«Σήμερα είμαστε όλοι οι Έλληνες Ολυμπιακοί», ήταν μία πολιτικά ορθή δήλωση που πέτυχα στο twitter. Κάτι τέτοια διαβάζω και μου γυρνάνε τα άντερα. Ακόμα και εγώ που όταν με ρωτάνε τί ομάδα είμαι, λέω Ολυμπιακός, έτσι μου ‘ρχεται να αλλάξω και να γίνω Bochum. Βασικά εγώ έγινα Ολυμπιακός επειδή η μαμά μου ήταν Ολυμπιακός, ενώ ο μπαμπάς και ο αδερφός μου Παναθηναϊκός. Και έτσι αναγκάστηκα να γίνω Ολυμπιακός για να κρατήσω τις ισορροπίες. Με εξαίρεση βέβαια το μπάσκετ που όλοι είμασταν Άρης. Επίσης (νόμιζα ότι) ο μπαμπάς ήταν ΠΑΣΟΚ και η μαμά ΝΔ, οπότε πάλι για να κρατήσω τις ισορροπίες εγώ έλεγα ότι είμαι ΚΚΕ! (ποτέ μην λες ποτέ, δεν ξέρεις τί γίνεται). Νόμιζα ότι ο μπαμπάς ήταν ΠΑΣΟΚ γιατί ήταν ο αρχηγός της οικογένειας και τότε κυβέρνηση ήταν ο Α. Παπανδρέου, άρα έκανα την αντιστοίχιση. Ε, η μαμά λογικά θα έπρεπε να είναι ΝΔ, και εγώ ως το τρίτο μέλος για να αποκαταστήσω την τάξη του σύμπαντος και να κρατήσω τις ισορροπίες έλεγα ότι είμαι ΚΚΕ. Μην το ψάχνεις, η λογική μου, από όταν ήμουν μικρή, ήταν λίγο... αντισυμβατική.
Οπότε οι συμβιβασμοί με αποσυντονίζουν. Εντάξει ρε παιδί μου, και εγώ θέλω να νικήσει ο Ολυμπιακός, αλλά δεν θα πεθάνω κιόλας αν χάσει, ούτε θα γίνει καλύτερη η μέρα μου αύριο αν κερδίσει. Και αυτό είναι που με θλίβει ιδιαίτερα. Ότι δηλαδή αν κερδίσει, αύριο το κρατικό χρέος θα είναι ίδιο και η κατάσταση για τους έλληνες, ολυμπιακούς ή μή, θα είναι εξίσου σκατά. Δεν χρειάζονται λοιπόν γενικεύσεις, ή αφορισμοί, ή κανόνες του τύπου «ας χαρούμε για την ελληνική ομάδα». Η επιστράτευση των εκπαιδευτικών και η βία της αστυνομίας απέναντι σε γυναίκες στις Σκουριές με απασχολούν περισσότερο.
Και μιας και μιλάμε για αποσυντονισμό. Ο διατροφολόγος μου έχει βάλει για βραδυνό cottage cheese με παξιμάδι, αλλά είπα να κάνω μία μικρή παραλλαγή και να φάω βλήτα με σκορδαλιά(!!!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εμπρός ΘουΒού! Πές μας τί σκέφτεσαι!