Γράμμα στην Π

Αγαπητή Π,

Πάει κάποιος καιρός από την τελευταία φορά που τα είπαμε. Σε σκέφτομαι συχνά τις τελευταίες μέρες. Είναι ο χρόνος, όπως πολύ καλά ξέρεις και ξέρω και εγώ, μια ψευδαίσθηση... Νομίζεις ότι κρατάς το αύριο στο χέρι σου και όταν πας να το κοιτάξεις, βρίσκεις μόνο μερικούς κόκκους άμμου και ένα άδειο χέρι. 

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά. Σωματικά ταξιδεύω αρκετά με τη δουλειά, νομίζω θα το ξέρεις, αλλά πάντα αντιμετώπιζα εκείνα τα υποχρεωτικά ταξίδια σαν κάτι κατώτερό μου. Το κάνω γιατί έτσι πρέπει, αλλά οποιαδήποτε χαρά αντλούσα το έκανα κρυφά και σχεδόν ενοχικά. Αφού ταξιδεύω για το καθήκον, δεν επιτρέπεται να το ευχαριστηθώ κιόλας, καταλαβαίνεις. Άσε που όταν το ταξίδι είναι επαγγελματικό και οι συνταξιδιώτες από το εργασιακό σου περιβάλλον, βρίσκεσαι τυλιγμένος με τον μανδύα του επαγγελματικού προφίλ που στον εταιρικό χώρο είναι ασφυκτικός. Το πνεύμα μου ήταν φασκιωμένο στο ύφασμα των περιορισμών. Ποτέ δεν ένιωσα την ελευθερία που σημαίνει ένα ταξίδι. Θα είχα τον καιρό, σκεφτόμουν από μέσα μου, να ξαναπάω όπου θέλω, με φίλους και να είμαι εγώ και να περάσω καλά. Το ονειρεμένο, μεγάλο ταξίδι για τον γύρο του κόσμου δεν έρχεται, γιατί δεν το παίρνουμε απόφαση, γιατί οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές, γιατί τα έξοδα είναι πολλά, γιατί θα έχουμε τον καιρό αργότερα... Και ο καιρός όπως πολύ καλά ξέρεις και ξέρω και εγώ, είναι μια ψευδαίσθηση... 

Το Τώρα είναι το μόνο που έχουμε και ο καλύτερος χρόνος να κάνουμε τα πράγματα που μας αρέσουν, ή μας ενδιαφέρουν, ή ακόμα και πειράματα που μπορεί να βγουν αποτυχημένα, μπορεί όμως και να βγουν επιτυχημένα. Και έτσι παρά τα οικονομικά, παρά τις αντιρρήσεις, παρά τις δικές μου δεύτερες σκέψεις, τελικά το έκανα το ταξίδι στην Βόρεια Ισπανία που σου έλεγα! Η πρώτη φορά καλοκαίρι εκτός Ελλάδας. Η πρώτη φορά χωρίς μπάνια. Μια δοκιμασία, ένα πείραμα. Επέλεξα να πάω χωρίς γνωστή μου παρέα. Από τεχνικής άποψης ήταν το πρώτο μου ταξίδι με γκρούπ. Ο Γιάννης, ο αρχηγός της εκδρομής είχε κάνει μεγάλη προσπάθεια και το είχε οργανώσει άψογα. Η επιλογή της μουσικής ήταν ανάλογα με το τοπίο και το ιστορικό υπόβαθρο της περιοχής, στη χώρα τον αυτονομιστών Βάσκων ήμασταν, του πούστη, θα ακούγαμε επαναστατικά τραγούδια. Αυτό που ακούστηκε τις περισσότερες φορές ήταν "Ay Carmela - Viva la Quinta Brigada - Rolando Alarcon" αλλά πολύ ακούσαμε επίσης και το "El Quinto Regimiento". Μάλιστα το χρίσαμε και το κατατεθέν τραγούδι του ταξιδιού. Ήταν το πρώτο που έπαιξε με το που φτάσαμε και μας το έβαλε και σαν αποχαιρετιστήριο καθώς βγαίναμε από το πούλμαν στο αεροδρόμιο και μου κόλλησε και το τραγουδούσα στον ενδιάμεσο σταθμό της Φρανκφούρτης(!!!!!) ελ παρτίδο κομμουνίστα λε λε λε λε! Ναι, μεν όσο αναπνέω τραγουδάω, αλλά με φαντάζεσαι στη Γερμανία να το μουρμουρίζω στις τουαλέτες; Μα και εγώ η αθεόφοβη, παρτίδο κομμουνίστα; Τρελάθηκα τελείως; 

Καθημερινά κάναμε κανονικό μάθημα, με χιούμορ όμως και παραστατικότητα. Ιστορία των Βάσκων 1&2, μυθολογία των Βάσκων 1, εισαγωγή στην Εουσκέρα, ιστορία της ΕΤΑ, ιστορία/πολιτική της Ιβηρικής 1&2, σχέσεις με Άραβες/Αγγλία/Γαλλία, θρησκευτική ιστορία 1, κοσμικά των Αστούριας, ιστορία της Γαλλικίας 1. Εγώ σαν γνήσιο σπασικλάκι, πολύ το φχαριστήθηκα. Και πόσο υπέροχη γλώσσα! Πάει έκλεισε, την άνοιξη ξεκινάω Ισπανικά/Καστιλλιάνικα! Να διαβάσω επιτέλους Νερούδα στο πρωτότυπο. Άλλο ένα όνειρο, που δεν θέλω να μείνει όνειρο. 

Ήταν έτσι το πρόγραμμα που ήμασταν την περισσότερη ώρα όλο το γκρούπ μαζί. Και όλοι ήταν εκεί με παρέα, φίλες, φίλους, συντρόφους, οικογένεια και όσο και αν ευχαριστήθηκα την ανεξαρτησία μου, μου έλειψε πολύ μια φίλη, ή ένας φίλος να μπορώ να γυρίσω να τον κοιτάξω και να συνεννοηθούμε αμίλητοι και να γελάσουμε συνωμοτικά. Στο Gugenheim ήθελα κάποιον να κοιταχτούμε στα μάτια και να πούμε πόσο μου αρέσει τελικά ο George Braque. Να μοιραστούμε την ανατριχίλα στην Γκερνίκα. Τελικά παρά το κοινωνικό μου προφίλ είμαι λιγότερο εξωστρεφής από όσο νόμιζα και θα έλεγα και εξαιρετικά μοναχική. Δεν είχα και πολλά - πολλά με τους ξένους. Δεν το ήξερα αυτό για μένα... Ξέρεις, έμαθα πολλά για τον εαυτό μου σε αυτό το ταξίδι. 

Ξεκινήσαμε από το San Sebastian/Donostia και κινηθήκαμε παράλληλα με το camino Sandiago και αν και δεν μπήκαμε σε κανένα καθεδρικό, πλην του Sandiago, ο σκοπός της εκδρομής ήταν η αναζήτηση και το προσκύνημα σε ότι έχει ο καθένας ιερό. Δεν περίμενα να μου το πουν δεύτερη φορά για να σηκώσω το γάντι της πρόκλησης. Λίγο τα τοπία, λίγο η καταχνιά και το ψιλόβροχο, έκανα φιλότιμη κατάδυση στην εσώτερη Νάντια. Την έψαξα, την ακούμπησα, την ρώτησα. Ένα πρωί, βρέθηκα στα βράχια του Σανταντέρ, εκεί που πριν 40 χρόνια κρίθηκε η ζωή του πατέρα μου σε ένα ναυάγιο. Αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά, δεν θα είχα γεννηθεί. Στάθηκα μόνη μου στην άκρη των βράχων και γονάτισα ταπεινά. Χωρίς βάρος, χωρίς χρέος. Πήρα μια βαθιά ανάσα και ευχαρίστησα τη θάλασσα, τη μοίρα και τον καιρό για την γενναιοδωρία τους... 

"Θα σηκώσω το μέτωπο και θα σηκώσω το χέρι, όχι ανοιχτό σα ζητιάνος μα σφιγμένο σαν εκδικητής, και θα ρωτήσω τη Μοίρα - τη Μοίρα που δε μιλεί, μόνο σκοτώνει: Πές μου, τί είμαστε; Τί 'ναι η ζωή και τί 'ναι η αγάπη και τί ο θάνατος; Κ' εμείς γιατί τρέχομε έτσι; Και ποιός μας σπρώχνει; Και πού πάμε; Πού πάμε;" (Ν. Καζαντζάκης. Σπασμένες ψυχές)

Ένα άλλο πρωινό κατεβήκαμε σε μια παραλία δίπλα στους βράχους. Εκεί έζησα μια από τις πιο μυστηριακές στιγμές της ζωής μου. Πατούσα ξυπόλητη στην βρεγμένη άμμο και τα κύματα που σκάγανε μακριά, έρχονταν απαλά απαλά μέχρι τα πόδια μου. Είχε συννεφιά και ψιλόβροχο. Το είδος της ατμόσφαιρας των θαυμάτων. Και το θαύμα έγινε... 

Ήρθε η ζωή και με πήρε από το χέρι! Μου χάιδεψε τα μαλλιά μου και μου σκούπισε τα μάτια. Ένιωσα την βροχή στο δέρμα μου, τον αέρα στο πρόσωπό μου, τα πόδια μου χωμένα μέσα στην άμμο, χωμένα στη Γη, στους αιώνες, στην αποφασιστικότητα των ανθρώπων που πάτησαν εκεί, που ανατρίχιασαν, που ονειρεύτηκαν να ζήσουν τη ζωή τους, να την ευχαριστηθούν, να δημιουργήσουν. Ένιωσα την λαχτάρα να βγώ από τα κουτάκια, στεγανά και ταμπέλες, να δημιουργήσω, να γελάσω, να είμαι ξένοιαστη, να είμαι αυθεντική, να είμαι εγώ, να μην φοβάμαι να εκφραστώ για να μην με χαρακτηρίσουν όπως δεν με νοιάζει, άνθρωποι για τους οποίους δεν νοιάζομαι. Εκεί αποφάσισα... Αποφάσισα ότι, αφού δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, θα ζήσω! Αλλά θα ζήσω τη ζωή που λαχταράω εγώ! Καθάρισε η όρασή μου από τα χιόνια των ασήμαντων πραγμάτων που καταδυναστεύουν τη ζωή μας. Μείναν μόνο τα σημαντικά, τα δυνατά, τα αληθινά. Ξέρεις κάτι; Τα αληθινά πράγματα βρίσκονται έξω από τον χρόνο, υπάρχουν από πάντα. Κάποια στιγμή στη ζωή μας διασταυρωνόμαστε, τα γνωρίζουμε και μας κατακτούνε και μετά από αυτό υπάρχουν σε ένα ατέρμονο Τώρα, ακόμα και αν δεν βρίσκονται σε αυτόν τον κόσμο. Η σκέψη της αθανασίας που τόσο με βασανίζει, βρίσκει απάντηση έξω από τον χρόνο... 

Γύρισα από την Ισπανία κρυωμένη, όχι τίποτα σοβαρό, πονόλαιμος και βήχας. Και έτσι τώρα, εγώ που δεν υποφέρω τη ζέστη και πάνω από 30 βαθμούς το θεωρώ καύσωνα, κάθομαι τυλιγμένη με φουλάρια, πίνω ζεστό καφέ και τσάγια και ιδρωκοπάω σαν το παλιομούλαρο σε ανηφόρα. Σου γράφω στην βεράντα και η κυρία από κάτω τηγανίζει κεφτέδες με δυόσμο. Μυρίζει παιδικά, μυρίζει θαλπωρή και ασφάλεια και μετά από το ταξίδι στην Ισπανία, μυρίζει Αθανασία... 

Σε φιλώ

Νάντια

---

Θα μείνω εδώ με λέξεις και λαούς και δρόμους που με προσμένουνε ξανά και που χτυπούν με χέρια έναστρα την πόρτα μου