Αχός βαρύς ακούεται, πολλά τουφέκια πέφτουν;

Πανωλεθρία, Βατερλώ. Η ανάρτηση θα μπορούσε να τιτλοφορείται και ως «Και αν ποτέ το άλλαζα, πάλι κβάντο θα ‘παιρνα», αλλά ας όψεται η δυσκολία της χτεσινής εξέτασης που μου έριξε το ηθικό. Δύσκολα λοιπόν τα πράγματα και το αποτέλεσμα αμφίβολο, το κέρατό μου. Την ώρα της εξέτασης σκεφτόμουνα τόσο πολύ που φοβήθηκα ότι θα πεθάνω! Τα στοιχήματα λένε ότι ο αριθμός των επιτυχόντων θα είναι μονοψήφιος και έχω αρχίσει να πιστεύω ότι ο καθηγητής πουλάει τα μαθήματα στον Μπέο και τον Μαρινάκη. Τα συμπτώματα της υπερέντασης ήταν εμφανή και σήμερα, μάλλον για να το θέσω καλύτερα, σήμερα καθώς προσπαθούσα να συμαζέψω το αχούρι που λέω σπίτι, έβαλα το γκαζάκι του καφέ στο ψυγείο και ΤΟΤΕ κατάλαβα ότι μάλλον το έχω παρακάνει και ενδεχομένως να χρειάζομαι ξεκούραση και ότι σήμερα όλος ο κόσμος θα είναι στις παραλίες, ενώ εγώ είμαι το σπασικλάκι της εφαρμοσμένης κβαντομηχανικής που αν μία γενική κατάσταση περιγράφεται από τον γραμμικό συνδυασμό :

ΙΨ>=c₁Iμαλάκα> + c₂Ιμή μαλάκα>

Η δική μου Ψ_Ν κυματοσυνάρτηση (Ψ της Νάντιας), θα έχει c₁=1 και  c₂=0, που για να το θέσω απλά και κατανοητά σημαίνει ότι είμαι καθαρή ιδιοκατάσταση μαλάκα, ή αλλιώς μαλάκας με περικεφαλαία! Και τί κατάλαβα;

Την ίδια στιγμή ενεργοποιείται η επίκτητη πειθαρχία μου και μου λέει ότι τα αγαθά κόποις κτώνται, και να κάνω ένα μαύρο κουράγιο άλλη μία εβδομάδα μέχρι να τελειώσω και με την πυρηνική και μετά κλαίγομαι και το φιλοσοφώ ΟΣΟ ΘΕΛΩ.  

Αλλά επειδή αισθάνομαι (άρα υπάρχω;) ότι έχω χάσει τον έλεγχο ορίστε ένα τραγουδάκι:

Locomotive Breath - Jethro Tull