Ζέστη και υγρασία, καλώς ήλθατε στην Kuala Lumpur, παρακαλώ πάρτε την ορχιδέα σας! Η επαναστατική μου διάθεση έχει πάει περίπατο, η διάθεσή μου είναι στα τάρταρα, όπως και η πίεσή μου. Η ζέστη λέει ρίχνει την πίεση και για αυτό αισθάνομαι ατονία. Ή μήπως τον αιματοκρίτη, ή μήπως το ζάχαρο; Η ζέστη φταίει οπωσδήποτε και όχι το ότι δουλεύω σαν το σκυλί και διαβάζω σαν το σπασικλάκι. Φέτος είμαι τόσο κουρασμένη όσο και το καλοκαίρι μετά τις πανελλήνιες. Το κατάλαβα γιατί όταν μιλάω δυσκολεύομαι να βρώ λέξεις που συμβολίζουν έννοιες πχ συνάφεια. Το καλοκαίρι μετά τις πανελλήνιες δεν μπορούσα να σταυρώσω λέξη. Οι φίλοι μου δεν έχουν ξεχάσει τις ατάκες μου και φροντίζουν να μην τις ξεχάσω ούτε εγώ. Ήθελα να πω καρυδιά και είπα φρυγανιά. Ήθελα να πω μηχανάκι και είπα παγάκι, ήθελα να πω «πάω να πλύνω τα χέρια μου» και είπα «πάω να πλύνω τα αυτιά μου» και αντί να πω «φέρε μου τις παντόφλες», είπα «φέρε μου τις τσογλάνες» (δεν ξέρω πως μου ήρθε!)
Black - Wonderful Life
Το κερασάκι του φετινού καλοκαιριού είναι η Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας. Επειδή δεν μου πήγαινε η καρδιά να κάθομαι και να μην κάνω τίποτα, πέρα από την δουλειά μου, αποφάσισα να κάνω φιλοσοφικό καλοκαιρινό course γιατί όπως και να το κάνεις η Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας, εκτός από την ατελείωτη απόλαυση των μαθηματικών, δίνει και λαβές για άπειρες φιλοσοφικές συζητήσεις. Σχέσεις αιτίας – αιτιατού, και ερωτήματα του τύπου: αν ένας παρατηρητή έχει παρατηρήσει ένα γεγονός, ενώ ένας άλλος όχι, τότε αυτό σημαίνει ότι το γεγονός δεν έχει συμβεί για τον δεύτερο παρατηρητή; Το γεγονός έχει και δεν έχει συμβεί ταυτόχρονα και για ποιόν παρατηρητή; Και τέτοιες ωραίες καλοκαιρινές σπαζοκεφαλιές. Μ’ αγαπά, δεν μ’ αγαπά, να ζεί κανείς ή να μη ζεί usw. Πού είχα μείνει, α, ναι, στην μελαγχολική μου διάθεση. I am very very, πώς το λέτε εσείς εδώ, γιατί δεν θυμάμαι πως το λέμε εμείς εκεί, very holoskasmenos!
Πρόσφατα άκουσα ότι ο Λέο Μπουσκάλια, πρέσβυς της αισιοδοξίας και καθηγητής του μαθήματος «Αγάπη» στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια (και ύστερα σου λένε ότι τα ξένα πανεπιστήμια είναι δυσκολότερα από τα ελληνικά. Αγγούρια είναι!) τεθνηκώς από το 1998, πέθανε από αυτοκτονία! Η πληροφορία ελέγχεται, αλλά εγώ ένα σόκ το πήρα. Την άνοιξη του 1993 αγόρασα το βιβλίο του «Να ζείς, να αγαπάς και να μαθαίνεις», τίγκα στην αισιοδοξία, και το έκανα σχεδόν ευαγγέλιο. Ο Μπουσκάλια έλεγε ότι μια ζωή την έχουμε και πρέπει να την ζήσουμε και να λέμε στους ανθρώπους πόσο σημαντικοί είναι για εμάς, και να μυρίζουμε το χώμα στην βροχή και να παίζουμε με τα πεσμένα φύλλα το φθινόπωρο και να χαιρόμαστε με τις εμπειρίες μας και κυρίως να ανοιγόμαστε στους ανθρώπους, να τους ακουμπάμε σε κάθε ευκαιρία και να τους λέμε τί αισθανόμαστε και να τρώμε πολύ σκόρδο! Εγώ λοιπόν, ούσα φύση αισιόδοξη το έβαλα σε εφαρμογή, καλό ή κακό δεν ξέρω, ειδικά στο θέμα «σου λέω ανοιχτά τί αισθάνομαι». Περιττό να σας πω πόσες φορές έσπασα τα μούτρα μου! Ρε μπας και δεν πρέπει να τρώω τόσο σκόρδο; Και τώρα μαθαίνω ότι αυτός ο άνθρωπος του οποίου οι ιδέες και η αισιοδοξία με σημάδεψαν, τελικά αυτοκτόνησε; Μα τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο σε αυτόν τον κόσμο;
Βάζω τις τσογλάνες μου, πλένω τα αυτιά μου και πάω για ύπνο!
Κοριτσάκι, χρειάζεσαι επειγόντως διακοπές!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι μάλλον αδικείς τον Μπουσκάλια.Η αυτοκτονία του δεν πιστεύω ότι αναιρεί ή ακυρώνει στο ελάχιστο τις υπέροχες ιδέες του.Ύστερα μην ξεχνάς ότι αν αποδέχεσαι ότι είναι σημαντικό για σένα ν ανοίγεσαι στους ανθρώπους να τους αγγίζεις, και να τους εμπιστεύεσαι , αυτό σημαίνει ότι είσαι και έτοιμος να υποστείς τις φοβερές συνέπειες αυτού του ανοίγματος προς την αγάπη από μια βάρβαρη κοινωνία όπως είναι η δική μας.Όμως δεν απογοητεύεσαι ούτε καταθέτεις τα όπλα, γιατί πάντα θα υπάρχει κάποιος δίπλα σου που θα ήθελε να τον αγκαλιάσεις, να του πεις δυο λόγια συμπαράστασης και ενθάρρυνσης. Έχω διαβάσει τα βιβλία του Μπουσκάλια και αποσπάσματα τους έχω μοιράσει και στους μαθητές μου στο σχολείο.Ακόμα κι αν σας γυρίσουν την πλάτη, τους είπα, ακόμα κι αν σπάσετε τα μούτρα σας αγαπώντας τους ανθρώπους γύρω σας να μην κάνετε πίσω γιατί πάντα ένας καλός λόγος σώζει ζωές.
ΑπάντησηΔιαγραφή.
Επίσης σου προτείνω να διαβάσεις το βιβλίο που έγραψα πρόσφατα, "Το όνειρο του καθηγητή Κλήμη".
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Μπουσκάλια με σημάδεψε. Το βιβλίο «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» το διάβασα όταν ήμουν 14 χρονών. Δεκατεσσάρων, καταλαβαίνεις; Μου έδωσε το άλλοθι να εκφράζομαι αυθόρμητα. Να γελάω δυνατά, να μιλάω, να φωνάζω, να παθιάζομαι, να είμαι εγώ. Δεν συνεχίστηκε τόσο αυθόρμητα για πάντα, αλλά την κατεύθυνση την είχα ήδη πάρει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε κάποιο σημείο σε αυτό το βιβλίο μιλάει για μια κοπέλα που αυτοκτόνησε πηδώντας στα βράχια, ενώ θα μπορούσε να χαίρεται τη ζωή, οπότε για αυτό μου φαίνεται περίεργο αν (και το τονίζω ΑΝ) ο ίδιος προέβη σε τέτοια πράξη.
Το βιβλίο σου το πέτυχα σε κάποιο βιβλιοπωλείο, αλλά φέτος το καλοκαίρι το έχω αφιερώσει στα αδιάβαστα (από μένα) βιβλία των κλασσικών Καζαντζάκη, Μυριβήλη, και Ελύτη. Υπόσχομαι να το αναζητήσω τον Σεπτέμβριο.
Όσο για την μάθηση, τι να πω, μου αρέσει να μαθαίνω, όχι να αποστηθίζω, και ως μαθήτρια προσπαθούσα να βρίσκω κόλπα για να μαθαίνω περισσότερα. Εκτός από την Φυσική και τα Μαθηματικά, τρελαινόμουν για τα Κείμενα και το να ψάχνεις να βρίσκεις τα νοήματα που δεν φαίνονται με την πρώτη ανάγνωση. Η έκθεση με ζόριζε αφάνταστα. Με έβαζε σε προκάτ κουτάκια που με στενεύανε. Φανταζόμουν ότι θα υπήρχε κάποια στιγμή ένα Σχολείο, μια περιπατητική σχολή που θα μαζευόμασταν και θα μιλούσαμε για την Λογοτεχνία και την Φιλοσοφία και την Ζωή και τον Έρωτα και τον Θάνατο και την Μουσική, δηλαδή για όλα όσα έχουν αξία σε αυτό τον κόσμο, και θα αναλύαμε τις σκέψεις και τις ψυχές μας και θα βρίσκαμε την Αλήθεια..
Έχεις απόλυτο δίκιο: η μάθηση δεν μπορεί να είναι αποστήθιση. Η αποστήθιση σκοτώνει την αληθινη γνώση. Τριάντα τόσα χρόνια προσπαθώ να πείσω τους μαθητές μου να αρνηθούν την αποστήθιση να μάθουν να κρίνουν να μάθουν να λένε όχι στην παθητική αποδοχή, στην παθητική ακρόαση.Αλλά καταλαβαίνεις ότι κάτι τέτοιο προυποθέτει μαθητή με συνείδηση με άποψη κι αυτό δύσκολα το συναντάς . Γιατί ο μαθητής είναι ένας αιχμάλωτος, ενας ανυπεράσπιστος όμηρος ενός καταπιεστικού εκπαιδευτικού συστήματος που δυστυχώς πνίγει τον ελεύθερο στοχασμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο βιβλίο μου καταγγέλλω αυτο τον μηχανισμό. Καταγγέλλω το σχολείο-εργοστάσιο που θέλει τον μαθητή μουγκό και άλαλο χωρίς άποψη, χωρίς δική του φωνή..Το όνειρο του καθηγητή Κλήμη είναι η δημιουργία ενός σχολείου ενάντια σ' αυτό το σχολείο-εργοστάσιο, ενάντια σ ένα αυταρχικό και ανελεύθερο σχολείο.
Όταν τον Σεπτέβριο αγοράσεις το βιβλίο,(φυσικά μη θεωρήσεις ότι είναι υποχρεωτκό) διάβασε πρώτα το κεφάλαιο με τίτλο: Η Κλειώ του δώδεκα ή δεκατρία¨Και το κεφάλαιο : " Τα τελευταία θρανία.Θα καταλάβεις τι θέλω να πω.
Όσο για την έκθεση αλλά και για τον τρόπο που πρέπει να διδάσκονται τα μαθήματα της Λογοτεχνίας ή της Φιλοσοφίας στο σχολείο οσυμφωνώ απολύτως με όσα γράφεις. Και χαίρομαι ιδιαίτερα που μπόρεσες μόνη σου ( σε συνθήκες αιχμαλωσίας)!! να καταλάβεις την απάτη, το ψεύτικο και το δανεικό που κρύβουν τα προκάτ σχεδιαγράμματα της έκθεσης και οι ανόητες οδηγίες: έτσι αρχίζουμε, έτσι τελειώνουμε το θέμα.Έχω ένα ξεχωριστό κεφάλαιο για το αληθινό νόημα της έκθεσης με τίτλο: "Τι να γράψουμε δάσκαλε"
Αν χρειαστείς κάποιο κατάλογο αξιόλογων βιβλίων μπορώ να σου στείλω
Χαιρετώ.