To σημερινό είναι μόνο μια άσκηση πειθαρχίας. Δεν έχω καμία, μα καμία όρεξη, ούτε έμπνευση, ούτε διάθεση να μοιραστώ τίποτα με κανένα, αλλά επειδή τρώγοντας - λένε - ότι έρχεται η όρεξη (εγώ δεν τους πιστεύω, όλη την ώρα πεινάω) είπα σήμερα να γράψω τυχαία ότι μου έρχεται στο μυαλό, έτσι για να δεί ο μελετητής (και ο ψυχίατρος) τί (τα)μύλος γίνεται εκεί μέσα.
Χμμμ... για να δούμε τί να γράψω... τί να γράψω. Ένας στίχος λέει «δεν είναι που δεν έχεις τί να πεις, ένα μυστικό άνθος άρχισε να ωριμάζει στη σιωπή σου». Τώρα τί να πεις; Αισθάνομαι μέσα στον κυκεώνα των σκέψεων, ότι κάπου πάει να καθίσει η μπίλια, και τσουπ, βγαίνει από την υποδοχή και κάνει βόλτες στο μυαλό μου αενάως και όταν πρέπει να το πιάσω από τα μαλλιά και να το κατεβάσω στο γραπτό, εξαφανίζεται σαν το ηλεκτρόνιο που προσπαθείς να το δεις να περνάει από μια σχισμή - αγγούρια! - τίποτα δεν βλέπεις, αλλά μπορείς να υπολογίσεις την πυκνότητα πιθανότητας να σκάσει σε ένα συγκεκριμένο σημείο του απέναντι τοίχου. Ευχαριστημένος; Εννοείται πως όχι! Και αν σκάσει στον μετωπιαίο λοβό και τον κάνει κολοβό?
Έτσι έσκασε και το πόστερ με το σκύλο του Goya στο πάτωμα προχτές που το πήρε ο αέρας και έγινε χαρτοπόλεμος. Ξεσκίστηκε, κομματάκια έγινε. Δεν κρέμεται πια. Είναι ο σκυλάκος στο πάτωμα, χωμένος αιώνια μέχρι το λαιμό στην άμμο, να κοιτάζει προς τα πάνω. Είχε ξαναπέσει, γιατί το σπίτι μου είναι το σπίτι των ανέμων. Την πρώτη φορά σκίστηκε λιγάκι στην ακρούλα αριστερά (κάνε μια ψαλιδίτσα), έκανα πως δεν το είδα, το μάζεψα από κάτω, το ξανακρέμασα. Τη δεύτερη σκίστηκε λιγάκι στη μέση (κάνε μια ψαλιδιά), το αγνόησα, το μάζεψα, το ξανακρέμασα. Την τρίτη τσαλακώθηκε και έκανε ένα τσάκισμα, εντάξει λέω, έχει προσωπικότητα, είναι αγωνιστής. Την τέταρτη, σκίστηκεεεεεε πέρα ως πέρα. Σκέφτομαι να το κολήσω και να το ξανακρεμάσω και ενδεχομένως και να το καρδάρω. Απλά δεν ήθελα να εγκλωβίζω άλλο τον σκυλάκο. Είναι που είναι μέχρι το λαιμό στο χώμα. Να τον βάλω και σε κάδρο; Κρίμας.
 |
| The dog - 1820 - Francisco Goya, Museo del Prado, Madrid |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εμπρός ΘουΒού! Πές μας τί σκέφτεσαι!