Εσούρωσα κι αργήσαμε

Δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να βγάλω μεγάλο νόημα από αυτά που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή. Θα είχε πλάκα να δω αν μπορεί να βγάλει ο οποιοσδήποτε...

Όταν γύρισα σπίτι απόψε κατά τις 10, εντελώς νηστική (εντάξει κάτι παξιμάδια με τον καφέ δεν ξέρω αν πιάνονται) μου φάνηκε καλή ιδέα όση ώρα περίμενα να βράσουν τα ριγγατόνι να ανοίξω ένα λευκό κρασί Δόρυσσα (ά-παι-χτο) που είχα στο ντουλάπι/κάβα/wish place και τώρα βιώνω μια μακάρια και μοναδική αίσθηση ανάμεσα στην πραγματικότητα και σε έναν κόσμο που ζουν μονόκεροι.

Πηγή φωτογραφίας ΕΔΩ

Ταλικά πόσο πραγματική είναι η πραγματικότητα και πόσο μακριά είναι αυτά που σκεφτόμαστε από αυτά που ζούμε; (Μου είναι κάποως δύσκολο να πληκτρολογώ χωρίς λάθη, οφείλω να ομολογήσω). Πού βρίσκονται τα όρια ανάμεσα στην συνείδηση, την ελεγχόμενη από το υπερ-εγώ συμπεριφορά και το πραγματικό μας εαυτό; Το καταπλητκικό με μένα είνα ότι ακόμα και σουρωμένη, στα υπαρξιακά το έχω το μαυλό μου!

Το καντήλι που έχω αναμένο μόλις έκανε ένα τσούρ και έσβησε... Είναι πολύ τζαναμπέτικο αυτό το καντήλι.  Άλλοτε γυρνάει ανάποδα, άλλοτε σβήνει στα καλά καθούμενα. Σήμερα απλά τελείωσε το λάδι. Προβλήματα μεγάλα... Η αλήθεια είναι ότι το ένα και μαγάλο πραγματικό πρόλβημα είναι η ανυπαρξία (αν υπάρχει). Πώς αλλάζει η ύλη σε ενέργεια; Δεν έχω την παραμικρή ιδέα, αλλά δεν σκοπεύω να σταματήσω να το ψάχνω.

Καλώ  τους φίλους και τις φίλες, που όταν πέφτουν το βράδυ για ύπνο νιώθουν κάτι να τους τσιγκλάει, κάτι να σφίγγεται μέσα τους, κάτι να μην βρι΄σκει απάντηση, αντί να αμιφισβητούν τον εαυτό τους, αντί να αναρωτηθούν για την λογική τους, αντί να σκεφτούν ότι κάτι δεν πάει καλά, να αγκαλιάσουν το απροσδιόριστο (και τρομακτικό εώς χεσίματος) συναίσθημα. Στο όριο που η λογική χάνει την πρωτοκαθεδρία της, αναδύεται ο πραγματικός μας εαυτός που έχει τις απαντήσεις στα μυστήρια του κόσμου. Τα προσεκτικά υπολογισμένα πεπραγμένα μας εγκιβώτισαν όλους σε άκαμπες συνθήκες. Είμαι σε θέση να παραδεχτώ με λύπη μου ότι δεν έχω χάσει ποτέ τον έλεγχο. Ω, δυστυχία! Όπως λέει και ο λατρεμένος μου Dr. Sheldon Cooper "I am the master of my own bladder". Και αν ακόμα και τώρα η απώλεια του ελέγχου με αγχώνει, δεν θα διστάσω να παραδεχτώ ότι θα ευχόμουν να μπορώ να παραδοθώ σε μια ασφάλεια έξω και πέρα από τον έλεγχό μου, αρχήε γενομένης από την συγγραφή -ποιά είναι η λέξη- αυθόρμητων σκέψεων για αυτή ακριβώς την στιγμή!

I never lost control