Βροχή παντί τρόπω

Το ότι είμαι λίγο περίεργη το είχα υποψιαστεί εδώ και καιρό. Αλλά τώρα τελευταία τη βρίσκω με τις ιδιοτροπίες μου. (Ότι θα το φχαριστιόμουν που στραβογερνάω δεν το περίμενα). Όπως γνωρίζει ο οποιοσδήποτε με ξέρει πάνω από 5 λεπτά, μου αρέσει η βροχή. Μου αρέσει πολύ η βροχή! Δεν έχω καλύτερο από το να βρέχει και αυτό οφείλεται σε μια εμπειρία από τα παιδικά μου χρόνια, αλλά και σε άλλες πολλές αργότερα.  Την τελευταία φορά που έβρεχε, κοιμήθηκα με ανοιχτό το παράθυρο για να ακούω τη βροχή, και ξύπνησα με πονόλαιμο. Πρόπερσι το καλοκαίρι είχα πάει 4 μέρες ορεινό κάμπινγκ στο Γράμμο και έβρεχε κάθε μέρα. Ευτυχώς τα βράδυα έκανε ξαστεριά και ξενυχτάγαμε παρατηρώντας με τηλεσκόπια τον ουρανό, αλλά εκείνοι οι μεσημεριανοί ύπνοι, μέσα στην σκηνή, μέσα στη βροχή, ήταν το κάτι άλλο...

Γράμμος - 7η Πανελλήνια Εξόρμηση Ερασιτεχνών Αστρονόμων

Όταν σταματάει η βροχή με πιάνει ένα "θέλω κι άλλο". Μην ανησυχείτε δεν είναι ψύχωση, είναι απλά μια νεύρωση). Ώσπου προχτές, ψάχνοντας για ήχους της φύσης και έχοντας πάρει την ιδέα από το blog τηςΑσπασίας, και βρήκα διάφορα, ρυάκια-πουλάκια, κύματα να σκάνε στην ακρογιαλιά, γρύλους, φωτιές (ανάβανε στους απάνω δρόμους, τ' Αη Γιάννη θα 'τανε θαρρώ), έπεσα πάνω σε διάφορα εκπληκτικά μείγματα βροχής και κεραυνών! Wow,  που θα έλεγε και ο Σαμαράς ότι θα έλεγε ο Βαρουφάκης!!!

Δεν χρειάζεται πλέον να βρέχει για να τη βρίσκω. Πατάω το play και βρέχει και κάτω από την τέντα. Περιττό να σας πω ότι τις τελευταίες δύο μέρες άρχισαν οι μουσώνες στο σπίτι μου! Βρέχει ασταμάτητα. Ειδικά για το διάβασμα είναι ότι πρέπει. Μπαίνουν οι σκέψεις μου σε ένα ρυθμό, συγκεντρώνομαι καλύτερα και δεν ξεφεύγω από εδώ και από εκεί. Η γνώση εγγράφεται κατευθείαν στο μυαλό! Και ταυτόχρονα με ηρεμεί. Ούτε τσίτες, ούτε νεύρα, ούτε τίποτα. Ο εκνευρισμός πέρασε και κύλησε σαν το νερό στον τσίγκο! Είχα βρει και κάποια που μαζί με τη βροχή έχουν και αέρα, αλλά κρύωνα και τα απέρριψα.

Επίσης στο σπίτι έχω ένα καντήλι, που σχεδόν δεν σβήνει ποτέ. Και κάθομαι και το κοιτάω. Αυτό ξεκίνησε από κάτι βράδια που ξυπνούσα κατά τις 4 και έκοβα βόλτες στο σπίτι, ώσπου άραζα στον καναπέ και κοίταζα το καντήλι μέχρι να με πάρει ο ύπνος και εξελίχθηκε στο να κοιτάω το καντήλι όποτε ήθελα να ησυχάσω και να τα βρω με τον εαυτό μου. Και - ένα περίεργο πράγμα - τα βρίσκω! Δεν μπορώ να το περιγράψω επακριβώς. Αυτή η φλογίτσα μου φαίνεται με ενώνει με ένα μυστήριο έξω και πάνω από μένα. Ο συνδυασμός δε των δύο, είναι η απόλυτη χαλάρωση. Όχι χώρος, όχι χρόνος. Νάντια και σύμπαν. Σαν να μην έχω γεννηθεί ακόμα. Σαν να ξέρω τα μυστικά όλου του κόσμου. Φλογίτσα και βροχή...