Όχι και πολλά

Αυτό το θλιβερό καλοκαίρι η έμπνευση για γράψιμο με έχει αφήσει.

Προτιμώ να κάθομαι με ένα βιβλίο και να διαβάζω την έμπνευση των άλλων. Στο τελευταίο πήρα ένα μολυβάκι και υπογράμμισα(!!!) μερικές φράσεις που μου άρεσαν. Και δεν έπεσε φωτιά να με κάψει! Για κάποιο λόγο τα λογοτεχνικά βιβλία μου τα έχω όλα σαν καινούργια. Δεν τα σημαδεύω, μέχρι πριν δυο μέρες. Τα προσέχω πολύ, σε αντίθεση με τα ρούχα μου που τα πετάω από εδώ και από εκεί, κυρίως στην καρέκλα βουναλάκι. Δεν με πειράζει και πολύ που δεν γράφω – τί σκατά να γράψω άλλωστε χωρίς έμπνευση – προτιμώ να το βλέπω σαν μια περίοδο επώασης. Έχω μέσα μου φυτεμένο τον σπόρο, τον νιώθω να αναδεύεται κάτω από την μπλούζα μου, αλλά έχει τσαλαπατηθεί από τις δυσκολίες και τις προκλήσεις, κυρίως της δουλειάς. Τον προσέχω λοιπόν με στοργή και τον ποτίζω με το διάβασμα των γραπτών των άλλων. Ποτίζομαι και εγώ. Δηλαδή εγώ είμαι αυτός ο σπόρος. Δεν είναι κάτι εξωτερικό από εμένα, είμαι εγώ που ετοιμάζομαι να σκάσω μύτη και προς το παρόν ποτίζομαι και το απολαμβάνω. 

Έχω κουραστεί πολύ. Από το άγχος, τη δουλειά, τις ασαφείς προσδοκίες από εμένα, την έλλειψη κινήτρων. Σηκώνομαι να κάνω τις απλές δουλειές του σπιτιού και με πιάνει πονοκέφαλος και ζαλίζομαι εύκολα. Μπορεί να φταίει η ζέστη, γιατί εγώ πονοκέφαλο δεν έχω σχεδόν ποτέ. Είναι ένα σφίξιμο πίσω από τα μάτια. Μπορεί και να είναι η κούραση μιας ολόκληρης χρονιάς που αναβλύζει τώρα στις διακοπές. Που είναι σπασμένες στη μέση για αυτή την εβδομάδα πρέπει να δίνω το παρών στο γραφείο. Ευτυχώς τα πράγματα είναι ήρεμα γιατί δεν έχω κάτι να κάνω, αλλά είμαι στην Αθήνα και αυτό από μόνο του είναι κουραστικό. Καθ' υπόδειξιν της αστυνομίας μετράω πίεση: 5,8-8,6 και σφυγμοί 56. Ωραία, μπορώ να ξαπλώσω και να ξεκουραστώ χωρίς τύψεις που μέσα σε αυτή τη ζέστη δεν κάνω κάτι άλλο, πχ παρκέ!

Ούτε βιογραφικό δεν πρόλαβα να φτιάξω για την αίτησή μου για το μεταπτυχιακό. Μόνο αυτό το ζιζάνιο με τρώει και δεν με αφήνει να απολαύσω την ησυχία μου. Θα καθίσω να το αρχίσω/φτιάξω απόψε για να ξεμπερδεύω. Μη σου πω θα φτιάξω όλο το φάκελο της αίτησης. 

Και το άλλο το ακατανόητο, μερικές μέρες μετά το όνειρο για το Βαλπαραΐσο, ανοίγω το επόμενο βιβλίο και το πρώτο κεφάλαιο λέγεται «Βαλπαραΐσο» και μένω ολίγον κάγκελο. Αλλά το πιθανότερο είναι ότι κάπου το είχε αρπάξει το μάτι μου όταν αγόραζα το βιβλίο, εντυπωσιάστηκα και τσούπ επέπλευσε από το υποσυνείδητο με την πρώτη ευκαιρία. Τώρα έχω αρχίσει να σκέφτομαι πολύ την Χιλή. Η Νότια Αμερική ήταν μια ήπειρος που δεν με είχε απασχολήσει και ποτέ. Έχω κάνει αρκετά ταξίδια, μέχρι και στην Αυστραλία έχει φθάσει η χάρη μου, αλλά Νότια Αμερική δεν την είχα ποτέ μέσα στη λίστα των επιθυμιών μου. Ήρθε ώρα να αλλάξει ΚΑΙ αυτό.

The Lark's Wing, Encircled with Golden Blue, Rejoins the Heart of the Poppy Sleeping on a Diamond-Studded Meadow, Joan Miro, 1967, oil on canvas,
Πηγή Εικόνας

--Δεν είναι που δεν έχεις τι να πεις/μάλλον/κάποιο μυστικό άνθος/άρχισε να ωριμάζει/στη σιωπή σου.  

Ν. Γρηγοριάδης