Δεν ξέρω πως είναι το μυαλό των τρελών. Ανάκατες σκέψεις και συναισθήματα και μια ανάσα που προσπαθώ να πάρω και να γελάσω και όταν χορεύω είμαι καλά. Μια μπάσα νότα σε ένα τσέλο, το πάτωμα δονείται. Έχω ξαπλώσει κάτω για να ακούω με την πλάτη μου. Ρε δίεση, ξανά και ξανά. Συνεχόμενα. Κάθε Παρασκευή μεσημέρι στις 2.30. Το δωμάτιο σκοτεινό. Κλείνω τα μάτια και ο κόσμος περιστρέφεται γύρω. Κουνάω το κεφάλι μου συνέχεια. Ο χρόνος σταμάτησε. Έχει τρικυμία. Θαρρούσα είχε ηρεμήσει η θάλασσα. Έσφαλα. Άραγε θα με αναγνώριζες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εμπρός ΘουΒού! Πές μας τί σκέφτεσαι!