Εαρινή Συμφωνία

XVII

Δεν φοβούμαι.

Ντυμένος το φέγγος

της θωπείας σου

περνώ τολμηρός

μέσ΄απ΄το δάσος της νύχτας.

Κανείς δεν μπορεί

να ρυπάνει

το κράσπεδο της κλίνης μας.

Ας έλθουν οι θύελλες

να συντρίψουν τους καθρέπτες των κήπων.

Ας κλείσει το χιόνι τη θύρα μου.

Ας καλύψει

με την παλάμη της η νύχτα

τον τελευταίο φεγγίτη μου.

Εγώ θα δείχνω τη βροχή

αυτό το εαρινό τριαντάφυλλο

που απόθεσε στα χέρια μου η θωπεία σου

και θα χαμογελώ ιλαρός

μέσα στη μόνωσή μου.

Ποιά τιμωρία θ΄απαλείψει

τα πάμφτωχα ίχνη των ματιών σου

απ΄τα μάτια μου;