Αυταπάτες

Πω, πω! Είναι κάτι μέρες που νομίζεις ότι τα καταφέρνεις, ότι τα βγάζεις πέρα, ότι δεν τρέχει δα και τίποτα σοβαρό και μετά έχεις την ευκαιρία να έχεις πέντε λεπτά ησυχίας στο σκιερό σου δωμάτιο και ξυπνάς δύο ώρες αργότερα νομίζοντας ότι γύρισες από τον άλλο κόσμο.  Μετά από τέτοιον ύπνο/αποσύνδεση από τα εγκόσμια και ένα δροσερό ντουσάκι, έπεται παγωμένος φραπές (long live ο εφευρέτης του φραπέ, ή αν δεν live, να συγχωρεθούν τα πεθαμένα του!) Αλλά με τόση ζέστη, όταν ξυπνάς από τον λήθαργο, για λίγη ώρα, έχεις διαφορετική αίσθηση της πραγματικότητας από ότι συνήθως. Νομίζεις ότι έχεις αυταπάτες, παραισθήσεις...

Αυτές τις μέρες και λόγω εκλογών ο κόσμος είναι πιο επιρρεπής στις αυταπάτες. Όταν είσαι δύο χρόνια με το παλούκι καθέδρας ελπίζεις ότι κάποιος θα έρθει να σε απαλλάξει από αυτό. Απόλυτα φυσιολογικό μου φαίνεται. Είμαι σίγουρη ότι και ο Σίσυφος θα έλπιζε ότι η κάθε φορά που ανέβαζε την πέτρα στην πλαγιά, αυτή θα ήταν και η τελευταία. Έτσι έλπισε ο κόσμος το ’81 στην αλλαγή, το ’89 στην κάθαρση, το ’96 (την χρονιά των Ιμίων) στην ΟΝΕ and goes saying, επιλέγοντας τον διχρωματισμό. Στην παρούσα φάση, αφού είδαμε τα καζάντια των πρασινοβένετων, έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας ως κοινωνία σε μία αριστερή αντιμνημονιακή κυβέρνηση. Δεν θα πω ότι δεν καταλαβαίνω τις ελπίδες και τον ενθουσιασμό των ανθρώπων, θέλω και εγώ να αποπαλουκοποιηθούμε, αλλά βλέπω με μεγάλο σκεπτικισμό την φετινή αυταπάτη. Κατ’ αρχάς με τον μηχανισμό είσπραξης φόρων να είναι σε safe mode και τα χρήματα να μην έρχονται από τα δάνεια (άκουσα κανέναν να μιλάει για μονομερή αθέτηση της δανειακής σύμβασης από την Τρόικα; Everybody in the house say: yeah!) το σίγουρο είναι ότι στα ταμεία δεν υπάρχει δεκαράκι τσακιστό.

Σενάριο Α: Αν την Δευτέρα κυβέρνηση είναι η ΝΔ μετά του ΠΑΣΟΚεως θα μας πουν ότι για να πάρουμε τα λεφτά θα συνάψουμε νέα σύμβαση που θα μας την πλασάρουν ως «επαναδιαπραγμάτευση», αλλά στην πραγματικότητα θα είναι πιο σκληρή, γιατί μετά από το καψόνι που κάναμε στην Ευρώπη και κοντέψαμε να την τινάξουμε στον αέρα, ΠΡΕΠΕΙ να τιμωρηθούμε για παραδειγματισμό. Ώρες είναι να ζητάει η Ισπανία και η Ιρλανδία καλύτερους όρους. Θεός φυλάξοι! (Που στο τέλος η Ευρώπη θα τιναχτεί, γιατί έχει γίνει φέουδο και εμείς υποτακτικοί, αλλά αυτό είναι μια άααααλλη κουβέντα)

Σενάριο Β: Αν την Δευτέρα κυβέρνηση είναι το ΣΥΡΙΖΑ, με Ανεξάρτητους Έλληνες και ολίγη από Κουβέλη, με πολύ καλές προθέσεις θα προσπαθήσουν την κατάργηση του μνημονίου, αλλά επειδή όπως είπαμε τα ταμεία είνα μεία, η οικονομία θα έχει καταρεύσει μέχρι το τέλος του μήνα, ο Πρετεντέρης θα τρίβει τα χέρια του, και κάτω από την κοινωνική πίεση θα οδηγηθούμε σε νέες εκλογές, ώστε να πραγματοποιηθεί το σενάριο Α.

Θέλω να γίνει αντιμνημονιακή κυβέρνηση και να πετύχει; Σαν τρελή! Αποπαλουκοποίηση εδώ και τώρα λέμε! Απλά θεωρώ ότι το πρόβλημα θέλει διαφορετική αντιμετώπιση. Συστημική. Όταν ο υπολογιστής σου κολλάει συνέχεια με τα Windows, πρέπει να του αλλάξεις λειτουργικό. Δεν μπορείς να σκέφεσαι ότι το ίδιο λειτουργικό κολλάει μέν στους υπολογιστές των «φίλων» σου, αλλά δουλεύει τσάτρα-πάτρα ακόμα, οπότε να έχεις την παράλογη ελπίδα ότι μπορεί ξαφνικά όλα να διορθωθούν μαγικά και στον δικό σου. Άλλαξέ το το ρημάδι! Θα μου πείς ότι αυτός που πουλάει το Ubuntu είναι σαν ανάποδο γαμώτο και μιλάει ακαταλαβίστικα. Πώς να τον εμπιστευτείς; Σωστός! Από την άλλη εγώ αναρωτήθηκα μήπως τον βλέπω έτσι γιατί τον βλέπω και τον ακούω μέσα από τον παραμορφωτικό φακό των ΜΜΕ, αν δεν τον αφήνουν να σταυρώσει κουβέντα, πώς να βγάλω εγώ νόημα και συμπεράσματα; Εδώ σε θέλω κάβουρα. Αν σε ενδιαφέρει κυρά Νάντια να τραφείς με κάτι άλλο από τα εμέσματα του Καψή και της Τρέμη, πρέπει να ψάξεις αλλού την πληροφορία. Και επίσης αναρωτήθηκα αν με νοιάζει στο κάτω κάτω το πως φαίνεται, ή αν με ενδιαφέρουν περισσότερο αν εφαρμόζονται αυτά που λέει στην ζωή μου. Χμμ... Βρε λες;

Με ρωτούσε η μάνα μου τί θα ψηφίσω σε αυτές τις εκλογές. Λες και επειδή αποφάσισε αυτή να αλλάξει, πρέπει να το κάνουμε όλοι μας. Αν πω ότι δεν με γοητεύει η ιδέα της αριστερής, αντιμνημονιακής κυβέρνησης, θα πω ψέματα. Τελικά όμως αποφάσισα να παραμείνω στην αρχική μου επιλογή, κυρίως γιατί δεν έχουν αλλάξει οι λόγοι για τους οποίους την έκανα αρχικά. Έριξα πολύ σκέψη, κατανάλωσα αρκετή φαιά ουσία και  χρόνο σε παραγωγικές συζητήσεις, δεν πρόκειται να τα αφήσω να πάνε χαμένα. Εννοείται ότι δεν συμφωνώ σε όλα (not even close), εξάλλου για να αρχίσεις να καταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται (αν αυταπατώμαι) χρειάζεται δουλειά, κυρίως νοητική και αλλαγή τρόπου σκέψης – από εκεί έχω μόλις αρχίσει – είπαμε είναι άλλο λειτουργικό σύστημα.  Έχει bugs; Ουούού, αμέ! Στην παρούσα φάση δεν τα ξέρω και ούτε θέλω να τα μάθω, το παλούκι μου γάρ με απασχολεί περισσότερο. 

Εν κατακλείδι η αυταπάτη που έχω επιλέξει είναι πιο ιδεαλιστική, αλλά ταυτόχρονα και πιο ρεαλιστική από όλες τις άλλες αυταπάτες που κυκλοφορούν στην πιάτσα/κάλπη. Τουλάχιστον έχει τους πιο καλοπροαίρετους συναυταπατώμενους.  


--
Εσύ θ'  αγωνιστείς για ν' αλλάξεις τη ζωή, εσύ θ' αγωνιστείς για να σβήσεις το κοπριασμένο στίγμα απ' το χάρτη, εσύ χωρίς άλλο θ' αγωνιστείς για να λείψει το αίσχος...