Ανέβηκα μπροστά στην Βουλή την ώρα που το πλήθος τραγουδούσε «πότε θα κάνει ξαστεριά» και τότε έβαλα τα κλάματα. Δεν προσπάθησα να κρύψω τα δάκρυά μου, έτσι και αλλιώς κανένας δεν μου έδινε σημασία. Κάθησα 15 λεπτά και πλάνταξα στο κλάμα. Μέχρι σήμερα νόμιζα ότι είχε χαθεί κάθε ελπίδα, ότι αυτή η χώρα θα βουλιάξει και κανένας δεν θα νοιαστεί, όλοι θα κοιμόμαστε. Όλοι θα κωλώσουμε. Αλλά σιγά σιγά ξυπνάμε. Μπορεί να μην ξέρουμε πως θα βγούμε από την κρίση, αλλά ξέρουμε ότι θέλουμε να βγούμε και αυτή η δυναμική με ανατριχιάζει. Αναγνωρίζω ότι θα υπάρξουν δυνάμεις που θα επιδιώξουν να σφετεριστούν αυτή την δυναμική, αλλά αυτό είναι ένα ρίσκο που πρέπει να πάρουμε. Και είναι ευθύνη όλων μας να το αποτρέψουμε.
Είναι καιρός η Βουλή των Ελλήνων να ξαναγίνει σύμβολο της Δημοκρατίας. Όχι εξ’ αιτίας αυτών που είναι μέσα, αλλά εξ’ αιτίας αυτών που είναι απ’ έξω. Αυτοί που είναι μέσα ατιμάζουν την μνήμη του Άγνωστου Στρατιώτη, αυτοί που είναι έξω την τιμούνε. Βρίζοντας; Ναι, βρίζοντας γιατί και αυτό είναι πόλεμος. Δεν νομίζω ο Κολοκοτρώνης πριν την μάχη της Τριπολιτσάς να ξεσκόνισε τα γαλλικά του και να μιλούσε στους Τούρκους στον πληθυντικό. Ο πόλεμος σήμερα είναι εναντίον μίας σκοτεινής δύναμης που δεν φαίνεται, δεν μπορούμε να την προσδιορίσουμε ακριβώς, αλλά ξέρουμε ότι ήρθε για να μας σκλαβώσει. Και μόλις το καταλάβαμε. Και μόλις μας περνάει από το μυαλό να αντισταθούμε, να επαναστατήσουμε. Οι ήρωες του ’21 και του ΄40 δεν γεννήθηκαν ήρωες. Οι συνθήκες τους έκαναν. Ήταν άνθρωποι με φοβίες και ανασφάλειες, ήταν άνθρωποι μικροί. Αλλά όταν το απαίτησαν οι συνθήκες εγέρθηκαν πάνω από την μικρότητά τους και έγιναν μεγάλοι.
Αδέρφια, οι συνθήκες σήμερα απαιτούνε να δείξουμε το μεγαλείο της ψυχής μας, να αφήσουμε το κοτέτσι, το καλαμπόκι και το κουτόχορτο που μας τάιζαν τόσα χρόνια. Η ελευθερία μας έχει αγοραστεί πολύ ακριβά, είναι βγαλμένη από τα κόκκαλα του λαού μας, δεν αποτιμάται, δεν παραχωρείται, δεν πουλιέται. Αδέρφια, ήρθε η ώρα οι κότες να γίνουν αητοί.
Νάντια Μ.
Αφιερωμένο σε όσους κατάφεραν να ξεκολλήσουν από τον πάτο. Θα ξεκολλήσουμε και εμείς αδέρφια!
"Είμαι ό,τι δεν φαντάστηκες ποτέ ότι θα ήμουν, πίστεψα σε εμένα και όλα σίγουρα θα γίνουν, ό,τι δεν φαντάστηκες, μα ΤΩΡΑ ΝΑ ΄ΜΑΙ.../ πιστέψαμε σε εμάς και φεύγετε όπου να 'ναι"
Stavento & Λάκης Παπαδόπουλος
Αφιερωμένο σε όσους κατάφεραν να ξεκολλήσουν από τον πάτο. Θα ξεκολλήσουμε και εμείς αδέρφια!
"Είμαι ό,τι δεν φαντάστηκες ποτέ ότι θα ήμουν, πίστεψα σε εμένα και όλα σίγουρα θα γίνουν, ό,τι δεν φαντάστηκες, μα ΤΩΡΑ ΝΑ ΄ΜΑΙ.../ πιστέψαμε σε εμάς και φεύγετε όπου να 'ναι"
Stavento & Λάκης Παπαδόπουλος
Δε θα μπορουσε να με αγγιξει κατι πιο απλα κ πιο αμεσα!.. Εχω διαβασει πολλα αυτες τις μερες κ εχω νιωσει κ πολλα εκει στην πλατεια. Εχει αμφιβολια ο κοσμος,δεν εχει εμπιστευτει ακομα τη δυναμη κ την καρδια του..Ειναι σαν να βρισκεται σε μια παρουσια αναγνωριστικη αυτες τις μερες,επιβεβαιωσης την υπαρξης του εκει αλλα κ της υπαρξης των αλλων..Κ τωρα να χρειαζεται αυτο το κατι ακομα,ενα ειλικρινες,συναισθηματικο,αμεσο,αυθεντικο,πηγαιο μηνυμα,που να προερχεται απο καπου με αξιοπιστια κ ανιδιοτελεια,μεσα απο το ιδιο του το σωμα,για να νιωσει αυτο το τελικο σκιρτημα που νιωθει η καρδια μας πριν δεσμευτει σε μια κοινη κ μεγαλη αποφαση..Κ γι αυτο θα θελα να το δω τυπωμενο μη σου πω..
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ για την ενθάρρυνση. Σε άγγιξε γιατί πιστεύω ότι έτσι αισθάνεται πολύς κόσμος, δεν είπα κάτι καινούργιο. Αυτά που έγραψα είναι συντονισμένα με τους χτύπους της καρδιάς μου και είναι αυθεντικά και αυθόρμητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤυπωμένο ή όχι, για εμένα δεν έχει σημασία, εγώ το έγραψα, το έχω αναρτήσει, δεν είναι κλειδωμένο, μπορεί να το αναπαραγάγει ο οποιοσδήποτε, σεβόμενος την υπογραφή μου.
Και κάτι τελευταίο, τις μεγάλες, θαρραλέες αποφάσεις στην ζωή μας, τις παίρνουμε με την καρδιά μας. Κάθε επανάσταση ε-νάντια στο άδικο μπορεί να έχει λογικά ερείσματα, αλλά υλοποιείται τελικώς από συναισθηματική παρόρμηση.