Αγάπη

Υπάρχουν δύο είδη αγάπης. Η ανθρώπινη αγάπη και η συμπαντική αγάπη.

Η ανθρώπινη είναι αυτή που αγαπάς κάποιον γιατί έχεις κάτι να κερδίσεις από αυτόν. Είναι απολύτως φυσιολογική, καθ' όλα αποδεκτή και λειτουργεί ως εξής: αγαπάω κάποιον γιατί καλύπτει κάποια μου ανάγκη, σεξουαλική, συναισθηματική, οικονομική, κλπ. Είναι πραγματική αγάπη, δεν είναι προσποιητή, είναι ανθρώπινη. Αγαπάω τη μαμά μου γιατί μου μαγειρεύει φαγητό, μου πλένει τα σώβρακα, πληρώνει το Ωδείο, με ενθαρρύνει να γίνω καλύτερος άνθρωπος, με αγκαλιάζει, μου δίνει αντιπυρρετικό όταν είμαι άρρωστη, με κοιτάει στραβά όταν την απογοητεύω (εντάξει τότε δεν την αγαπάω και τόσο πολύ). Αγαπάω τον Τάκη (τυχαίο το όνομα) γιατί με κάνει να αισθάνομαι ξεχωριστή, αναγνωρίζει την μοναδικότητά μου και με στέλνει σε ύψη σωματικής και πνευματικής έκστασης. Όταν όμως δεν εκφράζει τα συναισθήματά του και κυρίως δεν επιβεβαιώνει τα δικά μου, δεν τον αγαπάω και τόσο πολύ. Αγαπάω τα παιδιά μου γιατί είναι ευγενικά, δεν χτυπάνε τα άλλα παιδιά, είναι καλοί μαθητές, τρώνε τις φακές τους και το σπανάκι τους. (Εντάξει, όταν με ντροπιάζουν με τη συμπεριφορά τους, δεν τα αγαπάω και τόσο πολύ). Φυσιολογική ανθρώπινη αγάπη, τρέφεται και θεριεύει από την αλληλεπίδραση. Σου δίνω, το παίρνεις και μου δίνεις λίγο ακόμα, το παίρνω και δίνω λίγο ακόμα περισσότερο, που ήταν μια σπίθα στην αρχή και μιας βροχής ψιχάλα και έγινε η σπίθα πυρκαγιά και πάει λέγοντας. Και κάποια στιγμή όλες οι καύσεις (ακόμα και ο ήλιος) εξαντλούν τα καύσιμά τους και καταλήγουν σκόνη, ή ένα κομμάτι σίδερο, ή σκάνε φαντασμαγορικά και τροφοδοτούν το διάστημα με νέα στοιχεία και δυνατότητες νέων αστέρων.    

Και υπάρχει και η συμπαντική αγάπη. Όταν αγαπάς κάποιον χωρίς να έχει τίποτα να σου δώσει. Δεν καλύπτει απολύτως καμία σου ανάγκη. Είτε γιατί δεν είναι σε θέση, είτε γιατί δεν το χρειάζεσαι. Σε κάθε περίπτωση αυτή η αγάπη είναι σπάνια, μεγαλειώδης και πονάει. Δεν περιορίζεται από τον χρόνο και δεν εξαρτάται από αυτόν, δεν αλλοιώνεται στην διάρκειά του, υπάρχει μέχρι να στεγνώσουν οι θάλασσες, ακόμα και όταν όλοι θα έχουμε γίνει σκόνη.  Νομίζω ότι αυτή την αγάπη περιγράφει ο Απόστολος Παύλος στην Α’ προς Κορινθίους επιστολή του, κεφ 13. «...Η αγάπη δεν ζητάει να γίνει το δικό της, δεν σκέφτεται το κακό, δεν χαίρεται για την αδικία, αλλά συγχαίρεται με την αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει..».

Η συμπαντική αγάπη είναι αυτή που κρατάει τον κόσμο σε ενότητα. Είναι αυτή που ψάχνουν να περιγράψουν με μαθηματικά όλοι οι Φυσικοί, να συνθέσουν όλοι οι Μουσικοί, να γράψουν όλοι οι Ποιητές. Είναι η σκοτεινή ύλη. Είμαι Εγώ. Είσαι Εσύ. Είμαστε Εμείς.  Είναι το Απροσδόκητο, είναι το Απροσδιόριστο, είναι το Μυστηριώδες. Είναι αυτή που ενώνει τη Γη με το υπερπέραν. Είναι αυτή που κάνει τους ανθρώπους που έχουν φύγει αναπόσπαστο κομμάτι της ψυχή μας.