Βράχο βράχο τον καημό μου στο Βαλπαραϊσο

Λοιπόν, αποψε ονειρεύτηκα ότι ήμουν στο Βαλπαραϊσο (!!!μπρόνξ?) Όχι ότι ξέρω πως είναι το Βαλπαραϊσο, αλλά αυτό μου είπε το υποσυνείδητο, και πάει και τελείωσε! 

Κοίτα να δεις πώς άρχισε. Ήμουν σε ένα αεροδρόμιο και πήγαινα να μπω στην πύλη – πού θα πήγαινα δεν ήξερα - και εκεί που πήγαινα είδα αριστερά ένα ράφι σούπερ μάρκετ με διάφορες κρέμες σώματος (αυτό με τις κρέμες το είχα έννοια, γιατί μου έχει τελειώσει και θέλω να πάρω πριν φύγω για το χωριό, και πήγα προχτές σε ένα μίνι μαρκετ της γειτονιάς, για να τονώσω και την τοπική οικονομία, αλλά τελικά είχε μόνο μπλε νιβέα, ε, και δεν πήρα). Αφού ούτε στο όνειρο πήρα κρέμα σώματος από τον διάδρομο του αεροδρομίου, προχώρησα και βρήκα μια πόρτα στα αριστερά που ήταν ηματιοθήκη και αποδυτήρια. Και δεν έβρισκα πουθενά τουαλέτα – πάλι καλά, γιατί σίιιιγουρα θα είχα κατουρηθεί πάνω μου στον ύπνο μου – και καθώς συνέχιζα να περπατάω στον διάδρομο για την πύλη βρέθηκα σε έναν μεγάλο δρόμο (θα διαβώ) που ήταν μια τεράστια ευθεία που κατηφόριζε και έβλεπα στο βάθος ότι ανηφόριζε κιόλας και έφτανε σε μια πόλη, το Βαλπαραϊσο αδερφάκι μου! Αριστερά - δεξιά είχε εξοχή και ελάχιστα δέντρα, αλλά δεν έκανε ζέστη και ήταν πολύ ευχάριστα. Σε όλο το μήκος του δρόμου προχωρούσανε και άλλοι άνθρωποι. Σαν να πηγαίναμε λιτανία, ή εκδρομή, με ενθουσιασμό προχωρούσαμε προς την πόλη. Και πλησιάζοντας με προσπέρασε ένας άντρας πάνω στη μοτοσυκλέτα (και πίσω τρέχανε σκυλιά) που σαν να έκανε ορθοπεταλιά και μου είπε «έλα, είμαι ο ....» δεν θυμάμαι το όνομα/ιδιότητα του και εγώ έγνεψα χαρούμενη ότι συμφωνώ και συνέχισα να προχωράω! Αυτό και μετά ξύπνησα. Τώρα να πω ότι δεν έχω ψιλοφρικάρει με το όνειρο, ψέματα θα πω. Κυρίως ο δρόμος με προβληματίζει. Μάλλον την κάνω, με ελαφρά πηδηματάκια! Ελπίζω μόνο να μην οδεύαμε προς τα Ιλίσια πεδία. Η πόλη πάνω στον λόφο λίγο βιβλική την λες. Επίσης το ότι δεν κατουρήθηκα στον ύπνο μου, ενισχύει την εμπιστοσύνη στην κύστη μου, αλλά αυτός ο δρόμος ήταν πολύ ωραίος και πολύ μακρύς. Μπορεί να φταίει και η απίστευτη ζέστη τα βράδυα και να μου έχει τινάξει το υποσυνείδητο στον αέρα. Αλλά don’t kolonoume κυρίως γιατί το τελευταίο βράδυ μου (απόψε το περνάω) στην Αθήνα. 

ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ!

Πότε μάνα θα σε δωωωωωωω! Πότε μάνα θα σε δω!

Από Δευτέρα άδεια! (ΓΙΟΥΠΙ, ΓΙΟΥΧΟΥ, ΛΑ ΛΑ, ΠΙΟΥ ΠΙΟΥ ΚΑΙ ΓΙΟΛΟ μαζί). Αύριο πρωί αναχωρώ για το χωριό μου, πλήρως εξοπλισμένη με όλα τα απαραίτητα για τις διακοπές (εκτός από κρέμα σώματος), δηλαδή βιβλία. Προχτές το απόγευμα κατέβηκα στο κέντρο της Αθήνας και αγόρασα τα βιβλία του καλοκαιριού. Η μέρα που αγοράζω τα βιβλία του καλοκαιριού είναι πιο πανηγυρική και από τα Χριστούγεννα. Ίσως γιατί επίκειται άδεια και η ευκαιρία να κάνω ό,τι θέλω εγώ και να μένω όλο το βράδυ ξύπνια διαβάζοντας χωρίς να σκέφτομαι ότι έχω να πάω στο γραφείο το πρωί. Στο βιβλιοπωλείο το ρίχνω έξω. Αν και επειδή φέτος πέτυχα μερικές πολύ καλές προσφορές, όχι μόνο δεν βγήκα εκτός προϋπολογισμού, αλλά δεν τον έπιασα καν. Εντάξει, δεν πήρα το τελευταίο βιβλίο του Μουρακάμι που ήταν ακόμα σε κανονική τιμή, πήρα ένα προηγούμενο. Και φθάνοντας στο αυτοκίνητο, το είχα παρκάρει τέρμα Σόλωνος από όλα τα αυτοκίνητα έλειπαν πινακίδες και είχαν κλήση και το δικό μου ήταν άθικτο. Τέτοια κωλοφαρδία, πρώτη φορά! Μπορεί και να τις είχαν σηκώσεις τις πινακίδες ήδη όταν πάρκαρα, αλλά δεν το πήρα χαμπάρι. Και δεν είχα πάρει χαμπάρι ότι απαγορευόταν το παρκάρισμα γενικότερα. Έβαλα και το σκιάδι για τον ήλιο και σεινάμενη, κουνάμενη πήγα στο βιβλιοπωλείο και αγόρασα:

Νότια των συνόρων, δυτικά του ήλιου - Χ. Μουρακάμι

Στο καφέ της χαμένης νιότης - P. Modiano

Ο βενετσιάνικος καθρέπτης - Δ. Σαραντάκος

Η πριγκηπέσα Ιζαμπώ - Α. Τερζάκης

Ανατολικά της Εδέμ - Τζ. Στάινμπεκ (γιατί είναι το αγαπημένο της Διευθύντριας του αστεροσκοπείου του Παρισιού, δεν μπορεί ΠΡΕΠΕΙ να το διαβάσω)

Κόρη της μοίρας - Ι. Αλιέντε

Πάουλα - Ι. Αλιέντε

Θεογονία έργα & ηοιαι - Ησίοδος

Αριάγνη - Σ. Τσίρκας

Το κορίτσι που έπαιζε με τη φωτιά - Σ. Λάρσον 

Φυσικά δεν μπορούσα να κρατηθώ να αρχίσει η άδεια και ήδη ξεκίνησα το ένα από αυτά και είμαι στη σελίδα 506. Η καλύτερή μου είναι να κάθομαι στην βεράντα, να βλέπω το φεγγάρι και να διαβάζω. Καμιά φορά σιγοψιθυρίζω κάτι στο φεγγάρι και στη συνέχεια πέφτω και πάλι στο βιβλίο μου...

Ανθίζουνε τ'αστέρια,όνειρό μου, όταν περνάς