Η δικτατορία της ομορφιάς

Προσπαθώντας σήμερα να προσδιορίσουμε με μία φίλη μου το γενικά αποδεκτό πρότυπο της σύγχρονης γυναίκας φάγαμε δύο ολόκληρες ώρες και αποτέλεσμα δεν βγάλαμε. Νομίζω ότι είναι πιθανότερο να βρεθεί μία ενοποιημένη θεωρία πεδίου, παρά το γυναικείο πρότυπο, με την σαφέστατη διαφορά ότι το δεύτερο δεν μπορεί να είναι μονοσήμαντο. Διερευνώντας λοιπόν τον λαβύρινθο των άπειρων πιθανοτήτων πέφταμε όλη την ώρα πάνω στην πολύ συγκεκριμένη εικόνα της περιποιημένης μακρυμαλλούσας με το τέλειο μακιγιάζ, τέλειο νύχι, τέλειο φρύδι, που όταν οδηγεί ακούει Δρόμο ή Ρυθμό, φοράει πέδιλο Gucci και κρατάει τσάντα Luis Vuitton και αναζητά το αρσενικό που θα της παρέχει την δυνατότητα να συνεχίσει να αγοράζει αυτή την ζωή. Ένα πλάσμα που καταναλώνει.  Που είναι επειδή έχει. Δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα με τις γυναίκες που έχουν την συγκεκριμένη εικόνα, το πρόβλημά μου αρχίζει όταν το περιβάλλον αρχίζει να προσπαθεί να την επιβάλλει με το ζόρι και σε εμένα. Ήδη η ζωή μου είναι αρκετά δύσκολη με τα στάνταρντς που βάζω εγώ στον εαυτό μου, δεν θέλω εξωτερικές επιβουλές! Άσε που η εικόνα της «τέλειας γυναίκας» είναι χρονικά ασύμφορη. Ένα περιποιημένο μανικιούρ για να γίνει χρειάζεται περίπου μία ώρα, ενώ για να χαλάσει το εν λόγω περιποιημένο μανικιούρ χρειάζεται μόνο ένα πλύσιμο πιάτων. Πάνε στράφι τα στρασάκια στο σιφώνι! (Ώπα και παρήχηση που ενισχύει την εντύπωση που θέλω να δώσω – τυχαία βγήκε, αλλά την κρατάω.) Δεν θα γίνω εγώ σκλάβα των νυχιών μου! Δεν είπα ότι θα γίνω φάλαινα και θα αφήσω μουστάκι, αλλά δεν θα τρελαθώ κιόλας που τα μπούτια μου δεν είναι αγαλματένια. Θέλω να ζήσω, να χαρώ το ατελές σώμα μου, να φωνάξω, να δαγκώσω, να φορέσω τα ρούχα μου και όχι αυτά εμένα.

Την ίδια καταδυνάστευση φαίνεται να νιώθουν πολλές καθόλου τέλειες, αλλά απίστευτα μοναδικές γυναίκες, με αναπτυγμένη προσωπικότητα, σοφιστικέ και καλλιεργημένες, που χαίρομαι να κάνω παρέα μαζί τους γιατί αυτό που θα πούν, ακόμα και η πλάκα που θα κάνουμε, θα με βάλλει σε σκέψεις, θα με κάνει καλύτερη. Δεν μπορώ να μην αντιδρώ στην μαζικότητα και την πολτοποίηση. Και όποιος με ξέρει για πάνω από πέντε λεπτά μπορεί να επιβεβαιώσει το πόσο αντιδραστικό άτομο είμαι! Μου αρκούν τα περσινά, ακόμα και τα προπέρσινα παπούτσια μου, έχω δε ένα και μοναδικό ζευγάρι μπότες από τον Φεβρουάριο του 2009 και τις έχω ξεσκίσει. (Α! Την σπαγγοραμένη!) Μου αρέσουν και τις φοράω πολύ. Αφού οι ανάγκες μου είναι καλυμμένες, τί θα μου προσφέρει μία επιπλέον αγορά; Ούφ! Δύσκολοι καιροί για γυναίκες!

Μπορείς να βρίσκεσαι μέσα στον λαβύρινθο και ενώ συνεχίζεις να πέφτεις στο αδιέξοδο της «τέλειας γυναίκας» να βαρεθείς και να επιλέξεις να μείνεις εκεί για πάντα. Μπορεί να είσαι εγκλωβισμένη, είσαι όμως σε μία μεγάλη ομάδα και έχεις αναγνώριση. Ή μπορείς να επιλέξεις  να παιδευτείς λιγάκι ακόμα, μέχρι να βγεις από την έξοδο στην ελευθερία της δικής σου μοναδικότητας!

Jeanne Hebuterne - Amedeo Modigliani
1919, λάδι σε καμβά