Συντελεσμένος Μέλλοντας

Είναι ένας χρόνος τώρα που βλέπω μια αλλαγή να πλησιάζει στη ζωή μου. Μισό λεπτό, το διατύπωσα λάθος. Δεν πλησιάζει μόνη της, εγώ πηγαίνω σε αυτήν. Μάλλον υποσυνείδητα. Ταυτόχρονα και παράλληλα με τον αγώνα για τον επιούσιο, συντονίστηκα και με την εσωτερική μου ανάγκη να έρθω πιο κοντά στην μεγάλη μου αγάπη, την Φυσική. Το είχα κάνει, δειλά και αποσπασματικά τα τελευταία χρόνια, εξ' άλλου το πάθος μου και η αφοσίωσή μου στην δουλειά μου δεν μου άφηναν πολλά χρονικά περιθώρια, αλλά ειδικά την τελευταία χρονιά το όνειρο της Φυσικής ήταν τόσο έντονο, που ζούσα και ανέπνεα για αυτό. 

Όταν ήμουν στο δημοτικό και κάναμε γραμματική μου άρεσε πολύ ο συντελεσμένος μέλλοντας: πχ. θα έχω ζήσει. Τώρα καταλαβαίνω γιατί μου άρεσε ο συντελεσμένος μέλλοντας. Δεν είναι μια ανάμνηση: έζησα. Δεν είναι μια υπόσχεση: θα ζήσω. Είναι η βεβαιότητα ότι με αυτά που κάνω τώρα, μπορώ να ελέγξω την πορεία μου στο μέλλον. Και αυτό δεν το λέω με την έπαρση του εφήβου που νομίζει ότι δεν θα πεθάνει ποτέ, αλλά με την ταπεινότητα κάποιου που ξέρει ότι ο χρόνος είναι λίγος και καθόλου δεδομένος. Μπορεί να σου χαριστεί, μπορεί και όχι. Όμως, ΑΝ μου χαριστεί, οι επιλογές μου και κυρίως οι πράξεις μου είναι τέτοιες ώστε στο μέλλον θα έχει συντελεστεί πραγματικότητα συμβατή με την αληθινή μου ουσία. 

Το κακό με το να ακουμπάς το πάθος σου, είναι ότι μετά θέλεις και άλλο. Μετά τον ουρανό, το πεζό σου φαίνεται ανυπόφορο. Αυτή την αλλαγή είδα να έρχεται και πήγα και εγώ επάνω της με όλη μου την δύναμη. Πόση λαχτάρα, πόση αποφασιστικότητα, και πόση χαρά έζησα σε αυτή την πορεία! Πόσο πάλεψα με την κούραση, και την αποθάρρυνση, με τον λιγοστό χρόνο και τον ελάχιστο ύπνο. Με τα δρακουλίνια που με φωνάζανε από το ντουλάπι. Διάβαζα κβαντομηχανική για να αποσυμπιεσθώ από τον παραλογισμό της καθημερινότητας. (Σπασικλάκι is the new sexy). 

Μόνο που όταν κινείσαι προς ένα μέρος απομακρύνεσαι από ένα άλλο. Και είναι άβολο. Από κάπου που έχεις μείνει πολύ καιρό, το ξέρεις απ' έξω και ανακατωτά και σε αυτό στηρίζεις την επιβίωσή σου. Όχι την ζωή σου, μόνο την επιβίωσή σου. Η προοπτική μου έχει αλλάξει. Από εδώ που είμαι βλέπω τα πράγματα υπό διαφορετική γωνία, και ακόμα και διαφορετικό πρίσμα. Μπορεί να είναι ασφαλές και γνώριμο, αλλά τώρα μου φαίνεται μικρό και λίγο. Και δεν έχω αλλάξει μόνο εγώ. Έχει αλλάξει και το γνωστό, μικρό μέρος. Αυτοί που παίρνουν τώρα αποφάσεις δεν έχουν όραμα. Δεν μου βγάζουν πια τον καλύτερό μου εαυτό και το να μην είμαι ο καλύτερος εαυτός μου είναι κάτι που δεν μπορώ να μου το συγχωρέσω. Δεν αντέχω να μην εκφράζομαι σε κάθε έκφανση της ζωής μου. Είναι μια απογοήτευση. Θλίψη, στεναχώρια, προσβολές. Πόση διαφορά με την χαρά και την λαχτάρα του ονείρου μου! Αλλά δεν θα μου χαρίσω κάστανα. Βρε, μήπως θέλω τα εύκολα; Μήπως θέλω απλά να φύγω από τις δυσκολίες; Και στο παρελθόν αντιμετώπισα δυσκολίες, αλλά το πάλεψα και τα κατάφερα. Και βρέθηκε λύση, αμοιβαία επωφελής. 

Όμως βιώνω και άλλο ένα συναίσθημα. Μέσα στο στομάχι μου βρίσκεται ένα ερπετό που με τρώει, ο φόβος! Και επειδή δεν είμαι άνθρωπος που παραδίδεται αμαχητί, έδωσα μάχη και με την έλλειψη οράματος και με τον φόβο. Με το ίδιο πάθος που πάλεψα για το όνειρό μου. Γιατί ο αγώνας είναι ο καλύτερος τρόπος να ζεις. Αλλά δεν είμαι σίγουρη ποιο πράγμα είναι αυτό που με φοβίζει τελικά περισσότερο. 

Αχ, δεν μπορώ να εκφραστώ. Πώς να το περιγράψω; 

Πάω να πιω λίγο νερό. 

Και να κάνω και τσίσα.

...................................................

Βάζω το χέρι και ακουμπάω την καρδιά μου και ρωτάω τον εαυτό μου. 

-Τί φοβάσαι;

- Φοβάμαι ότι αυτό που δούλευε καλά ως πριν λίγο καιρό και τώρα δεν δουλεύει και τόσο καλά, στο μέλλον θα σταματήσει να δουλεύει ολωσδιόλου και τότε τί θα κάνω; Με τί πόρους θα πιάσω το όνειρό μου;

Χμμμμ... κοντά είμαι αλλά δεν είναι ακριβώς αυτό. 

-Νάντια, τί φοβάσαι;

- Φοβάμαι ότι αν επιμείνω να μένω σε αυτό το μικρό μέρος, (και αν παλέψω αρκετά, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα τα καταφέρω να μείνω), θα περάσει ο χρόνος που είναι να μου δοθεί και εγώ ΔΕΝ θα είμαι σε μια πραγματικότητα συμβατή με την αληθινή μου ουσία... 

- Κλαίς Νάντια; Δεν χαίρεσαι που τώρα ξέρεις τί έχεις να πολεμήσεις;

- Και τώρα τί θα κάνω; 

Η απάντηση δεν είναι ποτέ εύκολη, ειδικά τώρα μέσα στην τόση αναμπουμπούλα και την ανασφάλεια, αν και υποψιάζομαι ότι είναι μονοσήμαντη. Η απομάκρυνση από ένα γνώριμο μέρος έχει πόνο. Και θρήνο. Αλλά είναι παράλογο να επιμένεις να βρίσκεσαι κοντά σε κάτι που έχει πεθάνει, εκτός και αν είσαι κοράκι. Και την γιαγιά μου την αγαπούσαμε πολύ, αλλά όταν πέθανε έπρεπε να την θάψουμε. Αλλά μετά γεννήθηκε η κόρη του αδερφού μου και τώρα κοιτάζουμε το μέλλον και θυμόμαστε την γιαγιά με μια γλυκιά νοσταλγία για όλα όσα μας έμαθε και όλα όσα ζήσαμε μαζί της. 

Κάθομαι στην βεράντα και κοιτάζω την σελήνη που σκαρφαλώνει λαμπερή πάνω από το βουνό. Φέρνω στη μύτη μου το μπράτσο μου που μυρίζει εντομοαπωθητικό. Μου αρέσει αυτή η μυρωδιά. Επίσης φοβάμαι ότι στο πληκτρολόγιο έχουν εγκλωβιστεί ένα σωρό μαμούνια.

Κάποια πράγματα μας δίνουν πολλά. Πάρα πολλά. Εγώ είχα την τύχη και την χαρά να βρεθώ κάπου που έμαθα και πήρα πολλά, σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους. Άλλα δεν έχει να μου δώσει πια. Έτσι σοφή που έγινα και με τόση πείρα, δεν μπορώ παρά να ευγνωμονώ. Και οι δρόμοι μας χωρίζουν. Φοβάμαι το άγνωστο, αλλά έχω πάρει μια εικόνα από τον ουρανό και ξέρω που θέλω να πάω. Άσε, κουκλίτσα μου, τα σίγουρα και πήγαινε εκεί που τρέμουν τα πόδια σου! Ουφ, θα με ξεκάνω στο τέλος!

Βάζω το χέρι και ακουμπάω την καρδιά μου. Χτυπάει δυνατά. 

Με τί καρδιά, με τι πνοή, τί πόθους και τί πάθος πήραμε τη ζωή μας· λάθος! κι αλλάξαμε ζωή.

The greatest fear of all is not of dying, but of living...