Μάλλον θα φταίνε τα γονίδια πεσκανδρίτσας, μπορεί να φταίει και η κούραση, ίσως και το χλωμό φως που μπαίνει από το παράθυρο. Προσπαθώ να καταπολεμήσω τον έμφυτο ρομαντισμό μου, αλλά σεληνιάζομαι και μένω αβοήθητη, με ελαφριά σιελόρροια, να κοιτάζω με βλέμμα απλανές προς το βουνό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εμπρός ΘουΒού! Πές μας τί σκέφτεσαι!