Σήμερα το πρωί ξύπνησα και γέλαγα με τα χάλια μου. Είδα στον ύπνο μου ότι κοιμόμουνα! Είμαι κουρασμένη, είμαι πολύυυυυυ κουρασμένη. Είμαι απελπιστικά κουρασμένη. Δεν την παλεύω άλλο σας λέω! Θέλω να κοιμηθώ μία εβδομάδα μπρούμυτα, μία εβδομάδα ανάσκελα και μία στο πλάι για να στρώσω. Θέλω να πάω σε μία παραλία και να αράξω κάτω από ένα δεντράκι και να φυσάει απαλό αεράκι και να κοιμηθώ. Θέλω να πιώ έναν τριπλό εσπρέσσο και μετά γλυκά γλυκά να κλείσω τα ματάκια μου και να ονειρευτώ. Θέλω να ξαπλώσω σε μία αιώρα και να κοιτάζω τα φύλλα που κουνιούνται και να τρίζει ελαφρώς το σκοινί στο δέντρο και να με νανουρίζει. Θέλω να ανάψω κεράκια στην βεράντα και ο αέρας να ανεμίζει τις κουρτίνες και να ακούω τα τριζόνια και να κοιμηθώ. Την έχετε την εικόνα; Μου αρέσει να κοιμάμαι, τί να κάνω. Προτιμώ να κοιμηθώ από το να φάω! Από δω να καταλάβεις πόσο μου αρέσει να κοιμάμαι.
Αντιχασμουρικά χάπια έχετε;
Λοιπόν δεν ξέρω πως, αλλά πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να φαίνονται οι μαύροι την νύχτα. Δεν είναι ρατσιστικό, δεν φαίνονται! Χτές το βράδυ καθώς γύριζα σπίτι μετά τα μεσάνυχτα, με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά, περνώντας από ένα στενάκι, βλέπω μπροστά μου μία σκιά να διασχίζει τρέχοντας τον δρόμο. Ήταν ένας μαύρος (να ‘ναι καλά ο άνθρωπος) που φορούσε σκούρα ρούχα και ο δρόμος δεν είχε φώς. Στο τσάκ δεν τον έφαγα μπαμπέσικα! Έκανα στην άκρη λίγο παρακάτω και σταμάτησα γιατί τρέμανε τα πόδια μου και δεν μπορούσα να πατήσω το γκάζι. Όταν κατέβηκα από το Παλαμίδι τα 900 σκαλιά, μετά ΔΕΝ τρέμανε τόσο πολύ τα πόδια μου! Και μετά φανταζόμουνα τον οργανισμό μου την στιγμή που εκρίνονταν και βούπ με κατέκλυζαν όλες οι ορμόνες της εγρήγορσης, αδρεναλίνη, πανωμουταχωκανείνη και τρεμοποδαρίνη. Συνήθως βέβαια δεν οδηγώ. Καλά κάνεις θα μου πείς, αφού είσαι σκοτώστρα. Όχι δεν είμαι, αυτός δεν φαινότανε πόσες φορές θα το πούμε; Γενικά όμως προτιμώ να πηγαίνω στις δουλειές μου είτε περπατώντας, είτε με τα μέσα μαζικής μεταφοράς για να αφήνω μικρό ενεργειακό αποτύπωμα και να μην επιβαρύνω τον πλανήτη, όμως με την πολλή ζέστη προτίμησα την κατανάλωση ενέργειας από την θερμοπληξία, άσε που ήθελα να πάω για κανένα μπανάκι μετά τη δουλειά, την μέρα που δεν έχω Ειδική Σχετικότητα, για να κοιμηθώ στην παραλία! Έκανα και άλλη γκάφα αυτή την εβδομάδα, υποψιάζομαι ότι ήταν μεγάλη, αλλά δεν θυμάμαι τώρα.
Πού θα πάει όμως, δεν θα καταφέρω να μείνω όρθια άλλες δύο μερούλες; Έχω δυνατή κράση, θα το αντέξω! Δύο μόνο μείνανε οι άτιμες.
Αφιερωμένο στην Βάσια που επίσης διαβάζει και πήζει και ζορίζεται.
Δυο μέρες και για'μένα... Δυο δύσκολες μέρες... Πολύ δύσκολες όμως... Φοβάμαι πως την Παρασκευή δεν θα μπορώ να φύγω από το γραφείο, κι όταν το καταφέρω το μυαλό μου θα είναι ακόμα γεμάτο με κουτάκια, φούσκες, τελίτσες, ξυπνητήρια, υποχρεώσεις, χρήματα, εντολές πληρωμών, αποδείξεις... Ουμφ... Κουράγιο μας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚουράγιο! Χαμογέλα! Δές το αισιόδοξα. "Ο,ΤΙ μα ό,τι μα ό,τι και αν γίνει" στην δουλειά, σε 26, άντε 30 ώρες θα έχει τελειώσει! Τώρα θα μου πείς ότι αν πρόκειται για κάτι εξαιρετικά ωδυνηρό, όπως πχ βασανιστήρια, ή αποτρίχωση μπικίνι το να διαρκέσουν 26 ώρες δεν σε παρηγορεί. (πώ πω, αποτρίχωση επί 26 ώρες!!! wow!) προτιμώ το γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί. Οπότε σκέψου τί ωραία που είσαι στο γραφείο σου, στο air-condition, μακριά από ζεστά κεριά, και ότι σε 26 ώρες θα έχει τελειώσει και θα είσαι ελεύθερη να κάνεις ότι θέλεις, πχ να κοιμηθείς όπως εγώ!!! :-)))
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ. Η πλέον ενδεδειγμένη μέθοδος να ανακάμψεις όταν είσαι ΠΟΛΥ χάλια, είναι να πάρεις το χάλι σου και να το ξεφτιλήσεις. Να το διακωμωδήσεις, να το πατήσεις από καταής. Και μετά είναι λίιιιγο καλύτερα! :-Ρ