Έρημος

Υπάρχουν οι οάσεις. Είναι τα σημεία που συγκεντρώνονται οι άνθρωποι. Κατοικούν, υδρεύονται, δροσίζονται. Οι οάσεις είναι αναγκαία σημεία. Κάποιοι τσατίζονται. Μαλώνουν. Κοινωνικές συμπεριφορές. Έτσι έχουν μάθει. Έτσι είναι αποδεκτοί. Όλοι χαμογελάνε. Αναγκαστικά. Εξ ανάγκης. Αν θέλεις να ζεις στην όαση πρέπει να χαμογελάς. Πρέπει να είσαι δυνατός. Είσαι, δεν είσαι. Μπορείς να κάνεις την θυσία και να παριστάνεις ότι είσαι δυνατός. Αποκόβεσαι από τον εαυτό σου και συνδέεσαι με τους άλλους που απαιτούν να είσαι δυνατός. Και γίνεσαι λίγο καλύτερα... Στις οάσεις ζουν πολλοί άνθρωποι. Η φυλακή της ζωής μου.

Όταν το μάταιο βασίλειο μου γίνεται στάχτη, υπάρχει η Έρημος. Δεν έχει νερό, δεν έχει χαμόγελα. Δεν έχει τίποτα. Εκεί δεν απαιτεί κανένας τίποτα. Εκεί είμαι εγώ και η Έρημος. Μόνο σκέψεις και αναμνήσεις. Κάθε σκέψη για εσένα... Κάθε βήμα σκεφτόμουν μόνο εσένα...Και ας είναι σαράντα χρόνια η περιπλάνηση. Και ας είναι πέντε δευτερόλεπτα. Ο χρόνος εξάλλου υπάρχει μόνο για τους ζωντανούς. Μόνο σκέψεις και αναμνήσεις. Κάθε βήμα μόνο εσένα...Ο ήλιος, τα φίδια, η πείνα, η δίψα, η Αγία Έρημος. Εγώ μόνη. Ούτε δυνατή, ούτε αδύνατη. Όπως είμαι. Μόνη, με το στόμα κολλημένο, ανήμπορη, αδύναμη,  μηδαμινή, ταπεινωμένη, χωρίς να μπορώ να ελέγξω τίποτα. Χωρίς νίκες, χωρίς προσδοκίες, χωρίς ελπίδα... 

  

"Μη με αφήνεις εδώ που δεν μπορώ να σε βρω..."

“There was a water-drop, it joined the sea,
A speck of dust, it was fused with earth;
what of your entering and leaving this world?
A fly appeared, and disappeared.

....

I cannot hide what stands out a mile

I cannot tell the mysteries of Time

My intellect dredges from thoughts’ ocean

A pearl which I fear to thread.”

the Ruba'iyat of Omar Khayyam

Although I claim dominions over all I see

It means nothing to me

There are no victories