Τί τίτλο να βάλω τώρα;

Wow! Τελείωσε αυτή η εβδομάδα; Ευχόμουν και έλπιζα να είμαι ζωντανή όταν θα έρθει η Παρασκευή βράδυ, αλλά ταυτόχρονα είχα και τον παράλογο φόβο ότι ΔΕΝ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΠΟΤΕ Η ΡΗΜΑΔΑ! Ή τουλάχιστον δεν θα ερχόταν πρίν τσεκαριστεί μία λίστα τόσο μακριά όσο ο υπερσιβηρικός, κάτι που για να γίνει ομολογουμένως χρειάστηκαν πολλές ώρες της μέρας, αλλά και της νύχτας μου. (Ωραίο τραγούδι παίζει ο Kosmos τώρα: Take five, Dave Brubeck) Δεν είναι μόνο ότι το σώμα μου δυσκολεύεται να ανταπεξέλθει, το ανησυχητικό είναι ότι το μυαλό μου προσπαθεί να λύσει τα προβλήματα όταν εγώ του λέω να σταματήσει να προσπαθεί και να κοιμηθεί. Την Τρίτη το βράδυ προσπαθούσα να αφαιρέσω από το υπερβολικό ημίτονο του 5z, μία ταχύτητα για να βρώ το όνομα ενός αστέρα, και κοιτάζω γύρω γύρω για να δώ κάποιον και δεν μπορώ να τον δω πουθενά! “Abort, abort, the function was terminated by user”, αλλά αυτό συνεχίζει να τρέχει και να σπαταλάει τους πόρους του συστήματος. Ωραία ξεκούραση, ε;

Μπορεί να μην πάρω ποτέ νόμπελ φυσικής, αλλά εξακολουθώ με το ίδιο πάθος να θέλω να αλλάξω τον κόσμο. Για αυτό χαμογελάω συνέχεια. Το χαμόγελο κάνει τον κόσμο μου ομορφότερο. Όχι το ψεύτικο, παγερό, αγοραστό χαμόγελο που βγαίνει από τις επιταγές των people skills, αλλά το γνήσιο εγκάρδιο χαμόγελο που βγαίνει από όλη σου την ύπαρξη και ζεσταίνει τους γύρω σου, και κάνει την καθημερινότητά τους λίγο καλύτερη. Μπορεί να μην καταφέρω να αλλάξω την ανθρωπότητα, αλλά έστω και άν έχω βοηθήσει έναν άνθρωπο, έχω κάνει κάτι. Έτσι δεν είναι;