Δεν γράφω τόσο καιρό γιατί αφενός τα είχα παίξει με την εξεταστική, αφετέρου γιατί δεν έχω να πώ τίποτα σημαντικό, μόνο ανούσιες φλυαρίες. (Λογοδιάρροιες όπως μου είχε πεί κάποιος και ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω!) Σε αυτή την χώρα μου έχουν στερηθεί και καταστρατηγηθεί όλα τα θεμελιώδη δικαιώματά. Γιατί να μιλήσω; Ποιά η αξία της γνώμης μου; Όποιο και αν είναι το περιεχόμενο της οποιαδήποτε πρότασης, οιασδήποτε φωνής, μεγάλης ή μικρής, απλά δεν θα γίνει τίποτα. ΊΣΩΣ, αν είμαι τυχερή, να μου ανοίξει κάποιος αστυνομικός το κεφάλι, για να έχω να λέω στα παιδιά μου ότι πολέμησα για τις ιδέες μου, αλλά δεν κατάφερα τίποτα. Όχι λοιπόν, δεν έχω καμία όρεξη να γράψω ένθερμες επαναστατικές αναρτήσεις, γιατί δεν έχω απολύτως καμία ελπίδα. Την στιγμή της ψήφισης του μεσοπροθέσμου ένιωθα ένα μαύρο χέρι γύρω από την καρδιά μου, που δεν με έχει αφήσει μέχρι σήμερα. (Ώρες, ώρες μου έρχεται να ξεράσω με τους δικούς μου συναισθηματισμούς, αλλά αφού έτσι αισθάνομαι τί να κάνω; Βαρέθηκα να αγνοώ αυτά που αισθάνομαι). Από σήμερα αποτάσσομαι τον αυτοπροσδιορισμό του Αγανακτισμένου και υιοθετώ αυτόν του Απελπισμένου. Δεν μου έχει απομείνει πια τίποτα, δεν έχω να χάσω τίποτα. Είμαι φυλακισμένη, είμαι σκλάβος.
Ο κινέζος θεωρητικός του πολέμου Sun Tzu γράφει στο κεφάλαιο «Ελιγμοί» του βιβλίου «Η Τέχνη του Πολέμου» τα εξής: «Όταν περικυκλώνεις έναν εχθρό, άφησε του μία διέξοδο ανοικτή. Αυτό δεν σημαίνει ότι επιτρέπεις στον εχθρό να διαφύγει. Ο λόγος είναι ότι πρέπει να τον κάνεις να πιστέψει ότι υπάρχει για αυτόν ένας ασφαλής δρόμος διαφυγής, ώστε όταν τον πολεμήσεις να μην αντισταθεί με όσο θάρρος μπορεί να του δώσει η απελπισία...».
Αυτό που ζούμε είναι πόλεμος, και είμαι σίγουρη ότι το έχει καταλάβει ο καθένας. Εδώ είμαστε λοιπόν, Ανελευθερίας και Απελπισίας γωνία. Που σε τελική ανάλυση μπορεί να είναι και το μοναδικό σφάλμα στην στρατηγική της κυβέρνησης και του ΔΝΤ για την καταστολή του επαναστατικού φρονήματος που έχει εκδηλωθεί τόσο μαζικά ανάμεσά μας. Μας έχουν φέρει στο σημείο που θεωρούμε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, παρά μέσα από την φωτιά. Το μοναδικό όπλο των απελπισμένων είναι η συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχει λύση. Εαν ξέρουν πως δεν υπάρχει άλλη λύση, θα αγωνιστούν μέχρι θανάτου. Οι στερημένοι απο κάθε ελπίδα, δεν φοβούνται τίποτα. Σε τέτοιες καταστάσεις οι άνθρωποι είναι ικανοί να αποσπάσουν, μέσα απο μια ήττα, τη ΝΙΚΗ.
The persistence of memory - Salvador Dali - 1931
Υ.Γ. Ο ως άνω πίνακας μπορεί να τιτλοφορείται διαφορετικά από τον ζωγράφο, αλλά για μένα σήμαινε πάντα ένα και μόνο πράγμα. "Απελπισία"
Και όμως αγαπητή Ναντια υπάρχει λύση και για αυτο βλέπεις στους δρόμους 100.000 άτομα που αποτελούν μόλις το 0,8% του Ελλ. πληθυσμού και το 1,7% των ψηφοφόρων. Ο κόσμος κατάλαβε ότι η πολιτική λύση των εγκλημάτων του παρελθοντοσ για τα οποία είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι μέσω της ψήφου μας, περνάει μέσα απο την δημοσιονομική λιτότητα που επιβάλλεται σε μια πτωχευμενη χώρα που ειδάλλως θα κηρυττε στάση πληρωμών. Καλή μας όρεξη λοιπόν αγαπητή Φιλη απελπισμένη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ειναι ετσι.Ο,τι γινεται γινεται για να εκπαιδευτουμε εμεις στο να ξανααναγνωριζουμε τον εαυτο μας.Θα αναδομησουμε τη χωρα μας.Ο,τι κ αν γινει.Κ ειμαι σιγουρη γι αυτο.Απλα το γεγονος οτι αργουμε να το παρουμε αποφαση οτι ειναι δικη μας δουλεια θα ναι ο λογος που πρωτα θα πονεσουμε.Θα νικησουμε ομως.Κ θα καταλαβουμε οτι σε μας που (αυτο)ταπεινωθηκαμε σαν λαος τοσα χρονια τυγχανει παλι ο κληρος να ειμαστε το πρωτο προπυργιο της ανθρωπινης αντιστασης κ αναδιαμορφωσης μετα απο αυτον τον γαμ πολεμο κατα ολης της ανθρωποτητας μεσω της οικονομιας κ της ψυχολογιας που ειναι καταδικασμενος απο την ιδια την κενοτητα του να αποτυχει.Ηθικο ψηλα κοπελια!Πολεμο εχουμε.Αλλα αυτο ειναι ευκαιρια για νικη.Η πρωτη ευκαιρια.Σε εναν πολεμο που τοσα χρονια ετοιμαζε τα χαρτια του αλλα τωρα τα ανοιγει ολα.Εχει πολλα.Αλλα σταματησε να φτιαχνει καινουρια.Θα ναι δικος μας ο λογος σε αυτο κ ας ειναι δυσκολος.Ετσι πρεπει κ ετσι θα γινει.Κ πρεπει ετσι γιατι ο ανθρωπος εχει παντα υποχρεωση κ δικαιωμα να ζησει.Κ κανενας δεν εχει το δικαιωμα να του το στερησει αυτο αν ο ιδιος το διακηρυξει αμετακλητα!Ανασυγκροτησου,γινε κ εσυ ενα παραδειγμα.Ενα χερι.Με συνεση κ προφυλαξη αλλα να ξερεις οτι δεν προκειται αυτη η μαχη να χαθει,αρκει να μην την παρατησουμε εμεις.Γιατι ο φοβος ποτε δε νικησε μπροστα στο φως κ ειναι στο χερι μας να δυναμωσουμε,κ να φερουμε φως.Οταν παλευεις για κατι που σου αξιζει,η βοηθεια τελικα ειναι παντα εκει κ ας μην τη βλεπουμε ακομα εμεις.Trust me.Απελπισμενη ειμαι κ εγω.Ομως κ η απελπισια ειναι φτιαχτη.Δε θα πεθανει ενας κοσμος απλα επειδη καποιοι τον εχουν αναγκη για να στηριξουν τα μιζερα σχεδια τους.Αυτοι μας χρειαζονται κ οχι εμεις.Τρελο οπλο κ απολυτο.Αρνουμαστε τα σχεδια τους κ στηνουμε τωρα τα δικα μας!Αυθορμητα!Ο καθενας μονος,κ ολοι μαζι.Θα συναντηθουμε την καταλληλη στιγμη.Μεχρι τοτε δεν εχουμε αλλη δουλεια απο το να διαγνωσκουμε κ να χτιζουμε!Μηδεν χρονος για φοβο κ αμφισβητηση.Μηδεν! :) Με συγχωρεις που δε θα δημοσιευσω αυτο το οπως παντα ομορφο κειμενο σου στο προφιλ μου,θα δημοσιευσω ομως το επομενο.Φιλια!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως το μαύρο χέρι δεν είναι στην καρδιά σου, αλλά στην τσέπη σου;
ΑπάντησηΔιαγραφή@Ανώνυμος1: Δεν λαμβάνεις υπόψιν σου ότι αυτοί οι 100.000 δεν είναι οι ίδιοι κάθε μέρα. Όσοι έχουν κατέβει πλατεία για να δείξουν την δυσαρέσκειά τους με τα μέτρα, έστω και μία φορά, με μετριοπαθείς και συντηρητικούς υπολογισμούς τους κάνω για 1εκ. Δηλαδή το 8% του πληθυσμού και το 17% των ψηφοφόρων. Δεν είναι να τους θεωρείς αβάδιστα αμελητέα ποσότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Ανώνυμος2: Αρνούμαστε τα σχέδιά τους και στήνουμε τα δικά μας. Συμφωνώ μαζί σου απόλυτα. Ο καθένας μόνος και όλοι μαζί, θα συναντηθούμε την κατάλληλη στιγμή. Πόσο σε νιώθω! Είμαστε το μεγαλύτερο όπλο. Δεν αρνούμαι ότι ώρες ώρες αισθάνομαι απελπισία, αλλά τελικά είναι η απελπισία που σε ρίχνει στην φωτιά. Αυτή που σε κάνει να πολεμάς ωσάν να μην υπάρχει αύριο. (Αυτή σε κάνει να αγαπάς ωσάν να μην υπάρχει αύριο, αλλά αυτή είναι μία ΑΛΛΗ συζήτηση).
ΑΑΑΑΑ Πέρασα Κβάντο2!!!!!!! Με την πρώτη! Το πιστεύεις;
@Ανώνυμος3: Ώστε αυτό που αισθάνομαι στην τσέπη μου είναι μαύρο χέρι. Κρίμα, και εγώ νόμιζα ότι κάποιος "χαίρεται" που με βλέπει....
(Γράφτε όμως σχόλια με το ονοματάκι/ψευδονυμάκι σας και όχι ως ανώνυμοι αλκοολικοί, ε; Φανταστικοί αναγνώστες μου!)