Δημιουργικό χάος

Όσο ξαναδιαβάζω την ανάρτηση «οι κουραστικές μέρες», τόσο πιστεύω ότι το κρασί που ήπια χτες το βράδυ είχε μέσα παραισθησιογόνα. Δεν εξηγείται αλλιώς τέτοιος ενθουσιασμός. Γενικά η αντίδραση του οργανισμού μου στην κούραση είναι περίεργη. Ο εγκέφαλος μου, οι αισθήσεις μου περνούν σε μή κανονικές συνθήκες λειτουργίας και δουλεύουν διαφορετικά και νομίζω και όχι καλά. Τώρα που το σκέφτομαι ο υπολογιστής μου δεν έχει σύστημα αυτόματης διόρθωσης και δεν παίρνω χαμπάρι τα ορθογραφικά μου. Μα ποτέ δεν μου δούλεψε αυτό το σύστημα! Όπως θα καταλάβατε το μυαλό μου κάνει περίεργες συνάψεις και συνειρμούς. Μπορεί να κάνουμε κουβέντα για την λέξη πχ σοκολάτα (πώς φαίνεται ότι θέλω γλυκάκι), και μετά εγώ να είμαι για κανά δύο λεπτά σιωπηλή, το πολύ τρία, (αν μείνω σιωπηλή πάνω από πέντε λεπτά μήν με μετακινήσετε και καλέστε αμέσως ασθενοφόρο!) και ξαφνικά να πώ: «Πάντως, εγώ θεωρώ ότι η συμβολή του τροχού στην εξάπλωση του πολιτισμού είναι κεφαλαιώδους σημασίας» (ντόινγκ!) Πάντα αρχίζω με το «πάντως» όταν θέλω να πω κάτι άσχετο. Άσχετο για τον άλλον που δεν είναι μέσα στο κεφάλι μου, για εμένα που έχω φτάσει εκεί μετά από μία μακρά, είναι αλήθεια, αλυσίδα συνειρμών δεν είναι καθόλου άσχετο.

Ο αδερφός μου που με διαβάζει από την Πάτρα, (γιούχου! Ευχαριστώ αδερφέ!) μου είπε σηκώνοντας τους ώμους, ότι έχω χαοτική σκέψη, λέει και ότι δυσκολεύεται να με παρακολουθήσει. Μα το χάος είναι για εμένα έναυσμα δημιουργίας. Δεν μπορώ να είναι τα πράγματα βαλμένα στην σειρά, με τάξη σαν στρατιωτάκια. Τα θέλω σκορπισμένα εδώ και εκεί ελεύθερα και με προσωπικότητα. Μία στοίβα βιβλία στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι μου, ανακατεμένα τα cd μου με τις όπερες και με τον Χατζηδάκη και τα βιβλία της φυσικής με τους ιμπρεσσιονιστές της Βιέννης και λίγη σκονίτσα, να μην μιλήσω για το γραφείο μου.

Θέλω να πιστεύω ότι όταν λείπω από το σπίτι ο Heisenberg μιλάει με τον Monet και πίνουν καφέ στον καναπέ και γλυστράνε ήσυχα και αθόρυβα στην θέση τους, μόλις γυρίζει το κλειδί στην πόρτα.