Σταυρουδάκι μου χρυσό

Μια ιστορία που επαναλαμβάνεται

Υπάρχει μια καταραμένη λωρίδα θάλασσας ανάμεσα στην Ευρώπη και την Ασία, αυτή που ο θρύλος λέει ότι πρέπει να αποφεύγουν οι αδούλωτες ψυχές. Οι τυχοδιώκτες, οι πειρατές και όλοι οι οπλισμένοι μπορούν να περνάνε άφοβα. Μονάχα αυτοί που έχουν χέρια καθαρά κινδυνεύουν, τα θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

Έχω ακούσει και εγώ ιστορίες που αυτός ο θρύλος έχει ζώσει. Για τα πολύ παλιά χρόνια, όταν καταστράφηκε η Σμύρνη. Που κόσμος έφευγε με βάρκες για να γλιτώσει την φωτιά και τον πόλεμο. Για να γλιτώσουν τη φωτιά, πέφτανε στη θάλασσα. Προσφυγιά, βαρύ πράμα.. Άκουσα ιστορίες ότι πέφτανε στην θάλασσα και πιανόντουσαν από τα γαλλικά και αγγλικά καράβια και τους χτυπάγανε τα χέρια και τους κλωτσούσανε και τους πετούσανε στη θάλασσα. Και τα εφηβικά μου μάτια τρέχανε ποτάμια. Και μετά άκουσα για την γιαγιά ενός φίλου που έχασε δυο παιδιά και η καρδιά μου σφίχτηκε.

Όταν κάποιος δεν έχει έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με το άγγιγμα του θανάτου κλαίει και σφίγγεται η καρδιά του. Όταν έχει νιώσει στο πετσί του την αιωνιότητα του θανάτου, την παγωμένη πραγματικότητα που του στερεί στα ξαφνικά και για πάντα τους αγαπημένους του, δεν νιώθει Τίποτα. Η ψυχή του μόνο συστρέφεται και ουρλιάζει... Την γλώσσα μπορούν να την καταλάβουν μόνο όσοι το έχουν ζήσει. Όχι όσοι το φαντάζονται, όχι σε όσους το διηγήθηκαν.   

Τα αδέρφια των πνιγμένων έζησαν. Και έκαναν παιδιά. Και τα παιδιά έκαναν δικά τους παιδιά. Και έφτιαξαν τις ζωές τους στην Ευρώπη. Σήμερα αποφάσισαν να πάρουν εκδίκηση για τους αδικοχαμένους τους προγόνους. Στην ίδια λωρίδα θάλασσας. Εκεί που συνωστίζονται οι κυνηγημένοι. Έρχονται από μακριά,από το παρελθόν και από το μέλλον. Τους σπρώχνει η αδικία. Έκαψε τα σπίτια τους, άλλαξε τη ζωή τους, τους ξερίζωσε. Αποφάσισαν να εκδικηθούν με τον ίδιο τρόπο. Πνίγοντας κατατρεγμένους, αδικημένους, πρόσφυγες. Δάκρυα, κύμματα, ψυχές, ουρλιαχτά.

Και ξέχασαν τους προγόνους. Τους έπνιξε η λήθη...

Τα βράδυα οι πνιγμένοι πρόγονοι βγαίνουν στην επιφάνεια και περιμαζεύουν τις ψυχές των παιδιών που βουλιάζουν στο Φαρμακονήσι, στη Λαμπεντούζα, στη Μεσόγειο. Τους χαϊδεύουν τα μαλλιά. Τους ρωτούν το όνομά τους. Όλοι έχουν το ίδιο όνομα «Αθώος»

θα με δικάσει ο κούκος και τ' αηδόνι