει εδώ. Ή μήπως όχι;
Ώσπου κάποια στιγμή αποφάσισε να πάει ο γιός του βασιλιά που λεγόταν Λαός (όχι του Καρατζαφέρη, ο άλλος, ο πραγματικός Λαός) και μπήκε στο καράβι με τις μαύρες πλερέζες και πήγε να αντιμετωπίσει την Τρόικα. Και δεν φοβόταν καθόλου, γιατί τώρα δεν είχε τίποτα πια να χάσει! Δεν είχε ούτε δουλειά, ούτε περίθαλψη, ούτε σχολεία, ούτε ρεύμα. Ήταν απελπισμένος και για αυτό τον λόγο πάρα πολύ γεναίος! Και όταν βρέθηκε μπροστά στην Τρόικα, είχε τόσο καθαρό βλέμα και τόσο δυνατή φωνή, που η Τρόικα φοβήθηκε και έφυγε τρέχοντας και έπεσε από έναν γκρεμό και έγινε κομματάκια. Και μετά ο Λαός ξεκίνησε να γυρίσει πίσω, αλλά οι υπεύθυνοι του ρεπορτάζ (Μπάμπης Μπαρμπαδημητρίου, Γιάννης Pretender, Όλγα Τέρμη) ξέχασαν να αλλάξουν τα πανιά και ο στοργικός Υπουργός Οικονομικών που περίμενε το ρεπορτάζ, το είδε να έρχεται και πάλι μαύρο και δυσοίωνο και από τον «καημό» του που νόμισε ότι καταστράφηκε ο Λαός, έπεσε στην θάλασσα και πνίγηκε. Και το πέλαγος ονομάστηκε από τότε «Βενιζέλιο».
Μόνο που ο Λαός δεν είχε φαγωθεί από την Τρόικα, και ήταν τώρα και πάλι ελεύθερος να ορίσει μόνος του την μοίρα του.
Κατακλυζόμενη από πλήθος ευχών αυτές τις μέρες, μπήκα και πάλι σε σκέψεις. Υγεία, Ευτυχία, επιτυχίες, λεφτά, και «ό,τι επιθυμείς» ήταν οι πιο συνηθισμένες. Αλήθεια, τί είναι το «ό,τι επιθυμείς»;
Λαμπερά χάλκινα τσαγερά και ζεστά μάλινα γαντάκια, χάρτινα καφέ πακέτα δεμένα με κορδελάκια; Ή μήπως τραγανά στρούντλς, καμπανάκια και κυπριά, και σνίτσελ με νούντλς; Ή μήπως παγκόσμια ειρήνη; Χμμ.... δεν είμαι ψηλή, λεπτή, ξανθιά, οπότε δεν δικαιούμαι να ζητάω παγκόσμια ειρήνη. Τί να κάνουμε; Η ζωή δεν είναι δίκαια για όλους. Πάντως έχω κάνει ειρήνη με το ίδιο το γεγονός ότι δεν είμαι ψηλή, λεπτή, ξανθιά, αν αυτό μετράει σε τίποτα.
Ξεκίνησα με ανάγκη να γράψω κάτι βαρύγδουπο, αλλά δεν μου βγαίνει, οπότε θα το αφήσω να με πάει εκεί που θέλει αυτό, εξάλλου η διαίσθηση, είχε πεί ο Einstein, είναι το πιο πολύτιμο πράγμα και εγώ την διαίσθησή μου την ακούω. Οπότε θα περιγράψω μία αίσθηση. Εντάξει αυτό το «αγαπημένο μου πράγμα» δεν είναι το ultimateαπωθημένο μου, αυτό που θα ευχόμουν αν είχα μόνο μία ευχή να κάνω που θα πραγματοποιούνταν, αλλά ρε παιδί μου, είναι καλό, είναι ένα από τα αγαπημένα μου πράγματα που όταν αισθάνομαι στεναχωρημένη, το σκέφτομαι και δεν αισθάνομαι τόσο χάλια.
Είναι σούρουπο, και έχει ψιλόβροχο. Είμαι σε έναν βράχο και από κάτω μαίνεται η άγρια θάλασσα. Φοράω ζεστά ρούχα και μάλλινο, μώβ κασκόλ και απολαμβάνω την βροχή ανακατεμένη με τις σταγονίτσες που φτάνουν στο πρόσωπό μου από τα κύμματα που σκάνε στα βράχια. Και η θάλασσα μυρίζει αγριάδα και παγωμένο νερό και μέντα.
Την χρονιά που έρχεται θα αντιμετωπίσουμε καταστάσεις που είναι πέρα από ότι έχουμε φανταστεί. Θα χρειαστούμε κάτι γνώριμο και δικό μας να μας δίνει δύναμη. Πού θα την βρούμε δεν ξέρω.
Προχτές ονειρευόμουνα ότι ήμουνα πάνω σε ένα πειρατικό πλοίο και προσπαθούσα να σηκώσω μία πολύ βαριά άγκυρα. Προσπαθούσα με όλες μου τις δυνάμεις, αλλά δεν σηκωνόταν. Κα πίσω μου, υπήρχε κάποιος, (δεν ξέρω ποιός, ο Τζάκ Σπάρροου πάντως δεν ήταν) και με κοίταγε επισταμμένα που προσπαθούσα, αλλά δεν με βοήθαγε. Τί να του πείς! Αμάν βρε χριστιανέ μου, εκτός από σκορβούτο στο πειρατικό, θα πάθω και λουμπάγκο και εσύ κάθεσαι και με κοιτάς; Βάλε ένα χεράκι, να σηκώσουμε την άγκυρα να σαλπάρουμε. Καθόμαστε εδώ και δεν πάμε πουθενά! Ε, ρε και έχει να πέσει κουπί το 2012 που θα είναι όλο δικό μας!
Με μουσική υπόκρουση το UnterDonnerundBlitz της πρωτοχρονιάτικης συναυλίαςτης φιλαρμονικής ορχήστρας της Βιέννης χωρίς τον Κωστάλα (μα, χωρίς τον Κωστάλα; Τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο σε αυτή την χώρα;) θα κάνω ποδαρικό στο blogγια το 2012. Λίγο ο αφράτος μου καφές, λίγο τopizzicato (τσιμπητά) των εγχόρδων λίγο πριν, που πολύ μου αρέσει σαν άκουσμα, αλλά και σαν αίσθηση, λίγο η πασπαλισμένη με άχνη και ποιός ξέρει τί άλλο βασιλόπιτα, λίγο το καινούργιο μου βιβλίο «Ο σατανάς, ο Cantor & το άπειρο», μου έχουν δώσει ένα ωραίο πρωτοχρονιάτικο πρωϊνό. Είναι η ψευδαίσθηση της καινούργιας αρχής που πασπαλίζει κάθε αρχή της χρονιάς με χρυσόσκονη αισιοδοξίας και διάθεση για ευχές. Και νομίζω ότι όλοι μας έχουμε την ελπίδας μίας καλύτερης αρχής και μία διάθεση αποποίησης του παρελθόντος χρόνου που ήταν, κατά γενική ομολογία, γεμάτος δεινά. Ακούω εξορκισμούς: «να φύγει και να μην ξανάρθει». Δεν πρόκειται να το αντιπαρέλθω με σφοδρότητα, έτσι και αλλιώς το βέλος του χρόνου είναι αμείλικτο και σίγουρα από φυσική νομοτέλεια, η περσινή χρονιά δεν θα ξανάρθει ποτέ, απλά θέλω να επισημάνω ότι αρκεί να σκεφτούμε μόνο μερικά δευτερόλεπτα και σίγουρα θα θυμηθούμε έστω κάποιες στιγμές που μας έκαναν πολύ χαρούμενους. Έχω να αναπολήσω γεγονότα και ανθρώπους στην ζωή μου που έκαναν την χρονιά να αξίζει να την θυμάμαι. Δεν υπήρξε ούτε ένας άνθρωπος που συναναστράφηκα από τον οποίο δεν έμαθα κάτι. Ακόμα και όσοι με πίκραναν, μου έδωσαν μαθήματα. Οπότε αποχαιρετώ το 2011 γεμάτη πολύτιμες εμπειρίες και αναμνήσεις. Ένα ρητό λέει: «Όταν πετυχαίνεις αυτό που θέλεις γίνεσαι ευτυχισμένος, όταν δεν παίρνεις αυτό που θέλεις, γίνεσαι σοφός». Καλωσορίζω την σοφία που μου έδωσε το 2011 και ελπίζω στην ευτυχία που θα κερδίσω το 2012.
Small Pleasures
Θέλω να ευχηθώ σε όλους σας το 2012 να σας φέρει αυτό που λαχταράει η καρδιά σας και γαληνεύει την ψυχή σας και να ζείτε την κάθε μέρα σας, την κάθε στιγμή με πάθος και σαν να είναι η τελευταία.
