Ο ερωτάς μου η αστρονομία

Ξεσκονίζοντας την βιβλιοθήκη μου (το περίεργο είναι ότι ξεσκόνιζα) βρήκα ένα εκπληκτικό βιβλίο λεύκωμα αστρονομίας με ΦΟΒΕΡΕΣ φωτογραφίες. Το εν λόγω βιβλίο, Cosmos – a field guide, που είναι πραγματικά μεγάλων διαστάσεων και δεν χωράει εύκολα σε κοινά ράφια, το είχα ανασκελώσει στο τελευταίο ράφι μαζί με τα επιτραπέζια παιχνίδια. Όμως είναι μία εξαιρετική έκδοση και είχα την ανέλπιστη τύχη να το βρώ σε μία εκπληκτική προσφορά σε ένα βιβλιοπωλείο στην Αμερική και τώρα που το ξεσκόνισα θυμήθηκα τον ενθουσιασμό που με είχε καταλάβει όταν το αγόρασα και όχι άδικα. Έχει εκπληκτικής ποιότητας φωτογραφίες από το ηλιακό μας σύστημα, φωτογραφίες του ηλίου σε φάσμα υδρογόνου, στα ραδιοκύματα, καθώς και της ηλιακής κορώνας, με εξήγηση σε πολύ απλή και κατανοητή γλώσσα.

Νεφέλωμα στον Βόρειο Σταυρό, στον αστερισμό του Κύκνου

 Θυμάμαι την πρώτη μου φορά που είδα τον Δία με τηλεσκόπιο και τον Κρόνο. Αυτός ο Κρόνος ήταν χαρά και σόκ ταυτόχρονα. Το είχα δεί σε ένα σωρό βιβλία, αλλά πλησίασα στο τηλεσκόπιο, (τηλεσκόπιο άλλη αγάπη και αυτή) και είδα ότι αυτή η λαμπερή κουκιδίτσα που έβλεπα με τα ματάκια μου, ήταν στην πραγματικότητα πλανήτης με δορυφόρους, με δακτυλίους, ήταν πραγματικός και υπήρχε εκεί και όχι μόνο στα χαρτιά. Ε, τρελάθηκα τότε! Έχω μεγαλώσει σε χωριό και ο νυχτερινός ουρανός ήταν μία εμπειρία, μπορούσες να δείς με γυμνό μάτι ακόμη και αστέρες μικρού μεγέθους. Εδώ στην Αθήνα είναι τόση η φωτορύπανση που δεν υπάρχει νυχτερινός ουρανός, μόνο η σελήνη, άντε και οι μεγάλοι αστέρες. Και για να πώ και την αλήθεια δεν μου αρέσει και τόσο η σελήνη γιατί είναι πολύ φωτεινή και καλύπτει τα άλλα αστέρια. Προτιμώ τις μέρες που δεν έχει φεγγάρι.  Άλλο όμως να το βλέπεις με γυμνό μάτι και άλλο με τηλεσκόπιο. Το βιβλίο συνέχιζε με αστέρες του γαλαξία μας, με σμήνη αστέρων, νεφελώματα, υπερκαινοφανείς και μακρινούς γαλαξίες. Ένα σύνολο ουρανίων σωμάτων γοητευτικών και απόμακρων. Αντιπαρέρχομαι την άποψη που θέλει μόνο τις χαζοχαρούμενες ερωτευμένες μαθήτριες να σκέφτονται αστέρια και φεγγάρια. Είναι έρωτας, αλλά πέρα από γλυκανάλατους συναισθηματισμούς και «πώ πω κοίτα αστεράκια, της πουτ@ν@ς γίνεται» ο βραδυνός ουρανός είναι μία μαγική εμπειρία, είναι ότι ποιό κοντινό μπορούμε να βιώσουμε στην έννοια του απείρου, αυτό που μεταβάλεται διαρκώς, δεν έχει όρια, δεν έχει άκρη. Είναι το σημείο που γεννηθήκαμε. Μπορεί κάποιο από τα μόρια του σώματός μας σήμερα να είναι κομμάτι μίας έκρηξης ενός αστέρα που συνέβη πρίν εκατομύρια χρόνια. Είμαι κομμάτι του σύμπαντος, το σύμπαν είναι κομμάτι μου.  Δεν μπορώ να περιγράψω τον έρωτά μου για την αστρονομία με λίγες λέξεις, και τώρα είμαι κουρασμένη για πολλές λεπτομέρειες. Σας αφήνω με το ποίημα του Γ. Σουρή.

Και εγώ για να ξεχνώ των στεναγμών τον δρόμο

Μου έρχεται να κάνω συχνά τον αστρονόμο

Και λησμονώ τα βάρη κοιτάζω προς τον Άρη

Και βλέπω προς τον Κρόνο για να περνώ τον χρόνο

Ίσως εκεί ψηλά κανείς βασανισμένος

Εδώ στα χαμηλά κοιτάζει σαστισμένος

Και ο νούς του όλο θλίψη καθώς και ο δικός μου

Ψάχνει να βρεί μια λύση στο πρόβλημα του κόσμου

Και δεν μπορεί και κλαίει και δεν μπορώ και κλαίω

"Όρσε!" Αυτός μου λέει, "Όρσε!" Και εγώ του λέω!

Steve Miller Band - Serenade