Η ζωή τραβάει την ανηφόρα

Καθώς "γιορτάζω" σήμερα τα 35 χρόνια ύπαρξης σε αυτή τη ζωή, έχοντας ζήσει τον τελευταίο χρόνο μια αβάσταχτη, απαρηγόρητη απώλεια, σκέφτηκα να πάρω λίγες στιγμές να σκεφτώ τα πράγματα που έχω στη ζωή μου και για τα οποία είμαι ευγνώμων και που δεν θα χαθούν ποτέ!

Αγαπάω τους γονείς μου, τον αδερφό μου, τη νύφη μου, τους φίλους μου. Νιώθω ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους που ερωτεύτηκα και με ερωτεύτηκαν. Τους ευχαριστώ για κάθε φιλί, κάθε όνειρο, κάθε αγκαλιά. Είμαι πολύ πλούσια εξ' αιτίας τους. Δεν ξέρω τί θα έκανα χωρίς τις φίλες μου, την Βάσια, την Σοφία, την Πόπη, και όλες τις υπέροχες γυναίκες που είναι κοντά μου ακόμα και όταν είμαστε μακριά. Που γελάσανε με τα καραγκιοζιλίκια μου, που με πήραν αγκαλιά τις στιγμές του υπέρτατου πόνου μου. Τους φίλους που τώρα γνωρίζω και αυτούς που θα κάνω στο μέλλον. 

Νιώθω ευγνωμοσύνη για όλους όσους γνώρισα, επικοινώνησα, συμφώνησα, διαφώνησα, με βάλανε σε σκέψεις, σε προβληματισμούς, με ενθάρρυναν, με πλήγωσαν, γιατί μέσα από την κάθε αλληλεπίδραση, έμαθα και έγινα καλύτερη. Τους Δασκάλους μου, τους Θεραπευτές μου. Κουβαλάω απογοητεύσεις και χαρές, πληγές και όνειρα. Την γαμημένη μου ευαισθησία και τον σαρκασμό μου. Κάθε βιβλίο που διάβασα, κάθε λουλούδι που μύρισα, κάθε σταγόνα που έπεσε στο πρόσωπό μου, κάθε νότα που άκουσα, κάθε δάκρυ που έχυσα, ειδικά αυτά μου είναι πολύτιμα, κάθε γέλιο, κάθε βλέμμα, κάθε χορό, κάθε πρωινό, κάθε αναπνοή, κάθε χτύπο της καρδιάς μου. 

35 χρόνια χτυπάει εδώ μέσα. Άλλοτε σκονισμένη, άλλοτε γελαστή. Αγαπά! Όσο μακριά, σε όποια μορφή! Προσκυνώ αυτό το υπέρτατο δώρο, ευχαριστώ τους γονείς μου που αγαπήθηκαν ώστε να με δημιουργήσουν. Προσκυνώ την αγάπη που με έφερε και με κρατάει στη ζωή! 

Πέρα από κάθε απόσταση...