Δώσε πόνο

Έχει περάσει τόσο καιρός, που έχω σχεδόν ξεχάσει να γράφω. Σκέφτομαι, σκέφτομαι τόσα πολλά, αλλά δεν προλαβαίνω να γράφω. Για μένα, καθώς προείπα, το γράψιμο είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας. Βγάζω αυτά που έχω μέσα μου και από άυλες σκέψεις, τα κάνω πολύ συγκεκριμένες θέσεις. 

Στις μέρες που μεσολάβησαν από την τελευταία ανάρτηση, έγιναν εκλογές, έδωσα εξετάσεις και έγινα δεκτή στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών του τομέα Αστροφυσικής, Αστρονομίας και Μηχανικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, (γέλα μου και ας είναι ψέμα, έλα γέλα μου, είσαι ο παράδεισος μου μες την τρέλα μου) πήγα ταξίδι με τη δουλειά στο Άμστερνταμ, όπου και δεν άφησα μουσείο για μουσείο και γύρισα πίσω και κάπως έτσι τελείωσε ο Σεπτέμβριος. Τον Οκτώβριο το έχω ρίξει στο διάβασμα και την δουλειά. 

Κοίτα τώρα να δεις. Πιάνω τον εαυτό μου να γράφει σαν να είναι κάποιος εντελώς άλλος από εμένα, ή σαν να έχω ένα παλούκι καθωσπρεπισμού καθέδρας και πρέπει να προσέχω τί γράφω. Απεταξάμην! Απεταξάμην! (απαλλάχτηκα από σένα, απαλλάχτηκα) 

Όπως όλοι γνωρίζουν μου αρέσει τρελά η βροχή, αλλά προχτές στον δρόμο για το χωριό έφαγα τόσο νερό στην Εθνική Οδό, και είχα όλες μου τις αισθήσεις σε μέγιστη επιφυλακή, με τις ατελείωτες νταλίκες του ντουνιά να σηκώνουν τέτοια αντάρα, ελληνιστί μιστ, που δεν μου άρεσε καθόλου. Και έτσι απαντήθηκε μια και καλή το ερώτημα που μου έγινε πολλάκις αυτή την εβδομάδα "Σου αρέσει η βροχή, αρκεί να είσαι μέσα, ε;". Και η απάντηση "Γιατί το λες αυτό; Την βρίσκω να δουλεύουν οι υαλοκαθαριστήρες στο τέρμα και πάλι να μην φαίνεται ο δρόμος, να κατουριέμαι, και οι νταλίκες να είναι ατελείωτες". (Μωρό μου καλησπέρα, σε σκεφτόμουν όλη μέρα).

Το ωραίο μέρος του ταξιδιού είναι ότι από Μαλακάσα μέχρι το ενενήντα δύο περίπου χιλιόμετρο πιάνει έναν σταθμό, τον Dalka fm - Μόνο λαϊκά, που ξεκίνησε σαν μια cult δοκιμή, επειδή είχε ενδιαφέρον σλόγκαν "ΔΩΣΕ ΠΟΝΟ" με την φωνή του Π. Κοντογιαννίδη. Σε εκείνο το σημείο του δρόμου δεν πιάνει και τίποτα άλλο το ραδιόφωνο, και το ξεκίνησα τρολάροντας, αλλά πλέον έχει γίνει μια αμαρτωλή γλυκιά συνήθεια. Και πάνω στην προσπέραση της τριπλή νταλίκας, ακούγεται το διαφημιστικό: "Στη βάρκα, στο κότερο, στο γρι-γρι, Dalkas!" 

Μάντης είσαι ρε φίλε; Εδώ πιρόγα! Ώπα! 

Δεν θυμάμαι χειρότερο ταξίδι από πλευράς καιρικών συνθηκών. Ίσως η προσγείωση στο Ντιτρόιτ μετά από μία ώρα κύκλους σε καταιγίδα, να ήταν σχετικά δύσκολη, αλλά δεν ήμουν ο πιλότος, απλά σταυροκοπιόμανε στη θέση μου. Θεωρητικά Παρασκευή βράδυ δεν πρέπει να κυκλοφορούν νταλίκες, αλλά ω του θαύματος, κυκλοφορούσανε! (Εγώ δεν ήμουνα αλήτης, αλήτη μ' έκανες εσύ!) 

Ναι φίλε οδηγέ, ότι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό. (Αυτά μου είπε ο Θεός, αυτά και εγώ σου λέω). 

Όταν σταμάτησε να πιάνει Dalka, γύρισα στο πρώτο πρόγραμμα που είχε αφιέρωμα στον Χατζηδάκι, (λέγε με παλιόπαιδο λέγε με αλήτη και όπως θες εσύ, μα μη με λες αχάριστο και παλιοεγωιστή), που μας συντρόφεψε μέχρι την άφιξή μας στην Φθιώτιδα (Τα παιδιά κάτω στον κάμπο, κυνηγάνε τους αστούς, πετσοκόβουν τα κεφάλια από εχθρούς και από πιστούς) όπου και πλέον η βροχή σταμάτησε! 

Hang me up to dry

Σλόγκαν (συνεχής ενημέρωση):

Ακούγεται στην νταλίκα, αλλά ακούγεται και στο σαλόνι, νταλκάς 88,2